Yunanistan’da bugün temel sorun, kapitalizmi açıkça hedef tahtasına oturtacak bir proleter devrimci çizgiyi ortaya koymaktır. Yunan kapitalizmi iflas etmiş, düzen partilerinin kokuşmuşluğu ortaya çıkmış, iktisadi kriz genişleyerek bir siyasal ve toplumsal krize büyümüştür. Kitleler radikalleşmekte ve devrim/karşı-devrim kamplarında kutuplaşma derinleşmektedir. Faşistlerin son seçimlerde 400 binden fazla oy (yaklaşık %7) alarak 18 milletvekiliyle meclise girmelerinin ardında da toplumun derin bir kapitalist krizle sarsılıyor oluşu gerçeği yatmaktadır.

Geçtiğimiz haftalarda ABD’de “devletin kepenk kapatması” olarak adlandırılan bir kriz yaşandı. Kerim devlet anlayışıyla yoğrulmuş Türkiye’de bu durum biraz şaşkınlıkla karşılansa da, aynı özel şirketlerde olduğu gibi devletin bazı birimlerinin kepenkleri gerçekten kapatıldı, hizmete son verildi ve çalışanlar zorunlu ücretsiz izne çıkarıldılar. Hükümete Kongre tarafından tahsis edilmiş olan para suyunu çekmişti ve Kongre ek tahsisat çıkarmıyordu.

Geçtiğimiz Kurban Bayramında bir TGRT muhabiri Başbakan’a “devlet baba” diye hitap etti ve elini öpüp bayram harçlığı istedi. Ardından da Başbakan’ın verdiği harçlığı aldı. Bu olay pek çok gazetede “muhabir harçlığı kaptı” gibi bayağı bir üslupla yayınlandı. Aslında bu, medyanın genelinin hükümet karşısındaki durumunu çarpıcı bir şekilde sembolize ediyordu. Biat etmenin mide bulandırıcı bir yalakalığa vardırıldığı mevcut ortamda, medya organları hükümetin yalanlarını gerçekmiş gibi göstermek için birbiriyle yarışıyor, AKP medyası yandaşlıktan tetikçiliğe kadar sınır tanımaz bir utanmazlığı medyanın büyük bir kısmına hâkim kılıyor.

Suriye’de devam eden iç savaş nedeniyle 2 milyondan fazla insanın ülke dışına göç etmek zorunda kalması ve bunlardan 600 binden fazlasının Türkiye’ye gelmesi, Türkiye işçi sınıfının da bu duruma yakından tanıklık etmesine yol açtı. Elbette hangi ülkeden olursa olsun işçi sınıfının kaderini ortaklaştıran görünür görünmez bağlar nedeniyle Türkiye işçi sınıfı duruma sadece tanıklık etmiyor, aynı zamanda bu durumun çeşitli sonuçlarını da yaşıyor.

Yabancı düşmanlığından, milliyetçilikten arındırılmamış bir işçi sınıfı çelişkileri göremez, kendi haklarına yapılan saldırıya karşı koyamadığı gibi sınıf kardeşlerinin köleleştirilmesine, taciz edilmesine, fuhşa sürüklenmesine, alınıp satılmasına da ses çıkaramaz. Eğer işçi sınıfı göçmen emekçileri de kapsayacak tarzda bir mücadele yürütebilmiş olsaydı, burjuvazi ne göçmen işçileri yarı-köle ya da köle durumunda çalıştırabilirdi ne de işçi sınıfına böylesine azgın bir şekilde saldırabilirdi.

AKP hükümeti polisin yetkilerini daha da arttırmak için yeni bir yasa paketi hazırladı. Hazırlanan yeni paket, “önleme gözaltısı” adı altında polisin insanları herhangi bir sebebe dayanmaksızın keyfi olarak gözaltına almasını yasallaştırıyor. Yani polis, hiçbir suçu olmadığı halde sadece suç işleme ihtimali ya da eyleme katılma potansiyeli taşıdığına inandığı kişileri sorgusuz sualsiz gözaltına alabilecek ve 24 saate kadar nezarette tutabilecek. 24 saatlik gözaltı süresi polisin talebi ve hâkimin kararıyla uzatılabilecek.

Halkların Demokratik Kongresi Üçüncü Genel Kurulu, 26 Ekim tarihinde Ankara’da yapıldı. Çeşitli sosyalist çevrelerin, BDP ve HDP milletvekillerinin, demokratik kitle örgütlerinin de katılımıyla gerçekleşen genel kurulda Marksist Tutum delegesi de bir konuşma yaptı. Konuşma metnini aşağıda yayınlıyoruz.

Olimpiyat oyunlarını düzenleme hakkını kazanmak için daha önce dört kere başvuruda bulunan ama kazanamayan Türkiye, büyük umutlarla gittiği Arjantin’den de eli boş döndü. AKP hükümeti, 2020 Olimpiyat Oyunlarına ev sahipliğini yapacak şehrin seçileceği IOC (Uluslararası Olimpiyat Komitesi) toplantısına büyük bir çıkartma yaparak katıldı. Bakanlardan, bürokratlardan, vekillerden oluşan 600 kişilik kadronun içerisinde Başbakan Erdoğan da yer aldı. Hükümet İstanbul’un kazanacağına o kadar çok inanmıştı ki, kutlamalar için gerekli hazırlıkları bile yapmıştı. İstanbul’un çeşitli semtlerinde kutlama hazırlıkları yapılırken, Sultanahmet’te IOC toplantısı dev ekranda izlettirildi.

Sınıfın biriken enerjisini boşaltmak üzere değil, hareketi bir adım ileriye taşımak üzere ilan edilen genel iş durdurma tarzındaki eylemlere karşı çıkmamız elbette sözkonusu olamaz. Ancak, bu tarz eylemlere boyundan büyük anlamlar yüklenilmesine, işçilerde içi boş hayaller yaratılmasına karşı çıkarız. Bu tarz eylemlerle gerçek bir kitle grevi arasındaki farkı sınıfın öncüsüne kavratmak için çaba harcarız. Sosyalist hareketin literatüründe, adının hakkını veren bir genel grev ya da kitle grevi burjuva düzene karşı sınıf savaşının ilanıdır. Böylesi bir mücadele, şimdiye değin yaşandığı her ülkede, egemen sınıfla ve onun devletiyle şiddetli bir çatışma yaratmış ve böylelikle de devrimci durumlara yol açarak ayaklanma ve devrim sorununu gündeme getirmiştir. Devrimci işçi sınıfı, genel grevi, bir uzlaşma aracı olarak değil, kapitalist düzenle bir hesaplaşma aracı olarak ele almıştır. Burjuvazinin yanı sıra sendikal bürokrasinin ve reformistlerin ölesiye korktukları da budur.

Jones Ana'nın özyaşamöyküsünün 25.bölümü.
Kansas’ta, yasaya karşın işçiler yine de greve çıktılar. Vâli Allen onlara, tıpkı eski zaman kölelerine pamuk tarlalarına geri dönme emri veriyormuş gibi, işlerine geri dönmelerini emretti. İşçiler bunu bir kere daha reddettiler. Kardeşlerini yüzüstü bırakmayı ve grev kırıcı durumuna düşmeyi reddettiler. Vâli, yumuşak başlı adamları, şakşakçı üniversiteli gençleri, uyuşturucu satıcılarını, cenaze levazımatçılarını, emekli askerleri ve fırsat bekleyen işsiz denizcileri yardıma çağırdı ve kömürü bunlar kazıp çıkardı. Bu onlar için bir eğlenceydi. Bir günlük bir piknik. Onlar bu işi, bütün bir ömrün yeraltında harcanacağı bir iş değil, sadece kısa süreli bir iş olduğu için, kılları bile kıpırdamadan ve vicdanları sızlamaksızın kabul edebildiler. Küreklerini ve lambalarını oğullarına miras bırakmayacaklarına göre, arkadan gelecek olanların gözünde azıcık daha iyi olan bu işi bırakmak hiç sorun değildi.

Birleşmiş Milletler bünyesinde faaliyet gösteren Hükümetler Arası İklim Değişimi Paneli (IPCC) geçtiğimiz günlerde beşinci raporunu açıkladı. Söz konusu rapor, 2007’de hazırlanan bir önceki rapora göre çok daha karanlık bir tablo çizerek alarm zillerine basıyor ve hükümetleri harekete geçmeye çağırıyor. Ne var ki, doğanın ve insan emeğinin kâr uğruna amansızca yağmalanmasına dayanan kapitalist sömürü sisteminde bu çığlık boş duvarlara çarpıp sönümlenmeye mahkûm.

İnsanlığın tarihine dair bilgilere kaynaklık eden en zengin arkeolojik kalıntılardan biri de Anadolu topraklarında Konya yakınlarında bulunuyor. Neolitik Çağ olarak adlandırılan döneme ait arkeolojik kalıntıların bulunduğu Çatalhöyük’te yapılan çalışmalar sonucu ortaya çıkan buluntular, insanlık tarihi açısından son derece önemli bilgilerin açıklanmasını sağlıyor. Çatalhöyük dünyada bilinen en eski üçüncü yerleşim yeri. Geçtiğimiz aylarda, bu bölgede 1985 yılından bu yana kazı çalışmalarını yürüten ekip tarafından yapılan açıklamalarda; Çatalhöyük’te günümüzden yaklaşık on bin yıl önce yaşayan ve yaklaşık iki bin yıl boyunca bu bölgede varlığını koruyan sınıfsız-devletsiz bir toplumun izlerinden bahsedildi.

Komünistlere düşen, ezilenlerin ve sömürülenlerin dini duygularıyla alay etmek, onları inançlarından dolayı küçük görmek veya aşağılamak değil, bu durumu yaratan toplumsal koşulları değiştirmeye çalışmaktır. Ağrılar sona erdiğinde ağrı kesiciye olan ihtiyaç da kendiliğinden ortadan kalkacaktır. Bugün için işçi sınıfının çoğunluğunu oluşturan dindar işçileri kazanmanın ve onları sosyalizm mücadelesine çekmenin yolları bulunmadan da bu mümkün olmayacaktır. İlk şart da, dine Kemalist-Stalinist gözlüklerle bakmaktan kurtulmaktır.

İçinden geçmekte olduğumuz aylar yeni bir siyasal hareketlilik döneminin de başlangıcı anlamına geliyor. Başta Kürt sorunu olmak üzere çeşitli siyasal-toplumsal sorunlara ilişkin yeni gelişmeler ve süreçler bu mevsime odaklanmış durumda. Bir düzeyde bakıldığında bu durum siyasi takvimle ilgili görünmektedir. Zira birbiri ardına önemli seçimlerin gerçekleşeceği 2014 yılına gelinirken bir anlamda siyaset arenasında son düzlüğe girilmektedir. Tüm siyasi güçler buna uygun olarak mevzilenmekte ve deyim yerindeyse ısınma hareketleri yapmaktadır.

Türkiye’de rejimin otoriterleşme yönündeki eğilimi istikrarlı biçimde sürüyor. Bir yandan “demokratikleşme paketi” açılacağı söylenerek mavi boncuk dağıtılırken, diğer yandan demokratik hak ve özgürlükler alanının daraltılması yönünde uygulamalar, girişimler ve devlet terörü hız kazanıyor. Öteden beri süren ve özellikle 12 Eylül faşizmi tarafından güçlendirilen anadilde eğitim yasağı ya da yüzde 10’luk seçim barajı gibi temel nitelikte baskı ve yasaklamalar AKP tarafından ısrarla sahiplenilip korunurken, şimdilerde, savcı kararı olmaksızın polise gözaltı yetkisi veren düzenlemelerde örnekleri görülen yeni baskı uygulamaları birbiri ardına gündeme getirilmekte.

AKP’nin Suriye’deki katliam karşısında döktüğü gözyaşları sahtedir. O AKP ki, ABD’nin Irak ve Afganistan işgali sonucunda 2 milyon insan yaşamını yitirirken, bıraktık ses çıkarmayı Irak işgaline katılmak için adeta yırtınmıştır.

Halkların Demokratik Kongresi İstanbul Meclisi, AKP’nin TBMM’den geçirmeye çalıştığı savaş tezkeresini protesto etmek için 1 Ekimde bir basın açıklaması gerçekleştirdi.

Yaşadığımız topraklarda İttihatçılar döneminde başlayıp Kemalizmle devam eden etnik ve dinsel mühendislik politikasının özü halen değişmiş değildir. Hükümetler değişse de inkârcı, asimilasyoncu Türkleştirme-Sünnileştirme politikası devir teslim ediliyor. AKP de ırkçı, asimilasyoncu devlet geleneğini devralmıştır.