Geçtiğimiz günlerde Nijerya’daki bir fabrikada korkunç bir olay yaşandı. Fabrika işçileri bu olayı 19. yüzyılda değil. 21. yüzyılda yaşadılar. Dinlenmek için odasına giden patron, işçilerin binadan dışarı çıkmalarını engellemek için fabrika kapısını kilitlemişti. Sonuç, 100 yoksul Nijeryalı işçinin kavrulmuş bedenleri oldu. Bu kapitalist barbarlığı yıkmak için bundan daha büyük bir sebep olabilir mi? Bu makale, Nijerya’da çıkan Workers' Alternative [İşçilerin Alternatifi] adlı Marksist gazetenin Mayıs sayısında, “Kapitalizm açlık, yoksulluk ve ölüm demektir” başlığıyla yayınlandı. Gerçekten de öyle!

Bu 1 Mayısta Çağlayan meydanına çıkan işçi sınıfı, bazı olumlu gelişme ve eğilimler olmakla birlikte, genel olarak baktığımızda sorunlarına yaraşır ölçüde "çağlayamadı". Bu bize bir kez daha aynı temel sorunu, yani önderlik sorununu hatırlatmalı. Bu nedenle, mitinglerin, özellikle de 1 Mayıs mitinglerinin, toplumda biriken enerjinin akması için daha esaslı bir kanal olmasının yolu önderlik sorununu çözmekten, bu yolda güçlü, sahici adımlar atmaktan geçiyor.

Ölümü kabul etmek ne kadar zor olursa olsun, doğadaki her canlı organizma doğuyor, büyüyor ve göçüp gidiyor "her dalı yemiş yüklü dünyadan". Ama kimi kuş sütüyle beslenerek, kimi "beyaz bir sofrada bir kere bile yemek yiyemeden doyasıya". Evet yaşadığımız toplumda sağlık sorunu, sınıflı bir toplum olan kapitalist toplum gerçeğinden koparılarak tartışılamaz.

Dünya işçi sınıfının devrimci mücadele geleneğinin adeta tacı olan 1 Mayıs meşalesinin coşkun ateşiyle, tüm okurlarımızın bu mücadele gününü bir kez daha kutluyoruz. Ayrıca, hem 1 Mayıs hem de sitemizin birinci yıldönümü dolayısıyla okurlarımızdan duygu ve düşüncelerini bizlerle paylaşan mesajlarını bekliyoruz. Kavga dolu günler dileğimizle.

Bir proleter bayram gününü, sekiz saatlik iş gününü elde etme aracı olarak kullanma düşüncesi ilk kez Avustralya'da doğdu. Avustralyalı işçiler, 1856'da, sekiz saatlik işgünü lehinde gösteriler yaparak, toplantılar ve eğlenceler düzenleyerek, hep birlikte bir günlük iş bırakmaya karar verdiler. Bu kutlamanın yapılacağı gün olarak da 21 Nisan tarihi saptandı.

Tarihten ders almasını bilmek gerekir. Rus işçileri en koyu gericilik, baskı ve açlık yıllarında iktidarı aldılar. Bunun için Rus işçilerine gerekli olan sadece Bolşevik Partisinin işçi sınıfının bağımsız çıkarlarını ısrarla savunmasıydı. Tarih bizlere, işçi sınıfına mücadele içinde sınanmış devrimci Marksistler önderlik ettiğinde, onun, değil sendika bürokratlarını, değil gerici Türk sermayesini, dünya sermayesini dahi yerle bir edecek cesareti, kararlılığı, bilinci göstereceğini 15-16 Haziranda, Paris Komününde, Ekim Devriminde defalarca göstermiş oldu.

Emperyalizmin vahşi taşkınlıkları arasında, dünya proletaryasının bayramı yirmi dördüncü kez kutlanıyor. 1 Mayıs’ın kutlanması yolunda bir çağ açan kararın alınmasından bugüne kadar geçen çeyrek yüzyıl içinde meydana gelen olaylar, tarihin akışında önemli bir evreyi oluşturuyor. 1 Mayıs gösterileri ilk kez yapılmaya başlandığında, Enternasyonal'in öncüsü olan Alman işçi sınıfı da, aşağılık bir olağanüstü yasanın (Anti Sosyalist yasa) zincirlerini kırıyor ve özgür, yasal bir gelişme yoluna giriyordu.

KEYK üyeleriyle işbirliği içindeki Doğu ülkelerinden gelen delegasyonlarca taslak olarak hazırlanan bu tezler Ravesteyn (Hollanda) tarafından sunuldu. KEYK’e sunduğu raporunda Zinovyev, Çin, Mısır ve Türkiye’de parti “çekirdekleri”nin oluştuğunu söyledi. Oldukça küçüktüler ancak olumlu bir gelişme sergiliyorlardı. Tezler oybirliği ile kabul edildi. Tartışmalar sırasında Japon ve Çin delegeleri, Japonya’nın Kuzey Sakhalin’i işgalini kınayan bir önerge sundular.

Dünya işçi sınıfının bağrındaki 1 Mayıs ateşi 116 yıldır bir kor gibi yanıyor. Sınıf mücadelesinin bittiğini ilân etmek için tüm dünyanın burjuvaları neler yapmadılar ki. Ama işçiler bu 1 Mayısta da, dünyanın dört bir köşesinde kendi sınıflarının tarihsel mirasına sahip çıkarak alanları dolduruyorlar. İşçi sınıfı her yenilgiden sonra, Anka kuşu misali küllerinden yeniden doğuyor. Burjuvaların korkusu bundan. Onların çığlıkları kendi korkularını bastırmak için karanlıkta ıslık çalanları andırıyor. Gelecek biz işçi sınıfınındır kardeşler, buna hiç kuşku yok!

Bilim yaşadığımız dünyayı anlamamıza olanak verir. Geçmişin bir tasvirini oluşturmamızı ve hatta bizzat kendi türümüzün kökenini anlamamızı mümkün kılar. Ne var ki bilimsel çalışmanın tüm alanlarında olduğu gibi, antropoloji ekolleri arasında da geçmişin nasıl yorumlanması gerektiği konusunda bir yöntem çatışması söz konusudur. Bir ekol ana hatlarıyla materyalist, evrimci yaklaşıma dayanırken, diğeri geçmişe bugünkü sınıflı toplumun önyargılarıyla yaklaşmaya çalışarak, doğal eşitsizlik, erkek egemenliği ve sınıf hakimiyeti gibi anlayışları pekiştirir.

Bütün bu gelişmelerin sınıfsal çelişkileri de gizleyecek bir Arap milliyetçiliğine yol açma riski oldukça fazla. Fakat ne yazık ki gerçek bir Marksist önderlik altında yürümeyen her kurtuluş savaşı bu riski daha baştan taşır. Kitleler, yıllardır zulmüne uğradıkları diktatörlerin gerçek yüzünü, işgalci orduların sisi dumanı arasında kaybediverirler. İşçi sınıfının ve emekçi kitlelerin savaşın yarattığı bu toz duman ortamında gerçek kurtuluş yolunu bulabilmesini ve hem kendi diktatörlerine hem de işgalci emperyalizme karşı doğru bir savaş yürütebilmelerini sağlayacak olan, Marksist bir önderlikten başkası olamaz.

Bu broşürde, Lev Troçki'nin ulusal sorun üzerine kaleme aldığı kimi yazıları ve konuşmaları bulacaksınız.

İspanya Öğrenciler Sendikasının, kapitalist küreselleşme karşıtı harekete ilişkin hazırladığı eğitim broşürü.
Küreselleşme, farklı ülkeler arasındaki ekonomik ilişkilerin, her bir ulusal ekonominin diğerlerine bağlı olduğu bir dünya ekonomisi yaratma noktasına dek genişlemesidir. Hiçbir ülke kendine yeterli değildir, hepsi de ürünlerini diğer ülkelerle değişime sokma ihtiyacını duyar. Potansiyel olarak, ekonominin uyumlu bir biçimde uluslararası ölçekte planlanmasının temelini döşeyeceği için, bütünleşmiş bir dünya ekonomisinin yükselmesi, aslında zorunlu olarak olumsuz bir şey değildir. Sosyal adalete ve üretim araçlarının (fabrikalar, teknoloji, sermaye) ortak mülkiyetine dayalı bir ekonomik sistemde, bu, insanlık için görülmedik bir ileri adıma olanak tanırdı.

Komünist Manifesto’nun yeniden yayınlanması, ilk bakışta açıklanmaya muhtaç görünebilir. Neredeyse 150 yıl önce yayınlanmış bir kitabın yeniden yayınlanmasına neden gerek olsun ki? Oysa gerçekte Manifesto, en modern kitaplardan biridir. Bu önermenin doğruluğu kolayca gösterilebilir. Aynı konularda bir buçuk yüzyıl önce kaleme alınmış herhangi bir burjuva kitabını inceleyecek olursak, bu türden bir yapıtın ancak tarihsel açıdan ilginç olabileceği, herhangi bir pratik uygulama olasılığı içermeyeceği derhal görülecektir. Oysa bu yapıt, şaşırtıcı ölçüde az sayıda sözcükle günümüzde dikkatimizi dünya ölçeğinde çeken en temel görüngülerin parlak bir açıklamasını yapan derin bir tahlil sunmaktadır.

Eski güzel günlerde, insanlar Marksizmin krizine atıfta bulunurlarken, Marx’ın gerçeklerin sınavından geçemediği iddia edilen bazı özgül önermelerini düşünürlerdi: Sınıf mücadelesinin keskinleşmesi teorisi, sözde “yoksullaşma teorisi” ve sözde kapitalizmin “felâketvari çöküşü” teorisi gibi. Bu üç ana nokta, burjuva ve reformist eleştiri için bir hedef noktası teşkil ediyordu.