Suriyeli emekçiler açısından bakacak olursak, onlar için tek gerçek ve güvenilir yol kendi bağımsız sınıf çıkarları doğrultusunda kendi örgütlülükleri ile mücadele etmektir. Dinsel-mezhepsel ayrımların emekçileri bölmesine karşı etkin bir mücadele yürütülmelidir. Bu tür ayrımları temel alan yapılanmalara hapsolmak bölgede hiçbir zaman işçi sınıfı ve emekçilere fayda getirmemiştir. Aksine geniş mezhepsel gettolara bölünmüşlük içinde kendi cehennemini yaşayan topluluklardan oluşan bir manzara ortaya çıkmıştır. Suriye için hiç kuşkusuz bu ayrımları aşan sendikal örgütlenmelerin ve sınıf temelli sosyalist siyasal örgütlerin oluşması önem taşımaktadır. Ancak böylesi örgütlülükler olursa, Suriye’de yeni rejimin şekillenmesinde işçi sınıfının ve geniş emekçi yığınların bir sözü olabilir. Yeni Suriye’nin tümüyle dinsel gericiliklerin, emperyalistlerin ve açgözlü bölge güçlerinin kendi aralarındaki çekişmelerin insafına kalmamasının yolu buradan geçiyor.

Suriye’deki 61 yıllık Baas rejimi 8 Aralıkta yıkıldı. Bunun ardından Türkiye’de Suriyelilerin artık ülkelerine dönmeleri gerektiğine dair tartışmalar hız kazandı. Yanı sıra rejim sözcülerinden gelen açıklamalar ve sınır geçişlerinden verilen abartılı sayılar da Suriyelilerin geri dönecekleri beklentisini arttırdı. Böylece Suriyelilerin geri dönüşü meselesi emekçilerin de gündemine girdi. Cumhuriyet tarihinin en büyük yoksullaşma dalgası altında ezilen, son birkaç yıldır her gelen yılın bir öncekini arattığı sorunlarla boğuşan emekçilerin azımsanmayacak bir bölümü, sorunlarının çözümünü Suriyelilerin geri dönmesine bağlamış durumda. Zira yıllarca yapılan göçmen karşıtı propagandayla siyasi iktidarın ekonomi politikalarının yarattığı tüm sorunların nedeni olarak Suriyeliler gösterildi, milliyetçilik kışkırtıldı. Bunda göçmen karşıtlığını siyaset malzemesi haline getiren muhalefet partilerinin çok büyük katkısı oldu. Peki bugün iktidarın medya eliyle yürüttüğü “geri dönüş” propagandasının arkasında hangi çıkar hesapları var ve Suriyeliler geri dönecek mi?

İsrail’in Filistin’e yönelik soykırım harekâtı hız kesmeden devam etmesine rağmen, Gazze halkının maruz bırakıldığı katliam, bir buçuk aydır Suriye’de yaşanan gelişmelerin gölgesinde kalmış durumda. Son günlerde yine hastaneleri ve kampları hedef alan onlarca saldırı gerçekleştiren İsrail, Gazze’de yüzlerce insanın daha ölümüne yol açtı. Gazze Sağlık Bakanlığının açıklamasına göre, 7 Ekim 2023’ten bu yana Gazze’de İsrail saldırıları nedeniyle hayatını kaybedenlerin sayısı 46 bine, yaralıların sayısı ise 109 bine ulaştı. Ölenlerin 18 bine yakınını çocuklar, 12 binden fazlasını ise kadınlar oluşturuyor. Üstelik bunlar yalnızca teyit edilmiş sayılar; bunlar haricinde enkaz altında kalıp ulaşılamayan binlerce cansız bedenin olduğu tahmin ediliyor.

Suriye’de 1963’ten beri iktidarda olan BAAS rejimi, HTŞ güçlerinin 7 Aralıkta Şam’ı ele geçirmesinin ardından yıkıldı. Esad Rusya’ya kaçtı ve HTŞ’nin şefi Ebu Muhammed Golani kod adlı Ahmed Şara liderliğinde bir “geçici hükümet” kuruldu. Savaş uzun bir süredir rölantide tutulurken, cihatçı çeteler İdlib’e hapsolmuşken, aniden patlak veren ve baş döndürücü bir hızla gelişen olaylar sadece Türkiye’de değil tüm dünyada gündemin ilk sıralarına oturmaya devam ediyor. Batılı emperyalist devletlerin birbiri peşi sıra yeni sürece ilişkin değerlendirmelerde “Suriye iç savaşı”, “muhalif savaşçılar” gibi nitelendirmeler ağırlıklı yer tutuyor. Bunların doğal bir uzantısı olarak da “Suriye devrimi” nitelendirmesi sıkça kullanılıyor.

Sermayenin ve onun devletinin dayatmalarını ve saldırılarını kırmanın yolu mücadeleyi büyütmekten geçmektedir. Grev yasakları oportünist uzlaşma arayışlarıyla değil, ancak mücadeleyle ve grevle aşılabilir. Yasalara takılıp kalan, onun çizdiği çerçeveyle kendini sınırlayan sendikal anlayışa karşı mücadele yürütmek şarttır. Sınıf hareketi meşrudur; meşruluğunu yasalardan değil, haklılığından alır. Güçlü ve örgütlüyse onun önünde hiçbir yasak ya da barikat duramaz! Bugün henüz böyle bir güç ve örgütlülükten uzaktayız. Ama asla unutmamalıyız, çoğunluk ve güce giden yol mücadeleden geçer. 60’lı yıllarda grev yasaklarını yıkan Kavel’deki “yasadışı” grev olmuştu, yine 60’ların ortalarından itibaren Maden-İş öncülüğündeki DİSK militan bir mücadele hattı sayesinde adım adım güçlenip sendikal bir çekim merkezi haline gelmişti. Bugün de tutulması gereken yol budur!

Daha önceki bölümlerde üzerinde durulduğu üzere, sanayi sermayesinin devri kendi üretim zamanı ile dolaşım zamanının birliğinden oluşur. Oysa tüccar sermayesinin devri yalnızca meta ve para başkalaşımlarını içerir. Marx, tüccar sermayesinin devri ve fiyatlar konusundaki analizine bir varsayımla başlar: “Burada, satın alma fiyatı ile satış fiyatı arasındaki farkın içinde yer alabilecek olan maliyetleri tümüyle göz ardı ediyoruz, çünkü bu maliyetler, şu aşamada, burada inceleyeceğimiz biçim üzerinde hiçbir değişikliğe yol açmaz.” Belirli bir tüccar sermayesinin devirlerinin sayısı, paranın yalnızca dolaşım aracı olarak yinelenen devirlerine benzer. Örneğin tüccarın 100 birimlik para-sermayesi on devir yaparsa, kendi değerinin on katı değere sahip metalar satın alır; ya da kendi değerinin on katı değere sahip (1000 birim değerinde) meta-sermayeyi piyasada realize etmiş olur. Paranın piyasada yalnızca dolaşım aracı olarak dolaşmasıyla, tüccar sermayesinin devri arasında bir fark vardır. Dolaşım aracı olarak paranın devrinde aynı para parçaları çeşitli ellerden geçerler ve bunların dolaşım hızları temelinde dolaşımdaki para parçaları kitlesi oluşur. Tüccar söz konusu olduğunda ise, tekrar tekrar kendi değeri tutarında meta-sermaye alıp satan ve tüccara tekrar tekrar “değer+artı-değer” olarak dönen şey onun para-sermayesidir. Sermaye devri olarak tüccar sermayesinin devrini karakterize eden şey budur. “Sürekli olarak, dolaşıma sürdüğünden daha fazla parayı dolaşımdan çeker. Bunun dışında, tüccar sermayesinin devrinin hızlanmasıyla (gelişkin bir kredi sisteminin varlığında paranın ödeme aracı olma işlevi de ağır basacağından), aynı para kütlesinin daha hızlı dolaşacağı da apaçıktır.”

Bu eylemin ardından ortaya çıkan tabloda dikkat kesilmek gereken en önemli nokta, emekçi kitlelerin bağrında biriken sınıfsal öfkenin ilerlemiş düzeyidir. Bu sistemin zıvanadan çıkardığı insanların bireysel eylemlerle çıkış noktası arayışlarına girmeleri kaçınılmazdır. Troçki’nin zamanında söylediği gibi: “Ahlâkın haremağaları ve ikiyüzlüleri ne söylerse söylesin, intikam duygusunun kendine özgü doğruları vardır. Bu duygu işçi sınıfına, dünyaların bu en iyisinde olup bitenlere boş bir kayıtsızlıkla bakmamak gibi büyük bir ahlâki erdem kazandırır. Proletaryanın taşıdığı intikam duygusunu söndürmek değil, tam aksine onu tekrar tekrar kışkırtmak, derinleştirmek ve bu öfkeyi tüm adaletsizlik ve insani alçaklığın gerçek kaynaklarına karşı yöneltmek; Sosyal Demokrasinin [komünistler kastediliyor-SF]görevi budur.”

Siyasi iktidar, asgari ücretin hiç değilse resmi enflasyon oranında açıklanmasını bekleyen milyonlarca işçiyi hiçe sayarak, asgari ücreti 2025 yılı için 22.104 TL olarak belirledi. Ülkeyi derin bir krize ve enflasyon sarmalına sürükleyen rejim, işçileri yine sefalete mahkûm etti. 28 Temmuz 2024 tarihli “Asgari Ücretle Sefalete Mahkûmiyet” başlıklı yazımızı yeniden yayınlıyoruz.

22 yıllık AKP iktidarı, sermayeye sınırsız destek politikasıyla, kuralsızlığı, vurdumduymazlığı, adaletsizliği doruğa taşımıştır. İş cinayetlerinde Avrupa birinciliğini de kimseye kaptırmamıştır. Her ay 160’tan fazla insanın iş cinayetine kurban gittiği Türkiye, işçilerin taammüden öldürüldüğü bir mezbahaya dönüşmüştür. 2023’te olduğu gibi 2024’te de 1900’e yakın işçi hayatını kaybettiği ülkede, faşist rejim sermaye için dikensiz gül bahçesi yaratmıştır. Sınırsız teşviklerin yanı sıra ucuz, güvencesiz ve güvenliksiz işçilik burjuvaziye kâr rekorları kırdırırken, işçilerin payına sefalet, dipçik, grev yasakları ve iş kazaları/cinayetleri düşmektedir. Bu tablonun ana unsuru ise örgütsüzlüktür. Sendikaların büyük bölümünü rejimin korporatif aygıtlarına dönüştüren faşist rejim, mücadeleci sendikaların ensesinde boza pişirerek işçi sınıfını savunmasız hale getirmiştir. Bu durum iş kazalarında da yansımasını bulmaktadır. 2024’te iş cinayetine kurban giden işçilerin %98,6’sının sendikasız olması, işçi sınıfı için sendikasızlığın nasıl bir felâkete dönüştüğünün çarpıcı bir göstergesidir.

Sermaye sınıfı Anayasayı yok sayarak karşısında mücadeleden geri duran örgütsüz işçi sınıfına bir kreş hakkını bile çok görüyor. Kreş sorununu çözemeyen kadının bir işe girip çalışması imkânsızlaşıyor ama evde kalırsa da ailenin geçinmesi mümkün olmuyor. Çocukları büyütme sorunu, kadının hem çalışmasının hem sosyal hayata katılmasının önünde büyük bir engel oluşturuyor. İşçi ailelerinin, özellikle de işçi kadınların içine hapsedildikleri bir açmaz bu!

Onyıllarını zorlu diktatörlük koşullarında geçiren Güney Koreli işçiler, en koyu baskı dönemlerinde verdikleri kararlı mücadelelerle askeri diktatörlükleri alaşağı etmeyi başarmışlardır. 1960’lardan bu yana biriken bu güçlü deneyim, bugün de onlara kılavuzluk etmektedir. Şimdi Yoon iktidardan alaşağı edilmiştir, ama siyasi kriz çözülmüş değildir. Burjuva düzenin siyasi krizleri işçi sınıfı açısından devrimci fırsatlara gebedir. Fakat bu fırsatın değerlendirilebilmesi için işçi sınıfının her şeyden önce devrimci bir örgütlülüğe sahip olması şarttır. Güney Kore işçi sınıfı KCTU bünyesinde militan bir sendikal örgütlülüğe sahip olsa da, ne yazık ki bunun devrimci bir siyasi izdüşümü bulunmuyor.

Bilim insanlarını, sanatçıları vb. değerlendirirken onların siyasal tercihlerini dikkate alırız. Uzmanlık alanlarındaki başarıları ne olursa olsun, bu gibilerin insanlık dışı faaliyetlerini, siyaseten gerici tutumlarının yol açtığı sonuçları en ağır bir biçimde eleştiririz ve bunları sınıf düşmanımız olarak addederiz. İşte bu yüzden, tüm unutturma operasyonlarına karşı, Çığ’ın ve birlikte çalıştığı kardeşi Turan İtil’in faşizme hizmet eden faaliyetlerini hatırlatmayı yararlı buluyoruz.

Kapitalizmin tarihsel krizi, yayılan savaşlarla, sıklaşan ve derinleşen ekonomik krizlerle, ağırlaşan yoksullaşma ve eşitsizlikle, sıçramalı artan göçle, yükselen otoriterleşme, faşizm ve ırkçılıkla, iklim ve çevre kriziyle, sayısız çürümüşlük görünümüyle kendisini ortaya koyuyor. Bu durum o denli belirginleşti ki tabloyu resmetmek artık neredeyse sıradanlaştı denebilir. Dünya çapında emekçi kitlelerin yaşamının çok daha çileli hale geldiği açık ve artık bunu gözden saklamak zorlaşıyor. Görünüşte birtakım değişiklikler olsa bile kötüleşme son bulmuyor, aksine derinleşiyor. Farklı partiler iktidara geliyor, farklı liderler sahnede boy gösteriyor, hatta sıradışı gibi görünenler de olabiliyor, ama günün sonunda hepsinin ameli aynı doğrultuda oluyor.

Ortadoğu’da savaşın yükselen alevleri arasında ilerleyen gelişmeleri yorumlayabilmek için, güncel hamlelerin peşinden koşmaksızın, karşı karşıya olduğumuz sürecin önemli noktalarını vurgulamak anlamlı olur. Çünkü 3. Dünya Savaşının parçası olarak Ortadoğu’da harlanarak yürüyen savaşta detaylar her an değişebilir. Esasen yapmamız gereken ....

Her yıl bir öncekini aratıyor. Kapitalist sistemin işçilere vereceği ekonomik ve demokratik haklar sınırlı. Kapitalist sistemin çöküş çağında patronların temel hedefi sömürüyü genişletmek ve derinleştirmek. Faşizmin darbeleri altında kalan Türkiye işçi sınıfının payına daha fazla sömürü, daha fazla yoksulluk düşüyor. Az ücretle uzun saatler çalışma düzeni dayatılıyor. Sendikalaşma girişimleri sonuçsuz bırakılıyor, eylem yapan işçiler polis-jandarma baskısıyla sindirilmeye çalışılıyor. 2025 yılının birçok açıdan 2024’ün kötü bir tekrarı olacağı da açıktır. Sermaye sınıfının kârları ancak işçilere dayatılan düşük ücret, esnek çalışma ve sendikasızlaşma ile güvence altına alınabilir. İşçi sınıfının büyük bir güç olduğunu bilen egemenler, onun örgütlü bir güç haline gelmesini istemiyorlar.