Asgari ücret, taban ücret olması nedeniyle yalnızca asgari ücretle çalışan 5 milyonu aşkın işçiyi değil, tüm emekçileri ilgilendiriyor. Her yıl Aralık ayında gündeme gelen asgari ücret tartışmaları, bu yıl seçimlerde verilen vaatler nedeniyle çok daha erken bir tarihte yaşanmaya başladı ve uzunca bir süre gündemdeki yerini korudu. Hatırlarsak 7 Haziran seçimlerinde HDP 1800 lira, CHP ise 1500 lira asgari ücret vaadinde bulunmuştu. Bunun üzerine AKP yaygarayı koparmış, bu kadar yüksek bir asgari ücretin verilemeyeceğini söylemiş, sermaye örgütleriyle toplantılar yaparak diğer siyasi partileri şikâyet etmişti. Miting meydanlarında toplanan on binlerce emekçiye de “yüksek asgari ücretin zararları” anlatılmıştı.

Türkiye’deki Kürt hareketinin, sorunun demokratik ve barışçıl çözümü için diretmesi, Türkiye içerisinde “yerli” bir çözüm için çaba sarfetmesi, birlik yönünde bir eğilim sergilemesi, aslında Türkiyeli emekçiler için, demokratik hak ve özgürlükler mücadelesi için büyük bir şanstır. Ne var ki, TC’nin egemenlerinin genlerine işlemiş olan geleneksel korkularıyla giriştikleri imha saldırıları bu demokratik birlik eğilimini her geçen gün daha da zayıflatmaktadır.

Devrimci bir örgütlülükten yoksun durumdaki işçiler ve köylüler sosyal harcamalara son vererek emekçileri daha da yoksullaştıracak, zenginleri daha zengin edecek, küresel sermayeye hizmette kusur etmemeyi vadeden, grevlerde işyerleri önüne kurulan barikatlar için “bir çeşit gasptır, yasaları uygulayacağız, yapanların başı belaya girecek” diyerek işçi mücadelesine duyduğu nefreti dillendiren bir adaya oy verdiler. Görüldüğü gibi, burjuva sol iktidarların yarattığı hayal kırıklıklarının sonucu, Venezuela’da olduğu gibi Arjantin’de de ağır olmuştur. Bu sonuçların tekrar tekrar yaşanmaması, işçi sınıfının yükselen mücadelesinin reformist sol düzen partilerinin çıkmaz sokaklarında heba olmaması için devrimci seçeneğin inşa edilmesine ihtiyaç var.

HDP İstanbul İl Örgütü ve HDK İstanbul Meclisi, 3 Ocak Pazar günü Kadıköy Altıyol’da ve Beyoğlu Galatasaray Meydanında, Sur, Dargeçit, Nusaybin, Cizre ve Silopi’de uygulanan sokağa çıkma yasaklarını ve saldırıları protesto etti. Eş zamanlı yapılan eylemlerde gerçekleştirilen açıklamalarla devlet terörü ve savaş politikaları kınandı. Kürt halkı ile dayanışma çağrısında bulunuldu.

Kapitalist sistem 21. yüzyılın başlangıcından bu yana kriz ve savaşlar eşliğinde yol alıyor. Kapitalizm ekonomik ve siyasal bunalımlarına çare üretemediği ölçüde, dünya genelindeki otoriterleşme ve savaş yangını da büyüyor. Burjuva düzen aygıtları, yaydıkları çeşitli yalanlarla kitleleri manipüle etmeye çalışsa da nafile. Zira, derin ve tarihsel bir sistem krizinin içinde debelenen ve bunalımını Üçüncü Dünya Savaşı ile aşmaya çalışan bu kapitalist dünyada gerçekler ortada! Devrimci Marksizmin ışığında yol alan Marksist Tutum, uzun süredir kapitalist dünyanın yakıcı gerçeklerine dikkat çekiyor ve peş peşe yaşanan gelişmeler değerlendirmelerimizi doğruluyor.

AKP iktidarının savaş politikalarının gündemi belirlediği, otoriterleşme ve militaristleşmenin bu politikalara bağlı olarak çok hızlı bir şekilde arttığı, ölüm ve çatışma haberlerinin eksik olmadığı böylesi bir dönemde bütçe görüşmelerinin süreçten nasibini almaması beklenemezdi elbette. Olağan dönemlerde Ekim ayı içinde Meclise sunulan bütçe tasarısı, Kasım ayında görüşülmeye başlanır ve yıl bitmeden Meclisten geçerdi. Ancak 7 Haziran seçimlerinin ardından adı konulmamış bir hükümet darbesinin yaşanması ve seçimlerin 1 Kasımda tekrar ettirilmesinin ardından bütçe görüşmeleri her zamanki akışında gerçekleşmedi.

Egemenler terör ve terörizm kavramlarını kendi politik çıkarları doğrultusunda istedikleri gibi kullanıyorlar. Bu takdirde şu sonucu çıkarmak mümkün: Bugün gerek Türkiye’de gerekse de dünyada yaşanan ana gelişmeleri anlayıp kavramak için terör kökenli kavramların işlevsel bir faydası yoktur. Bugün esas olan, emperyalist güçlerin dünyayı yeniden paylaşmak için yürüttükleri emperyalist savaştır. Eğer terör, kelime anlamıyla dehşet ve korku salarak amacına ulaşmayı anlatıyorsa, hiç şüphe yok ki, en büyük terör örgütleri kapitalist devletlerdir.

Jones Ana'nın özyaşamöyküsünün 27.bölümü.
Aklıma başka grevler geliyor, daha az ateşli ve hiddetli, ve bu nedenle halkın ilgisini daha az çeken grevler. Gazeteler yatırımcılara ve hissedarlara barış olduğunu duyurdular, fakat ortada barış falan yoktu. Konfeksiyon işçileri greve çıktılar ve kazandılar. New Jersey Roosevelt’de, Williams and Clark gübre fabrikası işçileri greve çıktı. İki grevci vurularak öldürüldü; kiralık gangsterler tarafından sırtlarından vurulmuşlardı. Muhafızlar mahkemeye çıkarıldılar, kefaletle serbest bırakıldılar ve işlerine geri döndükleri söylendi. Grevciler boş bir arsaya toplandılar. Muhafızlar onların üzerine ateş ettiler, aşağıya doğru ateş ederek işçilerin bacaklarını mermiyle doldurdular. Grevciler, bana mektup yazdılar, “Ana, kadınlarımızla birlikte bize yardıma gel.”

Olağanüstü rejimlere veya polis devletine has uygulamaların, otoriterleşme eğilimlerinin, baskıların, anti-demokratik politikaların dünyanın her yerinde arttığı bu dönemde, Türkiye gibi ülkelerde ise, “basın özgürlüğü”ne ait son kırıntılar da giderek geri alınmaktadır. Söz konusu ülke Türkiye olunca, tarihinin hiçbir döneminde, Batılı ülkelerdekine benzer bir “basın özgürlüğü”nden söz etmek mümkün değildir. Ancak özellikle son birkaç yıllık süreçte ciddi bir daralma olduğu da açıktır. Köşeye sıkışan Erdoğan-AKP iktidarının, özellikle de kriz-savaş konjonktüründe, muhalif ve düzen karşıtı güçlerin üzerine daha fazla gideceği de açıktır. Bonapartlaşan Erdoğan’ın yeni Türkiye’sindeki gidişat, bu saldırılara karşı direnmeyi ve gerçekleri teşhir etmeyi her geçen gün daha fazla zorunlu kılmaktadır.

Cumhurbaşkanlığına seçildiği günden bu yana fiilen başkan gibi hareket eden Erdoğan, muhtarları sarayında toplamaya devam ediyor. 27 Ocak-23 Aralık tarihleri arasındaki yaklaşık bir yılda Erdoğan muhtarlarla tam 17 kez buluştu. Erdoğan, 2015 yılı başında astronomik paralar harcanarak inşa edilen Ak Saray’a yönelik tepkiler karşısında, Sarayın “milletin evi” olduğunu söyleyip, bunun bir göstergesi olarak muhtarları 2 bin kişilik gruplar halinde Ak Saray’da toplayacağını açıklamıştı. Ancak elbette niyet sarayın kapılarını millete açmak değil, tersine muhtarlar aracılığıyla her mahalleye hatta her eve girmektir. Bonapartlaşan Erdoğan, düzenli olarak toplayıp nutuk attığı muhtarları, toplumu kontrol altında tutmanın bir aracı olarak kullanmaya çalışmaktadır. Türkiye’de 53 bin muhtarın olduğu ve muhtarların görevleri düşünüldüğünde Erdoğan’ın bu toplantılara neden bu denli önem verdiği daha iyi anlaşılacaktır.

1 Kasım seçimleriyle tek başına iktidar olan AKP, 2016 eylem planını açıkladı. 3, 6 ve 12 ay içerisinde gerçekleştirilecek “reformlar” olarak sınıflandırılan 216 düzenlemenin ezici çoğunluğunu sermayenin önünü açacak ekonomik icraatlar ve Erdoğan’ın başkanlık arzusunun önündeki engelleri kaldıracak siyasi hamleler oluşturuyor. Burjuva ekonomistlerin de eleştiriler getirdiği paketten, işçiye-emekçiye düşen pay ise son derece sınırlı. Asgari ücretin 1300 lira yapılması gibi, işçi-emekçilere “seçim rüşveti” olarak verilen göz boyayıcı vaatlerin de, temel sorunları ortadan kaldırmayacağını baştan söyleyelim.

Demokratik Toplum Kongresi’nin (DTK) Genişletilmiş Olağanüstü Genel Kurulu, 26-27 Aralık tarihlerinde Diyarbakır’da toplandı. Kürt halkına yönelik büyük bir abluka ve imha harekâtının yürütüldüğü olağanüstü koşullarda gerçekleştirilen genel kurula, HDP, HDK, DBP eşbaşkan ve sözcülerinin, milletvekillerinin yanı sıra, çok sayıda konuk katıldı. Pek çok sosyalist örgütün ve demokratik kitle örgütünün temsilcileri, bu zor günlerde Kürt halkına destek vermek üzere Diyarbakır’daydı.

Diyarbakır’da 26 Aralıkta başlayan DTK Genişletilmiş Olağanüstü Genel Kurulu 27 Aralıkta sona erdi. Genel kurulun sonuç bildirgesi, “Özyönetimlerle ilgili siyasi çözüm deklarasyonu” başlığıyla DTK eşbaşkanları Selma Irmak ve Hatip Dicle tarafından Kürtçe ve Türkçe olarak okundu.

Erdoğan-AKP yönetimindeki devletin Kürt halkına karşı savaşı tırmandırma kararı, sadece Kürt illerindeki abluka ve imha operasyonlarında, Suriye ve Irak’taki yeni saldırgan hamlelerde somutlanmıyor. Savaşın tırmandırılması kaçınılmaz olarak otoriterleşme eğiliminin de tırmanması anlamına geliyor. Ülkenin batısındaki büyük kentlerde de devrimciler, sol güçler, işçi örgütleri baskı ve saldırılardan nasiplerini alıyorlar.

Jones Ana'nın özyaşamöyküsünün 26.bölümü.
Sanayi köleleri ile efendileri arasında patlak veren sonsuz çatışmalar içinde yer alarak, yaklaşık son 23 yılı Batı Virginia’da geçirdim. Bu çatışmalar her zaman şiddetliydi. Madencilik acımasız bir iştir. Erkekler saatler boyunca zifiri karanlıktadırlar. Gün ışığında bir hayatları yoktur. Yerin sessiz derinlerinden tamamen tükenmiş halde dışarı çıkarlar. Uyu ve çalış, çalış ve uyu. Ne öğrenim için zaman ve derman vardır, ne de kitaplar para. Düşünmeye ayrılacak boş zaman yoktur. Kazma ve kürek gibi ilkel araçlarla dünyanın içini dışına çıkarırlar. Eğilerek çalışmaktan omuzları kamburlaşır. Emekleyerek çalışmaktan gözleri küçücük çatlaklar haline gelecek kadar kısılmıştır. Evrim, gelişme, geriye dönmüştür. Maden işçileri daha az dik ve daha kısık gözlü hale gelirler.

AKP hükümeti, bir yandan HDP etrafında kenetlenen Kürt halkından intikam almaya ve onu boyun eğdirmeye çalışırken, bir yandan da bu yıkım harekâtını, karşılaştığı direnç nedeniyle uygulamaya koyamadığı rantsal dönüşüm projelerini devreye sokmak için fırsat olarak değerlendirmektedir. “Gecekondulardaki vatandaşlar modern konutlara yerleşecek” diyenler, talan ettikleri mahallelerden sürdükleri yoksul Kürtlerle adeta dalga geçmektedirler. Ama unutmamalılar ki, bu yalanlarla batıyı belli bir süre kandırabilseler de, katlettikleri, kentlerini harabeye çevirdikleri Kürt halkının sillesini yemeye devam etmekten kurtulamayacaklardır.