Kapitalist üretim süreci özünde bir birikim sürecidir. Emeğin toplumsal üretici gücünün gelişimiyle birlikte, bir bölümünü üretim araçlarının oluşturduğu üretilmiş meta-değer miktarı daha da büyür. Bu sayede yaratılan ek servetin yeniden sermayeye dönüştürülmesini mümkün kılacak ek emek de, söz konusu üretim araçlarının (geçim araçları dahil) miktarına bağlıdır. Birikim ve ona eşlik eden sermaye yoğunlaşması, üretici güç artışının maddi bir aracıdır. Ne var ki, üretim araçlarının bu artışı işçi nüfusunun büyümesini ve fakat sermaye artışının gerektirdiğini aşan bir işçi nüfusunu beraberinde getirir. Kapitalist gelişmeyle birlikte nispi artı-değeri yaratan yöntemlerin kullanılması (makinelerin devreye sokulması ve iyileştirilmesi), çok daha büyük bir hızla yapay, nispi bir aşırı nüfus yaratır.

Sadece Kenya’nın zenginleri değil, Afrika’nın diğer ülkelerindeki egemenler de, başta ABD olmak üzere emperyalist güçler de bu ateşin bir çalı yangını gibi yayılmasından dehşetle korkmaktadırlar. Korksunlar! Zira kapitalizm yarattığı koşullarla dünya devrimini her seferinde bir adım daha yaklaştırıyor ve egemenlerin bu kaderden kaçışları yoktur!

Depremde de yangında da selde de, batıda da, doğuda da sınırsızca sermayeyi ihya etmeye odaklanmış politikalar emekçilerin canını alıyor, doğasını talan ediyor, geçim kaynaklarını kurutuyor. Hatay, Maraş, İzmir’de deprem, Diyarbakır, Mardin, Muğla’da yangın, Çorlu’da tren kazası, Amasra, Soma, İliç’te işçi katliamları ve onlarca facianın asıl sorumlusu bu azgın sermaye iktidarıdır. Kamu kaynaklarının sermayeye sınırsızca ve hesapsızca peşkeş çekilmesi, hesap verme korkusunun olmaması sonucunda ocaklar sönüyor, ciğerler yanıyor. Bu vurdumduymazlığa, bezirgân saltanatına, zulme son vermenin yolu var: Egemenlerin oyununa gelmeden sadece acıda değil mücadelede de birleşmek. Felâketleri yaratan kapitalizme, felâketleri büyüten faşizme karşı mücadelede emek cephesini güçlendirmek, alanlarda birleşmek ve bu sömürü düzenini yıkmak

Gerek ABD-BM’nin sözde ateşkes planının ve İsrail’in “taktiksel ara” kararının gerekse de kapalı kapılar ardında yürütülen pazarlıkların, Gazze’de adeta soykırım boyutuna ulaşan katliamı durdurmayacağı ortadadır. Gazze’de Filistin halkı can vermeye ve sefaletin pençesinde kıvranmaya devam ederken sahnelenen bu tiyatro ve ikiyüzlü diplomasi de bir kez daha göstermektedir ki Filistin halkının kurtuluşunu sağlayacak olan ne El Fetih ne Hamas ne de ABD, Rusya veya İran, Türkiye gibi güçlerdir. Filistin halkının kurtuluşu yürüyen kanlı emperyalist savaşın durdurulmasına bağlıdır. ABD ve İngiltere başta olmak üzere pek çok ülkede işçi ve emekçilerin, gençlerin düzenledikleri kitlesel protestolar izlenmesi gereken yolu göstermektedir. Tarihsel bir kriz içinde debelenen kapitalist-emperyalist sistemin yıkılması hem süregiden emperyalist savaşın sonlandırılması hem de insanlığın ve dünyanın mahvolmaktan kurtulmasının yegâne yoludur.

Kapitalizm doğaya akıl almaz zararlar veriyor. Türkiye’de de durum farklı değil. AKP iktidarıyla birlikte doğa talanı büyük bir hız kazanırken, faşist rejimin kurumsallaşmasıyla birlikte bu talan daha da pervasızlaşmış, yıkım daha da artmıştır. Üstelik iktidar bir taraftan doğayı talan etmekte, diğer taraftan da yaptığını itiraf ederek yoluna devam etmektedir. Çevre, Şehircilik ve İklim Değişikliği Bakanı Mehmet Özhaseki “Her tarafı yemyeşil, zümrüt gibi olan Anadolu coğrafyasını adeta talan ettik. Ağaçlarımızı yok ettik, ormanlarımızı da kel hale getirdik. Şimdi yeniden bir seferberlik başlatıyoruz” diyerek doğayı nasıl talan ettiklerine, şehirleri ne hale getirdiklerine dair itiraflarına bir yenisini eklemiştir.

Egemenlerin kendi çıkarları uğruna yürüttükleri savaşları topluma onaylatabilmeleri gerekiyor. Bunun için toplum milliyetçi fikirlerle ve yabancı düşmanlığıyla besleniyor. Sonuç olarak halklar birbirlerine düşman hale getiriliyor. İçinden geçtiğimiz zamansa savaşın yarattığı yıkımı ve acıları daha yakıcı bir şekilde hissettiriyor bizlere. Yerle bir ediliyor Filistin. Binlerce insan çoluk çocuk, kadın, erkek, yaşlı demeden katlediliyor. Bugünse vatan haini ilan edilenler, Filistin halkının yanında olduklarını söyleyen ve kendi ülkelerinin başlattığı katliama dur diyen İsrailli barış yanlıları oldu. Onlar da Filistinli anaların acılarını duyurmaya çalışıyorlar. Çok tanıdık değil mi?

Irkçı hareketlerin yönlendirmesi, hükümetlerin kışkırtmalarıyla galeyana gelen kitleler gözü dönmüş biçimde göçmenlere saldırıya geçiyor, bu bir gerçek. Ya da bu baskı ve dışlanmışlığın bir sonucu olarak göçmen emekçiler de benzer biçimde şiddet eğilimi gösteriyor, bu da bir gerçek. Ama başka bir gerçek de alabora olmuş botların içinden çıkan göçmenleri emekçilerin evlerinden getirdikleri battaniyeleriyle karşılamasıdır. “Düşman botla değil limuzinle gelir” dövizini eylemlerde taşıyan emekçilerin “mülteciler kardeşimizdir” diye haykırmasıdır.

Yaklaşık 350 bin mahpusa ulaşan hapishanelerde yatacak yer bile bulunamıyor, birçok yerde mahpuslar nöbetleşe uyuyor. Zira iktidarın resmi verilerine göre toplam 403 “ceza infaz” kurumunun arttırılmış kapasitesi 295 bin kişidir. Normal koşullarda bıraktık bu sayıyı geçmemesini, onun en fazla üçte ikisi kadar mahpusun kalması gerektiği söyleniyor. Faşist rejim ise bu sorunu “çözmek” için yeni zindanlar inşa etmenin peşindedir. 2022’de 22 hapishane, 2023’de 19 hapishane açan iktidar, bu yıl da 12 yeni hapishane inşa edeceğiyle övünüyor! Çürümüş iktidar, topluma bir gelecek hayali sunamadığı gibi, onu hapsetme üzerine kurulu bir gelecek öngörüyor!

Sınıf temelinde örgütlü ve buradan aldığı güçle çekim merkezi olan devrimci bir sosyalist hareketin oluşturulamadığı günümüz koşullarının faşizmin çok daha avantajlı bir şekilde güç kazanmasına olanak tanıdığı açıktır. Sol, sınıf siyaseti yerine kimlik siyasetine gömüldükçe, işçi sınıfı da sınıf siyasetine yönelmek yerine burjuva siyasetlerin peşinden sürüklenmektedir. Nihayetinde, işçi sınıfı temelli bir sosyalist alternatifin güçlendirilememesi, enternasyonalizm yerine milliyetçiliğin, devrim yerine faşizmin güçlenmesine yol açmaktadır. Faşizme karşı mücadelenin yolu bellidir: İşçi sınıfının devrimci örgütlülüğünü ve mücadelesini güçlendirmek!

Kapitalizmin içinde bulunduğu tarihsel krizin önemli bir boyutunu hegemonya krizi ve bunun ifadesi olan hegemonya mücadelesi oluşturuyor. Bu temelde ABD, Çin ve Rusya’nın kapıştığı bu emperyalist hegemonya mücadelesi dünya üzerindeki önemli tüm siyasi süreçleri belirleyen ya da etkileyen temel bir etmen haline gelmiş durumda. Örnek vermek gerekirse, bu hegemonya mücadelesinden çok önce başlamış olan Filistin sorunu bu hegemonya mücadelelerinden bağımsız düşünülemeyecek bir noktaya gelmiştir. Filistin sorununda yaşanan patlayıcı gelişmeler de dâhil dünyadaki önemli siyasi gelişmeleri bu hegemonya krizi ve mücadelelerini göz ardı ederek ele almak mümkün değildir.