Bugüne kadar bu topraklarda yaşananlar, burjuvazinin yıkım ve gözyaşından beslendiğini göstermektedir. Burjuvazi toplumun her hücresine zerk ettiği milliyetçilik zehriyle halklar arasında düşmanlıklar yaratmış, halkları birbirine düşürmüştür. Halkların kardeşliğini sağlayacak yegâne program işçi sınıfının devrimci programıdır. Halkların birbirine düştükleri bir dünya istemeyen herkes de, bu yüzden bütün gücüyle bu programı hayat geçirmek için mücadele etmelidir.

2012 yılının başından bu yana sendikaların işkolu yetkileri açıklanmıyor. Toplu iş sözleşmesi görüşmeleri başlatılamayan yüzlerce işyerindeki yüz binlerce işçi, sendikalarının işkolunda yetkili olup olmadığının açıklanmasını ve toplu iş sözleşmesi imzalamayı bekliyor. Sendikalı ve toplu iş sözleşmesine tâbi olarak çalışan işçiler, aşılamayan yetki krizi nedeniyle Şubat ayından beri ücret zammı almadan çalışmaya devam ediyorlar.

Anayasanın 2. maddesinde “demokratik, laik ve sosyal bir hukuk devleti” olarak tarif edilen TC’nin, ne kadar laik, ne kadar demokratik, ne kadar sosyal bir devlet olduğunu 90 yıllık tarihinden uygulamalı olarak görüyoruz. Son olarak Yargıtay Temmuz ayında aldığı “tarihi” kararla, “demokratik, laik ve sosyal bir hukuk devleti” olan Cumhuriyetin Alevilere karşı tutumunun çarpıcı bir örneğine daha imza atmış oldu. Bu karara göre cemevleri ibadethane olarak kabul edilemez!

Myanmar’ın batısında yer alan Arakan eyaletinde yaşayan Müslüman Rohingya halkının uğradığı zulüm, son haftalarda yerli ve yabancı İslamcı medyanın baş konularından biriydi. Endonezya’sından Malezya’sına, İran’ından Türkiye’sine kadar pek çok ülke, katliam boyutuna varan saldırılardan Myanmar hükümetini sorumlu tuttu ve BM’nin derhal duruma müdahale etmesi gerektiği yönünde açıklamalar yaptı. Batı medyasının (daha düşük bir dozda olsa da) yer verdiği katliam haberleri sayesinde oluşan uluslararası baskının da etkisiyle Myanmar hükümeti duruma el koyduğunu (bölgede sıkıyönetim ilan etmek suretiyle), çatışmaların sona erdiğini ve isteyen ülkelerin heyetlerinin gelip incelemeler yapabileceğini söylemek durumunda kaldı.

Devletlerin bütçe harcamaları egemenlerin politik tercihlerini yansıtır. Hangi sektörlere ne kadar teşvik dağıtıldığı, hangi vergilerin arttırıldığı ya da hangi vergilerde indirime gidildiği, hangi bakanlıkların hangi harcama kalemlerinin bütçeden ne kadar pay aldığı, doğrudan doğruya hükümetlerin iç ve dış politika tercihlerinin sonucudur.

HDK, BDP-Blok Milletvekili ve Halkların Demokratik Kongresi Divan Kurulu Üyesi Sebahat Tuncel’e 8 yıl hapis cezası verilmesi sonrasında bir basın açıklaması yaptı. “Vekilimiz Sebahat Tuncel’e Sahip Çıkıyoruz!” sloganıyla TMMOB İstanbul Şubesinde düzenlenen basın açıklamasına Sebahat Tuncel, Sebahat Tuncel’in avukatı Ercan Kanar, Levent Tüzel, HDK Genel Meclis üyelerinin yanı sıra, çok sayıda aydın, sendikacı ve demokratik kitle örgütü temsilcileri de katıldı.

AKP hükümeti Haziran ayında Meclis’ten geçirdiği bir yasayla, bireysel emekliliği teşvik eden yeni bir karara imza attı. Buna göre devlet, bireysel emeklilik sigortası için ödenen primlere yüzde 25’i oranında katkıda bulunacak. “Tasarrufu teşvik” adı altında meşrulaştırılmaya çalışılan bu uygulamayla, bir yandan bankacılık ve sigortacılık alanında faaliyet gösteren büyük sermaye grupları ihya edilirken, öte yandan emeklilik sisteminin özelleştirilmesinin yolu açılıyor.

Sermaye hükümeti AKP’nin sağlığı paralı hale getiren ve sermayenin emrine sunmak için başlattığı sağlıkta dönüşüm projesi yeni eklemelerle devam ediyor. Fakat getirilen uygulama yine sinsi bir yöntemle gündeme düşmüş durumda. SGK’nın özel muayenelerde yapılan diş tedavi masraflarını da karşılayacak olmasını burjuva basın, “Devlet baba dişçi koltuğunda! Diş de sigorta kapsamına giriyor.

HDK İstanbul Gençlik Meclisi üyeleri, 12 Mayıs 2010’da Muğla’da polis tarafından başından vurularak katledilen Şerzan Kurt’un katili polis Gültekin Şahin’in tahliye edilmesini bir eylemle protesto etti.

Faşizmin işkence tezgâhlarında kaybedip güneşe gömdüğümüz yürekli insanlarımız için, yoldaşlarını kaybedip onların hesaplarını sorma sorumluluğunu omuzlarında taşıyarak burjuvaziye teslim olmayan, mücadelede yoluna devam eden ve genç devrimci kuşaklara ışık tutan yürekli insanlarımızı unutmamak, unutturmamak için üzerimize düşen görevi lâyıkıyla yerine getirmeliyiz.

Birleşmiş Milletler’e bağlı Gıda ve Tarım Örgütü’nden Dünya Bankası’na kadar pek çok emperyalist kurum, son dönemlerde sıkça, yükselişe geçen gıda fiyatlarının yaratacağı tehlikeye işaret etmekteler. Dünya Bankası Başkanı Jim Yong Kim, hükümetlerin bu sorunlarla başa çıkması için politikalar geliştirmesine yardımcı olacaklarını ve tüm dünyaya zarar verecek fiyat artışlarına izin veremeyeceklerini söylüyor.

Türkiye işçi sınıfına düşen işte tam da böylesi tehlikeli bir ortamda, militarizme ve emperyalist savaşa karşı mücadeleyi yükseltmeye çalışmak olmalıdır. Geniş ölçekte kitleler bir Suriye savaşına ikna olmuş değillerdir ve bu böylesi bir mücadelenin olanakları bakımından olumlu bir faktördür. Daha önce Irak savaşı sırasında Türkiye’de savaşa karşı belirgin bir seferberlik oluşmuştu. Benzer bir mücadele yükseltmek yine mümkün ve gereklidir.

Eğitimin özelleştirilmesiyle yoksul sınıfların eğitim olanaklarının kısıtlanması, burjuva çocukları ile işçi çocuklarının okullarının farklılaşması bugün için eğitim sektörüne yatırım yapan burjuvaların ekmeğine yağ sürmektedir. Ancak unutulmamalıdır ki, bu durum dönüp burjuva düzeni vuracaktır. Okulların sınıfsal temelde ayrışması, üniversite kapılarının emekçi çocuklarına kapanması, sınıf atlama olanaklarını giderek daha da imkânsız hale getiriyor.

Devrimcileri, sosyalistleri ve ezilenleri yok etmek, susturmak için kurulmuş bu özel mahkemelerin toptan kaldırılması elbette ki işçi sınıfının talebidir. Bu bağlamda sadece isim değişikliğinden ibaret kalan düzenlemelerin yeterli görülmesi veya bundan medet umulması düşünülemez. Öte yandan özel mahkemelerin kaldırılmasının yetmeyeceği de açıktır.

Kitleselleşme adına devrimci ilkelerinden ve özünden feragat eden partilerin devrime önderlik edemediği çeşitli tarihsel örneklerle sabittir. Ayrıca, günümüzde burjuvazinin sosyal-demokrat partilerine dönüşen Avrupa “işçi” partilerinin durumu da ortadadır. Kitlelerin nabzına göre şerbet vererek kitleselleşen bir sol parti, işçi sınıfının ezici çoğunluğunu peşine taksa bile, sınıf mücadelesinde belirleyici dönemeçlerin keskinleştiği devrimci durumlarda sınıfın önderlik ihtiyacını karşılayamaz.

Türkiye işçi sınıfının ve onun bütün örgütlerinin önünde mevcut yasaları değiştirmek için mücadeleyi yükseltme görevi durmaktadır. Bu engeller aşılmadan kalıcı kazanımlar elde etmek mümkün değildir. Grevler çok uzun yıllar boyunca yasadışı eylem sayıldı. Ama işçi sınıfı grevi bir mücadele silahı olarak kullanmaya başladığı yıllarda, mücadeleci işçiler iş bırakmak yasal mı değil mi diye düşünerek hareket etmiyordu. Çünkü onları yasalar değil haklı olup olmadıkları ilgilendiriyordu.

Türk ve Kürt halklarının düşmanlıktan bir çıkarı yoktur. Hangi ulustan olursa olsun, hangi sınırlara hapsedilmiş olursa olsun işçiler kardeştir. Kaderleri birdir ve birbirine bağlıdır. Dünyanın egemenlerinin zulmü altında aynı acıları çekerler. Hangi dili konuşsalar, acının ortak dilini paylaşırlar. Patronların kâr hırsı yüzünden çıkardıkları savaşlarda, hep aynı gerekçe ile birbirlerine düşürülürler: Vatanı savunmak! Oysa patronlar dünyanın hiçbir yerinde işçilere insanca ve özgürce yaşama şansı tanımazlar. Patronlar işçilere yaşanacak bir vatan, yaşanacak bir dünya bırakmazlar.