Reformları devrim diye satan burjuva sol ya da sosyal-demokrat hükümetler, hiçbir zaman emekçilerin derdine kalıcı bir derman olmadılar, olmayacaklar da! Yıllardır emekçileri oyalamanın bedelini giderek yalnızlaşan bir iktidarla ödemek zorunda kalan Maduro ve partisi, ya sonunda finans-kapitale tam teslim olacaktır ya da sıkıştığı oranda devletin baskı aygıtlarına sarılarak daha da otoriter bir rejime yönelecektir. Chavezci iktidar işçiler ve köylülerin devrimci mücadelesiyle aşılıp geçilmezse, finans-kapital eninde sonunda onu yıkacaktır. Aynı zamanda işçi sınıfına ağır bir saldırıyla birlikte yürüyecek böylesi bir yıkım ise, emekçiler için bugünkünden de daha ağır bir felâket anlamına gelecektir.

İtalyan işçi sınıfının devrimci mücadelesi hem önceki devrimci gelenekleri daha da ilerleterek güçlendirmiştir, hem de, devrim fırsatı her ne kadar yitirilmiş olsa da, işçi sınıfı bu mücadeleden kazanımlarla ve moralli olarak çıkmıştır. İtalyan işçi sınıfı bu geleneklerinin yaşadığını 20 yıl kadar sonra, 1968 dalgası sırasında yine fabrikaları işgal ederek bir kez daha göstermiştir. Hiç kuşkusuz bu gelenek kapitalizmin günümüzdeki krizi derinleştiği ölçüde yeniden coşkulu atılımların temeli olacaktır.

Gerçeklerin penceresinden baktığımızda burjuvazinin ikiyüzlü yaklaşımını rahatlıkla görebiliriz. Burjuvazi her zaman yaptığı gibi yoğun bir yalan propagandaya başvurarak, milyonlarca masum insanın öldürülmesini “terörizmle mücadele” bahanesinin ardına gizleyerek meşru göstermeye çalışmaktadır. Gerçekleri anlamak için illa da şehirlerin üzerine füzelerin yağması, nükleer silahlarla dünyanın yerle bir edilmesi gerekmiyor.

Büyük baskılar ve son derece eşitsiz koşullarda yapılan 16 Nisan referandumuna bir de açık kanun ihlallerinin, oy çalmaların, iptal edilen hayır oyları ve blok bir şekilde verilen evet oyları gibi sahtekârlıkların eklenmesi toplumun çoğunluğunda öfkeye yol açtı. Bu öfke 16 Nisan akşamından bu yana kendini sokaklarda da gösteriyor.

Dünyada otoriterleşmenin güçlendiği, Türkiye’de ise daha da ötesine gidilerek totaliter bir rejimin kurumsallaştırılmaya çalışıldığı bir dönemden geçiyoruz. Olağanüstü rejimler olağanüstü koşulların ürünüdür. Bugün tüm dünyayı sarsan kapitalist kriz, Ortadoğu’da yoğunlaşan emperyalist savaş ve bu savaşın alevlerinin Avrupa ve Amerika dâhil dünyanın birçok noktasını yalaması olağanüstü siyasal ve toplumsal koşullar yaratmış bulunmaktadır. Siyasal gericilik yükselip burjuva demokrasisini daha da soldururken, kapitalist düzenin efendileri olağanüstü rejimleri devreye sokuyorlar.

Başkanlık sistemiyle yönetilen Paraguay’da devlet başkanı Horacio Cartes’in ikinci kez aday olmasının önünü açacak anayasal değişikliğin senatoda yapılan gizli bir oturumla onaylanmasının ardından başkent Asuncion’da 31 Martta başlayan protesto gösterileri Nisanın ilk haftası boyunca devam etti. Protestolarda yüzlerce kişi gözaltına alındı, bir genç öldürüldü, onlarca gösterici yaralandı. Meclis binasının göstericiler tarafından ateşe verildiği protestoların şiddetlenerek devam etmesi üzerine anayasal değişiklik şimdilik askıya alınmış bulunuyor.

Adları Ekim Devriminin önder kadroları arasında sayılan Bolşevik kadınlar, çok küçük yaşlardan itibaren değişim isteğiyle doluydular ve dünyayı insanların tümü için adil ve güzel yapacak gerçeği aradılar. Onlar mücadeleyi içtenlikle sevdiler. Gerçeği kararlılıkla savunmayı öğrendiler. Ve inançları da başardıkları da bu nedenle çok büyük oldu.

Muhalif tüm kesimlerin ağır bir baskı altında tutulduğu, parti liderlerinin ve kadrolarının hapse atıldığı, Kürt illerinde açık devlet terörünün uygulandığı, yüz binlerce insanın yerinden edildiği, muhalif medyanın kısıtlı bir alana hapsedildiği, devlet olanaklarının inanılmaz bir savurganlık ve hoyratlıkla evet oyu lehine kullanıldığı şartlarda ortaya çıkan bu sonuç kesinlikle şaibeli bir sonuçtur, meşruiyeti yoktur.

Kamu gelirleriyle kurulan, maddi olarak güçlü, imtiyazlı, herhangi bir denetime tâbi olmayan Varlık Fonu, görülüyor ki, burjuvaziyi kriz koşullarında ayakta tutmak için faaliyet gösterecek. Elbette bunu Türkiyeli emekçilerden çaldıklarını burjuvaziye hediye olarak vererek yapmaya çalışacak. Ne var ki kapitalizmin geldiği noktada yüz yüze kaldığı tarihsel kriz, burjuvazinin geçmişte kullanarak ayağa yeniden kalkabildiği yöntemleri büyük bir hoyratlıkla geçersiz kıldığını her fırsatta gösterdiği gibi sermayeye sorunları için herhangi bir çözüm umudu da vaat etmiyor.

AKP hükümeti, “makul Alevi” yaratma gayesini kimi zaman Gülen cemaatiyle, kimi zaman da burjuva Alevi temsilcileriyle ortaklaşa yürüttü. Kirli asimilasyon politikasını, sorunun çözümüne dair adım atılıyor ambalajıyla sundu. “Alevi Açılımı”, “Alevi Çalıştayları”, “Alevi İftarları”, “Alevi Cemleri” gibi örtülerle gerçek niyetinin üzerini örttü.

Erdoğan-AKP her ne kadar emekçi kitlelerin bir bölümünü, “eskiye dönüş”, “terör”, “bölünme”, “dış düşman” gibi korkularla felçleştirerek peşinden gitmeye halen razı edebiliyorsa da, bu desteğin de uzun vadeli olamayacağı açıktır. Sonuçta, uluslararası konjonktür de, Türkiye’nin içinde bulunduğu siyasal ve ekonomik koşullar da tümüyle değişmiş, AKP’yi iktidara getiren ve ona bu zamana kadar koltukta kalma olanağı veren nesnel zemin ortadan kalkmıştır. Ancak bu durum onun otomatikman tepetaklak olacağı anlamına gelmemektedir.

Şerrin gölgesi gittikçe yayılmakta, / Kara dumanlar, et kokusu, zebani çığlıkları… / Öyle bir şey gerek ki; / Bir ezgi bu kadar mı saplanır yüreğe, / Bir çocuk gözü bu kadar mı kıvrandırır, / Bir gözyaşı süzülmez mi sıcacık? / Midemiz bulanıyor / Alnımızdaki tomurcuk ter, bunalıyor…

Bu dünyayı yaratan bizler yarattığımız bu dünyanın güzelliklerine sahip çıkmadığımız için bu güzellikleri yaratmada emeği olmayanlar çok kolay yıkıcı oluyor. Bu yıkıcı güçler yani kapitalist sınıf ekonomik ve siyasi krizlerden kurtulamayacak, bu krizlerden kurtulmak için savaşlar çıkarmaktan, dünyayı yıkıp yıkıp yeniden yapmaktan vazgeçmeyecek, dolayısıyla da savaşlardan, nükleer de dâhil en yıkıcı silahlardan asla vazgeçmeyecek. Bu güçlerin ağzından çıktığında, nükleer silahların imha edilmesi, sınırlanması teraneleri, sadece ve sadece dolan cephanelikleri boşaltıp daha modern yeni yıkım araçlarına yer açmak içindir!

HDP, referandumda “HAYIR” kampanyası doğrultusunda, 8 Nisanda, Göztepe’de Salı Pazarı alanında bir miting gerçekleştirdi. On binlerin coşkuyla “HAYIR” flamalarını dalgalandırdığı alanda, HDP eş başkanlarının da aralarında bulunduğu cezaevlerindeki binlerce HDP yöneticisinin tutsak edilmesine, baskıya, zulme ve zorbalığa karşı “HAYIR” nidaları yükseltildi.

Halkların Demokratik Kongresinin çağrısıyla, 7 Nisanda, Bakırköy Kadın Kapalı Cezaevi önünde, 50 günü geçen açlık grevlerine ve cezaevlerindeki insanlık dışı uygulamalara ilişkin bir basın açıklaması yapıldı.

Kapitalizmin tarihsel krizine bağlı olarak bütün dünyada otoriterleşme artarken, işçi sınıfının haklarına ve örgütlülüğüne yönelik saldırılar da tırmanıyor. Türkiye’de ise genel otoriterleşmenin ötesine geçildiğini ve faşizmin kurumsallaşıp yerleşmeye çalıştığını görmekteyiz. Şüphesiz her burjuva iktidar gibi AKP de daha en baştan işçi düşmanı tavrını göstermişti ve bugüne kadar attığı adımlar ortadadır.