Halkların Demokratik Partisi, 21 Nisanda seçim bildirgesini açıkladı. Beşiktaş Mustafa Kemal Kültür Merkezi’nde gerçekleştirilen toplantıda, eş genel başkanlar Figen Yüksekdağ ve Selahattin Demirtaş “Büyük İnsanlık, Biz’ler Meclise” başlıklı 12 maddeden oluşan bildirgeyi birlikte açıkladı. Bildirgede yer alan maddelerle HDP, toplumun tüm ezilen kesimleri için daha fazla demokrasi, daha çok özgürlük ve daha fazla ekonomik refah vaat etti.

Kapitalizmin en kanlı yüzlerinden biri savaşlarsa, bunun bir parçası da, milyonlarca insanın yerinden yurdundan olması, hayatta kalmak için yine ölümü göze alarak göç yollarına düşmek zorunda kalmasıdır.

Erdoğan’ın fiili başkanlık süreci tam gaz devam ediyor. Fiili başkanlığı resmi başkanlığa dönüştürme sevdası ise uğruna her şeyi yapabileceği bir saplantı haline geldi çoktan. Bulduğu her fırsatta halkın oylarıyla seçildiğini söyleyerek kendisinde her türlü yetkiyi gören Erdoğan’ın pek çok olayda fiili başkanlığına tanık olduk.

Böylesine büyük ve komplike sistemler piyasaya açıldığında, azami kâr güdüsünün yarattığı sorunların bedelleri de altından kalkılamayacak kadar ağır olmaktadır. Bu nedenle enerji sektörü işçi denetiminde devletleştirilmeli ve elektrik üretimi, iletimi ve dağıtımı, kâr değil toplumsal çıkarlar öne alınarak yapılmalıdır. Aksi takdirde yaşamsal riskler de doğuran çok ciddi sorunların peşpeşe yaşanması kaçınılmaz olacaktır.

Kapitalizm genelleşmiş meta üretimidir. Üretilen her şey pazarın konusudur. Demir ne kadar pazarlanabilir bir şey ise sevgi, aşk, hüzün, mutluluk gibi duygular da kapitalistler için pazarlanabilir şeylerdir. Kapitalistlerin allayıp pullayıp, ambalajlayıp satamayacakları şey yok gibidir. Her şey pazara konu olur ve kâr esas alınarak üretilir.

Osmanlı Milletler Topluluğu gibi bir hayalin hayata geçirilmesinin ne kadar olanaksız olduğu ortadadır. AKP ideologları da bunun belli oranda farkındadırlar. Ama Türkiye’nin emperyalist niyetlerini örtmek için bu ve benzeri ideolojik kılıflara, dayanaklara ihtiyaç duymaktadırlar. Dolayısıyla meselenin asıl vahim tarafı AKP-Erdoğan çizgisinin izlediği emperyalist politikalar ve bu uğurda Türkiye’yi her türlü maceraya sokmaktaki heveskârlığıdır. Erdoğan’ın Türkiye’yi götüreceği yer hiç de hayırlı bir yer değildir. Türkiye’nin ava giderken avlanması, emperyalist paylaşıma konu olması hiç de imkânsız değildir. Emperyalist maceralar ne Türkiye’de ne de Ortadoğu’da işçi-emekçi sınıflara fayda sağlayacaktır.

7 Haziran genel seçimleri yaklaşırken milletvekili adayları da büyük bir yarışın ardından netleşmeye başladı. Bugüne kadar on bin kişi, Merclis’te bir koltuk kapabilmek için burjuva partilere aday adayı başvurusunda bulunmuş durumda. Üniversite rektöründen danışmana, müsteşardan valiye, belediye başkanından emniyet müdürüne kadar çeşitli düzeylerde görev yapan yüzlerce bürokrat istifa ederek milletvekilliği adaylığı başvurusunda bulundu.

Balyoz davasında daha önce yüzlerce yıl mahkûmiyet verdiği generalleri bir günde serbest bırakan AKP hükümeti, sıra Kürtlere, sosyalistlere, emekçilere geldiğinde ölüm döşeğindeki mahpusların sesine bile kulaklarını tıkamaktadır. Sonuçta bu düzende “hukukun üstünlüğü” sermayenin ayaklarının altındaki paspastan başka bir anlam taşımamaktadır.

İç güvenlik paketi adı altında yeni baskı yasalarının gündeme getirilmesiyle başlayan, ardından Erdoğan’ın Kürt hareketini hedef alan provokatif salvolarıyla, ordunun Kürt sorunu hakkında yeniden çıkışlar yapması ve Kürt illerinde askeri operasyonlara başlamasıyla, Roboski’de köylülerin geçim aracı olan katırların katledilmesiyle devam eden bir sürece girilmiş bulunuyor. Hükümetin doğrudan doğruya gerçekleştirdiği bu provokasyonların yanı sıra, son günlerde yine hükümet tarafından aynı doğrultuda kullanılacak türde yeni bir dizi sansasyonel saldırı da gerçekleşmekte.

Ortadoğu’nun bölgesel güçlerin ve emperyalist güçlerin nüfuz alanları savaşlarına sahne olduğu, AKP’nin iç ve dış siyasette tökezlediği, Kürt sorunun uluslararası bir boyut kazandığı, Kürt hareketinin giderek güç kazandığı, buna karşın Erdoğan’ın “Yeni Türkiye” için başkanlık istediği koşullarda yapılan seçimlerin olağan bir şekilde geçmeyeceği gayet net. Dışarıda giderek yalnızlaşan Erdoğan ve AKP’si, en azından içeride Kürt sorununu kendi istediği gibi “çözmeyi” düşünmüştü. Oysaki bugünkü gelişmeler, AKP’nin Kürtleri oyalama politikasından bile daha geri bir noktaya, Kürtleri barışı bozan taraf olmaları için provoke etme noktasına düştüğünü gösteriyor.

Sosyal yardımlarla övünen AKP hükümeti, engellilere ve yaşlılara bakım yardımlarını kısan yasaları 2011’den bu yana yavaş yavaş, alıştıra alıştıra geçirmek istiyordu. 2013’te yapılan ve çeşitli düzenlemelerle evde bakım, engelli ve yaşlı maaşlarının alımını zorlaştıran yasa değişiklikleri nedeniyle, yüzlerce engellinin maaşı kesildi. Birçoğuna ödeyemeyecekleri miktarda cezalar kesildi. Ödeyemeyenlere Hazine tarafından dava açıldı.

Bugüne değin AKP’ye dokuz seçim kazandıran dinamikler tersine işlemeye başlamıştır. Erdoğan bu çöküş sürecine son vermek üzere riskli bir politik manevraya girişiyor. Ordu ile kurmaya çalıştığı ittifak üzerinden Kürtlerle savaşı canlandırarak, şovenizmi körükleyerek ve belki de 7 Haziran seçimlerinin olağan koşullarda yapılmasını engelleyerek koltuğunu korumanın hesabını yapıyor. Yaptığı açıklamalarla Kürtleri kışkırtmaya çalışmasının, ateşkes sürecini askeri operasyonlarla imha etmeye girişmesinin sebebi budur.

Her gün 400 milletvekili talep eden, cumhurbaşkanlığı yetkilerinin sınırlarını takmayan (kurallar ya da kanunlar O’nun için geçerli değil), twitterdan karikatür paylaşanları yıllarca hapis cezasıyla yargılatan, Soma’da ölen madenci yakınlarına bile tekme tokat girişen, kendisine yönelen eleştirilere öfkelenip saldırganlaşan, sözleri ve tavırlarında kibirli, dünyaya tepeden bakan, öfkeli megaloman bir kişilik ortaya çıkmıştır. Megalomani sıradan insanlar arasında büyük bir risk değildir, ama devletin tepesine çıktığında, başta emekçiler olmak üzere tüm ülke için bir risk haline gelir. Tarih bunun trajik örnekleriyle doludur.