Açlık grevleri sona ermiş olsa da Kürt sorunu halen olduğu yerde durmaktadır. Açlık grevleri, Kürt sorununda hükümetin izlediği politikaların bir sonucuydu. AKP, demokratik bir çözüm konusunda adım atmaya niyetli olmadığı için binlerce insan bedenini ortaya koydu. Eylemler büyük bir yankı uyandırdı ve hükümeti köşeye sıkıştırdı. Kürt sorununun çözümünde Öcalan’ın kilit bir konumda olduğu da bir kez daha görülmüş oldu. Hükümetin Kürt sorunundaki oyalayıcı tutumu, içinden geçilen konjonktür düşünüldüğünde çok uzun süre işe yarama şansına sahip değildir.

Jones Ana'nın özyaşamöyküsünün 19.bölümü.
1912 sonbaharında Batı Virginia Eksdale’e gittim. Kömür diyarının bu kısmında bir süredir grev yaşanıyordu. Grevin üzerine bıkkın bir uyuşukluk çökmüştü, grevcileri ve halkı canlandırmak için bir şeyler yapmaya karar verdim. Altı güvenilir Amerikalı erkeği çağırdım, onlara her iki tarafında madencilerin kamplarının yer aldığı dereler boyunca yukarı ilerlemelerini ve tüm işçilere, Salı günü öğleden sonra 1’de, Charleston’da, onlara ihtiyacım olduğunu iletmelerini söyledim; yanlarında kesinlikle herhangi bir silah ya da sopa olmamalıydı.

Sendikasızlaştırma, taşeronlaştırma, kuralsız çalışma, iş saatlerinin uzaması, gerekli güvenlik önlemlerinin alınmaması vb. kötü çalışma koşulları nedeniyle iş kazaları sonucunda gelen ölümler her geçen gün artıyor. Dünyada her 15 saniyede bir işçi hayatını kaybediyor. Üstelik tüm bunlar teknolojinin geliştiği, insan hayatını kolaylaştıracak türlü türlü ürünlerin üretildiği bir yüzyılda yaşanıyor. Sermaye sınıfının ışıltılı dünyası, işçilerin emeğiyle daha bir parıldarken, işçilerin hayatları kararıyor.

İşçi sınıfı kapitalizmin kendisine ödetmek istediği bedellere karşı tepkisini yükseltiyor. Asya’dan Avrupa’ya hemen hemen her gün işçiler sokaklara çıkıyor, tepkilerini gösteriyor. Güney Afrika madencileri, sendika bürokrasisine, hükümete ve patronlara karşı duruyor. Mısır’da Mübarek’i deviren emekçiler bu kez Mursi’ye karşı Tahrir Meydanı’nda çadır kuruyor. Avrupa’da işçiler sokaklara çıkıyor, parlamento binalarını kuşatıyor ve kolayına teslim olmayacaklarını haykırıyorlar.

Marikana katliamına kadar uzanan 18 yıllık ANC iktidarı ve onu önceleyen mücadele dönemi, ulusal sorun çözüm yoluna girmeye başladığı andan itibaren, ezilen ulus içinde o zamana kadar geri planda kalmış olan sınıfsal farklılıkların ve çatışmaların nasıl da hızla gün yüzüne çıkmaya başladığının hikâyesidir aynı zamanda. Bu bağlamda Güney Afrika ve ANC örneği, politik özü itibariyle bir ulusal sorunun varolduğu ve bir kurtuluş mücadelesinin verildiği her yerde, işçi sınıfının kendi bağımsız siyasetini ve örgütlülüğünü yaratmasının ve savaşımı toplumsal kurtuluş düzeyine yükseltebilmek için mücadele etmesinin ne kadar hayati önemde olduğunu da bir kez daha ortaya koymaktadır.

Halkların Demokratik Kongresi (HDK) İstanbul Meclisi, BDP ve Blok milletvekillerinin dokunulmazlıklarının kaldırılması için Meclis’e fezleke gönderilmesini protesto etmek amacıyla, 30 Kasımda saat 19.00’da Taksim’de basın açıklaması yaptı.

Erdoğan’ın empoze etmeye çalıştığı, dincilikle milliyetçiliği kaynaştırmaya çalışan bir ideolojidir. Peki ama bunu neden yapıyor Erdoğan? Çünkü “dinci oylar” onu başkanlığa taşımaya henüz yetmiyor da ondan! Erdoğan’ın milliyetçi söylemlerinin dozunun giderek daha da artacağını ve demokratlık gösterilerinin bir parantez olarak kalacağını şimdiden söyleyebiliriz!

14 yıldır her seçimde, Chavez’i desteklememenin burjuvaziyi desteklemek anlamına geldiğini vaaz eden, Chavez’i devrimci bir lider olarak alkışlayıp melanetin kaynağını bürokraside gören reformistlerse, emekçi kitleleri Chavez’in kuyruğuna takmaya çalışmayı sürdürüyorlar. İşçi hareketinden gelen ve son seçimlerde başkanlığa adaylığını koyan Orlando Chirino gibi sosyalistleri ise burjuvazinin değirmenine su taşımakla suçlayarak aforoz ediyor ve dolayısıyla seçimlerde devrimci alternatifleri saf dışı bırakıyorlar. Yıllardır Chavez’e kan veren bu reformist cephe, gerçekte proleter devrimin önündeki en büyük engel haline gelmiştir.

Dünyanın her yerinde olduğu gibi, Kolombiya’daki siyasal denklemde de asıl eksikliği duyulan işçi sınıfının enternasyonalist devrimci örgütlülüğüdür. Orta ve Güney Amerika işçi sınıfını birleştirecek güçlü bir enternasyonalist devrimci örgütlülük yaratılabilirse, yoksul köylülük ve ezilen azınlıklar da işçi sınıfı nezdinde sağlam bir müttefik ve sorunlarının gerçek çözümlerini bulacaktır. Bölge ülkelerini kucaklayacak bir işçi devrimi ABD emperyalizmini, uyuşturucu pisliğini, mafyayı ve paramiliter faşist çeteleri altedecektir.

12 Eylül askeri faşist darbesinin üzerinden 32 yıl geçmesine rağmen darbenin hesabı sorulmadığı gibi, başta 12 Eylül anayasası ve faşist darbenin yarattığı birçok kurum hâlâ ayakta durmaya devam ediyor. Bunlardan birisi de faşist rejimin düşünmeyen, sorgulamayan, bilimsellikten yoksun nesiller yetiştirmek, gençleri siyasetin ve devrimci mücadelenin dışında tutmak ve burjuva ideolojisini kolayca empoze edebilmek için oluşturduğu YÖK’tür.

İşkenceyle katledilerek gözaltında kaybedilen evlatlarının ve yakınlarının hesabını sormak için 17 yıldır eylemlerini devam ettiren Cumartesi Anneleri, 24 Kasım Cumartesi günü 400. kez bir araya geldiler. Hasan Ocak’ın 1995 Martında kaçırılarak gözaltında katledilmesinin ardından her Cumartesi Galatasaray Meydanı’nda eylem gerçekleştirmeye başlayan ve kendileri de her türlü polis terörüne maruz kalan anneler, tam 400 haftadır kaybedilen yakınlarının hesabını soruyorlar.

Anlaşılan o ki sendikalar son ana kadar hükümetin yetki krizi konusunda kendilerine bir “güzellik” yapacağı umudunu korumuşlardır. Adı konmamış bir anlaşmanın gereği olarak da bu umuda karşılık “kısık sesli protestoları” tercih etmişlerdir. İşçi sınıfının örgütsüz olduğu, militan sınıf sendikacılığı anlayışının güçlü olmadığı böyle bir dönemde daha fazlası da beklenemezdi zaten.

Kapitalist gelişmenin doğayı ve insanlığı dikkate almadan yapılandırdığı şehirler, insanca bir yaşam için uygun olmadığı gibi, “doğal” felâketlerde kayıplara sebep olma riskini de taşıyorlar. Başta İstanbul’da olmak üzere işçi ve emekçiler için sağlıklı barınma alanları yaratmak büyük bir ihtiyaç olarak kendini dayatmaktadır. Ancak “kentsel dönüşüm” projelerinin bu amaca hizmet etmediği, etmeyeceği kesindir. Bu yüzden yıkımlara karşı mücadele yürütmek gerekiyor, ama tekil ve dağınık mücadelelerle başarı kazanmak mümkün değildir.