Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK) Mayıs ayında genç nüfus üzerine “İstatistiklerle Gençlik 2018” adıyla bir rapor yayımladı. Söz konusu raporda, pek çok başlık altında gençliğin durumuna ilişkin veriler yer alıyor. Bu başlıklardan biri “yaşam memnuniyeti” adını taşıyor. Rapor, bir önceki yıl yayımlanan rapora göre oranı düşmüş olsa da gençlerin %55,4’ünün mutlu olduğunu söylüyor.

Avrupa’da yükselen faşizmin önünü kesmek tabii ki mümkündür. Ama bu işçi sınıfının saflarında ciddi bir toparlanışı ve sınıf eksenli bir mücadeleyi gerektiriyor. Bunun da önkoşulu devrimci güçlerin her türlü küçük-burjuva sol etkiden sıyrılıp faaliyetin temeline işçi sınıfını oturtmalarıdır. Emekçilerin gerçek sorunlarını bıkmadan usanmadan gündeme getirmek, gerçek düşmanın sermaye sınıfı olduğunu ve bu sorunların tek çözümünün de kapitalist sömürü sistemine son vermekte yattığını kitlelere mücadele içinde kavratmak kilit önemdedir.

Kapitalizmin yarattığı korkunç yıkıma rağmen bugünlere kadar ulaşmayı başarmış muhteşem bir kültürel, sanatsal ve tarihsel mirasa sahibiz. Özellikle içinde olduğumuz son yüzyıl, insanlık tarihinin cam fanuslarda korunması gereken bu miraslarının nasıl hovardaca ve hunharca yok edildiğine tanıktır. Emek vermeyen acımasızdır.

27 Mayıs 1960 askeri darbesi Türkiye siyasi tarihinin önemli bir dönemeç noktasıdır. Bu konuda muhafazakar, İslamcı, Kemalist ve liberal kesimlerden geniş bir yelpazede değişik yorumlar yapılıyor. Bu yorum çeşitliliği içinde, kafa karışıklığına düşmeden net bir analiz ve görüşe ulaşmak zorlaşıyor. Elif Çağlı’nın "Bonapartizmden Faşizme" adlı kitabının ilgili dönemi ele aldığı bölümleri bu açıdan büyük önem taşıyor. Bu bölümleri tekrar yayınlamayı anlamlı buluyor, 27 Mayıs’a dair sağlam bir Marksist yoruma ihtiyaç duyanların dikkatine sunuyoruz.

Bir Afrika ülkesi olan Ruanda’da Hutu iktidarı altında azınlık Tutsilerin maruz bırakıldığı soykırım düzeyine varan katliam, 7 Nisan 1994’te başlayıp 100 gün sonra sona erdiğinde, üç yüz bini çocuk yaklaşık bir milyon insan katledilmişti. Böylece iki dünya savaşıyla insanlığa cehennemi yaşatan kapitalizm 20. yüzyıl sona ererken hanesine bir katliam daha eklemiş oluyordu.

Yavuz Özkan gözlerini yumdu, fakat ürettiği filmler sınıf devrimcilerinin ellerinde birer araç olmaya devam ettikçe o da bu mücadelede yaşamaya devam edecek. Biliyoruz ki işçi sınıfının mücadelesi dün olduğu gibi yarın da nice edebiyatçının, sinemacının yüzünü yaşamın gerçeklerine dönmesini, haklıdan ve doğrudan yana saf tutmasını sağlayacak. Onu Demiryol filmindeki işçi önderi Hasan’a söylettiği cümlelerle anıyoruz: “Demirin soğukluğu ve sertliği, döşendiği yerdeki bitkileri öldürüp, çiçeklere yaşama şansı tanımazken; bazı çiçekler bu demirlere inat, rayların arasından yeşermekte hâlâ. Direnmenin azmiyle.”

YSK’nın İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı seçiminin iptaline ilişkin gerekçeli kararını açıklamasının ardından Demokrasi İçin Birlik (DİB) bu karara ve tekrarlanacak seçime yönelik bir basın toplantısı düzenledi. 23 Mayısta İstanbul’da Mimarlar Odasında yapılan toplantıya bileşen temsilcileri ve sanatçılar katıldı.

Son gelişmelerin, ırkçı, göçmen ve mülteci düşmanı, gerici, piyasacı malûm partinin son yıllarda Strache ile kaydettiği yükseliş ve ulaştığı oy potansiyelinde büyük bir kırılmaya sebep olacağı su götürmez. Halkın gözündeki “vatansever” imajı yerle bir olmuş, “Her şey Avusturya için” mottosu çökmüş, makyaj dökülmüş, çirkin ve riyakâr yüzleri teşhir olmuş bulunuyor.

2011’de patlak veren isyan sürecinde Mısır, Tunus ve Libya başta olmak üzere o dalgaya katılan tüm ülkelerde yaşananlar ortadadır ve bunlardan alınması gereken pek çok ders vardır. Fakat örgütsüz yığınların bu dersleri kendiliklerinden çıkarmaları mümkün değildir. Bu dersler ancak devrimci önderlikler tarafından çıkarılabilir ve kitleler bu temelde devrim hedefine yönlendirilebilir.

Clara Zetkin’in 1919 Ocağında katledilen Rosa Luxemburg için kaleme aldığı bu yazı, 1 Eylül 1919’da, Komintern’in yayın organı olan The Communist International’da yayınlandı. Zetkin’in dediği gibi: “Rosa Luxemburg sosyalizme verebileceği her şeyi verdi. Yaşamını, sadece ölümde değil, uzun günler boyunca çalışmalarında, saatlerinde, haftalarında ve mücadeleye adanmış yıllarında sosyalizm sunağına sundu. O devrimin kılıcıydı, ateşiydi.”

YSK eliyle milyonların oyu ve İstanbul belediye yönetimi gasp edilmiştir. Bu gaspı meşrulaştırmaya çalışan yandaş medyanın attığı demokrasi nutukları, bu çürümüş burjuva düzende en pespaye, en alçakça yalanların nasıl da en yüce hakikat olarak sunulduğunun ifadesidir. Siyasi iktidar kitlelerde farklı bir algı yaratmaya çalışmak amacıyla her yola başvurmaktan çekinmeyecek ve bu doğrultuda medyayı tepe tepe kullanacaktır.

İşçi sınıfı hareketi tüm büyük toplumsal sorunların gerçek çözüm olanaklarını kendi bağrında taşıyan biricik gerçek adrestir. 8 Mart gibi evrensel bir günü feministlerin değil sosyalist işçi hareketinin yaratmış olması da, keza Türkiye’de tüm toplumsal sorunların mağdurlarının, olanca çeşitlilikleri içinde kendilerini ifade etmek için işçi sınıfının 1 Mayıs’ını kendilerine platform olarak görmeleri de bunu göstermektedir. Kimlik siyasetleri tek yanlılıklarını, verimsizliklerini, kısıtlılıklarını ve kimi durumlarda gerici roller oynayabildiklerini fazlasıyla göstermişlerdir.

Bir yandan geçtiğimiz bir yıl içinde milyoner sayısının 12 bin 777 kişi arttığı, diğer yandan işsizlik rakamlarında son on yılın rekorlarının kırıldığı Türkiye’de, ekonominin gidişatı buzdağına doğru giden bir gemiye benziyor. Sermayenin daha büyüklerin elinde yoğunlaştığı, gelir eşitsizliğinin her geçen gün daha da büyük bir uçuruma dönüştüğü burjuva düzenin bekası için ümüğü sıkılan işçi ve emekçiler daha derin bir sefalete sürükleniyor.