Sağcı Aznar hükümetinin işsizlik yardımına el uzatması İspanyol işçi sınıfını ayağa kaldırdı. ... 10 Haziranda Endülüs bölgesinde yaklaşık 300 bin işçi bu yasayı protesto eden bir gösteri düzenlemişti. 20 Haziranda ise bu kez bir günlük genel grev tüm İspanya'yı sarstı. Sendikaların verdiği rakama göre greve 15 milyon işçi katıldı ve katılım oranı % 85'ti. Hastanelerin, okulların, sanayinin, ulaşım sektörünün çok büyük bir kısmı 24 saat durdu.

Genel olarak Marksizmin üç ana kaynaktan biçimlendiği kabul edilir. Kaynaklardan biri, Marx’ın, Fransız politikasına, özellikle de Fransa’daki 1790’ların burjuva devrimi ve onu takip eden 19. yüzyılın ilk dönemlerinin sınıf mücadelesine ilişkin analizini geliştirmesidir...

Makedonya işçi sınıfı 20 Mayısta, kamuya bağlı dört sektörde genel greve gitti. Yaklaşık 70 bin işçinin katıldığı grev, eğitim, yargı, savunma ve sağlık sektörlerini kapsıyordu. Asgari ücretin 120 euroya yükseltilmesi temel talebiyle başlayan grev, Makedonya’nın başlıca sendikal örgütü olan SSM (Makedonya Sendikalar Birliği) önderliğinde gerçekleşti. Savunma sektöründeki işçilerin bir talebi de sektörde acil bir yasal düzenlemeye gidilmesi ve asgari ücrete taban sınırlaması getirilmesiydi. Hava kuvvetlerindeki pilotlar ise iki ay önceden greve çıkarak, çalışanların hakları için mücadeleyi bizzat ordu içine taşıdılar.

Emperyalist saldırganlık artarak devam ediyor. Afganistan'dan sonra sırada şimdi Irak var. Bu savaşa karşı Youth For International Socialism sitesinden aldığımız ve çeşitli savaş karşıtı gösterilerde dağıtılan bir bildiriyi yayınlıyoruz.

Entelijensiya nedir? Adler bu kavrama şüphesiz ahlâki değil, toplumsal bir tanım getirmektedir: Entelijensiya tarihsel bir yeminle birbirine bağlanmış bir topluluk değil, her çeşit “kafa-işi” uğraşını kucaklayan bir toplumsal katmandır.

Arjantin İşçi Partisinin Prensa Obrera (PO) adlı gazetesindeki bir makalede (27.12.2001), PO'nun liderlerinden biri olan yoldaş Jorge Altamira, Aralık ayaklanmasının "kendiliğinden" olduğu görüşünü eleştiriyordu... Söz konusu yazıdan birkaç gün önce yazılan “Arjantin Devrimi Başladı” adlı makalemde, Arjantin’de öznel faktör –yani devrimci parti ve önderlik– mevcut olsaydı işçilerin iktidarı ele geçirmenin arifesinde olacaklarına, ama bunun eksikliği durumunda, devrimin zamana yayılacağına işaret etmiştim.

1989'da Berlin Duvarı debdebeli gösterilerle yıkıldığında, burjuva yorumcular, dünyaya yeni bir barış çağının geleceğini vazettiler. Öyle ya, yeryüzündeki tüm kötülüklerin kaynağı "Şer İmparatorluğu" artık yıkılıyordu. Ancak o günden bugüne yaşananlar, bırakalım yeni bir barış çağının açılmasını, eskisi kadar bile bir istikrarın sağlanmadığını ortaya koydu...

11 Eylül, içine girdiğimiz yeni bin yılda yalnızca takvimlerde değil, sınıf mücadelesinin gidişatında da yeni bir sayfanın açıldığı bir gün oldu. Dünya kapitalizminin en büyük gücü, kendi evinde, üstelik kapitalist ihtişamın sembolleri olarak gösterilen İkiz Kulelerin ve Pentagon’un yerle bir edilişine şahit oldu. Çoğu işçi, binlerce insan öldü. Burjuvazi ve onun temsilcileri, olayı başlangıçta bir terör eylemi olarak nitelemiş olsalar da, derhal, bunun bir savaş ilânı olduğunu açıklamanın kendi çıkarları açısından çok daha kullanışlı olduğunu keşfettiler.

Aralık 1999’da Seattle’da Dünya Ticaret Örgütü (DTÖ) toplantısına karşı yapılan gösterilerle kıvılcımlanan küreselleşme ve uluslararası sermaye kuruluşları karşıtı hareket, dünya politik arenasına damgasını vurdu.

Gereken tek şey önderlikti. Ama işçi liderleri, tıpkı Gaullcüler gibi sırra kadem basmışlardı. 1968 tarihteki en büyük genel grevdi. İşçilerin büyük tavizler elde edip bozguna uğramadan iş başı yapmaları bunun kanıtıdır... Sonuç çok daha farklı olabilirdi. Bu hareket işçilere ilham vermelidir. Tam da bugün akademisyenler, çıkarcılar ve bürokratlar işçi sınıfını sadece savaşan bir güç olarak değil, kendinde bir sınıf olarak dahi defterden silmişken. Ama hareket, bu fikirleri silip geçti. Açıklığa kavuşan ve halen de öyle olan bir şey var ki, o da, büyük kapitalist ülkelerden birinde işçi sınıfı eyleme geçtiğinde, karşı durulmaz bir güç olabildiğidir.

Bu toplantı, şimdiye kadar Arjantin'de işçilerin ve kitlelerin alternatif iktidar yaratma doğrultusundaki hareketinin ulaştığı en yüksek noktadır. 19 ve 20 Aralıktaki devrimci olaylarla başlayan hareket, sadece örgütsel biçimler itibariyle değil, çıkardığı politik sonuçlar itibariyle de çok hızlı bir şekilde ilerlemiştir.