Kürt sorununun çözümü ve halkların kardeşliği için Türkiye işçi sınıfına büyük görevler düşüyor. Eğer bugün ortada bir sorun varsa, hiç kuşkusuz bunun müsebbibi Kürt halkının demokratik taleplerini karşılamayan ve savaş politikalarında ısrar eden egemenlerdir. Bu sorun çözülmediği için her iki halktan emekçi sınıfların çocukları ömürlerinin baharında toprağa düşüyorlar. Sorunun çözümsüzlüğü toplumu zehirlemektedir. Kürt sorununun çözülmesini en çok Türkiye işçi sınıfı istemelidir.

Yunanistan’ı iflasın eşiğine getiren derin ekonomik kriz şiddetli bir siyasi krizle de birleşerek sistemi sarsmaya başlıyor. Son beş yıldır uygulamaya sokulan birbirinden ağır kesinti paketleri milyonlarca emekçiyi yoksulluk girdabına iterken ve büyük bir öfke içindeki yoksul emekçi kitleler düzen partilerine güvenlerini yitirirken, burjuvazi tam anlamıyla bir yönetememe krizi içinde. Kitlelerin hoşnutsuzluğunun bu ölçüde artmadığı kesitlerde acı ilaçları bir parça şekere bulayıp emekçilere yutturabilen burjuvazi, şimdi o kadarcık şekerden bile yoksun durumda.

Bugün yürüyen emperyalist savaş ve kriz koşullarında dünyada güvenlik ve terörle mücadele bahanesiyle emekçi kitleler üzerindeki baskılar arttırılmaktadır. Başta ABD emperyalizminin 11 Eylülde İkiz Kulelerin vurulmasını bahane ederek güvenlik gerekçesiyle herkesi terörist olarak göstermesiyle başlayan süreç dünyanın diğer kapitalist ülkelerinde de devam etmiş, burjuva devletler aynı bahanelerle baskı yasalarını devreye sokmuştur.

Türkiye’de devletin milliyetçi ve dindar nesiller yetiştirme sevdası hiç eksik olmamıştır. Kemalist tek parti diktatörlüğü döneminin belli bir kesitinde dinin etkisini kırmaya dönük olarak tepeden inmeci bazı baskıcı politikalar izlendiyse de, çok geçmeden bunun işe yaramadığı, hatta ters teptiği görülmüştür. O nedenle Kemalistler de dahil olmak üzere egemen sınıfın tamamı bir şekilde topluma devlet yoluyla din verme konusunda mutabık olmuştur. Hepsi devletin burnunun dinin içinde olmasını şevkle savunmuşlardır. Aralarındaki fark sadece dinin içeriğinin belirlenmesinde olmuştur.

Katliamlar çeşitli kentlerde yapılan eylemlerle protesto edilirken, yitirilen canlar da anıldı. İstanbul’daki eylemlerden biri de İstanbul Üniversitesi önünde gerçekleştirildi.

Türk devleti NATO’ya üye oluşunun 60. yılını kutluyor. Egemen sınıfın ve siyasi temsilcilerinin, kuruluşundan bugüne emperyalist savaş örgütü NATO’ya gönülden bağlı olmaları ve her fırsatta NATO’yu muhabbetle anmaları elbette boşuna değildir. NATO’nun kuruluş amaçlarına, tarihçesine, yapısına ve geçmişten bugüne Türk burjuvazisinin hangi amaç ve çıkarlarına hizmet ettiğine bakarsak, bu örgütün burjuva devlet açısından taşıdığı kıymet anlaşılacaktır.

2 Temmuz 1993 tarihinde, Madımak Oteli’nin ateşe verilmesi sonucunda 33 aydının ve 2 otel çalışanının yanarak hayatını kaybettiği Sivas katliamına ilişkin dava, zaman aşımı gerekçesiyle düşürüldü.

Yüzlerce Kürt çocuğunu, avuç içlerinde “taş izi var” diye cezaevlerine dolduran, tek kişilik hücrelere atan, onlara tecavüz ettiren devlet, 2004 yılında, 13 kurşunla 12 yaşındaki Uğur Kaymaz’ı ve 8 kurşunla babası Ahmet Kaymaz’ı katletmişti. Devlet, açılan dava sonucu, AİHM’e verdiği savunmada “orantılı güç” kullandığını iddia etti.

1995 yılında devletin gerçekleştirdiği “Gazi Katliamı,” 12 Martta yapılan yürüyüşlerle protesto edildi. Katliamlar bir kez daha lanetlendi. 1995 yılında Gazi Mahallesi’nde bir kahvehanenin taranmasının ardından sokaklara çıkan Gazili emekçilerin üzerine kurşun yağdırılmış, polis Gazi ve Ümraniye’de 23 kişiyi katletmişti.

Kapitalizmin günümüzde yaşanan sistem krizi 1929 Büyük Depresyon dönemini bile aşan bir derinlik ve yaygınlıkta seyrediyor. İçinden geçtiğimiz dönemde özellikle belirli bölgelerde art arda patlak veren emperyalist yeniden paylaşım savaşları, “artık savaşlar dönemi geride kaldı, dünya bir barış dönemine giriyor” diyen liberallerin ipliğini iyice pazara çıkarttı.

Bugün “Hocalı’nın hesabını sormaya” kalkışan Türk devleti, yarın “Humus’un hesabını sorma” türünden çağrılar yükseltebilir! İşçi sınıfının içerde kitleleri emperyal saldırılara payanda edecek böylesi kitle gösterilerine karşı uyanıklığı elden bırakmaması gerekiyor. Emperyalist kriz ve savaşın büyük kitleleri işsizlik ve belirsiz bir gelecek endişesine sevk ettiği günümüzde, milyonlarca insana faşist güçlerin sunacağı hiçbir insani seçenek olamaz.

Hürmüz Boğazı krizi emperyalist paylaşım kavgasının hararetinin giderek yükseldiğini ortaya koyuyor. Emperyalistler arasındaki paylaşım savaşı kızışırken Türkiye işçi sınıfı da bölgesindeki yakıcı gelişmelerin önüne koyacağı sorunlardan uzak duramayacaktır. Çünkü Türkiye burjuvazisi de emperyal emellerini hayata geçirmek için bu paylaşım kavgasının içinde olma arzusundadır. Dolayısıyla Türkiye işçi sınıfı emperyalist savaş sürecinde öncelikle kendi burjuvazisinin kuyruğuna takılmaktan kaçınmalı ve bu savaşa karşı sesini yükseltmelidir.

Günümüzde sosyalizme yönelecek yeni kuşakların da Marksizmin hilekâr bir inkârı olan Stalinizmle ya da bir bataklık olan reformizmle değil, aslıyla, yani devrimci Marksizmle buluşmaları önem taşıyor. Dünyanın dört bir yanında patlak veren yeni toplumsal mücadeleler bunu özellikle yakıcı bir görev haline getiriyor. Bu konudaki eksiklik büyük devrimci fırsatların heba olmasına yol açabilir ve aslına bakılacak olursa son yıllarda başlayan yeni sınıf mücadelesi dalgası içinde daha şimdiden bunun örnekleri yaşanmaktadır.