Bugün devrimci gençlik hareketinin son derece cılız oluşunun elbette "eylemsel ortaklaşamama", "birleşik kitle örgütlerinin eksikliği" gibi faktörlerle bir bağlantısı vardır. Ne var ki, bu faktörler kendi başlarına bir şey ifade etmezler, çünkü onlar da bir başka temel sorundan kaynaklanmaktadır. Temel mesele, ortada tüm toplumu etkileyebilecek tarzda bir sınıf hareketinin olmayışıdır. Bu noktanın üstünden atlayarak, sınıf hareketinin dibe vurduğu bir dönemde devrimci bir gençlik hareketinin "yaratılması" için "gençlik kurultayları" vs. çağrılarında bulunmak hiç de gerçekçi değildir.

Biliyorum, daha çok çabalamalı, üretici olabilmeli; daha çok okumalı ve de okur mektubu göndermeli. Öğrenmek için sabırsızca okuyorum. Bildiklerimle hiç mi bir şey yazamam? Ama kendimi biraz rahat hissetsem!

Bugün dünyayı yeniden paylaşanlar, bu paylaşımdan pay kapmaya çalışanlar, yalnızca ABD ve Britanya gibi büyük emperyalist güçler mi? Yerle bir edilen Irak'ta yeniden inşa faaliyetinden tutun, petrol kuyularında çıkan yangınları söndürme, gıda ihtiyacının karşılanması vs. yüzlerce ihaleye kadar, üretenlerin kanını emmenin hesabını yapanlar arasında Türk burjuvazisi de yok mu?

Herkese Sakarya’dan merhaba! Öncelikle belirtmeliyim ki yazdıklarım pek iç açıcı değil. Ancak, birçoğumuzun ortak sorunları olduğundan paylaşma gereği duydum. Üniversitelere gelene kadarki süreçte hep üniversitelerin yalnızca bize gösterilen yüzünü gördük, bize anlatılan o ütopyayı düşledik. Güya üniversite bizim için ayrı bir dünya olacaktı; ancak gerçekliği, yani üniversitelerin yaşanılan yüzünü göremedik.

Ben üniversiteye hazırlanmakta olan bir öğrenciyim fakat okulda değil özel bir dershanede eğitim görerek hazırlanıyorum, çünkü eğitimi okulda alamadım. Okul bana ne çalışma koşullarını sunabiliyor ne de sınavda çıkacak sorulara ilişkin bir bilgi verebiliyor.

Varsın kapitalistler binlerce hapishane inşa etsin, kanunlar çıkartsın ve katliamlar düzenlesin. Yarın ayaklanacak milyonlarca işçiyi koyacak hapishane bulabilecekler mi? Barikatlardan faşist namluların üzerine yürüyen kararlı milyonlarca işçiyi gördüklerinde ne kadar kurşun sıkabilecekler? Yarın cephede işçi-askerler komutanlarının, genarallerinin emirlerine karşı geldiklerinde ve namluyu size çevirdiğinde ne yapacaksınız? Yarın anayasanız, mahkemeleriniz, parlamentonuz ve bakanlarınızın etrafı sarıldığında nereye kaçıp kurtulacaksınız.

Sendika bürokratları yine aynı, televizyonlardan, basından tanıdık simalar. Tek eksikleri 3-5 yıl önce meydanlara sığmayan, caddelerden taşan, işyerlerinde direnen, iş bırakan emekçiler arkalarında değil. Zaten umurlarında da değil, kafalarında yaklaşan genel kurulda delege ayarı var, yani kendi gelecekleri. İşçi sınıfı örgütsüz ve dağınık.

İşçi sınıfının mücadele tarihine baktığımızda sendikaların, ilk olarak, işçiler arasında dayanışmayı sağlamak için kurulan öz örgütlülükler olduğunu görürüz. Uğrunda savaşılan ve emek verilen bu öz örgütlülükler, o günden bugüne, işçi sınıfının en yaygın ve en önemli ekonomik, demokratik savaşım araçlarıdırlar.

İstanbul Üniversitesinde 13 Aralık Pazartesi günü gerçekleşen olaylardan sonra gözaltına alınan öğrenciler, serbest bırakıldıktan sonra adliyenin önünde kendilerini bekleyen insanlarla böyle selamlaştılar. Yalnızca burjuva medyanın değil, sol kimlikleriyle de bilinen birçok gazetenin çarpıtarak aksettirdiği olaylar sonucunda 6 devrimci öğrenci tutuklandı.

Kapitalistlerin birbiriyle dalaşmasından faydalanmaya çalışan Kürt önderleri bugün ufak tefek haklar elde etmiş görünseler de, bu haklar Kürt halkının ulusal sorununu çözen haklar değildir. Kuşkusuz bunlar küçümsenmemelidir, bu haklar için büyük bedeller ödenmiştir. Fakat biz Marksistler olarak biliyoruz ki, ulusal sorunun gerçek çözümü ezilen ulusa kendi kaderini tayin hakkının tanınmasıdır.

Ankara’da Abdi İpekçi Parkında, 12 Aralıkta, soğuk bir Pazar günü, EMEP, SDP ve DEHAP’ın ortak düzenlediği “ABD Vahşetine Son” mitingi yapıldı.

Kapitalizm var oldukça terbiyeciler değişebilir ancak tablo hep aynı kalacak. Bir yanda küçük bir azınlık lüks içinde yaşayacak, öbür yanda milyarlarca insansa yoksulluk içinde kalacak. Ve bu çelişki artık gözümüzün görebildiği her yerde. Bu çelişkiyi yok edecek tek güç örgütlü dünya işçileridir. Onlar bu çelişkiyi, sömüren ve sömürülen çelişkisini yok ettiklerinde gerçek insanlık şafağı doğacak. Üretici güçlerdeki zenginlik hayatın her alanında yankısını bulacak: üretim, bilim, psikoloji, estetik ve nihayet sanatta. Üreticiler özgür ve eşitlikçi bir toplum organize ettiklerinde kapitalist topluma ait her çelişkiyi layık olduğu bir müzeye atacak: “asar-ı atika müzesine, çıkrık ve tunç baltanın yanına.”

Ben Belçika’da çalışan ve burada doğan 35 yaşında bir işçiyim. Babam maden işçisiydi ve şu anda emekli. Ankara’dan geliyoruz. Brüksel Yüksek Okulunda sosyal kanun eğitimi gördüm ve 7 senedir bir fabrikada çalışıyorum. Sosyalist sendikada görevliyim.