Kitleleri salgından koruma bahanesiyle derhal baskıcı yöntemlere başvuran kapitalistler, hızla yeni hastaneler kurmak, sağlık ekipmanları üretecek tesisler açmak, sağlık çalışanlarının sayısını arttırmak gibi uygulamaların adını bile ağızlarına almıyorlar. Emperyalist ülkelerin hegemonya krizine dönüşen “aşı savaşları” süredururken, hali hazırda kolera, sıtma gibi tedavisi bulunan basit hastalıklardan dahi her yıl yüz binlerce insan yaşamını yitiyor. Ama bu durum kapitalizm altında hiç de şaşırtıcı değil. Hem mental hem fiziksel hastalıkları arttıran, bu zemini döşeyip sürekli besleyen kapitalizmdir.

Emperyalizmde ilişkiler ve pozisyonlar durağan olmayan bir yapıya sahiptir. Güçlenen ya da zayıflayan ülkeler arasındaki ilişkiler de ülkelerin hiyerarşideki pozisyonları da değişime uğrayabilir.  Kapitalist basamaklarda yükselmek için ekonomik ve askeri hamleler yapan ve bunlar sonuç verdiğinde ilerleyerek daha üst pozisyonlara ulaşan ülkeler vardır. Türkiye de bu ülkelerden birisidir.

Şili’de 25 Ekimde yapılan referandumla faşist Pinochet anayasasının değiştirilmesi kararı alındı. Oylamaya katılanların yüzde 80’e yakını, yani ezici çoğunluğu bu doğrultuda oy kullandı. Bu sonuçlar, faşist bir askeri rejimin silah zoruyla dayattığı bir anayasanın halkın yükselen mücadelesi sonucunda çöpe atılması bakımından önem taşıyor kuşkusuz. İlk elde ve her şeyden önce söylenmesi gereken budur. Ne var ki bu olumluluk yalnızca madalyonun bir yüzüdür.

Görünen köy kılavuz istemez. Siyasi iktidar gemi azıya almış, salgını bahane ederek işçilerin elinde kalan son hak kırıntılarını da almak için yükleniyor. İşçi sınıfının önünde ise iki seçenek var: Ya bu saldırılara sessiz kalarak elinde kalan son kırıntıları da kaybedecek, ya da susmayacak, örgütlenecek ve mücadele ederek bu gidişata dur diyecek!

Seçim gününün sabahında sokakların asker ve polis ablukasına alınması ve resmi sonuçların açıklanmasının gecikmesi, doğrusu bu yasağı daha da anlamlı kılmaktadır. Darbecilerin kapalı kapılar ardında ne gibi planlar yaptığı belli değildir. Luis Arce ve MAS’a yönelik yeni darbe teşebbüslerinin devamının gelme ihtimali son derece yüksektir. Buna karşılık MAS liderliğinin ne yapacağı, darbecilerin aracına dönüşen ordu ve polis aygıtına müdahalede bulunup bulunmayacağı henüz belirsizdir. Emekçi kitlelerin karşı-devrimci girişimleri geri püskürtüp kazanımlarını ilerletme ve kalıcı hale getirmelerinin yolu, işçi sınıfının ve yoksul emekçilerin iktidarı kendi ellerine alarak sermaye düzenini yıkmalarından geçmektedir.

Pandemi gerekçesiyle emekçi çocuklarından eğitimi uzaklaştıran rejim, bir yük olarak gördüğü eğitimi en az maliyetle sürdürmenin yolunu döşemektedir. Bir yandan 26 milyondan fazla öğrencinin varlığıyla övünmek, diğer yandan da eğitime ayrılan bütçeyi alabildiğine kısmak! Bu çelişkiler de gösteriyor ki, tıpkı salgın gibi emekçi çocuklarının eğitimi de sınıfsal bir sorundur ve bir mücadele konusudur.

İçinde bulunduğumuz 2020 yılının başlarından bu yana dünya gündeminin ana maddesi olan Covid-19 salgınında resmi verilere göre ölenlerin sayısı dünya çapında 1 milyonu, toplam vaka sayısı da 35 milyonu aşmış durumda. Tüm bu süreç boyunca salgının seyri konusunda olduğu gibi, salgınla mücadele kapsamındaki konularda da “iyi” haberler ve “kötü” haberler birbirini takip etti. Dünyanın dört bir yanında yüzlerce ekibin yoğunlaştığı aşı geliştirme çalışmalarında “sona yaklaşıldığı” da konuşuldu, aşı geliştirilse bile bunun fazla “işe yaramayabileceği” de. Hangi kısıtlamaların getirileceği, sokağa çıkma yasaklarının ne kadar süreceği, kısıtlamaların kapsamının ne olacağı, yasal ya da istatistiksel statüsü ne olursa olsun bilfiil işsiz kalan milyonların geçimi için sosyal yardım yapılıp yapılmayacağı, çalışmak zorunda olan sektörlerin çalışanlarının sağlık açısından çalışma şartlarının nasıl düzenleneceği, başta toplu ulaşım ve eğitim gibi alanlar olmak üzere kent yaşamının işleyişindeki değişiklikler gibi sorunlar tüm bu süreçte emekçilerin de gündeminde oldu.

Ankara Katliamının üzerinden tam 5 yıl geçti. 5 yıl önce bugün DİSK, KESK, TMMOB ve TTB’nin çağrısıyla düzenlenen “Emek, Barış ve Demokrasi” mitinginde patlayan bombalar, 103 karanfili yaşamdan kopardı. “İstikrar” deyip kaostan, “kardeşlik” deyip düşmanlaştırmadan, “huzur” deyip gerilimden beslenenler; savaştan, kin ve nefretten nemalanan karanlık odaklar, Türkiye’nin dört bir yanından gelen on binlerce kişinin yükselttiği haklı sesi boğmaya giriştiler. Deliller çarşaf çarşaf ortadayken tüm gücü ellerinde bulunduran muktedirler yargılanmadılar, hesap vermeye tenezzül etmediler. Üzerinden 5 yıl geçti, Ankara Tren Garı katliamını unutmadık, öfkemiz o günkü gibi taze!