Emperyalist-kapitalist sistemin küresel kurumları ise her geçen gün daha da göze batan bu tür gerçekleri toplumdan gizlemek için sistematik çalışmalar yapmaktan geri durmuyorlar. Bu türden çalışmalardan biri de Eylül ayında İstanbul’da yapılan bir kongreydi. ILO’nun düzenlediği 19. Dünya İş Sağlığı ve Güvenliği Kongresi 11-15 Eylül tarihleri arasında Haliç Kongre Merkezinde gerçekleştirildi. Kongreye 100’ün üzerinde ülkeden binlerce kişi katıldı.

Ortadoğu’da yaşanan “Arap Baharı”nın rüzgârı tüm bölge halklarını etkiliyor. İsrail, kurulduğundan bu yana hep toprak gasplarıyla, savaşlarla, Filistin halkına uygulanan mezalimle, ABD emperyalizminin kanlı politikalarıyla birlikte anılagelmişti. Siyonizmin ve militarizmin cenderesinde yaşayan İsrail halkı 60 yıldır ilk defa Siyonist İsrail burjuvazisinin kanlı rejiminin karşısına yüz binlerin katıldığı kitlesel eylemlerle dikiliyor.

Marksistlerin, dünya kapitalizmini 2008’den bu yana kıvrandıran ekonomik bunalıma ilişkin değerlendirmeleri her açıdan doğrulanmaktadır. Kapitalizmin bunalımının finansal bir kriz olmadığını, hükümetlerin para politikalarıyla ya da kamu harcamalarının arttırılmasıyla krizin aşılamayacağını, bu krizin kısa süre içerisinde geride bırakılacağına dair pompalanan umutların boş olduğunu, ekonomik çöküşü durdurmak üzere yapılan müdahalelerin krizin etkilerini kısa vadede hafifletip ertelemekten başka bir işe yaramayacağını Marksistler açıkça ortaya koymuştu.

Akıntıya karşı kürek çekebilmek her babayiğidin harcı değildir elbette, bunu ancak harcı ateş ve terle karılanlar yapabilir. İddialarımıza yakışan bir azimle çalışmalıyız. Ter dökmekten kaçmamalıyız. Demiri tavına getiren ateştir. Tavında dövülerek şekil alan demir gibi kendimize şekil vermeliyiz. Zorlu sınavlara çektiğinde hayat bizi, eleştiri örsüyle dövülmek, ter akıtmak o sınavlardan başarıyla çıkmamızı sağlayacaktır.

19 Kasım 2009’da polis tarafından sokak ortasında katledilen devrimci işçi Alaattin Karadağ’ın katilleri devlet tarafından korunmaya devam ediliyor. 26 Eylülde beşinci duruşması görülen davada hiçbir ilerleme olmadığı gibi, Karadağ’ın katili korunarak deliller de karartılmaya çalışılıyor.

Analar ve çocuklar! Darbeyi yapanlar, darbeyi yaptıranlar hangisini ağlatmadı? Askeri cunta hem içerdekilere hem dışarıdakilere yıllarca kan kusturmak için uğraştı. İnsanca yaşama hakkı için verilen mücadeleyi çok görüp, yıllarca baş ezmek için uğraştı. 31 yıldır yaptıkları yanlarına kâr kaldı. Darbeyi yapanlar da, darbeyi yaptıran sermaye sınıfı da yaptıklarıyla caniliklerini her defasında ispatlıyorlar. Her türlü zulmü yaparak “biz insan değiliz, ölüm zebanisiyiz” diyorlar. Onlar dünyayı cehenneme çevirmeden başka bir dünya yaratmalıyız.

Somali’de binlerce insan, yağmur damlaları gibi toprağa düşüyor açlıktan. Açlık, kuraklık ve aynı zamanda emperyalist tekellerin kâr hırsı, bugüne kadar milyonlarca Somalilinin ölmesine neden olmuş durumda. Açlıktan ve kuraklıktan kurtulmaya çalışan açlar ordusu, kilometrelerce yol yürüyerek komşu ülke Kenya’daki Dadaab kampına ulaşmaya çalışıyor.

Burjuva propagandanın basıncıyla, isyan eden kitlelerin yağma ve şiddet eylemlerine girişmesini kınamak yahut daha da kötüsü “biz bunun parçası olmayız” türünden açıklamalar yapmak, devrimcilikle bağdaşmaz tutumlardır. Görev, yağma ve şiddet eylemlerinin meşruiyetini tartışmak değil, asıl suçlanması gerekenin burjuvazi ve kapitalist düzen olduğunu ortaya koymak ve bu isyanlara katılan gençleri örgütlemek üzere harekete geçmektir.

Demokrasi mücadelesinin hedefleri arasında ilkel yemin ayinlerine son vermek de vardır. İlkokuldan itibaren çocukların beynini yıkamaya yönelik bayrak törenlerine de, milletvekillerinin politik fikirlerine çerçeve çizmeye kalkışan milletvekili yemininin varlığına da karşı çıkmak gerekiyor. Devrimci işçi sınıfı sömürü düzeniyle birlikte resmi ideolojiye tapınma içerikli yemin törenlerini de ortadan kaldıracaktır.

Jones Ana'nın özyaşamöyküsünün 6.bölümü.
Bir gece, Scott isimli bir sendika örgütçüsüyle Fairmont bölgesindeki bir madenci kasabasına gittim, oradaki işçiler bir toplantı yapmamı istemişlerdi. Arabadan inince, Scott’a nerede konuşacağımı sordum ve bana ahşap çerçeveli bir bina gösterdi. İçeri girdik. Bir mihrabın üzerinde yakılmış mumlar vardı. O loş ışıkta etrafıma bakındım. Bir kilisedeydik ve sıralar madencilerle doluydu. Mihrabın parmaklığının dışında bir masa vardı. Bir uçta, ellerinde sendikanın paralarıyla bir rahip oturmuştu. Yerel sendika başkanı, masanın diğer ucuna oturmuştu. Koridor boyunca yürüdüm. “Neler oluyor?” diye sordum. “Bir toplantı yapıyoruz” dedi başkan.

Kuzey Afrika’da başlayan isyan dalgasının ciddi ölçüde sarstığı ülkelerden biri olan Suriye’de, rejim karşıtı protestolar kitleselleşerek devam ederken, Esad yönetimi halk isyanını kanla bastırma politikasını terk etmiyor. Suriye’de katliamların yanı sıra, kitlesel tutuklamalarla, gözaltında kayıplarla ve işkencelerle tam bir devlet terörü uygulanıyor. Muhalif kitlelere azgınca saldıran Baas diktatörlüğü, “dış mihrakların oyununa gelen silahlı teröristler” söylemiyle Mart ayından bu yana 2200’den fazla insanı katletti, binlercesini yaraladı.

Jones Ana'nın özyaşamöyküsünün 5.bölümü.
1889’dan önce, Pensilvanya’nın kömür havzaları örgütsüzdü. Göçmenler ülkeye akın etmişlerdi ve ucuza çalışıyorlardı. Kömür şirketlerinin Avrupa’dan ayarttığı göçmen işçilerin sayısı, ücretleri karın tokluğu düzeyinde tutmaya daima yetecek kadar fazlaydı. Yeraltında çalışma süreleri son derece uzundu. Günde 12, 13, hatta 14 saat çalışma alışılmadık bir durum değildi. Madencilerin yaşamını ya da organlarını koruyan hiçbir yasa yoktu. Şirket barakalarındaki aileler, domuzlardan beter şartlarda yaşıyorlardı. Yüzlerce çocuk, ailelerinin cehaleti ve yoksulluğu nedeniyle ölüyordu. Birçok defa, madencilerin bebeklerinin toprağa verilmesine yardım etmek zorunda kaldım, anneler, yavruları öldüğünde duydukları rahatlamayı nadiren saklayabiliyorlardı.

Düzen cephesi Kürt sorununda bir kez daha savaş kartını masaya sürmüş bulunuyor. Savaş çığırtkanlığı dört bir yanı sarmış durumda. Başta başbakan olmak üzere düzen sözcülerinin ağzından kan damlıyor. Kemalisti, muhafazakârı, İslamcısı, liberaliyle burjuva medyanın neredeyse tamamı hızla savaş arabasına atlamış vaziyette. İdmanlı oldukları şovenist nefret zehrini kusma işini tüm şevkleriyle yerine getiriyorlar.

Kapitalist sistem derin bir krizin içerisinde yuvarlanırken, dünyanın dört bir yanında işçi ve emekçiler sokaklara iniyor, kitlesel gösteriler düzenliyor, genel greve gidiyorlar. Ancak Türkiye’de işçi sınıfının kendisine karşı yürütülen saldırılara gerekli cevabı verebildiğini söylemek zor. Bunun en önemli sebeplerinden birisi hiç kuşkusuz 12 Eylül faşist rejiminin işçi sınıfı hareketine ve örgütlülüğüne vurduğu ağır darbedir. Öyle ki, üzerinden 31 sene geçmiş olmasına rağmen işçi sınıfı ölü toprağını hâlâ üstünden atamamıştır.

İşçi sınıfı büyüyor. İşçi sınıfı büyüyüp geliştikçe, düne kadar görünmeyen, yok sayılan kesimleri de sınıf kardeşlerinin sesine çığlıklarını katmak istiyor. 15 Haziranda ev işçisi kadınlar bir araya geldiler ve yaşadığımız topraklarda bir ilke imza attılar. Bir basın açıklaması düzenleyerek Ev İşçileri Dayanışma Sendikasının kuruluşunu ilan ettiler.