Siyasi iktidar, savaşa karşı barış talebini yükselten aydınları cezalandırmaya devam ediyor. “Barış olsun, çocuklar ölmesin” dediği için birkaç aylık bebeğiyle yeniden cezaevine gönderilen Ayşe öğretmenin ardından TTB yöneticisi hekimlere ve barış akademisyenlerine de yeni cezalar yağdırıldı.

Rejim baskılarını ve emekçilere yönelik saldırılarını tırmandırırken, işçi sınıfının uluslararası mücadele tarihinin önemli bir parçası olan 1 Mayıs geleneğini yaşatmanın ve işçi sınıfı içinde umudu yeşertmenin önemi büyüktür. Bunun da örgütlülüğü her alanda güçlendirmekle mümkün olacağı açıktır.

Son belediye seçimlerinin de gösterdiği üzere, oy tabanındaki rahatsızlık belirgin bir şekilde artan iktidar, onun önemli bir bölümünü oluşturan işçi sınıfının tepkisinin daha da şiddetlenmesinin ve bunu çeşitli biçimlerde dışa vurmasının önüne geçmek için, bu korporatif aygıtlara çok daha fazla ihtiyaç duyacaktır. O yüzden bunların kan kaybetmesini ve muhalif sendikaların güçlenmesini engellemek, rejim için yakıcı bir önem taşımaktadır.

31 Mart seçimleri geride kaldı. Böylece işlerin planladıkları gibi gitmesi durumunda iktidarın önünde 4,5 yıl boyunca seçimlerin olmayacağı bir dönem açılmış oldu. Bu durum, iktidarın sermayenin ihtiyaçlarını karşılayabilmek için çok daha azgın bir şekilde emekçilere saldırmasını kolaylaştıracaktır. Şimdi bekletilen saldırıların hayata geçirilmesi için gün doğmuştur.

İnsan hakları, hukuk ve demokratik kitle örgütlerinden, sosyalist parti ve gruplardan, çok sayıda yöre derneğinden vb. oluşan 150 kurum, açlık grevindeki siyasi mahpusların durumuna dikkat çekmek için ortak bir deklarasyonda bulundular.

Burjuvazi, emekçilerin bu sancılı süreçten edindikleri derslerle mücadeleye her defasında daha kararlı ve dirayetli bir şekilde atılmasının önüne geçemiyor. Gerek Sudan’da gerekse Cezayir’de, “diktatör yetmez, tüm sistem gitmeli” sloganının bugün 2011-12’deki isyan dalgasında olduğundan çok daha yaygın ve kararlı bir şekilde atılması, devrim köstebeğinin harıl harıl çalışmaya devam ettiğini ve eninde sonunda kapitalizmi temellerinden sarsacağını göstermektedir.

İşçi aileleri özellikle Türkiye gibi ülkelerde üniversiteleri çocukları için bir toplumsal itibar konusu ve sınıf atlama tahtası olarak görüyorlar. Türkiye’nin toplumsal tarihsel gelişmesinin özgünlükleriyle de bağlantılı olan bu tür beklentiler azalarak da olsa son döneme kadar belli bir inandırıcılığa sahipti. Ancak artık deniz bitiyor ve üniversite mezunu olmanın sıradan bir ücretli emekçi olmaktan pek fazla farkı kalmıyor.

Şunu bilelim, bir yandan emperyalist güçler arasındaki hegemonya mücadelesi, bunun bir sonucu olarak yürümekte olan üçüncü dünya savaşı bir yandan da kapitalizmin yaşadığı tarihsel krizin bir başka görünümü olan geniş emekçi yığınların çalışma ve yaşam koşullarının gitgide ağırlaşması; düzenin her iki bağlamda da olağanüstü, anti-demokratik, baskıcı, bel altı, karanlık yöntemlere daha fazla başvurmasını getirmektedir. Tersinden söyleyecek olursak, bu yöntemlerin daha fazla kullanılıyor olması sistemin krizinin bir sonucudur.

Militarist yükseliş ve silahlanma yarışına, dünya silah ticareti, kapitalist devletlerin askeri harcamaları ve büyük silah imalatçısı ülkelerin savaş sanayilerindeki büyümeye dair son veriler üzerinden bakarak, içinden geçtiğimiz dönem ve sürece dair tespitlerimizi bir de bunlar aracılığıyla gözden geçirmiş olalım.

Faşizmle, onu küçümseyerek, “bir daha yaşanmaz” diyerek mücadele edilemeyeceği, bu zihniyetle ancak işçi sınıfının ezilmesine zemin hazırlanacağı açıktır. Faşist hareketler tüm dünyada güç kazanırken, işçi sınıfının tüm örgütleri bu canlı tehdit karşısında sınıfı bilinçlendirme ve “faşizme karşı sınıf cephesi” perspektifiyle mücadeleye hazırlama göreviyle yüz yüzedir.

Kuşku yok ki, iktidarın özellikle Türkiye nüfusunun üçte birini barındıran, ekonomisinin de üçte ikisini üreten beş büyük şehirde kitle desteğinin azalması, bunların biri hariç diğerlerinde muhalefetin kazanması muhalif kitleler açısından bir moral kaynağı olmuştur. Bu önemsiz bir şey değildir. Ne var ki umudu büyütmenin yolu sahte hayalleri körüklemekten, kitlelerin gözünü boyamaktan geçmiyor. Ne denli acı görünürse görünsün, devrimci olan tek şey gerçeklerdir.

Ziya Egeli bu şiirinde, yoksul emekçilerin geleneksel kültür kalıplarının içinde nasıl çıkışsızlığa itildiğini, kadının ikinci cins sayılmasını, insan sevgisini, emekçilerin çelişkilerini, acılarını ve sevinçlerini işliyor. Bir dağ başında doğan ve istenmeyen Mehveş’in bir işçi haline gelerek işçi sınıfının burjuvaziye karşı mücadelesinde nasıl öne geçtiğini anlatıyor.

Cezayir’de yüz binlerce işçi ve emekçi yıllar sonra tekrar sokaklara dökülmüş durumda. En son 2011 yılında kitleler büyük protesto gösterileri düzenlemiş ve iktidar kimi tavizler de vererek gösterileri güç bela bastırabilmişti. O zamanki gösterilerin temelinde rejime duyulan tepki, aşırı yoksulluk, işsizlik ve sürekli artan hayat pahalılığı yatıyordu.