Milyonlarca insanı enkaz altında ya da bu soğukta aç ve açıkta kalmaya mahkûm edenler, sınıf dayanışmasının önünü kesmek için ellerinden geleni yapmaktadırlar. Emekçiler, bu rejimi yarattığı enkazın altında bırakmadıkça, dahası sermaye düzenini tarihe gömmedikçe daha nice benzer acı yaşamaya mahkûmdurlar ne yazık ki. Gün sınıf dayanışmasını yükseltme, deprem bölgesindeki emekçi kardeşlerimizin yardımına koşma ve bu iktidardan hesap sormak için mücadeleyi büyütme günüdür.

Elif Çağlı’nın çok yoğun bir emek harcayarak sürdürdüğü “Marx’ın Kapital’ini Okumak” adlı çalışmasının ilk cildini e-kitap haline getirerek yayınlamanın kıvancını yaşıyoruz. Bu cilt, Kapital’in birinci cildini içeriyor. İkinci cildin bölümler halinde hazırlanması ve yayınlanması ise bilindiği gibi devam ediyor. Kapitalizmin tarihsel sistem krizi içinde bir çıkmaza sürüklendiği, işçi sınıfının ve emekçilerin ardı ardına patlak veren isyanlarının dünyayı sardığı bir tarihsel kavşakta, Marx’ın ve Kapital’in haklılığı, büyüklüğü yeniden ve yeniden tescillenirken, Kapital ve elbette onu daha anlaşılır kılmaya dönük bu çalışma çok daha fazla önem kazanmıştır.

Bir süreden beri Marx’ın adı yeniden yaygın medyada, akademide, “dünya sorunlarına” çareler aranan toplantılarda sıklıkla geçmeye başladı. Defalarca “tarihe gömdükleri”, teorilerini “çürüttükleri” Marx’ı anar, görüşlerini yeniden değerlendirir oldu çeşitli renklerden burjuva yorumcular. Marx tabii ki haklıdır. Ama onun hakkını teslim etmek de burjuvazinin sözcülerine kalmış değildir. Marx’ın hakkını gerçekten teslim edecek olan, mücadelesini işçi iktidarları ile taçlandırıp sosyalizmin yolunu açacak olan devrimci işçi sınıfıdır.

Kırk üç yıldır faşist Molla rejimi altında nefessiz kalan, boğulan İranlı emekçilerin Eylül ayında başlattıkları isyan büyüyerek devam ediyor. Rejimi yıkarak bu kâbusu bitirmek, kızlarına ve oğullarına ağıtlar yaktıkları yas günlerini geride bırakıp bayramlar kutlamak için mücadele eden İranlı emekçiler henüz bu hedeflerine ulaşmış değiller. Fakat İran’ı boydan boya saran ve nicedir bir devrimci duruma evrilen inatçı isyan gösteriyor ki emekçi kitleler nezdinde hiçbir meşruluğu kalmayan bu çürümüş rejim için artık çıkış yoktur!

Rejime karşı mücadele için elverişli bir zemin kesinlikle vardır. O nedenle kıvılcımları görülen bu mücadele isteğini ve umudu büyütmeye çalışmaktan, toplumsal yaşamın her alanında faşist rejime karşı inanç ve kararlılık aşılamaktan başka yol bulunmuyor. Emek cephesini bu ruhla büyütelim! Yılgınlık yok, mücadele var!

Taban diyorlar bize, / Tabanız taban. / Ayakkabı tabanı değil fakat / Eskiyip püsküyünce bir tarafa atılan. / Tabanız evet taban / Fakat / Yüzde bilmem kaçımız şu burjuva partinin / Ya da / Yüzde bilmem kaçımız bu burjuva partinin / Tabanı değiliz. / Tabanız, / Öyle sıradan, sonradan falan da değil; / Tabanız binlerce yıldır, / Dededen toruna miras kalan. / Her şey tabanın üzerinde yükselir / Hanlar

Milliyetçilik insan zihnini felçleştirip düşünmesinin önüne geçiyor, egemenlerin sömürü düzenine hizmet ediyor. Milliyetçilik işçi sınıfının düşmanıdır, egemenlerin propagandasının aksine farklı uluslardan işçi ve emekçiler birbirlerinin düşmanı değil kardeşidir. Hangi ülkede olursa olsun egemen sınıf ve onun devleti, tam da Hrant gibi zihni ve yüreği kardeşlik duygularıyla dolup taşan, yaşadığı cehennemi cennete çevirmeye talip olan insanları katlediyor; ezilenlerin, emekçilerin, işçi sınıfının mücadelesini bastırmaya ve sömürü düzenini sürdürmeye çalışıyor.

Marx kapitalizmin tarih sahnesine çıkma hikâyesini de kandan ve ateşten harflerle yazılmış bir öykü olarak anlatır. Hakikaten sermayeye dair hangi anlatıya başvurursak başvuralım, karşımıza kaçınılmaz bir şekilde kanla, vahşetle ve tarifsiz acılarla dolu hikâyeler çıkar. Bu yazının konusu olan elmas da göz kamaştırıcı ışıltısıyla tezat teşkil edercesine böyle bir hikâyeye sahiptir. Elmasın keşfinden bugüne dek yaşananlar, kapitalizmin gerçek doğasını, kâr ve zevk uğruna insanlığa ve doğaya yaşatılan zulümle beraber bir kez daha ortaya sermektedir.

Neden öldük milyonlarcamız siperlerde / Ve ölüyoruz? / Söylenenlere göre; / Kimi zaman “din” için, / Kimi zaman “iman”... / “Vatan” için öldük kimi zaman / Daha yirmisine bile varmadan. / “Milletçe” öldük, / Güya “millet” için... / Oysa biz millettik zaten, / Onlar kodaman. / Kodamanlar için öldük, / “Din için” denerek. / Milletçe, / Ve “milliyetçilikle” zehirlenerek.İslam kılmaktı bütün dünyayı güya amaç. / Türk ve Müslüman kılmaktı...

Türkiye tarihinin en kritik dönemlerinden birinden geçiliyor. On milyonlarca işçi ve emekçinin kaderi, sadece faşist rejimin yıkılıp yıkılmaması açısından değil, demokrasinin sınırlarının olabildiğince genişletilmesi bakımından da kendi sınıf çıkarları doğrultusunda hareket edip edememesine bağlıdır. İşte emek cephesinin güçlendirilmesi bu açıdan yakıcı bir öneme sahiptir ve önümüzdeki süreç bu bakımdan da belirleyici olacaktır.

Enternasyonalist komünist mücadelenin iki büyük önderi Rosa Luxemburg ve Karl Liebknecht’in burjuvazinin cellâtları tarafından katledilmelerinin üzerinden tam 104 yıl geçti. Sermaye sınıfına karşı kavgayla geçen ömürleri, burjuvaziyle kıran kırana sürdürülen bir savaşta devrimci işçi sınıfının saflarında görevlerinin başındalarken sona erdi. Ama bu iki büyük devrimci, komünistlere yakışan bir onurla son nefeslerini verene kadar sergiledikleri boyun eğmez mücadeleyle ve devrimci tutumlarıyla tarihte silinemez izler bıraktılar ve ölümsüzleştiler.