12 Aralık seçimleriyle ilgili belki de en önemli sonuçlardan birisi, İngiltere gibi emperyalist-kapitalist sistemin ana kalelerinden olan bir ülkede, teorik çerçevesi itibariyle ılımlı bir reform programı ve bunu temel alan geniş bir siyasal hareketin bile günümüz kapitalizminin somut şartlarında sistem tarafından nasıl da bir ölüm-kalım meselesi gibi muamele gördüğünün çarpıcı biçimde ortaya konmasıdır. Bu durum hem kapitalist sistemin günümüzde içinde olduğu derin tarihsel krizin bir kanıtını sunuyor hem de mütevazı reformlar için bile ne denli sert ve örgütlü mücadeleler vermek gerektiğini gösteriyor.

Erdoğan termik santrallerin fiilen 3,5 yıl daha filtresiz çalışmasının önünü açacak yasayı veto etti. Bu, 31 Aralık 2019’a kadar filtrelerini taktırmayan santrallerin faaliyetlerine son verilmesi gerektiği anlamına geliyor. Hava kirliliği ve sağlık açısından müspet olan bu veto kararı birçok tartışmayı da beraberinde getirdi.

Hiç olmadığı kadar aşa / Hiç olmadığı kadar ekmeğe / Hiç olmadığı kadar hürriyete doyacağız / Yani mesela / Siz bunların birçoğuna inanmayacaksınız belki ama / Bütün insanlarla yalnızca / Barışın, kardeşliğin ve paylaşmanın dilini konuşacağız. / Kurtulunca ellerimiz esaretten / Hayallerimiz esaretten kurtulunca / Dünyanın bütün beyaz sayfalarını / Dünyanın bütün çocuklarının gülüşleriyle donatacağız

Fransa’da Macron hükümetinin “Emeklilik Reformu” adı altındaki yeni saldırı planını yasalaştırmak üzere harekete geçmesi yüz binlerce işçiyi sokağa dökmüş durumda. 5 Aralıktan bu yana, 250’den fazla sendika ve meslek örgütünün katılımıyla gerçekleştirilen genel greve Sarı Yelekliler de dahil tüm emekçi kesimler destek veriyor. 5 Aralıkta, ülkenin dört bir yanında 1 milyondan fazla işçinin protesto gösterileri eşliğinde başlayan grev, takip eden günlerde de benzer kitlesellikteki eylemlerle devam etti.

Bugün İngiltere’de işlerin geldiği nokta 12 Aralıktaki seçimin sıradan bir seçim olmanın ötesine geçtiğine işaret ediyor. Bu seçimler bir yandan İngiliz kapitalizmi açısından önemli bir kavşak noktasına gelindiğini bir yandan da emekçilerin uzun yıllardır biriken sıkıntılarının yüzeye vurmaya başladığı bir noktaya gelindiğini gösteriyor. Tam da bu nedenle ülkede uzun zamandır görülmemiş ölçüde bir politizasyon ve kutuplaşma yaşanıyor. Yüksek tansiyon altında partiler adeta seferberlik yürütüyorlar. İşçi Partisini yıpratmak için terör saldırısı kılığında müdahaleler yapılırken, yine daha önce pek görülmemiş biçimde sermaye temsilcilerinden dinsel cemaat önderlerine kadar geniş bir yelpaze doğrudan siyasete müdahalelerde bulunuyor.

Kolombiya’da son süreçte yükselen mücadelenin dinamikleri de, bu mücadeleye katılan emekçi kesimlerin çeşitliliği de, onun başını çeken güçler de yukarıda vurgulamaya çalıştığımız gerçekliği farklı bir yönden doğruluyor: Tüm ezilen sınıfları kucaklayacak bir anti-kapitalist mücadelenin öncü gücü yalnızca proletarya olabilir. Zira emekçi sınıfları bu düzene bağlayan mülkiyet prangalarından bir tek o azadedir.

Ve Elif’in / Ve Sinan’ın / Umut dolu şarkılar gibi çınlayan sözleri / Baldan tatlı bir dünyayı kurmaya çağırırken bizleri / Duyup işitiyor / Ve işitip anlıyorsan / Esirgeyemezsin tuzunu aşımızdan / Ve kavgamızdan alın terini / Birleştir yüreğinin gümbürtüsünü / Davulun gümbürtüsüyle / Birleştir sesini / Baldan tatlı bir dünyayı kurmaya çağıranların gür sesiyle

Gerek aradan bunca yıl geçmesine rağmen burjuvazinin halen eski Demokratik Alman Cumhuriyeti (DAC) aleyhinde propagandaya devam etmesi, gerekse de bugün Doğu Almanların yaşadığı sıkıntılar, sosyalist hareket içerisinde bilhassa da “resmi komünizm” geleneğinden gelenler arasında DAC’ı ve Berlin Duvarını hâlâ ateşli şekilde savunmanın bahanesi olarak kullanılabiliyor. Stalinizmde ısrar edenler, onca yaşananlara rağmen halen ders çıkartmamakta kararlı gözüküyorlar.

Guy Standing, İngilizcede güvencesiz anlamına gelen “precarious” sözcüğü ile proletarya anlamına gelen “proletariat” sözcüğünü birleştirerek yarattığı “precariat” (prekarya) teriminin, oluşmakta olan yeni bir sınıfı tanımladığını iddia ediyor. Bundan kırk yıl önce Gorz, “Elveda Proletarya”da, eskinin tarihsel öznesi olan sanayi proletaryasının yerini yeni bir özneye bıraktığını iddia ediyor ve bunu sanayi sonrası proleterlerin “olmayan-sınıfı” olarak adlandırıyordu.

Derin bir ekonomik krizin etkilerinin sarsıcı biçimde yaşandığı İspanya’da, karşılıklı kışkırtılan İspanyol ve Katalan milliyetçiliklerinin öne çıkmasıyla birlikte, işçi ve emekçilerin temel sorunlarının geri plana itilmesini sağlayan bir siyasal atmosfer oluşmuş durumda. Bir süreden beri İspanya’daki siyasal gelişmeleri bu atmosfer belirliyor.

Geçen yıl olduğu gibi bu yıl da farklı kıtalarda pek çok ülkede haftalar, aylar süren emekçi isyanları patlak verdi. Endonezya, işçi sınıfının, yoksul emekçilerin ve gençliğin yükselttiği bu isyan dalgasının halkalarından biri oldu. Toplumsal huzursuzluğun arttığı, işçi sınıfının ücret artışı başta olmak üzere bir dizi taleple grevlerinin yaygınlaştığı Batı Papua’da çatışmaların büyüdüğü Endonezya’da, bardağı taşıran son damla parlamentodan geçirilmek istenen yasalar oldu, protestolar Eylül ve Ekim ayına yayıldı.

Peuchet, kapitalist toplumun insanı öğüten yabancılaştırıcı doğasını mahkûm ederken Marx’ın da gözünden kaçmayan şu sözleri sarf eder: “Bu nasıl bir toplum, insan milyonların ortasında en derin yalnızlığı yaşıyor; hiç kimse farkına varmadan dayanılmaz kendini öldürme arzusuyla kahrolabiliyor? Bu toplum toplum değildir, Rousseau’nun dediği gibi, vahşi hayvanların yaşadığı bir çöldür.” İşte tam da bu nedenle sınıf devrimcileri olarak diyoruz ki, milyonların içinde yalnız değilsin! Çare örgütlü mücadelede.