IMF’li IMF’siz tüm kapitalist programların karşısına konabilecek ve işçilerin çıkarlarını ifade edecek yegâne siyaset de işçilerin iktidarını hedefleyerek ortaya konabilir. Kapitalizm iyileştirilebilir ve içerisinde işçi sınıfının köklü sorularına çözüm bulunabilir bir sistem değildir. Bütünüyle ortadan kaldırılmadıkça da işçi sınıfına uyguladığı zulmü arttırarak sürdürecektir. Bu nedenle IMF ile birlikte tüm burjuvaziyi defetmedikçe sorunlardan kurtuluş yoktur. Çözüm işçilerin iktidarındadır.

Burjuva politikacıların işi kendi sınıflarının çıkarlarını korumaktır. Bir avuç asalaktan ibaret olan emperyalist güçlerin tüm dünyada yol açtığı acılar, döktükleri kanlar milyonlarca emekçinin haklı tepkisine neden olmaktadır. Bu tip tepkilerin yükseldiği durumlarda bazı burjuva liderler, kitlelerin öfkesini yatıştırma görevini üstlenirler. Çünkü işçi-emekçilerin öfkesi örgütlü bir güce dönüşürse, sadece silah anlaşmalarını değil, tüm burjuva düzeni yerle yeksan edebilecek bir potansiyele sahiptir. Erdoğan’ın Peres’ten hiçbir farkı olmadığını, burjuva liderlerin Ortadoğu halklarına kan ve gözyaşından başka bir şey getirmeyeceğini görmeli ve kalıcı barışı sağlayabilecek tek güç olan işçi sınıfının enternasyonalizm bayrağını yükseltmeliyiz.

Türkiye işçi sınıfına düşen görev de, Kürt halkının bu haklı mücadelesini ve taleplerini desteklemektir. Türkiye burjuvazisinin ve ABD emperyalizminin kanlı planları ancak bu sayede boşa çıkartılabilir. Ancak bu sayede Kürt ve Türk işçilerinin, emekçilerinin kardeşçe birliği sağlanabilir ve bu temelde özgürce bir arada yaşamaları mümkün olabilir. Bu yüzden de burjuvazinin her türlü şoven ve milliyetçi tutumuna, ırkçı ve faşist anlayışına, emperyalist politikasına, işçi sınıfına yakışan enternasyonalist bir bilinçle karşı durmak gerekir. Rafine milliyetçiliğe ve emperyalizmin “ince” yöntemlerine karşı uyanık olmak gerekir. Bir yandan ezilen Filistin halkı için timsah gözyaşları dökerken, diğer yandan Kürt halkının mücadelesini ezmek için en hain ve kanlı planları yapmaktan geri durmayan burjuvazinin ikiyüzlülüğüne kanmamak gerekir.

Türk büyük sermayesinin bölgede oynadığı alt-emperyalist role açıkça karşı koymadan işçi sınıfının bağımsız devrimci siyasetini yürütebilmek mümkün değildir. TC burjuvazisini hedef tahtasına oturtmayan, onun kirli emellerine karşı net bir duruş sergilemeyen hiçbir siyasi hareket emperyalizme ve Ortadoğu’da yürüyen kirli paylaşım kavgasına karşı gerçek bir mücadele ortaya koyamayacaktır.

Sinter ve Gürsaş işçilerinin Birleşik Metal-İş öncülüğünde düzenlediği “Gün Dayanışmayı ve Mücadeleyi Yükseltme Günüdür” dayanışma gecesi işçilerin birliği ve coşkusu kadar, DSP ve CHP milletvekillerine duyulan tepki ile de akıllarda kaldı. İşten atılmaların, düşük ücretlerin, sendikasızlaştırmaların yoğunlaştığı bir dönemde, gündeme seçimler de gelmiştir. Bu dönemde mücadele eden işçiler burjuva siyasetine ve siyasetçisine karşı her zamankinden daha uyanık olmak zorundadırlar.

Katil İsrail devleti, 22 gün boyunca soluk aldırmaksızın havadan ve karadan bombardımana tuttuğu Gazze’den, bozulması pamuk ipliğine bağlı göstermelik bir ateşkesin ardından geri çekildi. Haftalarca devam eden bu akıllara durgunluk verici vahşet esnasında, ABD, AB ve onların dümen suyundaki Arap devletleri, var güçleriyle, “Hamas’ın saldırılarına karşı kendini savunma hakkını kullandığını” iddia ettikleri İsrail’in arkasında yer aldılar.

Ocak ayı içinde gerçekleşen yeni tutuklama dalgalarıyla (10. ve 11. dalga) Ergenekon operasyonu yeniden siyasal gündemin odağına oturdu. Eski MGK genel sekreteri Tuncer Kılınç ve Kemal Yavuz gibi bazı “mühim” generallerin de gözaltına alındığı ve toprak altından cephaneliklerin çıkarıldığı bu tutuklamalarla, bir süredir görece sakin seyir izleyen egemen sınıf içi kapışma yeniden alevlendi.

1980 faşist askeri darbesi, militan sınıf sendikacılığı fikrini işçi sınıfının içinden söküp atmak için her tür baskıyı uyguladı. Mücadeleci sendikal anlayışın odağı olan DİSK kapatıldı. İşkolu barajları, grev yasakları ve noter şartıyla faşist rejimlere özgü korporatif sendikacılık anlayışı geliştirilmeye çalışıldı.

Sıradan bir çöpün içini bir an için gözlerinizin önüne getirin; pislikler, tuvalet kâğıtları, yemek artıkları, ölü bir fare, balgamlı mendiller… Evde bir saniye dahi beklemesine tahammül edemediğimiz her şey bu çöp kutularına atılır.

Rosa Luxemburg’un devrimci Marksizmi savunma çabası içinde çarpıcı biçimde öne çıkan konulardan birini, onun reformizme karşı yürüttüğü ideolojik-teorik mücadele oluşturuyor. Bu konunun geçmişte büyük bir önem kazanması, o yıllar boyunca Avrupa sosyalist hareketinde yaşanan bazı somut gelişmelerin bir sonucuydu. Marksizmin toplumsal devrim anlayışının karşısına dikilen reformist çizgi 1890’lar ve sonrasında Alman Sosyal Demokrat Partisi (SPD) içinde giderek güç kazanmış ve bu partinin geniş etkinlik alanı nedeniyle de II. Enternasyonal’de egemen eğilim haline gelmişti.

ABD ve yerli finans oligarşi de ordu içinde faaliyetlerini aralıksız sürdürüyordu. Belli ki, ABD ve yerli finans oligarşi, radikal subayların “sol” darbe girişimini engellemek için kuvvet komutanlarıyla üst düzeyde pazarlıklar yürütüyordu. Üst düzeyde yürütülen bu pazarlık, NATO’nun Güney Doğu kanadını oluşturan Türk ordusunun yapısıyla ve Türkiye’deki burjuva rejimin geleceğiyle ilgiliydi kuşkusuz! ABD ve yerli finans oligarşinin kısa dönemli amacı, kuvvet komutanları ve üst düzey generallerle bir anlaşmaya vararak, gerçekleşecek askeri müdahalenin kendi kontrolleri dışına çıkmasını engellemekti. Uzun dönemli amaç ise, orduda bozulan emir komuta zincirini yeniden ve sağlam bir biçimde tesis etmek ve kendi denetimleri dışında cuntasal oluşumlara bir daha asla izin vermemekti!

Burjuva ikiyüzlülüğü iğrenç bir sırıtışla yine karşımızda. Kasım ayının üçüncü haftası Çocuk Hakları Haftası olarak kutlanıyorken, aynı günlerde küçücük Kürt çocuklarının yarınlarının nasıl karartılacağının hesapları yapılıyordu. Bir yandan “çocuklar geleceğimizdir” denirken, diğer yandan “polise taş atan çocuk da olsa gereken yapılacaktır” deniyordu. Evet, çocuklar gelecektir gerçekten de.

CHP de AKP de emekçi sınıfları temsil eden partiler değil, egemen sınıfların çıkarlarını takip eden partilerdir. Bu yüzden onların emekçi kadınların gerçek çıkarlarını ve dertlerini düşünmesi söz konusu değildir. Tüm sorunlarımızın çözümü mevcut düzenin yıkılmasından geçtiği gibi, kadın da ancak bu düzene karşı verdiği mücadele ile özgürleşebilir. İşçi sınıfının türban sorununda kurulan tuzağa dikkat etmesi gerekiyor; burjuvazinin bir kesiminin değirmenine su taşımak değil, örgütlü biçimde topuna karşı mücadele etmek gerekiyor.