Binyıllardır kadına vurulan prangaların yükünü atmak, zincirleri kırmak, bu zincirlerin yara tutmuş, nasırlaşmış izlerini silmek, zincir vuranların karşısına dikilmek elbette kolay değildir. Ama tarihin en karanlık dönemleri bile ezilen sınıfların kadınlarının bu zorluklarla baş etmeyi göze almaktan kaçmadığı, erkeklerle birlikte sömürüsüz, eşitlikçi bir toplum için mücadele ettiği, dişe diş savaştığı örnekler barındırır.

8 Mart, emekçi kadınların sembolleşmiş bir uluslararası mücadele günüdür. Tüm dünyada ezilen, sömürülen emekçi kadınlar kendilerine miras bırakılan bu şanlı güne sahip çıkıyor. 8 Mart’ı grevlerle, direnişlerle karşılayan emekçi kadınlar, meydanlarda, sokaklarda taleplerini haykırıyorlar. 5 Mart Pazar günü Türkiye’de de pek çok kentte kadınlar, hükümetin baskılarına ve yasak girişimlerine rağmen, taleplerini haykırmak için meydanlardaydılar.

Egemenler tam da işçiler-emekçiler kendilerine ait büyük resimlere meylettiklerinde onlara büyük işlerle uğraşmamalarını, sıradan gündelik hayatlarının hayhuyu ile yetinmelerini telkin ederler. Sadece kendi “ekmekleri” ile ilgilenmelerini dayatırlar. Ekmek önemlidir, ama ne hayat ekmekten ibarettir, ne de birçok durumda büyük meselelerle ilgilenmeden ekmeği korumak ve büyütmek mümkündür. Lenin tam da bu yüzden işçilerin sadece ekmek sorunuyla ilgilenmeleri anlamına gelecek siyasi eğilimlere (ekonomizm) karşı amansız mücadele vermiş ve işçilerin doğru yaklaşıldığı takdirde büyük siyasi sorunlara ilgi göstereceklerini ve bunları anlayacaklarını söylemiştir.

AKP hükümeti işverenlerin ödemesi gereken gelir ve damga vergilerini İşsizlik Fonundan karşılarken, yıllardır işçilerin maaşından kesilen gelir vergisini, kaldırmayı bıraktık düşürmüyor bile. AKP kıdem tazminatı, taşeronluk, kamu çalışanlarına ilişkin köklü yasal değişiklikler gibi konuları referandum sonrasına bırakmıştır. Eğer referandumda “EVET” çıkarsa yani “tek adam” rejimine geçilirse, işçi sınıfının elinde kalan son haklar da birkaç satırlık kararnamenin kurbanı oluverecektir. İşçi sınıfı açısından tehlike büyüktür. Bugüne kadar tarihte yaşanan bütün “tek adam” rejimlerinde en çok işçi ve emekçiler zarar görmüştür. İşçi sınıfının devrimci mücadelesini yükselterek kapitalizme ve onun diktatörlüğünün bir çeşidi olan “tek adam” rejimine ve yalanlarına HAYIR diyelim, geçit vermeyelim!

Bu yazı Pierre Broue’nin “Bolşevik Parti” adlı kitabının bir bölümüdür ve Marksist Tutum tarafından “Bolşevikler ve Lenin” başlığıyla çevrilmiştir.

Barış Bloku, Demokrasi İçin Birlik Platformu, Diyalog Grubu ve Yurttaş Girişimi, 24 Şubatta, İstanbul Point Hotel’de “Hukuk Herkes İçin!” şiarıyla bir basın toplantısı gerçekleştirdi. Halen tutuklu bulunan HDP Eş Genel Başkanı Figen Yüksekdağ’ın milletvekilliğinin düşürülmesinin ardından bir araya gelen dört platform, hukuk dışı uygulamalara, hak gasplarına, baskı ve saldırılara karşı ortak bir açıklama yaparak “demokrasiyi savunma” çağrısı yaptı.

Bu saldırıların, siyasi iktidarın niyetlerinin aksine ters tepeceği ve “hayır” çığlığını yükselten emek ve demokrasi cephesini tahkim edeceği açıktır. Zorun, toplumsal muhalefeti yılgınlığa sürüklemek yerine AKP’nin ve Erdoğan’ın oyununu bozacağı eninde sonunda görülecektir.

Egemenlerin propagandalarına kapılanlar, ezilenlerin başkaldırılarının her zaman aynı nihayete, yenilgiye vardığını düşünüp hayıflanabilirler. Mücadelelerin hep yenilgiye uğrayacağını düşünüp yan çizebilirler. Ama Nâzım’ın işaret ettiği gerçek bambaşkadır. Ezilenlerin bin yıllardır kanla bastırılmış umutlarının verdiği acı derindir ama önemli olan dünü bugüne, bugünü yarına bağlamaktır.

Rakamlar ve gerçekler ortada. Fakat işçi sınıfının örgütsüzlüğü nedeniyle egemenlerin demagojik söylemleri şimdilik prim toplayabiliyor. Ama gerçekler direngendir! Günü geldiğinde belirgin bir şekilde su yüzüne çıkar. Gerçekliğin bu direngenliği, sınıf devrimcilerinin azmi ve direngenliğiyle birleştiğinde dünyadaki esirlik son bulacak! Ama önce bilincindeki esaret zincirlerinden kurtulacak olan işçi sınıfı, egemenlerin demagojilerine asla prim vermeyecek!

Emek ve Demokrasi İçin Güç Birliği, 11 Şubatta Taksim Hill Otelde yaptığı basın açıklamasıyla, “Hayır de! Herkes kazansın” başlıklı referandum deklarasyonunu açıkladı. Toplantıya, DİSK, KESK ve TTB’nin yanı sıra, aralarında HDP, EMEP, ESP, Halkevleri, İHD ve PSAKD’nin de olduğu çok sayıda bileşenin temsilcileri katıldı.

Bugün de eğitim müfredatındaki köklü değişiklik girişiminin asıl amacı AKP’nin yeni itaatkâr kadrolarını çekirdekten yetiştirme arzusudur. Hatırlarsak bugüne kadar Kemalizmi toplum mühendisliği ile suçlayan, eğitim müfredatını ideolojik ve tek tipçi olmakla eleştiren AKP’nin kendisiydi. Şimdi nedense kendi uyguladığı ideolojik bombardımanı toplum mühendisliğiyle ilişkilendirmiyor. Ama görünen o ki iktidar mühendislik harikası bir toplum yetiştirme peşinde. Kendisine ait torna tezgâhlarında, çocukların zihinlerini mümkün olduğunca düzleştiriyor, onları kendilerinin yaratacağı hayata hazırlıyor, hükümete, lidere, sermayeye hayırlı birer evlat olarak yetiştirmeyi amaçlıyor. Daha şimdiden idam naralarını küçücük çocukların diline düşürmeyi başardı bile.

Demokrasi İçin Birlik (DİB), 9 Şubatta düzenlediği bir basın açıklamasıyla, “hayır” kampanyasının duyurusunu yaptı. Referandumda oylanacak Anayasa değişikliği ile, yasama, yürütme ve yargının tek elde toplanacağı, hukuk devletinin ortadan kalkacağı, Meclis’in devre dışı bırakılacağı, halkın iradesinin tek kişiye teslim edileceği totaliter bir rejimin hedeflendiğinin belirtildiği manifestoda, bu rejime en güçlü şekilde “hayır” deneceği ifade edildi.

Mesele dönüp dolaşıp, kitlelerin haklı tepkilerini doğru bir bakış açısıyla gerçek soruna, kapitalizme yöneltecek bir devrimci önderlik sorununda düğümlenmektedir. Son protesto örneklerinde de görüldüğü üzere, düzen güçleri, medyadan akademiye, siyasi partilere, ellerindeki tüm olanakları seferber ederek, kitlelerin tepkisini yanlış yerlere kanalize ederek sönümlendirmeye çalışıyorlar. Bunlar, Trump’ın yerine Clinton’un ya da bir başka düzen aktörünün geçmesiyle sorunun halledileceği yanılsamasını yayıyorlar. Oysa mesele kişiler ya da onların izlediği politikalar değil başlı başına bir sistem sorunudur. Kapitalist sistem, bir burjuva liderin yerine daha “demokrat” bir başkasının getirilmesiyle, kısmi dokunuşlarla, reformlarla, vergi düzenlemeleriyle vb. iyileştirilemez. O köklü bir devrimle temellerinden yıkılmak zorundadır. İşçi ve emekçi kitleler bunu bizzat yaşayarak göreceklerdir; ayağa kalkarak, düşerek, yenilerek, ama sonrasında tazelenmiş bir güçle ve gözü açılmış bir şekilde yeniden kavgaya atılarak... Ve yarım bıraktıkları işi devrimci önderliklerinin yol göstericiliğinde nihayetinde tamamlayacaklardır.