15 Ocak 1919… Alman burjuvazisi o gün, Alman işçi sınıfının iki önderinin canına kıydı! Rosa önce dipçiklendi, sonra kurşunladı, cansız bedeni bir su kanalına atıldı. Yoldaşı Liebknecht ise kurşuna dizildi ve yol kenarına bırakıldı. 28 Ocak 1921… Trabzon’dan Bakü’ye doğru bir deniz motoru kalktı, arkasına sinsice başka bir motor takıldı... Komünist ozan Nâzım Hikmet’in betimlediği gibi iki motorda iki sınıf çarpıştı o gün! Türkiye işçi sınıfının önderleri, Mustafa Suphi ve 14 yoldaşı, Türk burjuvazisi tarafından Karadeniz’in soğuk sularında boğduruldu. Ve 21 Ocak 1924… Dünya sosyalist devriminin lideri Lenin yaşamını yitirdi. Lenin, Rosa, Liebknecht ve Suphi… Vakitsiz ölümleri birbirini takip eden yılların Ocak aylarına denk gelen dört komünist önder…

Uzun zamandır sendikalar işbirlikçi bürokratlar marifetiyle işçi sınıfı açısından önemli ölçüde işlevsizleştirilmiş, işçi hareketiyse adeta kilitlenmiştir. Bu kilit, ancak mücadeleye öncülük edecek niteliğe ve kapasiteye sahip örgütlü devrimcilerin sendikalar içinde sabırlı ve planlı bir çalışma yürütmesiyle açılabilir. Bu da ancak sınıf temelli sosyalist hareketin güçlenip, sendikalar üzerinde etki sağlayıp işçilere yol gösterici pozisyona geçmesiyle mümkündür. Yani sendikal hareketteki sorunlar, bu durumun işçilerde yarattığı olumsuz düşünceler nedeniyle oluşacak kendiliğinden bir hareket ile değil sosyalistlerin örgütlü, planlı müdahalesi sonucu gelişecek bir mücadele çizgisinin başarısıyla çözülebilir.

Amerika kıtası halklarının Avrupalıların gelişinden sonraki tarihi bugün demokrasi nutukları atan Avrupa’nın ve ABD’nin nasıl zalimlikler üzerine kurulu olduğunu gösteriyor. Kıtanın köleleştirilmesi ve halkların katledilmesi üzerinde yükselen bu büyük güçlerin tarihi aynı biçimde kadın emeğinin nasıl yok sayıldığını da gösteriyor. Öte yandan bu gerçeklik ezilen cins olan kadının, çağımızda, neden cinsiyetle sınırlı bir çerçevede değil de sınıfsallıkla belirlenen bir zeminde mücadele yürütmesi gerektiği sorusunun cevabına kapı aralıyor.

17 yıl önce 19 Ocakta Hrant Dink katledildi, onun şahsında barış ve kardeşlik özlemine bir kez daha kurşunlar sıkıldı. Toplumu inkâr, kin ve nefret siyasetiyle zehirleyenler, nihayetinde baskının, zorbalığın, adaletsizliğin, hukuksuzluğun toplumun üzerine boca edildiği bir rejim kurdular. Hrant Dink’i alçakça 17 yaşındaki bir tetikçiye vurduranlar, 17 yıl sonra bu tetikçiyi de serbest bıraktılar. Bu alçaklığa, Hrant’ı katledenlere inat, barış ve kardeşlik isteyenler Hrant Dink’i unutmadılar, unutturmadılar.

Tüm gelişmeler, rejime karşı mücadelede burjuva muhalefete ve seçimlere bel bağlanamayacağını tekrar tekrar gösteriyor. Emeğin ve ezilenlerin burjuvaziden bağımsız ortak mücadele cephesini inşa etmek tek çıkar yoldur. Koşullar ne denli olumsuz görünürse görünsün, geleceği aydınlatacak olan bu doğrultuda sergilenecek çabadır.

İşçi sınıfından fedakârlık bekleyenlerin milyarlarına milyarlar kattıkları bu dönemde çelişkilerin ayyuka çıktığı görüldü. Tüm bunlar diyalektik bir yansımayla sınıf mücadelesini keskinleştirdi. Yüz milyonlarca işçinin, grevlerle, yeni sendikalaşma hamleleriyle ayağa kalktığı bu süreçte pek çok ilke de imza atıldı. Krizin tüm yükü sırtlarına yıkılan işçiler kimi sektörlerde ilk kez sendikalaşma çabalarıyla boy gösterdiler ve bunların büyük bir kısmında tarihi başarılara imza attılar. Küresel ölçekte faaliyet gösteren bazı dev şirketleri de ilk kez grevle tanıştırdılar.

İş bulamayan, gelecek planları kuramayan umudunu kaybetmiş gençler ülke dışına kaçma hayalleri kuruyorlar. İşçiler, emekçiler açlık sınırının altındaki asgari ücreti nereye yetiştireceğini bilemezken, çocuklar okula aç giderken, kadınlar sorunları katmerli bir şekilde yaşarken rejim yolunda ilerliyor. Bu da yetmezmiş gibi çığ gibi büyüttüğü sorunları çözmek yerine arsızca ve azgınca bu sorunları fırsata dönüştürüyor.

Kapitalizm her geçen gün çok daha adaletsiz, eşitsiz, hukuksuz ve anti-demokratik bir dünya yaratıyor ve sistemin bütün parçaları domino taşları gibi birbirini olumsuz etkiliyor. Sağlık sistemi, kapitalizmin paralelinde adaletsizliğin, eşitsizliğin, haksızlığın ve hukuksuzluğun bütün görünümlerini sergiliyor. Bakım, tanı ve tedavi hizmetlerine ancak ve ancak maddi imkânlar ölçüsünde kavuşulabiliyor. Sağlık sistemi tekellerin kontrolündeki bir ticari sektöre dönüştü. Küçük büyük bütün hastalıklar kapitalizm için kâr kaynağı işlevi görüyor. Hastadan, hastalıktan beslenen bu sistem, iyileşmeyi de her geçen gün imkânsız hale getiriyor.

Türkiye özellikle son yıllarda katlamalı bir enflasyonla karşı karşıya. İzlenen ekonomi politikalarının doğrudan ürünü olan bu yüksek enflasyon olgusu karşısında, işçi sınıfının önüne ısıtılıp ısıtılıp kemer sıkma politikaları koyuluyor. Küresel kapitalizmin merkezleri olan Amerikan ve AB Merkez Bankaları ile IMF ve Dünya Bankasının yetkilileri aracılığıyla yaygınlaştırılan tezlere göre enflasyon tüketim talebindeki fazlalıktan kaynaklanıyor.

On yıllardır İsrail devletinin sistematik şiddeti, zulmü ve aşağılamaları altında yaşayan Filistin halkı, 7 Ekimden bu yana İsrail’in yağdırdığı bombaların altında soykırıma uğruyor. Filistin Sağlık Bakanlığının yaptığı açıklamaya göre öldürülenlerin sayısı 22 bini, yaralı sayısı 60 bini aştı. 2,3 milyon insanın yaşadığı Gazze’de nüfusun neredeyse tamamı yerinden edildi.