İşçi sınıfı için gerekli olan, “güçlü” bir lider değil, kendi özgücüne güvenmesini sağlayacak devrimci partisi başta olmak üzere, her düzeydeki sınıf örgütleridir. Esas olan budur. Bu tür örgütleri sınıfa, onun tarihsel mücadele mirasını billurlaştıran ve ortak aklının ifadesi olan kolektif bir liderlik sunar. Burada liderlik de bireyler anlamında liderler de vardır hiç kuşkusuz, ama bunlar “güçlü lider” kavramına yüklenen anlamın tam zıddını ifade ederler.

Egemenlerin kendi çıkarları uğruna çıkardıkları savaşlar, kapitalizmin yarattığı iklim krizi, işsizlik, açlık gibi nedenlerle milyonlarca insan en tehlikeli göç yollarına düşmek zorunda kalıyor. Bu yollarda her yıl binlerce insan hayatını kaybediyor. Bu yıl mülteci ölümleri geçen yılın aynı dönemine göre üçte bir oranında artarken sadece Akdeniz’de 1000’den fazla insan hayatını kaybetti. Son katliam bu sayıyı daha da yükseltti. Mültecileri bu duruma mahkûm eden egemenler, bu yetmezmiş gibi, milliyetçilikle zehirledikleri emekçileri de göçmen düşmanı haline getiriyorlar.

Türkiye’de yaşayan çocuklar daha gelişim çağlarında temel besin maddelerine bile ulaşamıyorlar. Yetersiz beslenme sonucu bağışıklık sistemleri, kemik gelişimleri, sağlıklı büyümeleri için gerekli mineral, vitamin ve proteini alamayan çocuklar ileriki yaşlarında büyük sağlık problemleri ile boğuşarak yaşamaya devam ediyorlar. Spor aktivitelerinden, yeterli bedensel faaliyetten uzak, hareketsiz kalan çocuklar, fiziksel gelişim süreçlerini sağlıklı tamamlayamıyorlar.

Günümüzde işçi sınıfının çalışma ve yaşam koşulları her geçen gün kötüleşip ağırlaşıyor. İşçilerin yaşam hakları iş cinayetleri ile ellerinden alınıyor. İşgücünü satarak hayatta kalma mücadelesi veren işçi çocukları da bu cehennemden payına düşeni alıyor. Kapitalist sistemin egemenleri dünyanın dört bir yanında çocuk işçileri iliklerine kadar vahşice sömürüyorlar. Erken yaşlarda çekilmez koşullarda çalışmak zorunda bırakılan ufacık bedenler tükenip gidiyor.

Önümüzde çelişkilerin alabildiğine şiddetleneceği bir dönem uzanıyor. Fakat salt bu koşulların varlığından dolayı işçi sınıfı lehine bir ilerlemenin sağlanamayacağı da açıktır. Türkiye işçi sınıfının ekonomik ve politik mücadele örgütleri son derece zayıftır. Bu örgütlülük her iki alanda da güçlenmedikçe işçi sınıfı lehine hiçbir gerçek kazanım sağlanamayacağı açıktır. İşte bu nedenle işçi sınıfının ihtiyacı olan ve güçlendirilmesi gereken şey budur. Arjantin’de de, Türkiye’de de.

Sağ ya da sol burjuva kanatların temsilcilerinin işçi ve emekçilerin kurtuluş seçeneği olarak önlerine koydukları seçimler gerçek kurtuluş kapısının önünde bir bariyer olarak duruyor. İşçiler demokrasi sosuna bulanarak önlerine koyulan sandıklarla yetinmek zorunda değil. Dolayısıyla işçi sınıfının kurtuluşu için tek ve gerçek alternatifi, bir işçi devrimini yaratacak örgütlülüğü büyütmek bugün en hayati görevdir.

Can Atalay’ın derhal serbest bırakılmasını talep etmek üzere, TİP 6 Haziran günü akşam saatlerinde, 36 ilde ve 85 noktada sokağa çıkarak basın açıklamaları gerçekleştirdi. Basın açıklamalarında, yapılan hukuksuzluk teşhir edilerek, “Can Çıkacak Halkını Savunacak” ve “Zindanlar Yıkılsın Tutsaklara Özgürlük” sloganları atıldı. Bu vesileyle bir kez daha vurguluyoruz: Başta Can Atalay olmak üzere, gerek bu süreçte gerekse de öncesinde tutuklanan tüm diğer devrimci-demokrat, sosyalist ve Kürt siyasetçiler derhal serbest bırakılmalıdır! Bu rejime karşı yükseltilen mücadelenin en acil unsurlarından biri de budur.

Türkiye’deki gerçeklik karşısında, faşizme karşı mücadeleyi büyütmek yaşamsal bir ihtiyaçtır. Sosyalist parti ve örgütlerin, sınıf mücadeleci sendikaların ve işçi örgütlerinin ve başta emekçi Kürt halkı olmak üzere tüm ezilenlerin en geniş cephesini örmeye çalışmak, birleşik bir emek cephesini inşa etmek, günümüzün en temel görevidir. Geleceği için mücadele etmek isteyen gençlik için de tek yol bu kavgaya katılmaktır.

Tayland seçimlerinin sonuçları ilk bakışta “otoriter bir rejimi seçimle devirmenin mümkün olduğu”nu düşündürtebilir. Ama durum hiç de böyle değildir. Evet Tayland, cumhuriyetin değil monarşinin hüküm sürdüğü, pek çok askeri darbeye tanıklık etmiş, son olarak da bir generalin başbakanlığında otoriter bir rejimle yoluna devam eden bir ülkeydi. Ama bunun yanı sıra, Türkiye’den son derece farklı olarak, radikal mücadele deneyimlerine sahip bir tarihi de vardı ve elde edilen zafer, seçimlere ve parlamentoya hapsedilmeyen bir mücadele çizgisinin ürünüydü. İşte vurgulanarak üstünde durulması gereken ana husus budur.

Önümüzde çelişkilerin alabildiğine şiddetleneceği bir dönem uzanıyor. Rejimin kendi yarattığı çok boyutlu yıkımın altından nasıl kalkacağı belli değildir. Fakat işçi sınıfının devrimci politik örgütlülüğü güçlenmedikçe, buradan kendiliğinden işçi sınıfı lehine bir çözümün çıkmayacağı da açıktır. Her halükârda işçi sınıfını ve emekçileri çok daha ağır bir yıkım dönemi beklemektedir. Rejimin her türlü muhalefete tahammülsüzlüğü zaten ortadadır. Sıkıştığı noktada saldırıları arttıracağı açıktır.

Japonya’nın Hiroşima kentinde 19-21 Mayıs tarihleri arasında toplanan G7 zirvesi sona erdi. Günler öncesinden emekçilerin protestolarıyla karşılanan zirve, Japonya başbakanı Kişida’nın karşıladığı liderlerin Hiroşima Barış Parkı ve atom bombası müzesini ziyaretleriyle başladı. Dünyada atom bombasını pratikte kullanan tek ülke olan ve bunu “İkinci Dünya Savaşını bitiren adım” olarak savunmaktan halen vazgeçmeyen ABD’nin lideri Biden, yanına nükleer silahlara sahip olma ayrıcalığını yaşayan diğer emperyalist güçlerin liderlerini de alarak şov yaptı.

Halkların çektiği acılar egemenleri zerrece ilgilendirmiyor. Onlar varsa yoksa kendi çıkarlarını korumaya çalışıyor. On yılı aşkın bir süre boyunca Suriye’ye hücum eden akbabaların şimdi Esad’la el sıkışmalarının da gösterdiği gibi, dünün kanlı bıçaklı düşmanları bugün dostluk pozları vermekte zerrece zorlanmıyorlar. Suriye yakılıp yıkılmış, yüz binler hayatını kaybetmiş, milyonlarca insan yaşadığı yeri terk etmek zorunda kalmış, bütün bunlar onların da emperyalist ağababalarının da umurunda değildir. İşçi sınıfı Arap Birliği zirvesinin bir kez daha gösterdiği bu gerçekliğin farkına varmadıkça egemenlerin çıkar savaşlarına alet olmaya ve bu savaşlarda helâk olmaya devam edecektir ne yazık ki.

Bu rejime karşı mücadelenin sandığa indirgenmemesi gerektiğini, kitle seferberliğini örmek yerine kitlelere sandığı beklemelerini söylemenin büyük bir yanlış olduğunu defalarca söylemiştik. Geride bıraktığımız birinci tur bu gerçeği çırılçıplak kanıtlamaktadır. Önümüzde son derece sert geçeceği görülen bir mücadele dönemi uzanmaktadır. Umutsuzluğa asla yer yoktur. Faşizme karşı sandığa hapsolmayan bir mücadele için emek cephesini yükseltelim!

Kapitalistleri kârlarından bir parça feda ederek önlem almak zorunda bırakabilecek tek güç işçi sınıfının militan mücadelesidir. Bu mücadeleyi zorbalıkla bastıran faşist rejimin yıkılması ise işçi sınıfının acil görevidir. Bu yıl Soma’nın yıldönümü ile 14 Mayıs seçimleri denk düşmüştür. Soma’da sorulamayan hesabın sorulma yolunun açılabilmesi için de, faşist rejime güçlü bir darbe indirerek yeni bir dönemin önünün açılabilmesi için de emekçi seferberliğini büyüterek güçlendirmeliyiz.

Bütün bu yaşadıklarımız, siyasetten uzak tutulan, örgütsüz emekçi kitlelerin, özellikle de gençlerin, bu düzende nasıl da kolayca egemenlerin oyuncağı haline gelebildiklerinin, üstelik bu tuzağa kendilerini çok akıllı ve uyanık sanarak düştüklerinin çarpıcı örnekleridir. “Siyaset kirli bir şey, ben siyasetle ilgilenmiyorum” diyen zır cahillerin, nasıl en kirli siyasetlere alet oldukları ortadadır. Cambridge Analytica türü manipülasyon şirketlerinin, “fikri kolaylıkla değiştirilebilir” kategorisine soktukları bu kitleyle kedinin fareyle oynadığı gibi oynamalarına ve bunları en azgın faşist partilerin peşine takabilmelerine şaşmamak gerek.