Yaklaşık 350 bin mahpusa ulaşan hapishanelerde yatacak yer bile bulunamıyor, birçok yerde mahpuslar nöbetleşe uyuyor. Zira iktidarın resmi verilerine göre toplam 403 “ceza infaz” kurumunun arttırılmış kapasitesi 295 bin kişidir. Normal koşullarda bıraktık bu sayıyı geçmemesini, onun en fazla üçte ikisi kadar mahpusun kalması gerektiği söyleniyor. Faşist rejim ise bu sorunu “çözmek” için yeni zindanlar inşa etmenin peşindedir. 2022’de 22 hapishane, 2023’de 19 hapishane açan iktidar, bu yıl da 12 yeni hapishane inşa edeceğiyle övünüyor! Çürümüş iktidar, topluma bir gelecek hayali sunamadığı gibi, onu hapsetme üzerine kurulu bir gelecek öngörüyor!

Sınıf temelinde örgütlü ve buradan aldığı güçle çekim merkezi olan devrimci bir sosyalist hareketin oluşturulamadığı günümüz koşullarının faşizmin çok daha avantajlı bir şekilde güç kazanmasına olanak tanıdığı açıktır. Sol, sınıf siyaseti yerine kimlik siyasetine gömüldükçe, işçi sınıfı da sınıf siyasetine yönelmek yerine burjuva siyasetlerin peşinden sürüklenmektedir. Nihayetinde, işçi sınıfı temelli bir sosyalist alternatifin güçlendirilememesi, enternasyonalizm yerine milliyetçiliğin, devrim yerine faşizmin güçlenmesine yol açmaktadır. Faşizme karşı mücadelenin yolu bellidir: İşçi sınıfının devrimci örgütlülüğünü ve mücadelesini güçlendirmek!

Kapitalizmin içinde bulunduğu tarihsel krizin önemli bir boyutunu hegemonya krizi ve bunun ifadesi olan hegemonya mücadelesi oluşturuyor. Bu temelde ABD, Çin ve Rusya’nın kapıştığı bu emperyalist hegemonya mücadelesi dünya üzerindeki önemli tüm siyasi süreçleri belirleyen ya da etkileyen temel bir etmen haline gelmiş durumda. Örnek vermek gerekirse, bu hegemonya mücadelesinden çok önce başlamış olan Filistin sorunu bu hegemonya mücadelelerinden bağımsız düşünülemeyecek bir noktaya gelmiştir. Filistin sorununda yaşanan patlayıcı gelişmeler de dâhil dünyadaki önemli siyasi gelişmeleri bu hegemonya krizi ve mücadelelerini göz ardı ederek ele almak mümkün değildir.

Çocuklar tarikat yurtlarında tacize, tecavüze uğradıklarında sesi çıkmayan rejimin, mesele iktidarlarını pekiştirmek olduğunda sesi oldukça yüksek çıkmaya başlıyor. Okullarda açlıktan ağlayan çocukları görmezden geliyorlar. Bir öğün yemek vermeyi bile masraf olarak görüyorlar. Kadın cinayetlerinin haddi hesabı bulunmuyor. Karısını öldüren adama iyi hal davranışından dolayı cezalarda indirim yapıyorlar. Adeta öldürmeyi teşvik edercesine ödül gibi cezalar veriliyor. Bahsettikleri ailede eşitlik kavramı bulunmuyor. Bütün zorlukların yükü kadının üstüne yıkılmaya çalışılıyor. Sorunlar kadınların cephesinde daha da katmerleniyor. Bu programda destek aldıkları kurumların hepsi kendi yandaşları ve kurumlardan oluşuyor.

Rejimin içeride ve dışarıda tüm emekçilere ve Kürt halkına yönelik çok boyutlu saldırı politikaları karşısında belirleyici olan emekçilerin ve Kürt halkının direnci ve mücadelesi olacaktır. Bu saldırıların boşa çıkarılması için işçilerin birliğini ve halkların kardeşliğini çok daha kararlı bir şekilde savunmak şarttır. Bu rejimin yıkılması da bu zemin üzerinde yükseltilecek olan emek cephesinin mücadelesinden geçmektedir.

Çürüyen kapitalizmin insanlığı büyük yıkıma sürüklediği bir dönemde yaşıyoruz. Marx ve Engels Komünist Manifesto’da, burjuvazinin hâkimiyeti ele geçirmeye başladığı ilk dönemlerden itibaren her yerde insanla insan arasında katıksız çıkardan, katı “nakit ödeme”den başka bir bağ bırakmadığını söylemiş, dini ve siyasi yanılsamaların ardına gizlenen sömürünün yerine açık, hayasız, dolaysız, gaddar sömürüyü geçirdiğini anlatmışlardı. Kapitalizm sömürüyü gizleyen pek çok örtüyü fırlatıp atarken insanları çok boyutlu ve derin pek çok sorunla yüz yüze bırakmıştı.

İran Cumhurbaşkanı Reisi 19 Mayısta “şaibeli” bir helikopter kazasında öldü ve dünyanın gözü bir anda neler olacak soruları eşliğinde İran’a çevrildi. Fakat Reisi’nin ölümünün İran’da iç-dış siyasette bazı sonuçları olabilirse de, bu ölümün molla rejimi için bir iktidar boşluğu yaratmayacağı veya politik dengelerde ciddi bir değişikliğe sebep olmayacağı rejimin karakterini bilen herkes için açıktır. Benzer şekilde İran’ın Ortadoğu politikasında veya Batı’nın İran’a yönelik politikalarında da majör bir değişiklik beklenmemelidir. İran’a “dost” veya “düşman” yabancı devletler taziye mesajları yollar ve mollalar yas tutarken, onyıllardır rejimin zulmü altında inleyen işçi ve emekçi kitlelerin sevindiği ise bir gerçektir.

Marx bu bölümde, harekete geçirilen emek miktarının aynı kaldığı fakat ücretlerin yükseldiği bir durumu rakamsal örnekler eşliğinde ele alır. Daha önceki açıklamalardan hatırlanacağı üzere, diğer her şey aynı kalırken ücretlerdeki genel bir yükselme artı-değer oranının düşmesi anlamına gelecektir. Öte yandan, ortalama sermaye için kâr ile artı-değerin aynı olduğu da hatırlanmalıdır. Ortalama bileşimli sermayenin ürettiği metaların üretim fiyatı bu metaların kendi değeriyle çakıştığından, kullanılan emek miktarı aynı kalırken ücretlerin yükselmesi durumunda söz konusu metaların üretim fiyatı değişmeyecektir. Çünkü bu durum kârın azalmasına yol açar, ama bu azalmayı değişen sermaye miktarındaki artış dengelediğinden metaların değerinde ve fiyatında herhangi bir değişim olmaz. Bileşimi ortalama toplumsal sermaye bileşiminden düşük olan bir sermaye içinse sonuç değişik olacak ve burada üretilen aynı tip metanın üretim fiyatı kendi değerinden yüksek bulunacaktır. Tersine, bileşimi ortalama sermayenin bileşiminden yüksek bir sermaye yatırımında, üretilen söz konusu metanın üretim fiyatı kendi değerinin altında kalacaktır.

Uruguay’da kayıp ailelerinin “bir yaprağı eksik beyaz bir papatya”yla sembolleşen mücadelesi 28 yıldır devam ediyor. 28 yıldır hakikatin açıklanmasını ve adaletin yerini bulmasını isteyen aileler, “devlet terörü, bir daha asla” diye haykırıyor ve toplumsal hafızanın silinmesine izin vermeyeceklerini dile getiriyorlar. Türkiye’de Cumartesi Annelerinin aynı yıllarda başlattıkları mücadele de Uruguaylı annelerle ortaklaşıyor. Ancak onca yılda yaşananlar her iki ülkede de şunu gösteriyor: Devletin işlediği suçları itiraf etmek zorunda bırakılması, sorumluların yargılanıp hak ettikleri cezalara çarptırılması için çok daha güçlü bir toplumsal mücadele zorunludur. Bu mücadele o boyutta ilerlediğinde sadece kaybedilenlerin değil ezilenlere yapılan tüm zulmün ve haksızlıkların hesabı sorulacaktır!