Yıl iki bin yetmiş sekiz / Ben seksenime gireceğim bu yıl / Avrupa devrimimiz on sekizine... / On sekizinde genç bir kız devrimimiz / Civan bir delikanlı... / Tomur tomur bir gül... / Ve gözümüzden sakınıp / Canımızdan aziz bildiğimiz bir fidan... / Ve / Daha on sekizine bile varmadan / Dal budak salmadan henüz dört bir yanına dünyanın / Dallarında türlü türlü bereket / Dallarında salkım salkım hürriyet. / Ne büyük çoğunluk / Bir avuç asalağın hükmü altında sus-pus artık / Ne biri yerken biri yutkunur / Ne de tek bir canlı kıyıda köşede unutulur / / Hani / Sokaktaki köpeğin bile aç kalmadığı bir dünya kuracağız demiştik ya; / Kuruyoruz.

Erdoğan’ın Diyarbakır programında Adalet Bakanı Bekir Bozdağ Diyarbakır Cezaevini ziyaret ettikten sonra cezaevinin kapısına kilit vurdu ve buranın artık “bilim, kültür, ibret ve iyilik merkezi” olacağını, Türkiye’de bir dönemin kapandığını, geçmişte kötü muamele ve hak ihlalleriyle anılıp faal halde bulunan bir cezaevi kalmayacağını söyledi.

Hani sen, / Kesin ve kati inanıyorsun ya; / Böyle gelip böyle gideceğini sanıyorsun ya bu düzenin; / Hayır değil! / Vallahi de, billahi de değil! / Akıl kârı değil bu dediğin. / Bir düşün. / İyi düşün ama. / Bir, iki, üç beş / İki yüz, üç yüz, beş yüz yıl yaşasa da / Ne var / Sonsuza kadar kalan? / / Diyelim ki ortalama yetmiş beş yıl yaşıyor olsun bir insan. / Ya bir kelebeğin ömrü ne kadar? / Bir iki gün / Bir iki ay / Ya da / En fazla bir iki mevsim. / O kadar. / Şimdi sorsalar kelebeğe,

Geçtiğimiz haftalarda İsveç ve İtalya’da birbiri ardına seçimler yapıldı. Toplumsal ve siyasal gelenekleri oldukça farklı olmasına rağmen bu iki Avrupa ülkesinde de benzer biçimde faşist eğilimler ilerlemeler kaydettiler, yeni mevziler kazandılar. Yürüyen uzun pazarlıkların ardından her iki ülkede de yeni hükümetlerde faşist partilerin yer alacağı, ana parti konumunda olacakları ya da dışarıdan destekleyerek koalisyon hükümetinin kaderini ellerinde tutacakları kesinleşmiş durumda.

Baskının, zulmün zorbalığın olduğu yerde buna karşı bir direnç gelişmemesi, zorbalık büyüdükçe bu direncin de büyümemesi düşünülemez. Üstelik bugün başta yoksulluk olmak üzere derinleşen ve yaygınlaşan toplumsal sorunlar, toplumu esir alan boğucu atmosfer, gençler ve emekçi kadınlar başta olmak üzere toplumu saran değişim arzusu rejimin işini fena halde zorlaştırmaktadır. Bu gerçeği akılda tutarak işçi sınıfının saflarında dayanışmayı güçlendirmek, yalanlara, baskılara, zorbalığa, kısacası faşist rejime karşı birlik ve mücadeleyi yükseltmek büyük önem taşıyor.

Ailelerin açıklamaları ve çeşitli meslek kuruluşlarının yaptığı incelemeler, Amasra'daki maden faciasında her şeyin göz göre göre geldiğini bir kez daha gösteriyor. Teknolojinin bunca ilerlediği, üretimin yapıldığı ortama ilişkin her türlü verinin anlık olarak toplanıp izlenebildiği bir çağda başka türlüsü de olamazdı zaten.

Üçüncü Dünya Savaşı kızışıyor, Ukrayna’daki savaş yeni bir boyuta yükselirken Asya-Pasifik’te de gerilim artıyor. Haziran ayında gerçekleştirilen NATO zirvesine ilk kez Asya-Pasifik bölgesinden Japonya, Güney Kore, Avustralya ve Yeni Zelanda’nın davet edilmesi, Ağustos ayında ABD Temsilciler Meclisi Başkanı Nancy Pelosi’nin Tayvan’ı ziyareti bölgede suların ısındığının işaretleridir.

Doğayı ve emeği sınırsızca sömürüp tüketen bu kâr odaklı üretim tarzının tümüyle iflas ettiği gerçeği, işçi sınıfı isyanlarının tüm küreye yayılmasıyla da kendini gösteriyor. Haiti’de, Lübnan’da, Sri Lanka’da, Endonezya’da, İran’da ve daha pek çok ülkede isyan çığlıkları yükseliyor. İşçiler, emekçiler fırlayan fiyatlar yüzünden sokağa dökülüyor, hükümetler deviriyor. Kapitalizm tarihsel krizi içinde çıkışsızlığa sürüklenmişken, işçi sınıfı henüz bilinçsizce de olsa insanlığı çıkışa götürmek üzere ayağa kalkıyor.

İran’daki devrimci hareket Molla rejimini sallıyor. Ne var ki bu hareketin Molla rejimini devirmekle sınırlı kalması, milyonlarca emekçinin canları pahasına yürüttükleri mücadelenin yarım kalması anlamına gelecektir. Kuşkusuz Molla rejiminin yıkılması İran işçi sınıfı ve emekçileri için çok büyük bir kazanım olacaktır. Fakat işçi sınıfının, gençlerin, kadınların, baskıdan, ayrımcılıktan, sömürüden, eşitsizlikten kurtulup özgürleşme hedefine ancak Molla rejimiyle birlikte kapitalizmin de yıkılmasıyla ulaşılabilecektir.

Ahh Mahsa Amini! / Kara kaşlı, / Kara gözlü, / Gül yüzlü kızım. / Saçlarından mı korktular canımın içi? / Üzüm karası saçlarından mı korktular? / Ölüme diklenen bakışlarından mı, / İnci gibi dişlerinden / Yoksa ağız dolusu gülüşlerinden mi korktular? / Korkarlar kızım, / Korkarlar can parem / Onlar umudumuzun zerresinden / Hayallerimizin tek bir karesinden bile korkarlar. / Korkarlar da zeytin karası gözlerinden, / Korkarlar da, / Ya nasıl bakarlar çocuklarının gözlerine? / Saçlarına nasıl değer dokunurlar? / Gözleri nasıl bir göz / Yürekleri nasıl bir yürek ki; / Saçının tek bir teline bile şehvet duymaktan utanmazlar. /

Bartın/Amasra'da katledilen maden işçilerinin anısına...
Ben öldüm ulan / Yine bugün sizin için ben öldüm / Siz yaşayın / Siz keyif sürün diye ben öldüm. / Sizin sofranızdan kuşun sütü eksik olmasın diye / Yerin yüzlerce metre dibinde / Soğan kırıp yedim ben. / Karanlık ocaklarda yarı aç yarı tok sürüne sürüne kazma salladım. / Siz paşa gibi yaşayın diye, / Ben çalıştım, ben yoruldum, ben öldüm

Amasra’da, üstelik de devlete ait bir maden ocağında yaşanan bu katliamın da, diğerlerinin de kaderle, fıtratla hiçbir ilgisinin olmadığını, bunların alenen cinayet olduğunu gayet iyi biliyoruz. Bu cinayetlerin failleri, gerekli önlemleri almayan, gerekli denetimleri yapmayan ve “fıtrat” diyerek sorumluluklarını gizlemeye çalışanlardır!

Seçim atmosferine giren Türkiye’de faşist rejim, muhalefeti felç etmek için her türlü aracı seferber etmiş durumda. Bu araçlardan biri de, “sosyal medya yasası” ya da “dezenformasyon yasası” olarak anılan sansür yasası. Geçtiğimiz Mayıs ayında açıklanan fakat yükselen tepkiler nedeniyle dondurulan söz konusu yasa teklifi Meclis açılır açılmaz görüşülmeye başlandı. Daha önce de yazdığımız gibi, bu yasayla Cumhuriyet tarihinin en ağır sansür ve oto-sansür mekanizmasının kurulması hedefleniyor.

Amerika’da doğmuştu ve orada yaşıyordu. Kölelerin doğum, ölüm kayıtları ya da nereden getirildiklerine ilişkin bilgiler genelde tutulmadığından onun da geçmişiyle bağı koparılmıştı. Sahipleri onun ve atalarının ezelden beridir köle olduğunu ve köle olarak kalacağını söylüyorlardı. Ama bunlar adi yalanlardan başka bir şey değildi. O, atalarının çok uzaklardaki, okyanusların ötesindeki yurtlarından zorla koparılıp getirildiğini, köleleştirildiğini biliyordu. Köleler, belki de özgür ve mutlu yaşadıkları geçmişin unutulmasından korktukları için, tekrar özgür olacaklarına dair umutlarını yitirmekten korktukları için köklerini kuşaktan kuşağa aktarmaya çalışıyorlardı ama zinciri kesintisiz devam ettirmek nasıl mümkün olabilirdi ki?

Toplumu zehirleyip nefessiz bırakan bu rejimin emekçilere sunduğu tek şey baskı ve yasaklardan zulme, işsizlikten geleceksizliğe, yoksulluktan güvencesizliğe devasa bir kötülükler dizisidir. İşçilerin, emekçilerin, kadınların, gençlerin böyle bir rejim altında huzur bulmasının imkânı yoktur. O halde yapılması gereken kötülük ve zulüm saltanatı karşısında birleşmek, emek cephesini oluşturmak ve güçlendirmektir. Sermaye düzeninin, faşist rejimin kötülük ve zulüm ittifakına karşı emek ve özgürlük ittifakında birleşmektir.

Katliamın 7. yılında 9 Ekim günü İstanbul, Ankara, İzmir, Maraş, Denizli’de katliamda hayatını kaybedenler için mezarları başlarında anmalar yapıldı. Bu anmalarda konuşan sendika, siyasi parti il ve ilçe yöneticileri, barış karanfillerinin yoldaşları, yitirdiklerimizi, onlarla anılarını, onların mücadelelerini, inandıkları yolda kararlılıkla yürüdüklerini anlattılar.