İşçiler kapatma kararının ardından yürütmeyi durdurma talebiyle hukuki kanala başvurarak sonuç almayı denediler. Ne var ki, işçi sınıfının çıkarına değil de egemen sınıfın çıkarına işleyen yasaları icra eden mahkeme, işçilerin beklentilerini tersinden yerine getirerek yürütmeyi durdurma istemlerini kabul etmedi ve kapatma kararını tekrar onayladı.

Şubat ayının ikinci haftasında (12 Şubat) Eğitim-Sen şubelerinde genel kurullar yapıldı. Benim üyesi olduğum şubede de aynı gün yeni yönetimi belirlemek üzere kongre toplandı. Ben böyle bir kongreye ilk kez katıldım ve sizlere bu toplantıya dair kısa izlenimlerimi aktardıktan sonra örgütlülükle ilgili düşüncelerimi belirtmek istiyorum.

Bundan 10 sene önce, 12 Mart 1995’in sabahında uyanıp televizyonu açtığımda beni çok derinden etkileyecek olaylara ekrandan tanık oldum. Meğer ben sıcak yatağımda rahat rahat uyurken, İstanbul’da, Gaziosmanpaşa’ya bağlı Gazi Mahallesinde, binlerce emekçi barikatlar kuruyor, karakola yürüyor ve polisle çatışıyormuş. Gençlerin öfkeyle polisi kovaladıklarını gördüm. İlk defa böyle bir şey görüyordum.

Sınıflara bölünmüş toplumların tarihi boyunca, bu toplumsal ilişkilerden de kaynaklı olarak, kadınların hep birtakım özellikleri öne çıkartılmıştır ve onlara birtakım görevler biçilmiştir. Bu görevlere kendileri de inandırılmışlardır. Kırılgan ve zayıf olmak, korunmaya muhtaç olmak, soyun devamı için gerekli olmak vs. örneğin kadınlar evlenmeden önce baba ya da ağabeylerinin himayesi altındadır ve onların sözünden çıkamaz. Evlendiğinde ise bu aynı durum başka bir kişiye devredilmiştir, artık kadın kocasına aittir.

Güney Asya depremi ardından devletler, basın ve burjuva bilim adamları “duygulandılar”. İnsanının doğa karşısında ne kadar aciz olduğunu, sağ kalanlara yardım edip yaraları sarmaktan başka bir şeyin elden gelmeyeceğini söylediler. Ancak yalan söylüyorlar. Her türlü felaketin baş sorumlusu kapitalist sistemdir. Burjuva bilim adamları, yaşadığı her saniye insanlığa daha da ağır bedeller ödettiren sistemlerine zarar gelmemesi için gerçekleri gizliyorlar.

Kapitalizmin verebileceği sadece yabancılaşma, mutsuzluk, yoksulluk, yorgunluk, savaş ve yıkım olabilir. Aslında bu cümlede “sadece” diye bir kelime kullanmak yanlış oldu. çünkü listeyi maalesef her türlü felâketin farklı ifade biçimleriyle uzatabilirsiniz.

Sistem her geçen gün daha da canileşiyor. Bugün bile kapitalizm koşullarında yaşamak bizim için bu kadar berbatken gelecekte eğer bu gidişata dur denmezse çocuklarımızı çok daha kötü günlerin beklediği ortada. Elbette ki bu politikaların ve bu politikaları var eden sistemin değiştirilmesi için siyasi bir iradeye ihtiyaç var. Bizler geleceğimiz için mücadele etmediğimiz sürece çocuklarımıza sadece katmerli sömürüyü, katmerli açlığı, katmerli yoksulluğu ve katmerli hak gasplarını miras bırakacağız.

Yaşadığımız her gün bize burjuvazinin bizler yararına hiçbir şey yapmadığını tekrar tekrar gösteriyor. Burjuvazi sadece kendi cebini, daha fazla nasıl kâr edeceğini düşünerek kendi üretim ve yönetim sistemini yürütüyor. Onlara göre biz işçiler sadece kârın artışını sağlayacak birer varlığız.

16 Şubat İktidarı Genel Uyarı Eylemi için yapılan hazırlık toplantıları Emek Platformunun beklentilerini karşılamadı. Tüm Türkiye çapında yapılacak eylemin biçimi henüz belli değil. Çok büyük ihtimalle illerde basın açıklamaları şeklinde örgütlenecek. İş bırakmaların örgütlenebilmesi şu anki örgütlülük düzeyinde mümkün görünmüyor. Emek Platformu bir kez daha günü mü geçiştirecek, yoksa bölge toplantılarının cılızlığı nedeniyle eylemi erteleyecek mi, önümüzdeki günlerde hep beraber göreceğiz.

Liseyi yeni bitirdim. Şimdi de üniversiteye tekrar hazırlanıyorum. Gittiğim dershane hani şu öğrencilere hissettirmeden yavaş yavaş din aşılayanlardan. Giderken tabii ki biliyordum ama eğitiminin çok iyi olduğuna inandırmışlardı.

Direniş ziyaretinde beni çok coşkulandıran ve aynı zamanda çok kahreden tablolarla karşılaştım. Fabrikada çalışan yaklaşık 750 işçinin aileleriyle birlikte aynı coşkuyu yaşaması beni çok duygulandırdı. Eşler, çocuklar sandalyelerde ve masa üstlerinde yumruklarıyla haykırıyorlardı. Kadınlar yine en öndeydi. Grup grup kadınlar, "kadınlardan korkan şerefsizler" diyerek hükümet yetkililerine sesleniyorlardı.

Bugün devrimci gençlik hareketinin son derece cılız oluşunun elbette "eylemsel ortaklaşamama", "birleşik kitle örgütlerinin eksikliği" gibi faktörlerle bir bağlantısı vardır. Ne var ki, bu faktörler kendi başlarına bir şey ifade etmezler, çünkü onlar da bir başka temel sorundan kaynaklanmaktadır. Temel mesele, ortada tüm toplumu etkileyebilecek tarzda bir sınıf hareketinin olmayışıdır. Bu noktanın üstünden atlayarak, sınıf hareketinin dibe vurduğu bir dönemde devrimci bir gençlik hareketinin "yaratılması" için "gençlik kurultayları" vs. çağrılarında bulunmak hiç de gerçekçi değildir.

Biliyorum, daha çok çabalamalı, üretici olabilmeli; daha çok okumalı ve de okur mektubu göndermeli. Öğrenmek için sabırsızca okuyorum. Bildiklerimle hiç mi bir şey yazamam? Ama kendimi biraz rahat hissetsem!

Bugün dünyayı yeniden paylaşanlar, bu paylaşımdan pay kapmaya çalışanlar, yalnızca ABD ve Britanya gibi büyük emperyalist güçler mi? Yerle bir edilen Irak'ta yeniden inşa faaliyetinden tutun, petrol kuyularında çıkan yangınları söndürme, gıda ihtiyacının karşılanması vs. yüzlerce ihaleye kadar, üretenlerin kanını emmenin hesabını yapanlar arasında Türk burjuvazisi de yok mu?

Herkese Sakarya’dan merhaba! Öncelikle belirtmeliyim ki yazdıklarım pek iç açıcı değil. Ancak, birçoğumuzun ortak sorunları olduğundan paylaşma gereği duydum. Üniversitelere gelene kadarki süreçte hep üniversitelerin yalnızca bize gösterilen yüzünü gördük, bize anlatılan o ütopyayı düşledik. Güya üniversite bizim için ayrı bir dünya olacaktı; ancak gerçekliği, yani üniversitelerin yaşanılan yüzünü göremedik.