Protesto gösterilerinin başlamasının üzerinden neredeyse bir yıl geçti. İran’da yaşanan devrimci durum şimdilik geri çekilmiş görünüyor. Bu geri çekiliş her şeyin eskisi gibi olacağı anlamına gelmiyor elbette. Kitleler nezdinde bu denli meşruluğunu kaybetmiş bir rejimin eski gücünü geri kazanması mümkün değildir.

Burjuvazi faşizm koşullarında doğayı, insan emeğini kanun kural tanımadan sömürebildiği zaman iyice azgınlaşır. Tıpkı bugün Türkiye’de olduğu gibi. İnsan kılığına girmiş sermayenin karakterinde ne bugünü düşünmek vardır ne de yarını. Fakat emekçi sınıflar nefes almak, doymak, kaygısız yaşamak için kapitalizmin yaşam alanlarına verdiği zarara engel olmak zorundalar. Doğa katliamı kapitalizm yıkılmadan bitmez, kapitalizm ise işçi sınıfı onu yıkmaya yönelmeden yıkılmaz. Kurdun kuşun, börtü böceğin, ağacın çimenin, yeni doğmuş bebekten 80 yaşındaki teyzenin hakkını almak için kapitalizme karşı devrimci işçi sınıfı mücadelesini büyütelim.

Sistemin tarihsel kriziyle sökün eden hegemonya krizi ve emperyalist güçler arasındaki rekabet, insanlığı bir kez daha dünya savaşının alevlerinin içine atmıştır. Üçüncü emperyalist paylaşım savaşı, geçmiştekilerden farklı yönler içeren kimi özgünlükleriyle, Ortadoğu’dan Asya-Pasifik ve Avrupa kıyılarına dek pek çok coğrafyayı kan gölüne çevirmeye devam ediyor. Egemenlerin kanlı paylaşım savaşı emekçilerin yaşamlarını karartıyor.

AKP iktidarı 21 yıl boyunca kapitalistler için öyle bir dikensiz gül bahçesi yarattı ki, işçilere yaşamı adeta zehir etti. Liyakat, deneyim gerektiren işlerde bile bu niteliklerden tümüyle yoksun kadrolarını, yandaşlarını her kuruma doldurdu. Patronlar işçileri düşük ücretlerle ve uzun saatler boyunca çalıştırıyor, iş güvenliği tedbirlerini de gereksiz maliyet olarak görüyorlar. Yasalar da onlardan yana işletildiği için istedikleri gibi davranabiliyorlar.

Maden-İş’in ve DİSK’in unutulmaz önderi, sendikal hareketin en önde gelen liderlerinden Kemal Türkler, faşist düzen güçleri tarafından 22 Temmuz 1980’de katledildi. Sermaye ve düzen güçlerinin tüm unutturma çabalarına rağmen Türkler, ölümünün 43’üncü yılında mezarı başında anıldı bir kez daha. Hemen her yıl gerçekleştirilen bu anmalarda Kemal Türkler’in mücadeleci sendikal anlayışına dikkat çekilerek, katillerden hesabın işçi sınıfı tarafından sorulacağına vurgu yapılır. Rutin anmalarda söylenen bu sözlere rağmen on milyonlarca işçi, hatta metal işçileri yakın dönemin bu fedakâr, yiğit işçi önderinin ne adını duymuş ne de verdiği mücadelelerden haberdar olmuştur. Mezarı başındaki sembolik anmalar da elbette büyük önem taşıyor. Fakat Kemal Türkler’i gerçekten an(la)mak için çok daha fazlasını yapmaya ihtiyaç vardır.

Kapitalizmde her şey gibi felâket de sınıfsal bir olgudur. Kimileri için yeni kazanç kapıları açar, kimilerini vurup yıkar. Karşımızda, nüfuz bölgelerini genişletmek için, hammadde kaynaklarını tekeline almak için vb. bölgesel, hatta küresel savaşlar çıkaran, bu savaşlarda son derece yıkıcı konvansiyonel silahların yanı sıra gelecek kuşakların hayatını da cehenneme çeviren nükleer silahları kullanan; çeşitli deneyler ya da diğer türden kirli amaçlar için milyonlarca insanın canına mal olan hastalıkları bilinçli bir şekilde yayabilen; salt ormanlık arazileri büyük sermayenin talanına sunmak için hektarlarca alanı ateşe verebilen; “rasyonel ekonomi politikaları”nı hayata geçirmek adına, sermayeyi ihya ederken yoksul emekçilere astronomik zamları, vergileri, düşük ücretleri dayatan bir sistem bulunuyor.

Bugün için, Filistin halkının haklı davası çözümsüzlük girdabına kapılmış halde emperyalistlerin ve bölge güçlerinin elinde oradan oraya sürüklenmekte, Filistin halkı acılar içinde kıvranmaktadır. Halbuki gelinen noktada ve içinde bulunulan politik-ekonomik konjonktürde, Filistin halkının ve diğer ezilen halkların, onlarla birlikte Ortadoğu’nun işçi-emekçi sınıflarının kaderi ortaklaşmıştır. Tek çözüm toplumsal kurtuluş için anti-kapitalist ve anti-emperyalist bir mücadele yürütülmesidir. Filistin halkının yanı sıra İsrailli işçi-emekçiler de bu mücadeleye katılmaksızın yol alınması mümkün değildir.

Katliamın zeminini hazırlayanlar, göz göre göre gelen katliamı engellemeyenler, katliam perdesini aralamak isteyenlere baskılarla, yasaklarla, gizlilik kararlarıyla engel olanlar bugün de mücadele bayrağını taşıyanlara, inatla hesap soranlara saldırarak Suruç katliamının esas faillerinin kim olduğunu gösteriyor. Suruç katliamının ve diğer katliamların hesabını sormanın, yeni katliamların yaşanmasına izin vermemenin yolu örgütlü mücadeleyi büyütmekten geçiyor.

Gençlerin bir kısmı gençliğini mevcut koşullar altında yaşayarak “çürütmek” istemiyor ve ülkeden kaçmaya çalışarak bireysel kurtuluşun mümkün olabileceğini düşünüyor. Bir anlamda sorunlardan kaçmaya çalışarak çözüm üretebileceğini düşünüyor. Ama gerçek şu ki kapitalist sömürü sistemi altında bireysel kurtuluş yolları eninde sonunda tıkanmaya mahkûmdur. Hoşnutsuzluğu, öfkeyi, tepkiyi anlamlı bir mücadeleye çevirmektir sorunu çözecek olan!

Modern köleliğin görece az olduğu ileri sürülen G20 ülkelerinin, modern kölelik uygulamaları neticesinde üretilen 468 milyar dolar değerinde ürünü ithal ettikleri gerçeği, kapitalist riyakârlığın ve barbarlığın başka bir örneğidir. Zira dünyanın en büyük ekonomileri arasındaki 19 ülkeden ve Avrupa Birliği Komisyonundan oluşan G20 ülkelerinin aktörleri, dünyadaki eşitsizlikler ve modern kölelik hakkında atıp tutmaktan hiçbir zaman utanç duymamıştır.

Neredeyse 150 yıl sonra Afganistan, bu kez başını Çin-Rusya ve ABD’nin çektiği iki emperyalist kutup arasındaki hegemonya savaşının ortasında bulunuyor. Üstelik bu kez kapitalist sistemin krizleri çok daha keskin, savaş çok daha karmaşık ve sancılı… Çok açık ki Afganistan’ın toz haline gelmekten kurtulması, bu ateş çemberinden çıkabilmesi, halkın barış ve huzura erebilmesi kapitalizmde mümkün değildir.

Bir tarafta muazzam bir zenginlik yaratan ama öte tarafta milyarlarca insanı bu zenginlikten mahrum bırakan kapitalist sistem insanlığa büyük bir bunalım yaşatıyor. Milyarlarca insanı derin bir acı, baskı ve yoksulluğa sürükleyen bu sistemle insanlık uzun süre yoluna devam edemez. Son yıllarda sayısı ve kitleselliği giderek artan isyanlar da bu gerçekliğe işaret ediyor. Ne var ki son tahlilde bu isyanlar da sorunların çözülmesine yetmiyor. Sorunların kaynağı ve dolayısıyla en büyüğü olan kapitalist sistemin yıkılması gerekiyor. Bunu da ancak devrimci bir bilinç ve örgütlülükle donanan işçi sınıfı başarabilir.

Johnson sınıfının doğal yaklaşımını sergiliyor ve “titan”ların tutumlarını şövalyece bulmamızı ve bu nedenle onları takdir etmemizi, göçmenlerin trajedisine ise sadece merhametle yaklaşmamızı istiyor. Oysa bu düzenin sefasını sürenlerin derdi insanlık için yeni bir adım atmak, bilimi ve teknolojiyi toplumun tümünün yararına kullanmak değildir. Hiçbir zaman böyle olmamıştır, şimdi de böyle değildir. Onları güdüleyen tek şey sermayelerini büyütmek için üretim yapılmasını sağlamak, daha fazla artı-değer elde etmek için faaliyet göstermektir. Yani onlar her şeyi sermayeleri için yaparlar. Sermayeleri ise hayatı da ölümü de zehirlemiştir.

Ömer, Alan (Aylan bebek), Ceylan. Iraklı, Suriyeli, Diyarbakırlı. Onlar bizim çocuklarımız. İster Latin Amerika’da olsun ister Afrika’da, ister Ortadoğu’da ya da Asya’da küresel düzeydeki bütün sorunların altında kapitalist kâr hırsı yatmaktadır. Emperyalist organizasyonlar savaşlarda çocukların durumunu ve benzeri meseleleri bütünselliğinden kopartıp sanki sadece gelişmemiş bölgelerde rastlanılabilecek sorunlar olarak gösteriyorlar.

Alevi toplumu ve kurumları, siyasi partiler, demokratik kitle örgütleri ve sosyalist çevreler, Sivas’ta katledilenleri anmak ve katliamı lanetlemek amacıyla bu yıl da birçok kentte basın açıklamaları, toplantılar ve yürüyüşler düzenlediler. Bunların en büyüğü, katliamın gerçekleştiği Sivas’ta yapıldı. Çeşitli kentlerden Sivas’a gelen binlerce insan, bugün sözümona Bilim ve Kültür Merkezi haline getirilen Madımak Oteline doğru kitlesel bir yürüyüş gerçekleştirdi. Madımak Otelinin önüne, katledilen canların anısına karanfiller bırakılarak saygı duruşunda bulunuldu, semah dönüldü. Sivas katliamının devlete bağlı kontra güçler tarafından organize ve icra edildiği elbette sınıf devrimcileri açısından bilinen bir gerçektir. Ancak katliamı yapanlar meseleyi bir laik-anti laik çatışması kisvesinin altına sokmaya uğraşarak gerçekleri gizlemeye çalışmışlardır. Oysa burjuva devlet Çorum’da, Maraş’ta ne amaçladıysa ve bu konudaki rolü neyse, Sivas katliamındaki amaç ve rolü de aynıdır. Burjuvaziden bu katliamların hesabını ancak devrimci işçi sınıfı sorabilir. İşçi sınıfının devrimci mücadelesini yükseltmek için safları sıklaştıralım.