Faşizm koşullarında cezaevleri başta siyasi mahkûmlar olmak üzere mahpuslar için kabristanlara dönüştürülmüş durumda. Rejimin nefreti ve tahammülsüzlüğü öylesine artmış durumda ki muhaliflerin zindanlara tıkılması bile rejimi doyurmamaktadır.

Göçmen/mülteci konusu birikimli bir sorun olarak Türkiye’nin gündemini işgal etmeye devam ediyor. Son günlerde başta sosyal medya olmak üzere çeşitli platformlarda göçmenlere yönelik bir nefret dalgasının örgütlendiğine tanık oluyoruz. Emekçilerin tepkisi sorunun gerçek kaynağına değil mağdurlara yönlendirilmek, bu sorun üzerinden kimi planlar hayata geçirilmek isteniyor.

“Kıyamet kopacakmış” diye söylendi içerdekilerden biri. / Dedi ki tekrar dönüp diğerlerine / Ve bastıra bastıra üzerine kelimelerin / “Duydunuz mu kardeşler? Kıyamet kopacakmış. Hem de yakında!” / Oysa kıyamet çoktan kopmuştu, / Dünyanın birçok yanında / Bombalar yağıyordu üzerine kentlerin / Tanklar çevirip namlularını / Yıkıyordu başlarına duvarlarını yoksul evlerin

Başkan ve başkan yardımcısının, parlamento üyelerinin ve yerel yönetimlerin belirlenmesi için 9 Mayısta seçimlere gidilen Filipinler’de, başkanlığı Ferdinand Marcos Jr., başkan yardımcılığını ise Sara Duterte Carpio kazandı. Katılım oranının %80’e ulaştığı bu seçimlerde Marcos aldığı %58 oyla en yakın rakibi Maria Leni Robredo’yu katlayarak geride bırakırken, Duterte’nin 2016’daki başkanlık seçimlerinde aldığı oyu da (%39) fazlasıyla aşmış oldu.

Faşizmin şirretliği karşısında “sabredelim geçer” demek en hafif deyimle aymazlıktır. Emekçi kitlelerin öfkesinin ve tepkisinin faşizme karşı mücadele doğrultusunda büyütülmesi bu rejimin defedilmesinin en güvenceli yoludur.

O gün / Mavi gökyüzünün altında umut / Gelincik kırmızısı bir nehir gibi aktı. / Çekilip aradan bütün mesafeler / Yerini / Dostlarımızın hasretli kucaklaşmalarına bıraktı. / Çekildi aradan / Umutsuzluk, / Çaresizlik ve hüzün... / O gün / Kaldırımlar, yollar / İyi ve güzel olan ne varsa bizimdi. / (Ve bir gün hep bizim olacak) / Çekildi aradan kara bulutlar.

İşçi sınıfının 301 evladının katledilmesinin üzerinden sekiz yıl geçti. 13 Mayıs 2014’te Soma’da Eynez kömür madenindeki yüzlerce işçiyi kavuran yangın, adaletin zerresinin kalmadığı bu düzen yüzünden sönmüyor. 301 canın geri gelmesi mümkün olmasa da bu katliamın sorumlularının hesap vererek cezalarını çekmeleri madenci ailelerinin ve işçi sınıfımızın yüreğini bir parça soğutabilirdi.

Değişecek bu dünya. / Öyle bir değişecek ki; / Aklının, hayalinin alamayacağı kadar hem de. / Ne “Ben”den eser kalacak geride, / Ne “Sen”den... / Ne “diğeri”nin adını yazacak kalem, / Ne de / Tek bir satır bahsedecek kitaplar “öteki”nden. / Ben, Sen, O, / Biz, Siz, Onlar, / Aynı denize dökülen damlalar gibi, / Damla damla koca bir deniz, / Yan yana / Kol kola dalgalanan dalgalar gibi / Hep birlikte “Hepimiz” olacağız.

Bugün Rusya ve Çin’e ilişkin kimi değerlendirmelerde şabloncu yaklaşımların artık saçmalama boyutlarına vardığını ve Ukrayna savaşında Rusya’nın yanında yer alınmasının savunulmasında olduğu gibi son derece sakat eylemlerle bütünleştiğini görüyoruz. İşçi sınıfını alenen bir emperyalist gücün arkasına takmaya çalışan bu tutumun Marksizm adına savunulmasını utanç verici buluyoruz.

Her ne kadar Filistin sorununun çözümü alabildiğine zorlaşmış olsa da tüm bu olumsuz koşullara ve siyonist İsrail devletinin ağır zulmüne rağmen Filistin halkı direnmeye devam ediyor. Ancak yine de bugün gelinen noktada Filistin sorununun çözümü doğrultusunda yeterince yol alınabilmiş değildir.

Ağır bir iktisadi yıkımın yaşandığı, baskıların tırmandığı ve savaş alevlerinin harlandığı bir süreçten geçiyoruz. Böylesi bir süreçte, 1 Mayıs gibi son derece önemli bir tarihsel mücadele gününün çok daha geniş kitleler için ilgi odağı olması gerekirdi. Fakat sendikal hareketin zayıflığı, onun tepesine oturmuş sendikal bürokrasinin boğucu tutumu ve büyük çoğunluğu itibariyle sosyalist çevrelerin işçi sınıfı içerisindeki çalışmayı başa almamaları gibi belirleyici faktörler, ne yazık ki önümüzde aşılması gereken engeller olarak dikilmeye devam etmektedir.

Bir şey “bilim” ile açıklanıyorsa akan sular durur, üzerine söz söylenemez. Oysa bilimsel olan, bilimin de sorgulanabilmesi, bilimin kim için ve ne için yapıldığının hesaba katılmasıdır. Bilim insanlık için midir yoksa sermayenin çıkarları için mi? Tarihe, dünyaya en fazla zarar vermiş bir “bilim” insanı olarak geçen Thomas Midgley’in hayatı, bu sorunun ne kadar mühim olduğunu ortaya koyuyor.

Gezi direnişiyle ilgili olarak düzmece suçlamalarla yıllardır sürdürülen ve yılan hikâyesine döndürülen dava süreci sanıklara yağdırılan ağır cezalarla sonuçlandırıldı. Hiçbir delili olmayan suçlamalarla kurulmuş düzmece iddianameyle, mahkeme kılığındaki kapıkulu organı, verdiği hükümlerle rejimin tepesinden gelen emirleri yerine getirdi.

Klaus Neuktantz tarafından kaleme alınan Wedding Barikatları, Berlin’deki 1929 Mayıs kavgasını anlatıyor. İşçilerin 1 Mayıs’a sahip çıkmasına, emekçi kadınların mücadeleyle dönüşümüne, baskı ve saldırılara direnen işçilerin mücadelesine tanıklık ediyoruz romanda. Klaus Neuktantz, Mayıs mücadelesinde polis tarafından katledilen 33 kişinin devrimci mücadelesine atfetmiş kitabını.

Kadınları bu hale getiren, çocuğunu terk etmek zorunda bırakan, onları çaresiz duruma düşüren bu düzenin kendisidir. Kadını ikinci sınıf insan olarak gören zihniyetle hayatın her alanında kadınıyla erkeğiyle mücadele etmemiz gerekiyor. Çünkü bu sorunlar yumağı cinsiyet sorunundan değil, sınıf sorunundan kaynaklanmaktadır.

Sağlıklı fiziksel ve zihinsel gelişim için et, süt, yumurta gibi proteinli gıdalarla beslenmesi gereken çocuklarımız artık bu imkânlardan çok uzakta. Öğün atlayarak, aç yatarak en önemlisi tüm fedakârlıklarına rağmen gelecek kaygısı çekerek günlerini geçirmek zorunda kalıyorlar. Bebeklerde dahi mama ile beslenme artık lüks haline gelmiş durumda.