Biz işçi sınıfının kurtuluşu için vereceği savaşlara değil, emperyalist savaşlara karşıyız. Biz kapitalizmin sahte barışından değil, işçi sınıfının barışından yanayız. Biz burjuvaların demokrasisini değil, proletaryanın demokrasisini istiyoruz.

16 Mart 1978’de İstanbul üniversitesi’nde ve 1988’de Halepçe’de gerçekleştirilen katliamlarda ölenleri anmak üzere Beyazıt Meydanında iki farklı eylem yapıldı. Eylemlerden ilki 12:30’da İstanbul Gençlik Federasyonu tarafından gerçekleştirildi. Bu eyleme “16 Mart’tan bugüne katliamların sorumlusu devlettir” yazılı pankartla katılan öğrenciler, Merkez Kampüsten çıkarak katliamın gerçekleştiği Eczacılık Fakültesinin önüne yürüdüler.

SEKA işçisi fabrikasını işgal etmiş, kapatmaya (özelleştirmeye) karşı direnirken, sanki özelleştirme “milli serveti” ne idüğü belirsiz gavurlara peşkeş çekmekmiş gibi, ulusal solcularımız “yabancı düşmanlar”ı ülkeden atmak için SEKA’da yek vücut oluyorlardı. Kapitalist TC’nin emperyal, yayılmacı özlemlerinden öte hiçbir anlamı olmayan Musul, Kerkük meselesinde Kürt halkına tehditler savurmada, MHP’li faşistlerden daha çok çıkıyor sesleri bizim ulusal solcularımızın.

12 Mart 1995 günü akşam saatlerinde, Alevilerin, solcu ve emekçilerin yoğun yaşadığı Gazi Mahallesinde bir provokasyon gerçekleşmişti. Kahvehanelerin ve sokakların “kimliği belirsiz” kişilerce taranması sonucu bir Alevi dedesi öldürülmüştü. Olayları protesto eden halk sokağa dökülmüştü. Ertesi gün polisin göstericilerin üzerine ateş açması sonucu Gazi Mahallesinde 16 kişi daha yaşamını yitirmişti.

Biz işçiler, burjuvaların kendi sınıflarını savunduğunun onda biri kadar sınıfımızı savunsak, ne bu ayak oyunlarıyla bizi kandırabilirler ne de yıldırabilirler. Ve biz, dünya üzerinde her şeyi üreten işçiler, patronların gereksizliğini ancak böyle anlayabilir, ve patronların, efendilerin olmadığı bir dünya yaratabiliriz.

Bir 8 Mart Uluslararası Emekçi Kadınlar Günü yıldönümünü daha geride bıraktık. Gerek işçi sınıfı cephesinde gerekse de burjuvazi cephesinde bu yılın 8 Mart’ında yaşananlar aslında hiç de yabancısı olmadığımız şeylerdi. özellikle sınıf mücadelesinin dibe vurduğu, devrimci dalganın esamisinin okunmadığı dönemlerde yaşananlar üç aşağı beş yukarı aynı şeyler oluyor.

Patronların korkulu rüyası olan örgütlülüğü güçlendirmemiz gerekiyor. Ancak bu örgütlü güç sayesindedir ki, patronlar için gösterdiğimiz düzen ve disiplinden çok daha fazlasını kendi sınıf mücadelemiz için gösterebiliriz. Ve bu güç Marksizmin ışığıyla buluştuğunda işte asıl o zaman sadece kendimizi kurtarmakla kalmayacak, bu kapitalist bataklığı kökünden kurutmuş olacağız.

>Söyleyeceklerime Milliyet gazetesinden okuduğum bir köşe yazısıyla başlamak istiyorum. Gözünüz aydın deyip müjdeyi veriyordu bu köşe yazısı: vergiler yağıyor! Hem de ne vergi! Nefes alsanız vergi! Haberleşmeye, telefona, telekse, telefon kartına, elektriğe, likit gaza, doğal gaza, otele, motele, yani aklınıza gelecek her şeye vergiler artırılıyor.

Sendikacıların işçilere önerdikleri mücadele değil, uzlaşmadır. Yani bu mücadelenin sonu şimdiden görünüyor, ya işçiler kendi istekleriyle terk ederler fabrikayı ya da polis zoruyla dışarıya atılacaklar. Çünkü mücadele çok zayıf. Bu direniş yayılmazsa burjuvazi tarafından ezilecektir. İşçiler burjuvazinin izin verdiği ölçüde eylemlerine devam ediyorlar. Başbakan yeniden açıklama yaptı, 4 gün içinde SEKA’nın boşaltılacağını duyurdu. Durum ortada, bakalım ne olacak...

İşçiler kapatma kararının ardından yürütmeyi durdurma talebiyle hukuki kanala başvurarak sonuç almayı denediler. Ne var ki, işçi sınıfının çıkarına değil de egemen sınıfın çıkarına işleyen yasaları icra eden mahkeme, işçilerin beklentilerini tersinden yerine getirerek yürütmeyi durdurma istemlerini kabul etmedi ve kapatma kararını tekrar onayladı.

Şubat ayının ikinci haftasında (12 Şubat) Eğitim-Sen şubelerinde genel kurullar yapıldı. Benim üyesi olduğum şubede de aynı gün yeni yönetimi belirlemek üzere kongre toplandı. Ben böyle bir kongreye ilk kez katıldım ve sizlere bu toplantıya dair kısa izlenimlerimi aktardıktan sonra örgütlülükle ilgili düşüncelerimi belirtmek istiyorum.

Bundan 10 sene önce, 12 Mart 1995’in sabahında uyanıp televizyonu açtığımda beni çok derinden etkileyecek olaylara ekrandan tanık oldum. Meğer ben sıcak yatağımda rahat rahat uyurken, İstanbul’da, Gaziosmanpaşa’ya bağlı Gazi Mahallesinde, binlerce emekçi barikatlar kuruyor, karakola yürüyor ve polisle çatışıyormuş. Gençlerin öfkeyle polisi kovaladıklarını gördüm. İlk defa böyle bir şey görüyordum.

Sınıflara bölünmüş toplumların tarihi boyunca, bu toplumsal ilişkilerden de kaynaklı olarak, kadınların hep birtakım özellikleri öne çıkartılmıştır ve onlara birtakım görevler biçilmiştir. Bu görevlere kendileri de inandırılmışlardır. Kırılgan ve zayıf olmak, korunmaya muhtaç olmak, soyun devamı için gerekli olmak vs. örneğin kadınlar evlenmeden önce baba ya da ağabeylerinin himayesi altındadır ve onların sözünden çıkamaz. Evlendiğinde ise bu aynı durum başka bir kişiye devredilmiştir, artık kadın kocasına aittir.

Güney Asya depremi ardından devletler, basın ve burjuva bilim adamları “duygulandılar”. İnsanının doğa karşısında ne kadar aciz olduğunu, sağ kalanlara yardım edip yaraları sarmaktan başka bir şeyin elden gelmeyeceğini söylediler. Ancak yalan söylüyorlar. Her türlü felaketin baş sorumlusu kapitalist sistemdir. Burjuva bilim adamları, yaşadığı her saniye insanlığa daha da ağır bedeller ödettiren sistemlerine zarar gelmemesi için gerçekleri gizliyorlar.