ZAFERE DAİR

Korkunç ellerinle bastırıp yaranı
              dudaklarını kanatarak
                 dayanılmakta ağrıya.
Şimdi çıplak ve merhametsiz
           bir çığlık oldu ümid...
Ve zafer
         artık hiçbir şeyi affetmeyecek kadar
tırnakla sökülüp koparılacaktır...

Günler ağır.
Günler ölüm haberleriyle geliyor.
Düşman haşin
              zalim
                    ve kurnaz.
Ölüyor çarpışarak insanlarımız
—halbuki nasıl hakketmişlerdi yaşamayı—
ölüyor insanlarımız
               —ne kadar çok—
sanki şarkılar ve bayraklarla
           bir bayram günü nümayişe çıktılar
                     öyle genç
                         ve fütursuz...

Günler ağır.
Günler ölüm haberleriyle geliyor.
En güzel dünyaları
              yaktık ellerimizle
ve gözümüzde kaybettik ağlamayı:
bizi bir parça hazin ve dimdik bırakıp
               gözyaşlarımız gittiler
ve bundan dolayı
               biz unuttuk bağışlamayı...

Varılacak yere
               kan içinde varılacaktır.
Ve zafer
        artık hiçbir şeyi affetmeyecek kadar
                       tırnakla sökülüp
                                koparılacaktır... 

1941, Sonbahar...