Sayfalar
Marksist Tutum’a teşekkürler
Gündelik yaşamımızda birçok olay yaşarız ve bunlara bir yorum getiririz. Hem olayların değerlendirilmesinde, hem de yaptığımız yorumlarda, savunduğumuz fikirlerin tümüyle bize ait olduğunu düşünürüz. Oysa sınıf bilincinden yoksun olanların savundukları fikirler çoğunlukla kendi fikirleri değil, burjuvazinin fikirleridir. Biz işçiler bilinçsiz olduğumuz sürece, burjuva fikirleri kendi fikrimizmiş gibi savunup, sömürülmeye devam edeceğiz. Marksist Tutum tam 5 yıldır işçi sınıfına bilinç taşıyor. Sitedeki yazılar çok zengin bir içeriğe sahip. Siteye ilk girdiğimde, “Bütün Ülkelerin İşçileri Birleşin” şiarı çok dikkatimi çekmişti. Bizler yıllarca vatan millet edebiyatı ile büyütülmüştük. Şimdi nasıl olacak da, bütün ülkelerin işçileri birleşecekti? Vatanımızı bırakıp nerelerle gidecektik? Okuduğum yazılardan şunları öğrendim: Kapitalist sistem kâr üzerine kurulu bir sistemdir. Yaşaması işçi sınıfının artı-değerinin sömürülmesine bağlıdır. Kapitalist sitem bir dünya sistemidir ve yıkılması da ancak dünya çapında olacak bir şeydir.
Yine bu site sayesinde öğrendim ki, yıllarca bizlere vatanımız dedirttikleri yerler, aslında patronların pazar alanlarından başka bir şey değilmiş. Demek ki sermayenin dini, imanı, vatanı yokmuş. O zaman işçi sınıfının vatanı niye olsun ki! Patronların işçileri bölüp parçalamakta kullandıkları en etkin aracın milliyetçilik olduğunu, milliyetçiliğin negatifinin pozitifinin olmadığını öğrendim. İyi ki öğrenmişim. Milliyetçiliğin yükseltildiği bu dönemde bunları öğrenmiş olduğum için çok şanslıyım.
Sonra şunu öğrendim: emperyalizme gerçekten karşı olmak için aslında kapitalizme karşı olmak gerekiyormuş. Ben sadece ABD’ye karşı olmanın, emperyalizme karşı olmak için yeterli olduğunu düşünüyordum. Marksist Tutum’daki yazıları okuduktan sonra şöyle düşündüm: Ya Alman emperyalizmi, İngiliz emperyalizmi ve aslında tüm dünyayı kuşatan emperyalist sistem ne olacak? Demek ki emperyalizm kapitalist sistemin en son aşamasıymış!
Siteyi okumadan önce artık işçi sınıfı öldü, kapitalizm değişti diyorlardı. Bu konulardaki yazıları okuduktan sonra işçi sınıfın gittikçe büyüdüğünü, kapitalizmin bir sömürü sistemi olarak yerli yerinde durduğunu ve işçiler olmadan kapitalizmin asla yaşayamayacağını öğrendim. Marksist Tutum’dan daha birçok şey öğrendim ve öğrenmeye devam ediyorum. Öğrendiğim önemli şeylerden biri de şuydu: İki sınıf, iki fikir var; ya işçi sınıfındansınızdır ya da burjuvaziden, bunun ortası yok. Bir diğeri ve en önemlisi ise, işçi sınıfını kurtuluşa götürecek devrimci Bolşevik bir önderliğin gerekliliği fikriydi. Bütün bunları bizlere öğreten Marksist Tutum’a teşekkürler.
Enternasyonalle Kurtulur İnsanlık!
Bütün Ülkelerin İşçileri Birleşin!
link: Gazi Mahallesinden bir MT okuru, Marksist Tutum’a teşekkürler, 28 Mayıs 2007, https://marksist.net/node/1524
Selam olsun inatçı devrimcilere
Politikadan böylesine uzaklaştırılmış genç nesillere sınıfımızın deneyimlerini ulaştırmaya çalışanlar kolay başarı beklemiyorlar. Ama işçi sınıfının bilimi olan Marksizmi ulaşabileceği en ücra köşeye ulaştırmak için her türlü çabayı ve emeği harcamaktan da asla geri durmuyorlar. Marksist Tutum sitesi burjuvazinin karanlık yüzüne rağmen insanlığın kurtuluşu mücadelesinde açılan aydınlık bir penceredir. Ben bu sitenin bana açılan penceresinde her geçen gün daha kararlı ve inatçı yüzler görüyorum. İşçi sınıfının insanlığın kurtuluşu uğrunda yürüttüğü mücadelesinde olumlu olumsuz pek çok deneyimi var kuşkusuz.
Burjuvazi kendi sınıf deneyimlerini biriktirmek ve aktarmak için olanak ve araçlarını gittikçe güçlendiriyor. Egemen sınıf, insanlığa düşman olan ideolojisini gencecik beyinlere kazıyacak mekanizmalarını geliştirirken biz de boş duramayız elbette. Tam da bu noktada, sarf edilen çabaların işçi sınıfının mücadelesinde nasıl önemli ve vazgeçilmez değerde olduğunu anlamak ve hakkını vermek zorundayız. Mücadelenin tarihsel deneyimi, Marksizmin vazgeçilmez temel ilkeleri, koca bir külliyat ve inanılmaz bir birikim oluşturuyor. Ama ne yazık ki doğru eller, devrim hedefiyle yoğrulan yürekler, bilimsel temellerde dersler çıkarmaya çalışan beyinler olmaksızın işçi sınıfına ve devrimcilere taşınamıyor.
Bunca tahrifata ve yok etme çabalarına rağmen, bir arkeologun tarihi bir eseri topraktan çıkarırken gösterdiği özenden çok daha fazlasını göstererek Marksizmi gün ışığına çıkaranlar, saygıyı ve sahiplenmeyi fazlasıyla hak ediyorlar. Marksist Tutum sitesinin emekçileri, ciddi bir politik birikimin somut ifadesi olan yazılarında ortaya koydukları doğru perspektiflerle bütün bu tarihsel deneyimden sınıfın ihtiyacı olan dersleri çıkarmayı beceriyorlar. Kuşkusuz en başta devrimcilerin, öncülerin ihtiyaç duyduğu derslerdir bunlar.
Bugün dünyada yükselen bir sınıf hareketinden söz edemeyeceğimiz bir gerçek. Ama diğer bir gerçek de kapitalizmin bu hareketten sonsuza kadar kaçamayacağıdır. Kapitalizmin mezar kazıcıları harekete geçtiğinde, hareketin öncülerinin doğru örgütlenme tarzı, doğru mücadele yöntemi ve bunların sınıf içinde kök salıp salmadığı da kapitalist sistemin mezara gömülüp gömülemeyeceğinin şaşmaz kıstası olacaktır. Emperyalist savaşların, Latin Amerika’daki gibi hareketlenmelerin doğru temelde değerlendirilmesi, doğru örgütlenme ve mücadelede ilkeli tutum, bugün işçi sınıfı devrimcilerinin edinmesi gereken en temel reflekslerdir. Çünkü bir kıvılcımla gözlerini kör edip, işçi sınıfını yine ağır bedeller ödeyeceği karanlık dehlizlere sürükleme lüksünü tarih kendine devrimci Marksist diyen hiç kimseye vermez.
Sınıf Mücadelesinde Marksist Tutum, adını Marksizme yaraşır bir biçimde, yorulmadan 5 yıldır taşıyor. Bu kararlılığın her daim korunabilmesini dileyerek, bu zorlu yolda devrimci bir inat, sebat ve birikimle çalışan Marksist Tutum emekçilerini bir kez daha coşkuyla selamlıyorum.
link: Kadıköy’den MT okuru bir sağlık işçisi, Selam olsun inatçı devrimcilere, 29 Mayıs 2007, https://marksist.net/node/1520
Almanya'dan selamlar
Ben üç kuruş maaş için gece gündüz demeden çalışan bir havaalanı işçisiyim. Dünyanın her yerinde olduğu gibi kendi sınıfımın yaşadığı sorunları ve dayatmaları Hanslarla, Joseflerle, Kemallerle birlikte yaşıyorum. Almanya’da her geçen gün artan milliyetçilik, işsizlik, artan hayat pahalılığı milyonlarca Alman işçisinin her geçen gün sabrını zorlamaya başlıyor. Geçen günlerde metal sektöründe başlayan grev uyarıları, otomotiv sektöründeki derin buhran, sağlık emekçilerinin eylemleri, Bonn Üniversitesindeki öğrenci eylemleri, yakın geleceğimizin dünyanın gerçek sahiplerine kollarını açacağını gösteriyor. Dünyanın bütün işçileriyle birlikte güneşi yakalayacağımız günlere biraz daha yaklaşıyoruz. Bütün yoldaşlara selamlar.
link: Almanya’dan bir işçi, Almanya'dan selamlar, 13 Mayıs 2007, https://marksist.net/node/1519
Hep beraber mücadeleye!
Çoğunuzun bildiği gibi 1 Mayıs, işçi ve emekçilerin burjuvaziye ve kapitalist sisteme karşı mücadeleyi yükselttiği günlerden biridir. Burjuvaziye karşı alanlara çıkıp ona gücümüzü gösterdiğimiz bir gün. Ama ne yazık ki, 2007 1 Mayıs’ında (özellikle 1977 1 Mayısının otuzuncu yıldönümünde) Türkiye işçi sınıfı bu gücünü kendi burjuvazisine gösterememiştir. Açlığın, yoksulluğun, sefaletin, işsizliğin ve sömürünün iyice arttığı ve bir üçüncü dünya savaşının kapıda beklediği şu günlerde 1 Mayıs’ta alanların dolması daha da anlam kazanmışken, işçi sınıfı bunu gerçekleştirememiştir.
1980 öncesinde yükselen işçi hareketi ile kazanılan haklarımız elimizden teker teker alınıyor. İşçilerin mücadele ile kazandıkları, gerektiğinde canlarını feda ederek elde ettikleri haklarının çoğu artık yok! 1977 1 Mayısında İstanbul’un nüfusu dört milyondu ve alanda beş yüz bin kişi vardı. 2007 1 Mayısında nüfusu on beş milyon civarında olan İstanbul’da meydanlarda otuz bin kişi dahi yoktu! Bu bile sınıf hareketinin ne kadar geride olduğunu ve kazanımların neden kaybedildiğini gösteriyor.
1800’lü yılların sonlarında Amerikan işçi sınıfının sekiz saatlik işgünü talebiyle yükselttiği ve canlarını vererek kazandıkları bu anlamlı günün değeri çok büyüktür. İşçi sınıfı her 1 Mayıs’ta bütün dünyada alanları doldurarak taleplerini haykırmakta ve burjuvaziye karşı gücünü göstermektedir. Ama çoğumuz 365 günün bir gününde bile kendi taleplerimizi haykırmak için meydanlara çıkmaktan kaçınıyoruz.
Fakat burjuvazi bir sınıf olduğunu ve karşısındakinin onun sonunu hazırlayacak işçi sınıfı olduğunu hiç unutmuyor. Her sene olduğu gibi bu sene de 1 Mayıs için olağanüstü önlemler aldı ve uyguladı. Kolluk güçlerini yine alanlara çıkılmasını önlemek için ve alanlara çıkanları korkutmak için kullandı. Medyanın günler öncesinden yayınlamaya başladığı çatışma görüntüleri aracılığıyla insanlar korkutulmaya çalışıldı. Ve bunda da başarılı olundu. Ama korkunun ecele faydası yok. İşsizlik bize, açlık bize, sefalet bize, sömürü bize, 403 liralık asgari ücret bize, savaşta cephede ölmek bize, para için bedenimizi satmak bize, organ mafyası bize ve daha yazamadığım nice pisliğiyle bu aşağılık ve çirkef düzende yaşamak ve inleye inleye ölmek bize. Evet, işçi ve emekçi kardeşlerim, bunlar kaderimiz değil! Bütün bunlar yaşadığımız kapitalist sistemdir! Dünyanın büyük bir kısmı bu sefaleti yaşarken, küçük bir asalak gurubu bütün zenginliği paylaşıyor. Kaderimiz kendi ellerimizdedir. Önümüzde iki seçenekten başka bir yolumuz yoktur. Ya bu aşağılık sistemi ortadan kaldırmak için birleşip örgütlü mücadeleye girip, onurlu bir yaşam süreceğiz ya da önümüze ne konursa onunla yetinip onursuz bir yaşam süreceğiz. Seçimini birincisinden yana yapan biri olarak, gelecek nesillere daha iyi bir dünya bırakmak için hep beraber mücadeleye diyorum.
Yaşasın Örgütlü Mücadelemiz!
Yaşasın İşçilerin Uluslararası Birlik Dayanışma ve Mücadele Günü 1 Mayıs!
link: MT okuru işsiz bir işçi, Hep beraber mücadeleye!, 10 Mayıs 2007, https://marksist.net/node/1518
Marksist Tutum 5 yaşında
Ben, bilinçsiz, örgütsüz, duyduğu her şeye inanan, kendi gücünü bilmeyen, işten eve, evden işe gidip, mücadeleden bihaber milyonları, yeraltında yaşayan, güneşin tadını, sıcaklığını bilmeyen, gözleri toprağın altında kalmaktan körleşmiş canlılara benzetiyorum. Bu körlükten kurtulup, olup bitenleri anlamaya çalışan işçilerin sınıf mücadelesine dair doğru kaynakları okuması gerekiyor. Kapitalist sistemin nasıl bir sistem olduğunu ve burjuva düzenin nasıl yıkılacağına ilişkin Marksist fikirleri özümsemesi gerekiyor.
Gerçek devrimci mücadelenin ve devrimci yayınların sayesinde işçiler bir sınıf olduklarını anlayabiliyor ve burjuvaziye karşı mücadele etmek için yüreklerini, emeklerini ortaya koyuyorlar. Kapitalist sistemi yıkmak için bilinçlenip örgütlendikçe nasıl kolektif davranıldığını, bireysellikten uzaklaşıldığını ve sabırlı bir mücadeleye katılındığını hep birlikte görüyoruz. Bunu sağlayan araçlardan biri de 5. yılını ve aslında bilincimizi dolduran, gözlerimizi açan MARKSİST TUTUM’dur.
Bugün milliyetçiliğin bu kadar pompalandığı bir ortamda işçilerin vatanının bütün dünya olduğundan, işçi sınıfının tarihsel deneyimlerinden, grevlerden, direnişlerden, ezilen halkların mücadelesinden Marksist Tutum’u okuyarak haberdar olup bilinçlendik. ‘80 darbesi sonrası ve Sovyetler yıkıldıktan sonra yaşanan gericilik dönemi ve emperyalist savaşlar çağında, sınıfımızın deneyimlerini Marksist bir yöntemle analiz eden yazılara ekmek-su gibi ihtiyaç duyuyoruz. Burjuva siyasetin ve kapitalist sistemin gerçek yüzünün görülebilmesi için de Marksist Tutum her yazısıyla belleğimizi açmaya devam ediyor. Parçaları birleştirip, yaşananları bütünlük içinde analiz edip, işçi sınıfına yol gösteriyor. İşçi sınıfına her yerde yalan söyleyen burjuva medyaya rağmen gerçekleri ve sınıfımız için ne anlama geldiğini bizlere kavratan Marksist Tutum’a teşekkür ediyoruz. Gerçekleri öğrenmeye ve öğretmeye, Marksist Tutum okumaya ve okutmaya devam edeceğim.
Yaşasın Proletarya Enternasyonalizmi!
Enternasyonalle Kurtulur İnsanlık!
link: Bostancı’dan MT okuru bir işçi, Marksist Tutum 5 yaşında, 12 Mayıs 2007, https://marksist.net/node/1509
Marksist Tutum’la beş yıl
Marksist Tutum sitesi tam beş yılı geride bıraktı. Bir bahar günü, işçi sınıfının uluslararası birlik, mücadele ve dayanışma günü olan 1 Mayıs’ta yayın hayatına başladı marksist.com. Sınıfımızın o şanlı kavga gününde böyle bir sitenin açılması çok anlamlıydı. İlk kez marksist.com’a girdiğimde zengin içeriğini ve net sınıf duruşunu gördüğümde çok heyecanlanmıştım. Marksist Tutum bu duruşunu ilerleyen yıllar içinde, içeriğini daha da zenginleştirerek hep korudu. Site, teorik, politik ve güncel gelişmeleri yorumlayan yazılarla dolup taştı. Güncel gelişmeleri Marksist bir bakış açısıyla değerlendirmek, günceli, geçmişe ve teorik olana bağlamak, Marksizmin bir kuram olarak daha kolay anlaşılmasını sağlıyor.
Marksist Tutum’un en temel özelliği, “Marksizm öldü” denilen bir süreçte ideolojik mücadeleyi yükseltmesi, Marksizm içinde biten ayrık otlarını temizlemesi ve işçi sınıfına Marksizmin berraklığını götürmesiydi. Devam eden aylar ve senelerde Marksist Tutum sitesi gerçekten de Marksizmin başvuru kaynağına dönüştü. Ortaya muazzam bir külliyat çıktı. Her geçen gün Marksist Tutum daha da zenginleşiyor. Üzerinde yaşadığımız topraklarda böylesi bir birikimin ortaya çıkması dikkat çekici bir gelişmedir ve eminim ki tarih bunu ileride yazacaktır.
Marksist Tutum gibi bir yayının varlığı biz işçiler için çok büyük önem taşıyor. İçinden geçtiğimiz ve solun ideolojik bilinç bulanıklığından kurtulamadığı bu karmaşık dönemde Marksist Tutum bizlere her açıdan rehberlik ediyor. Emperyalist savaş karşısında işçi sınıfının bağımsız sınıf siyasetini ortaya koyuyor ve Bolşevik geleneği sürdürüyor. Türkiye burjuvazinin iç kapışmaları karşısında işçi sınıfının nasıl bir tutum alması gerektiğini ortaya koyan Marksist Tutum, milliyetçiliğin yükseltildiği, solun da milliyetçilikten medet umduğu bir süreçte, katıksız enternasyonalist çizgisiyle işçi sınıfına yol gösteriyor. Beşinci yılını dolduran Marksist Tutum, sen çok yaşa ve biz işçilere devrimde yol göster!
link: Tuzla’dan MT okuru bir işçi, Marksist Tutum’la beş yıl, 5 Mayıs 2007, https://marksist.net/node/1507
Tüm Baskılara ve Polis Terörüne Rağmen 1 Mayıs
1977’den 2007’ye kadar geçen 30 yıl, bu topraklarda işçi sınıfının ne durumda olduğunu gözler önüne seriyor. Hepimiz biliriz 1 Mayıs’ın işçi sınıfının düzene karşı gücünü, örgütlülüğünü, birliğini sınama günü olduğunu. 1977 yılının 1 Mayısında Türkiye işçi sınıfı birlik olduğunda meydanları zaptedebileceğini görmüştü. Ama sorun sadece meydanları zaptetmekten ibaret değildi. Patronların tekelinde olan iktidarı zaptetmekti. Bu gerçeği ve bu gerçek karşısında nasıl bir yol izlenmesi gerektiğini gösterebilecek bir önderlik yoktu o zaman. Ve bu, serpilip gelişen Türkiye işçi sınıfı için çok ağır sonuçlara yol açtı. Üzerinde gidilmesi gereken raya bir türlü oturamayan işçi sınıfı hareketi, bu durumdan yararlanan burjuvaziye büyük bir fırsat verdi. Hemen kolunu sıvayan burjuvazi, askeri gücünü yardıma çağırarak, 1980’in 12 Eylülünde bir karşı-devrimle işçi sınıfını ezmiş ve uzun yıllar sürecek bir karanlığın içine hapsetmeyi başarmıştı.
30 yıl! İşçi hareketinin güçlendiği o yıllarda gerçek bir Bolşevik önderlikten yoksun olan işçi sınıfının 30 yıldır başı eğik. Bu kadar yıl içinde elbette başını doğrultma denemelerinde bulunmayı ihmal etmedi. Ama bu denemelerden gerekli sonuçlar çıkararak bunları kendi kazanım hanesine yazmayı da başaramadı. Her geçen yıl örgütlülüğü eridi, küçüldü ve bugüne geldi. Sınıfın hafızası burjuva devletin ideolojik baskı araçlarının da katkısıyla büyük ölçüde silinmiş durumda.
Bu yılın 1 Mayısının daha iki gün öncesinde, Çağlayan meydanına bu kesimlerden birinin, üstelik darbeyi yapan tarafın çağrısı üzerine yüz binlerin doldurulması ve bunlar arasında işçi sınıfının unsurlarının da bulunması bu gerçeği gözler önüne serdi. Burjuvazi aynı mizanseni daha önce de 14 Nisanda Ankara’da sergilemişti. Alanda haykırılan ve bu kesimlerden en gerici olanının çıkarlarını yansıtan sloganlar, bilinçleri milliyetçilik zehrine bulanmış işçilerin ağzından da dökülüyordu. İşçiler düzen tarafından örgütlenerek alanlara doldurulmuştu. Alana ulaşmaları için her türlü kolaylık da sağlanmıştı.
Ama sıra işçi sınıfının kendi bağımsız sınıf çıkarları doğrultusunda sloganlarını haykıracağı, darbecilerin cezalandırılmasını talep edeceği 1 Mayıs’a gelince, bu kez şehrin bütün yolları kesildi ve işçilerin eylem alanına ulaşmaları onlarca kilometre uzaktan başlanarak engellendi. Milliyetçilik zehrini yeterince bulaştıramadığı işçileri biber gazıyla zehirleyerek dağıtmaya çalıştı egemen sınıfın polisi.
Taksim meydanında 30 yıl önce dökülen kanın hesabını sormak isteyen on binlerce kişi 1 Mayıs sabahının erken saatlerinden itibaren şehrin giriş çıkışlarının ve ana caddelerinin kontrol altına alınması nedeniyle alana ulaşamadı. Polisin tüm vahşetine rağmen işçilerin ve devrimcilerin alana girme ısrarı karşısında, valilik ilerleyen saatlerde temsilcilerden oluşan bir grubun kısa bir anmayla sınırlı olmak üzere alana girmesine izin vermek zorunda kaldı.
29 Nisandaki “Cumhuriyet mitinginde” kitlenin “güvenliğini” sağlayan polis, bu defa 1 Mayıs için alana girmek isteyen işçileri vahşi bir biçimde dağıttı. Önüne kim geldiyse, çocuk, yaşlı veya kadın olduğuna bakmadan copladı ve gaza boğdu. Düzenin koruyucusu olan polis, pek “demokrat” hükümetin emriyle, görevini layıkıyla icra etti. “Bugün 1 Mayıs’tı ve tehlikeli bir gündü. İşçiler savaşların, yoksulluğun ve açlığın gerçek nedenini kavrayabilir ve öfkesini maazallah kapitalizme kusabilirdi. Buna engel olunmalıydı. İşçilere bir kez izin verdin mi bir daha önü alınamayabilir ve tehlike büyüyebilirdi. 30 yıl öncesinin hesabını soracak kadar densiz olan işçilerin kafasına copu indirdin mi bak bakalım bir daha geçmişi hatırlayabilirler miydi?” İşte burjuva devlet böyle düşünerek tüm öfkesiyle saldırdı işçilerin ve devrimcilerin üzerine.
Çünkü burjuvazi ve onun devleti, bir gün işçi sınıfının öfkesinin önünü alamayacağından korkuyor. Yaptıkları katliamların hesabının sorulmasından korkuyorlar. Düzenlerinin tehlikeye girmesinden korkuyorlar. Burjuvazinin sahip olduğu zenginlikleri üreten işçi sınıfının, bu zenginliği gerçek sahiplerinin kullanımına sunmasından korkuyorlar. Hor gördükleri işçilerin yeter deyip dümeni ele almasından korkuyorlar. Onlarınki mülkiyetlerini koruma sevdası. Bizimkiyse sınıfsız, sınırsız ve sömürüsüz bir dünya yaratma sevdası. Onlar böyle gelmiş böyle gider diyorlar, biz böyle gitmesine izin vermeyeceğiz diyoruz. İşte büyük çatışma da buradan kaynaklanıyor.
1 Mayıs’ta İstanbul’da yapılan diğer bir miting ise Kadıköy’deydi. Düzen savunuculuğunu kendine iş edinmiş sendika bürokratları, burada da görevlerini yerine getirmeye çalıştılar. “Suskun Tük-İş istemiyoruz” diyerek bürokratları protesto eden Tuzla Deri-İş üyesi işçiler, yine sendika bürokratları aracılığıyla susturulmaya çalışıldılar.
Biz Marksist, enternasyonalist işçiler biliyoruz ki, işçi sınıfı asıl hedefine kilitlenip bu hedef doğrultusunda örgütlü gücünü yükselttikçe değil Taksim’i, tüm dünyayı kazanacaktır. Bunun içinse öncelikle dünyayı kazanmanın aracını yaratmak gerekiyor. Yaşasın bu aracı yaratma yolunda biz işçileri aydınlatan Marksizmin, Bolşevizmin ışığı!
link: İstanbul’dan bir MT okuru, Tüm Baskılara ve Polis Terörüne Rağmen 1 Mayıs, 2 Mayıs 2007, https://marksist.net/node/1499
Lenin’e Dair - Tarihte Bireyin Rolü
Burjuvazi kendi tarihsel önderlerini işçi sınıfına birer put gibi dayattıkça, işçi sınıfının kendi tarihsel önderlerini hatırlamaya ve onlardan ilham almaya ihtiyacı da o denli artıyor. Her konuda olduğu gibi liderler konusunda da sınıfsal ayrım çizgilerini berrak biçimde çekmek zorunludur. Mustafa Kemaller, 10 Kasım ayinleri, ilahlaştırma (kişi kültü), milliyetçilik ve mülk onlarındır. Buna karşılık Marxlar, Leninler; emekçi kitlelerin kavgası ve tevazusu; enternasyonalizm ve “zincirlerinden başka kaybedecek şeyi olmayanlar” bizimdir. İşte Lenin’in 83. ölüm yıldönümünü andığımız günümüz koşullarında sınıf bilinçli bir militanın ilk aklına gelmesi gereken husus budur.
Ama elbette işçi sınıfının tarihsel önderleri konusu bundan çok daha fazlasını ifade etmektedir. Hele hele ağzı salyalı karşı-devrimci bir burjuva ideolojik kampanyanın yürütüldüğü günümüzde, hele hele söz konusu olan Lenin olduğunda. Gerçekten de Lenin’in ölüm yıldönümünü anmak bugün belki de sınıfımızın başka önderlerini anmaktan çok daha büyük önem taşıyor. Zira Lenin’in eseri ve temsil ettiği değerler bugün işçi sınıfının mücadelesinin önünde duran zorlu sorunların çözümü için başka her şeyden daha vazgeçilmez niteliktedir. Günümüzün dünya ölçeğindeki siyasal sorunlarına devrimci çözümler aramaya yönelen yeni mücadele kuşakları Lenin’i tekrar tekrar keşfetmek zorundadır.
Lenin’in Önemi
Bunamış ama hâlâ yaşamakta olan kapitalizm açısından, Lenin, tarihsel nitelikte olmaktan ziyade güncel bir tehlikeyi, devrim tehlikesini temsil ediyor. Bu nedenle burjuvazi hâlâ Ekim Devriminin ve Lenin’in hayaletinden korkuyor. Ne kadar korksa yeridir. Ancak burada önemli bir nokta var. Burjuvazi devrimlerden, devrimci kalkışmalardan ve genel olarak işçi sınıfının başkaldırısından elbette korksa da, şayet bunları savuşturabiliyorsa bu yine de onun için son tahlilde sineye çekilebilecek bir şeydir. Onun en büyük korkusu bir devrimci kalkışmanın başarıya ulaşması, yani kendi egemenliğinin yıkılarak kapitalizmin tasfiye edilmesidir. Ve daha da önemlisi bunun sermayenin dünya egemenliğini tehdit etmesi, yani evrensel bir öz taşımasıdır. İşte Ekim Devrimi gerçek anlamda başarılı bir proleter devrimin tarihte ilk ve henüz tek örneği olduğu gibi, tam da bu nedenle kapitalizm için yerel bir tehdit olmayıp evrensel bir meydan okuma olmuştur. Böyle olduğu için de, daha sonraki kimi ulusal devrimlerin hepsinden farklı olarak, tüm bir 20. yüzyıla damgasını vurmuş, nice kuşaklara ilham vermiş ve dünya burjuvazisinin haklı gazabını çekmiştir.
Gerçekten de Ekim Devriminden sonra dünyanın birçok yerinde devrimler, devrimci kalkışmalar, hatta kısa sürelerle iktidar deneyimleri yaşanmıştır. İşçi sınıfı böylelikle devrimci potansiyelini sayısız kez göstermiş, ama hiçbirinde Ekim Devriminin temsil ettiği zirve noktasına yaklaşamamış, burjuvazinin bağrına öldürücü hançeri sokmayı başaramamıştır. İşte Lenin dediğimizde, (şüphesiz çok çeşitli faktörlerin bir bileşkesi sonucu ortaya çıkan) bu farkı özetleyen bir şeyden bahsediyoruz demektir. Lenin Ekim Devriminde mevcut olan, ama diğer devrimlerde olmayan şeyi, yani kararlı ve etkili bir devrimci önderliği sembolize etmektedir. Onun Ekim Devrimindeki rolünü değişik vesilelerle irdelemiş olan Troçki şunları söylemiştir: “Aklıevvellerimiz Lenin 1917’nin başında yurtdışında ölmüş olsaydı da Ekim Devriminin «aynen» gerçekleşeceğini söyleyebilirler. Ama bu doğru değildir. Lenin tarihsel sürecin yaşayan unsurlarından birini temsil ediyordu. O, proletaryanın en faal bölümünün tecrübesini ve anlayışlılığını kişileştirmişti. Onun devrim arenasına vaktinde çıkması, öncüyü seferber etmek, ona işçi sınıfı ile köylü kitlelerini toparlama fırsatını vermek için gerekliydi. Savaşın kritik anlarında başkomutanlığın rolü ne denli belirleyiciyse tarihi dönüm noktalarının kritik anlarında siyasal önderlik de o denli belirleyici bir etken haline gelebilir. Tarih otomatik bir süreç değildir. Yoksa önderlere, partilere, programlara ve teorik mücadelelere ne gerek kalırdı.” (Sınıf, Parti ve Önderlik, Sınıf Bilinci, sayı 3, s.89)
Troçki’nin değişik vesilelerle birçok kez dile getirmiş olduğu bu düşünce kuşkusuz doğrudur. Sözde saygı adına Lenin’den mumya ve heykeller yaratan, ilahlaştırıcı, idealistçe tutumların tersine biz Marksistlerin Lenin’in oynadığı belirleyici rol konusundaki tutumunun kişiye tapınmacılıkla ilgisi yoktur. Sınıfımızın önderlerini anmak bizim için ne yas tutmak ne de ayin yapmak anlamına gelir. Bunun bizim için anlamı, kapitalizme karşı mücadele azmimizi daha da bilemek ve onların öğrettiği dersleri tazeleyerek mücadelemizi daha bilinçli ve daha akıllıca yürütmektir.
O halde Lenin’in Ekim Devrimindeki rolü konusunu anlamak için tarihte bireyin rolünü, ya da daha genel bir ifadeyle öznel faktör sorununu kısaca tartışmak ve bu konuda sağlıklı bir kavrayışa ulaşmak gerekiyor.
Tarihte Bireyin Rolü
Burjuvazinin geniş kitlelere benimsetmeye çalıştığı tarih anlayışı genel olarak idealist bir tarih anlayışıdır. Bu idealist anlayış başka dışavurumlarının yanısıra iki temel biçimde kendisini gösterir. Birincisi, “tarihi büyük adamlar yapar” şeklinde kabaca özetlenebilecek olan iradeci (volontarist) anlayış, ikincisi ise, tarihi önceden belirlenmiş değişmez bir plana göre otomatik olarak akıyormuşçasına ele alan kaderci (fatalist) anlayıştır. Birbirinin zıddı gibi görünen bu iki anlayış uygulamada mutlak olarak ayrı değildir. Aksine bunlar çoğu zaman çeşitli tarihi olayların ele alınışında iç içe geçmiş eklektik bir yumak gibi uygulanırlar. Bu kaçınılmazdır, zira tarihi gerçekler kendilerini karşı konulmaz olgular olarak ortaya koydukları ölçüde bunları salt kaderci ya da salt iradeci biçimde açıklama çabası gözden saklanamayacak kadar kaba tutarsızlıklara yol açar. Bu nedenle bir ve aynı tarihi olgunun “açıklanmasında” bu anlayışlardan kâh biri kâh diğeri önümüzde keyfi biçimde belirip kaybolurlar.
Rasyonel düşünce geleneğinin tarihsel nedenlerle zayıf olduğu Türkiye’de bu eğilimler iyice komik boyutlara varır. Okullarda öğretilen tarihe baktığınızda, örneğin Osmanlı tarihi, padişahların ya da diğer büyük adamların kahramanlıklarından ya da işler ters gidiyorsa aptallıklarından ibarettir. Her Türk çocuğunun zihnine kazınmış olan “Baltacı ile Katerina” menkıbesi bu ucuz anlayışın timsalidir. Cumhuriyet tarihi de aynı şekilde efsanelerle örülü bir Mustafa Kemal yüceltmesiyle karakterize olmuştur. Mustafa Kemal Samsun’a çıkmış ve vatanı kurtarmıştır! O Türklerin atasıdır! “Ebedi Şef”tir vb. Bu “tarihte” gerçek hayat, üretim, üretim ilişkileri, maddi çıkarlar, sınıflar, ezenler-ezilenler, sömürenler-sömürülenler yoktur, büyük adamlar vardır. Entrikalar vardır, iyi adamlar ve kötü adamlar vardır.
Tüm dünyada sömürücü egemen sınıfların beslediği bu ve benzeri idealist tarih anlayışlarına karşı Marx (ve Engels) tarihte belirleyici olan nesnel-maddi etmeni vurguladılar: “Varlıklarının toplumsal üretiminde, insanlar, aralarında, zorunlu, kendi iradelerine bağlı olmayan belirli ilişkiler kurarlar; bu üretim ilişkileri, onların maddi üretici güçlerinin belirli bir gelişme derecesine tekabül eder. Bu üretim ilişkilerinin tümü, toplumun iktisadi yapısını, belirli toplumsal bilinç şekillerine tekabül eden bir hukuki ve siyasal üstyapının üzerinde yükseldiği somut temeli oluşturur. Maddi hayatın üretim tarzı, genel olarak toplumsal, siyasal ve entelektüel hayat sürecini koşullandırır. İnsanların varlığını belirleyen şey, bilinçleri değildir; tam tersine, onların bilincini belirleyen, toplumsal varlıklarıdır.” (Ekonomi Politiğin Eleştirisine Katkı, Sol Y., 4. bsk, s.25)
Marksizm bu temel nesnel-maddi süreçleri vurguladığı ve hepsinden önemlisi bunu güne uygulayarak işçi sınıfının fiili mücadelesinin bilimsel temeli yaptığı için burjuva düşüncesinin sefil saldırılarına maruz kalmıştır. Çarpıtmalara dayalı bu saldırılar zamanla Marksizm saflarında da yankı bulmuş ve kendine Marksist diyenler tarafından da dillendirilir olmuştur. Güya Marksizm, insan iradesini hiçe saymış, tarihi (ve dolayısıyla toplumu) “ekonomik faktör”e indirgemiş ve böylece kaderci bir tarih anlayışı ortaya koymuştur. Bu savlar Marksizm tarafından oldukça erken bir dönemden itibaren yanıtlanmıştır. İyi bilinen satırlarında Engels bu konuda şunları söylemişti:
“Materyalist tarih anlayışına göre tarihte son kertede belirleyici öğe, gerçek yaşamın üretimi ve yeniden-üretimidir. Marx da ben de bundan daha çoğunu hiçbir zaman ileri sürmedik. Bundan ötürü, herhangi bir kimse ekonomik öğe tek belirleyicidir anlamına gelecek şekilde bu önermeyi çarpıtırsa, onu, boş, soyut, anlamsız bir söz haline getirmiş olur. (…) Tarihimizi biz kendimiz yaparız, ama her şeyden önce çok belirlenmiş öncüllerle ve koşullar içinde. Bunlar arasında en sonunda belirleyici olanlar ekonomik koşullardır. Ama siyasal olanlar vb. ve hatta insanların beynine musallat olan gelenekler bile, kesin belirleyici olmasalar da, bir rol oynarlar (...) Bununla birlikte, tarih öyle bir biçimde ilerler ki, nihai sonuç, her zaman birçok bireysel irade arasındaki çatışmalardan çıkar; bu bireysel iradelerden her birini ne ise o yapan şey de bir yığın tikel yaşam koşullarıdır.” (Seçme Yazışmalar II, Sol Y., s.236-7)
Bu satırların ve daha nicelerinin varlığına rağmen Marksizme yapılan söz konusu yakıştırma özellikle mızmız akademisyenlerin ortalığı saran eserlerinde hâlâ canlıdır. Marksizm bireyin ya da öznel unsurun rolünü yok saymak bir yana, bunun etkisini azamileştirmek için çaba harcar, bunun koşullarını ortaya koyar. Marksizm izlenimci bir tarih felsefesi değil, tarihi değiştirme çağrısı yapan bir devrimci eylem rehberidir. İlginçtir, “her şeyi ekonomiye havale eden” Marksistler hayatın içinde devrimci eylemle tarihi ve toplumu değiştirmeye çalışırlarken, bu mızmızları eylem kaçkınları arasında, “bu toplum değişmez” diye karamsarlık pompalarken görürüz.
Marksizmin tarihe ve eyleme bakışı bir tarafta iradeciliği diğer tarafta kaderciliği dışlayan diyalektik bir bakıştır ve aynı zamanda izlenimci değil eylemcidir. Nesnel koşulları doğru saptama çabası, eylemin temelsiz olmaması, kuruntuya dayanmaması ve dolayısıyla azami etkiye ulaşması içindir. Bu, amacı zirveye tırmanmak olan deneyimli bir dağcının durumuna benzer. Amaca ulaşabilmek için dağı ve hava koşullarını titizce inceler, buna göre hareketini hızlandırır ya da yavaşlatır, veya geçici olarak durdurur. Aletlerini ve erzakını önündeki zorluklara göre hazırlamaya gayret eder. Doğru rotayı bulmaya çalışır, adımını boşluğa atıp uçurumdan aşağı yuvarlanmamak ve tüm ekibinin yok olmaması için çaba harcar vs. Dolayısıyla tırmanış uygun nesnel koşullar varsa mümkün ve bu koşullar dağcı tarafından iyi bilinirse başarılı olabilir. O ne dağa tırmanmaktan kaçınan bir kaçkın ne de salt tırmanma arzusuyla kendi dışındaki nesnel koşulları umursamadan tırmanışa geçen ve hedefe varamayan acemi bir maceracıdır.
Tarihin akışı da devrimci eylem için bir nesnel zemin sunar. Ne var ki, sürekli akış halindeki bu zemin çeşitli olanaklar ve dolayısıyla olasılıklar barındırır. Marx’ın ifadesiyle: “İnsanlar kendi tarihlerini kendileri yaparlar, ama kendi keyiflerine göre, kendi seçtikleri koşullar içinde yapmazlar, doğrudan veri olan ve geçmişten kalan koşullar içinde yaparlar.” (Brumaire, Seçme Yapıtlar I, s.477) Kaderci bakış sanki olanak ve olasılıklar yokmuş gibi, sanki süreç sadece belirli bir yöne yazgılıymış gibi yaklaşır meseleye. Diğer taraftan iradeci bakış da eylem alanını, yani olanaklar ve olasılıklar alanını sınırlayan nesnel bir çerçeve yokmuş da her şey mümkünmüş gibi, ya da daha doğrusu her şey bireyin iradesi tarafından kararlaştırılıyor, onun tarafından belirleniyor gibi yaklaşır.
Bu olanak ve olasılıklar yelpazesinin genişliği değişim gösterir. Marx, bazen 20 yıl geçse de sanki hiçbir şey olmamış da sadece birkaç gün geçmiş hissi veren dönemler olduğu gibi, bazen bir günde yaşanan değişimlerin adeta 20 yıl geçmiş hissi verdiğinden söz eder. Bu şekilde tarih, akışı içinde zaman zaman toplumları hassas kavşak noktalarına getirir, ki bu dönemler kriz dönemleridir. Böylesi dönemler, olağan dönemlere nazaran iradi müdahalelerin etki gücünü, yani yaratacağı sonuçların büyüklüğünü arttırır. Yine bir benzetmeyle, terazi uzun bir birikim sürecinden sonra hassas bir denge noktasına gelir ve herhangi bir kefeye küçük dokunuşlar tüm dengenin değişmesine yol açacak bir etki gücüne ulaşırlar.
Lenin’in Rolü
Marksizmi rehber edinen ve onun ruhuna sadık kalan tüm devrimci önderler kitlelerin devrimci eylemini çoşkuyla karşılamışlar ve vakti geldiğinde hep en ön saflarda yer almışlardır. Ekim Devriminden tam bir yıl sonra, 1918 Ekiminde Almanya’da devrim patlak verdiğinde proletaryanın komünist öncüsü henüz yeterli güce ve hazırlığa sahip değildi. Bir ayaklanma için temel şartlar tümüyle oluşmuş değildi. Bu nedenle serinkanlı olmak ve hazırlık sürecini biraz daha olgunlaştırmak gerekiyordu, tıpkı Rusya’da Temmuz günlerinde olduğu gibi. Rosa Luxemburg, Karl Liebknecht ve Leo Jogiches gibi Alman proletaryasının devrimci önderleri yeni kurulmuş Komünist Parti saflarındaki kadroları var güçleriyle buna ikna etmeye çalıştılarsa da bunu başaramadılar. Buna rağmen eylem kararı çıktıktan sonra kanlarının son damlasına kadar onun başarılı olması için çalıştılar ve başta kendileri olmak üzere komünist öncü büyük kayıplar verdi. Böylece Alman proletaryası çok önemli önderlerini yitirmiş oldu.
Bu olayı niye anlatıyoruz? Devrimci otoritenin, kadroların, örgütlülüğün ve hepsinin özeti olmak üzere önderliğin önemini vurgulamak için. Bolşevikler Temmuz günlerinde henüz erken olan bir ayaklanmayı güçlükle de olsa frenlemeyi başarabildikleri halde Spartakistler bunu başaramadılar. Aradaki farkı doğuran, esas olarak Lenin’in yıllarca bıkmadan usanmadan verdiği öncü parti inşası mücadelesidir. Bu mücadele sayesindedir ki, Bolşevikler kitleler üzerinde ve Lenin de Bolşevikler üzerinde muazzam bir devrimci otorite kurabildiler.
Doğru fikirlere sahip olmak ve devrimci atılganlık yetmez, kitlelerdeki devrimci enerjinin devrim sürecinin her dönemecinde doğru manevralarla korunup, bir devrimci iktidar hedefine sevk edilmesi gereklidir. Lenin bir başka bağlamda bu düşünceyi şöyle ifade ediyor: “Bir devrimci ve bir sosyalizm yandaşı ya da genel olarak bir komünist olmak yetmez. Her belirli uğrakta, bütün zinciri tutmak ve sonraki halkaya geçişi sağlamca hazırlamak için kavranması gereken belirli halkayı bulmasını bilmek gerekiyor; bir tarihsel olaylar zincirindeki halkaların ardışıklık düzeni, biçimleri, bir araya gelmeleri ve onları birbirinden ayıran şeyler, bir demircinin elinden çıkan zincirdeki kadar basit değildir.” (Sovyetler İktidarının İvedi Görevleri, Ekim Devrimi Dosyası, Sol y., s.278)
Kitlelere dolaysız biçimde seslenmek de her şeyi çözmez. Lider ile kitlelerin dolaysız etkileşimine olanak veren müdahaleler şüphesiz kendince önemli olmakla beraber, hayati bir şart olan etkinin sürekliliğini sağlamada genellikle yetersizdir. Bunun için kitlelerin içine gömülmüş, onun bir parçası olan, ama hep onu ileri çeken sağlam ve esnek bir örgütün varlığı gerekir. Böylesi bir örgüt de ancak bu bilinçle, devrimi önceleyen uzun yıllar boyunca bir duvarcı ustası gibi kahırla uğraş verilerek, ter akıtarak ve büyük fedakârlıklarla inşa edilebilir, devrim sürecinin ateşi içerisinde değil. Tarihsel deneyim bunu defalarca kanıtlamıştır. Lenin’in çağdaşı olan ve büyük devrimciler olduğundan kimsenin şüphe edemeyeceği Rosalar, Troçkiler ve diğerleri ne yazık ki bu noktayı yeterli derinlikte kavramamışlardı. Onlar genel olarak kitlelerin devrimci coşku ve enerjisinin tüm sorunların çözümü için nihai sigorta olduğunu düşünmeye eğilimliydiler ve bunda yanılıyorlardı. Oysa adanmış kadrolar ve iyi işleyen disiplinli bir örgüt gereğinin üstünden atlayan yaklaşımlar son tahlilde kendiliğindenciliğe varır. Lenin diğerlerinden farklı olarak ve sırasında yapayalnız kalmayı göze alarak yıllarca bağımsız bir devrimci örgütü iğneyle kuyu kazarcasına inşa etmekle uğraştı. Bunun gerçek önemi de ancak devrim anı gelip çattığında anlaşılabildi.
Lenin’in örgütsel sorunlara verdiği ağırlık çoğu zaman anlaşılamadı. Oysa onun dediği gibi, “örgütsel sorunlar siyasal sorunlardan mekanik biçimde koparılamaz”dı. Lenin devrimci düşüncelerin hayata ancak örgütsel dolayımla geçebildiğini çağdaşlarının hepsinden daha önce, daha derin biçimde gördü. O yüzden siyasal sorunları her zaman örgütsel bir bağlam içinde ele aldığı gibi, örgütsel sorunları da hiçbir zaman salt teknik-idari sorunlar olarak görmedi.
Tarihte ancak “silahlı peygamberlerin” başarılı olduğu söylenir. Aslında bunu “örgütlü peygamberler” diye değiştirmek daha doğru olur. Lenin bir devrimci kavşak noktasında örgütlü önderliğin oynayabileceği rolün ne büyük bir kapsama ulaşabileceğini göstermiştir. Ancak Lenin’in rolüne ilişkin bu değerlendirmelerimiz bir yanlış anlamaya yol açmamalıdır. Lenin devrimi yaratmamıştır, aksine Rusya’yı emperyalist zincirin zayıf halkası haline getiren ve dünya ölçeğinde bir devrimci durumun en hassas noktası kılan eşitsiz ve bileşik tarihsel gelişme onu yaratmıştır.
Lenin her ne kadar büyük ve istisnai bir rol oynamışsa da, daha geniş bir ölçekte baktığımızda, söz gelimi 1917-1921 dünya devrimi dalgası başarılı bir dünya devrimine dönüşememiştir. Ve son tahlilde, tam da böyle olduğu için Rusya’daki devrim de Rusya’nın tarihsel geriliğinin duvarına toslamış ve kısa süre içinde özgün bir bürokratik karşı-devrimle son bulmuştur. Rusya’da Lenin’in büyük çabasıyla kurulmuş olan Bolşevik Partinin bir benzeri dünya ölçeğinde kurulamamış olduğu için kapitalizm bu büyük devrim dalgasını atlatmayı başarabilmiştir. Doğrusu Lenin derhal bir devrimci enternasyonal için kolları sıvamış ve tarihsel açığı hızla kapatmaya çalışmışsa da ömrü bunu başarmaya yetmemiştir. Bugünün kuşaklarının ödevi Lenin’in ömrünün yetmediği bu soylu amacı başarmaktır.
Bunu başarmanın temel şartı, onun devrimci siyasetin tarz, yöntem ve araçları konusunda bıraktığı paha biçilmez mirasa sahip çıkmak; günün modalarına uymamak, “ezber bozma”, “eski kalıpları kırma” edebiyatına, Lenin’in “artık geçmişte kaldığı” mavallarına, Leninist parti anlayışına sözde alternatif parti ve örgüt tiplerine (“Kitle partisi”, “çatı parti”, “çok kanatlı parti” vs.) prim vermemek, kolaycı yollar aramamak ve eski(meyen) Leninist yolda yürümektir. Bırakalım dönekler, yılgınlar ve meşrebi zaten uygun olmayanlar sözde yeni deneyleriyle uğraşsınlar.
link: Levent Toprak, Lenin’e Dair - Tarihte Bireyin Rolü, Ocak 2007, https://marksist.net/node/1348
Lenin ve Ekim Devrimi
Dünya kapitalist sisteminin yüreğine korku salan ve dünyayı sarsan on gün diye adlandırdığımız Ekim Devriminin üzerinden 88 yıl geçti. Ancak devrimle kurulan işçi iktidarı bürokratik bir diktatörlüğe dönüşüp yıkılsa da, Ekim Devrimin yaktığı ateş sönmedi ve hâlâ dünya proletaryasına ışık tutmaya devam ediyor. Aradan yıllar geçmesine rağmen, yeni Ekim Devrimleri gerçekleşmedi ve kapitalizm yaşamaya devam ediyor. Sayısız devrimci fırsatların yaşanmasına rağmen dünya devriminin olmayışı, bizlere Ekim devriminden daha fazla ders çıkarmamız gerektiğini kanıtlıyor. Ekim Devriminin oluşumunu ve başarısını sağlayan neydi? Neden Avrupa’da devrim için nesnel koşullar varken, kapitalist gelişkinlik açısından çok daha geri bir ülkede işçi devrimi gerçekleşti? Çünkü nesnel koşullar olarak adlandırdığımız işçi sınıfının devrimci kabarışı olmasına rağmen bu kabarışı doğru yöne kanalize edecek ve işçi sınıfına iktidarı gösterecek bir devrimci önderliğin olmayışı, Avrupa’da devrimin yenilmesine yol açmıştır. Var olan önderlikler ise işçi sınıfına iktidarı göstermek yerine, yaratılan devrimci kabarışın sistem içinde tutulmasını sağlamıştır. Devrimin gerçekleşmesini sağlayacak olan öznel koşul dediğimiz devrimci parti, sadece Rusya’da ve Lenin tarafından yaratılabilmişti.
Kitlelerle sağlam bir bağ kuran ve canlı hücrelerden oluşan Bolşevik Parti, uzun ve meşakkatli bir yoldan geçerek devrime önderlik etmeyi başardı. Ekim Devriminin başarı ile sonuçlanması, tamamen Bolşevik Partiye bağlıydı. Eğer Bolşevik Parti olmasaydı, Şubat devrimi, burjuvazinin egemenliğini tesis etmesinden başka bir işe yaramayacaktı. Ancak Lenin olmadan Bolşevik Partinin bunu başaramayacağını, Şubattan Ekime kadar geçen süreç kanıtlamıştır. Lenin’in tren garında yapmış olduğu konuşma ve bu konuşmada, Rus devriminin dünya sosyalist devriminin ilk adımı olduğunu söylemesi, gerek sosyalist partileri gerekse Bolşevik Partiyi şaşırtmıştı. Bolşevik Partinin geçici hükümeti desteklemesi devrim açısından kabul edilemez bir şeydi. Ve Lenin Rusya’ya geldiğinde Nisan Tezlerini yazmış ve bunu tüm yoldaşlarına kabul ettirmiştir. Nisan Tezleriyle ikili iktidar fikrini silip atan Bolşevikler, Lenin’in ortaya koyduğu işçi sınıfının doğrudan iktidarını savunan “bütün iktidar sovyetlere” şiarını yükseltmişlerdir. Lenin’in parti içindeki müdahaleleri olmasaydı, Bolşevik Parti Menşeviklerin peşine takılmaktan kurtulamayacaktı. Lenin’in yine merkez komitesinde Bolşevik Partiyi ayaklanmaya ikna etmesi ve ayaklanma zamanını belirlemesi ancak bir önderin hissedebileceği ve karar verebileceği bir durumdu. Devrimden önce ve devrimden sonra Lenin’in vermiş olduğu kararlı mücadele sayesinde, devrim gerçekleşmiş ve yaşatılmaya çalışılmıştır.
Devrimden sonra proletarya diktatörlüğünü bekleyen yığınla sorun ortaya çıkmıştır. Bu sorunların getirmiş olduğu yükü göğüslemek, devrimin yaşatılması ve yayılmasını sağlamak gerekiyordu. Lenin fiziken iş göremez hale gelinceye dek mücadeleye devam etti. Burada amaç Lenin’i kutsamak ve partiyi yadsımak değildir. Çünkü Lenin’i Lenin yapan Bolşevik Partisidir. Bir önderin, önderlik vasfını kazanması için, bir parti ya da kolektif yaratması gerekir. Önderlik, tek kişinin gerçekleştirdiği bir eylem değildir. Lenin’in yaptığı şey, kendi tarzında bir kolektif yaratmaktı. Bolşevik Parti işte bu tarzın sonucudur.
Lenin öldüğünde hiç kimse onun yerini alamadı. Troçki bile onca birikimine rağmen Bolşevik Partinin içinde bürokrasinin kurbanı oluverdi. Ne Zinovyev ne Buharin ne de Kamanev sıradan insanlar değildi. Lenin tarafından eğitilen nitelikli kişilerdi. Ancak bütün bunlar olmasına rağmen, Lenin olmadığında yanlış yapanlar yine de bu Bolşevik önderlerdi. Bugün kapitalizm çürüyor ve yeni bir Ekim devrimiyle yıkılmayı bekliyor. Ekim Devriminden ve onun önderliğinin başına gelenlerden ne kadar ders çıkartabilmişsek ve devrimci önderliğin dünya devrimindeki rolünü ne kadar iyi kavrayabilmişsek dünya devrimi bizim için o kadar yakındır. Yaşasın Ekim Devrimi ve onun sönmeyen ateşi!
link: Topkapı’dan devrimci Marksist bir işçi, Lenin ve Ekim Devrimi, 7 Kasım 2006, https://marksist.net/node/982
1 Mayıs mitingi Gaziantep’te de yapıldı
İstasyon meydanında yapılan kutlamalara 2 bin kişi katıldı. Türk-İş, DİSK ve KESK’e bağlı sendikaların katıldığı 1 Mayıs mitingine DTP, EMEP, ÖDP, SDP, İşçi Partisi, CHP gibi partilerin üyelerinin yanı sıra, ESP, Mücadele Birliği, Sosyalist Gençlik örgütleri de katıldı. Konfederasyonlara bağlı sendikaların üyeleri şubelerinin önünde toplanarak miting alanına yürüyüşe geçtiler. Şehir merkezinden alana yürüyüşe geçen işçiler, yürüyüş boyunca sloganlar atarak alana vardılar. Tümtis üyeleri belediye otobüslerinin özelleştirilmesine tepkilerini “Başkan ekmeğimizden elini çek”, “İş ekmek yoksa barış da yok” sloganları ile dile getirirken, Belediye-İş Sendikası üyeleri de işyerlerinde belediye başkanlarının sendikasızlaştırma ve sendika değiştirme baskılarına karşı tepkilerini ortaya koydular, Haber-İş üyeleri ise işkollarındaki özelleştirmelere dikkat çektiler. DİSK ve bağlı sendikalar “1976’dan 2006’ya 30 yıl” dövizleri ile alana girdiler. “İşçiyiz haklıyız kazanacağız”, “Yaşasın halkların kardeşliği”, “Yaşasın 1 Mayıs” sloganları ile alana giren işçiler, müzik eşliğinde halay çekerek türküler söylediler.
Gazetelerden ve televizyon haberlerinden de öğrendik ki, sendika bürokratlarımız ve adının başında komünist, işçi yazan bazı siyasi partilerimiz bu yıl da tüm Türkiye’de “başarı”yla 1 Mayıs kutlamalarını gerçekleştirdiler. Yani bu yıl da günü kurtardık, bunu da atlattık diye kutladılar. Yoksa işçi sınıfının ve tüm emekçilerin kapitalist sömürü altında ezildikleri, tüm hak ve özgürlüklerinin gasp edildiği günümüzde ne kutlanır ki? 1 Mayısların işçi sınıfının uluslararası birlik ve mücadelesi olduğu gerçeğini gizlemek, proletarya enternasyonalizmini sadece dayanışma ve bayram günü haline getirmek konusunda onlar da sermaye kadar çabalıyorlar. Sermaye bir zamanlar 1 Mayıs’ı “bahar bayramı” yapmaya çalıştı. Olmadı. Türk-İş bürokratları sayesinde 24 Temmuzu işçi bayramı yapmaya çalıştılar. Yine olmadı.
İşçi sınıfının uluslararası mücadelesinin önüne set çekmeye çalışanlara, tarihten ders almayanlara, sermayenin peşinden gidenlere belirtelim; işçi sınıfı hareketinin karşısında ezilecek, kendi bataklığınızda boğulacaksınız.
Proletarya enternasyonalizmi bayrağı yükseldikçe, kapitalizmin mezar kazıcıları karşısında kaçacak yer de bulamayacaksınız.
Yaşasın 1 Mayıs!
Yaşasın Proletaryanın Uluslararası Mücadelesi!
link: MT okuru bir sendika uzmanı, 1 Mayıs mitingi Gaziantep’te de yapıldı, 4 Mayıs 2006, https://marksist.net/node/1004
Nice Mücadele Dolu 1 Mayıslara!
Hoş geldin, işçi sınıfının uluslar arası birlik, mücadele günü. Hoş geldin, şanlı, umutlu, kızıl gün! Hoş geldin 1 Mayıs!
İşçi sınıfının tarihi şanlı mücadelelerle doludur. Şu an işçi sınıfı olarak sahip olduğumuz hakların hepsini, 8 Martlarda, 1 Mayıslarda, 15-16 Haziranlarda, kapitalist sınıfa karşı mücadele bayrağını yükseltmiş olan işçi kardeşlerimize borçluyuz. İşçi kardeşlerimizin canları uğruna kazandıkları bu haklara, işçi sınıfının birer üyesi olarak sahip çıkmazsak, burjuvazi gün be gün haklarımızı gasp ederek birer birer elimizden alacaktır, alıyor da.
1 Mayıs, umutlarımızın yeniden coştuğu, ruhumuzun devrimci derinliklerinin yeşerdiği, sınıfların ayrıştığı, netleştiği bir mücadele günüdür. İşçi sınıfının devrimci yönünü ortaya çıkaran, bir kez sınıf olarak doğrulduğunda neler kazanabileceğini ortaya koyan şanlı bir mücadele günüdür. Burjuva medya, mücadele tarihimize ne kadar dil uzatmış olsa da, işçi sınıfı olarak bize armağan edilmiş 1 Mayıslarımızın, 8 Martlarımızın enternasyonalist bir gün olduğunu hepimiz çok iyi biliyoruz, bilmeliyiz de. Enternasyonalist bir gün, çünkü işçi sınıfının vatanı yoktur. İşçi sınıfının vatanı bütün dünyadır. Bu yüzden işçi sınıfının kazanımları, dünya işçi sınıfının kazanımlarıdır. İşçi sınıfına bu kazanımlar altın tepside sunulmadı, yılların mücadele geleneğinin, deneyimlerinin gölgesinde canıyla, kızıl kanıyla kazandı.
Burjuva akademisyenlerin, 1 Mayıs’ın tarihi hakkında yapmış olduğu bilinç çarpıtmalarına karşı uyanık olmalıyız. Bu yüzden işçi olarak tarihimizi bütün yönleriyle bilmek, burjuvazinin neden olduğu akıl tutulmasına izin vermemek zorundayız. Bilincimizi, burjuva ideolojisinin fırlattığı kurşunlara karşı korumalı, işçi sınıfının bilimi olan devrimci Marksizm hamuruyla yoğrulup, kurşun geçirmez hale getirebilmeliyiz. İşçi sınıfına yutturulan bahar bayramı safsatasına karşı, 1 Mayıs’ları adına yakışır devrimci bir disiplinle kutlamak boynumuzun borcu olmalıdır. Kapitalist sistem, işçi sınıfının mücadele günlerini, yıllarını öz anlamından uzaklaştırma konusunda uzmanlaşmış durumda. Dünyaya egemen olan sınıf hangisiyse, tarihi de kendi çerçevesinde oluşturur.
Günümüzde de coşkuyla kutladığımız, umutla beklediğimiz, 1 Mayıslar, 8 Martlar, 15-16 Haziranlar, işçi sınıfının geleceğine, mücadele rotasına yön vermelidir. Kapitalist sistemin doğa ve insanlık üzerinde yapmış olduğu tahrifatlar rayından çıkmış durumda. İşçi sınıfına sunulanlar, açlık, işsizlik, umutsuzluk, güvensizlik, bilinç bulanıklığı, daha birçok fiziksel ve duygusal yıkıntılardır. Artık tüm bunlara dur deme zamanı geldi. Bunun için işçi sınıfının, sürekli olarak bilincini, küçük-burjuva ve burjuva bilinçten uzak tutması gerekir. İşçi sınıfının tarihine, kazanımlarına, devrimci ruhuna sahip çıkmak, bu devrimci öfkeyi kapitalist sisteme karşı gün be gün büyütmek; saldırıları doğru yöntem, doğru zaman ve doğru tarzda püskürtmek gerekir. Ancak bu şekilde kapitalist sisteme karşı devrimci mücadele anlamlıdır. İşçi sınıfının teorisinin ve devrimci pratiğinin yaşatıcısı büyük önder Lenin’in de dile getirdiği gibi “1 Mayıs, uluslararası işçi hareketinin tarihiyle, bu hareketin barış ve sosyalizmin idealiyle ilişkili bir dilekler ve umutlar bayramıdır.”
YAŞASIN, DÜNYA İŞÇİ SINIFININ MÜCADELE GÜNÜ!
YAŞASIN, ÖRGÜTLÜ 1 MAYIS MÜCADELEMİZ!
link: Bir MT okuru, Nice Mücadele Dolu 1 Mayıslara!, 25 Nisan 2006, https://marksist.net/node/999
Kalbim Yine Çarpıyor, Kalbim Yine Çarpacak!
22 Ocakta İşçi Öz-Eğitim Grupları “DÖVÜŞENLER ÖLENLERİN TUTMAZ YASINI” başlığı altında bir etkinlik düzenledi. Sınıf mücadelesinin önderlerinin anıldığı etkinliğe yaklaşık 60 kişi katıldı. Hayatlarını işçi sınıfının mücadelesi uğruna adayan Lenin, Rosa Luxemburg, Karl Liebnecht ve Mustafa Suphi’nin yaşamları ve o dönemleri anlatan bir sunum yapıldı. İşçi Öz-Eğitim şiir grubu da Nazım Hikmet’ten şiirler okudu.
Dünden bugüne sınıf mücadelesini aydınlatan dört alev alev yanan meşale! Ocak ayı, yaşamlarını işçi sınıfının devrim davasına adayan ve bu uğurda son nefeslerine kadar mücadele eden bu dört yiğit önderin yaşama gözlerini kapadığı aydır. Ancak bu ayın ne karalar bağlayarak yas tutacağımız ne de umudumuzu yitirebileceğimiz bir ay olmadığı, aksine öfkemizi bileyerek biz genç kuşaklara devredilen bayrağı dalgalandırmamız gerektiği anlatıldı. Devrim savaşçılarının hayatını örnek alarak ve içselleştirerek, izledikleri yolu izleyerek yaşatmanın ve sınıf mücadelesini zafere kadar taşımanın biz gençlerin görevi olduğu ve onların mirasına ancak bu şekilde sahip çıkacağımız bir kere daha beynimize ve yüreğimize kazındı.
Sunumda dört büyük önderin yaşamı, yaşadıkları dönemler ve ölümlerinin ardından yaşanan süreçler anlatıldı. Lenin’in kapitalizmin en yüksek aşamasına yani emperyalizm çağına geçildiğini söylediği 20. yüzyıl, savaşların, devrimlerin ve karşı-devrimlerin yaşandığı bir süreç oldu. İnsanlık tarihi açısından keskin dönüşlerin yaşandığı bu yüzyıl, yengileriyle ve yanılgılarıyla nice derslerle dolu bir yüzyıldır. Bu yüzyılda Lenin, Rosa Luxemburg, Karl Liebnecht ve Mustafa Suphi, sınıf mücadelesinin ön saflarında Marksizmden asla ödün vermeyişleriyle belirleyici rol oynamışlardır.
İşçi sınıfının kurtuluşu yerel ya da ulusal değil uluslararası bir sorundur. Kapitalizm ancak dünya ölçeğinde yıkıldığı ölçüde nihai kazanımdan bahsedilebilir. Bunu sağlayabilecek tek güç de dünya ölçeğinde örgütlenmiş bir parti yani enternasyonaldir. Bu temelde hepsi dünya proleter devriminin başarısı için ve devrimci bir enternasyonal için mücadele ettiler. Etkinlikte, devrimci önderlerin Marksizmin temel görüşü olan enternasyonalizm ilkesinden asla ödün vermedikleri, enternasyonale olan inançları ve enternasyonal içinde varolan ihanetçilere karşı nasıl mücadele ettikleri yaşamlarından örnekler verilerek anlatıldı. Lenin 2. Enternasyonalin hainliğine karşı yeni bir enternasyonal kurmak için uğraş verdi. Ve 3. Enternasyonal, onun yaşadığı dönemde, dünya proleter mücadelesinin çıkarlarını başa aldı. Komünist Enternasyonalin tüzüğündeki şu satırlarda nasıl bir enternasyonal olmalıdır soruları cevaplarını buldu: “Komünist Enternasyonalin hedefi, silah dahil mümkün tüm araçlarla uluslararası burjuvaziyi yıkmak ve devletin tümden ortadan kaldırılışına geçiş aşaması olarak bir uluslararası Sovyet Cumhuriyeti kurmak için mücadele etmektir. Komünist Enternasyonale göre insanlığı kapitalizmin vahşetinden ancak proletaryanın diktatörlüğü kurtarabilir ve Sovyet iktidarı da bu proletarya diktatörlüğünün tarihsel olarak verilmiş biçimidir. (…) İşçilerin kurtuluşu yerel ya da ulusal değil, uluslararası bir sorundur. (…) Yeni Uluslararası İşçiler Birliği, tek bir amacı güden farklı ülkelerin proleterlerinin ortak eylemini örgütlemek için kurulmuştur: kapitalizmi yıkmak, sınıfları tümden ortadan kaldıracak ve komünist toplumun ilk evresi olan sosyalizmi kuracak proletarya diktatörlüğünü, bir uluslararası Sovyet Cumhuriyetini inşa etmek.”
Bizlere bırakılan bu tarihsel gelenek yıllardır çarpıtıldı ve bulandırıldı. İşçi sınıfının enternasyonal mücadelesi Stalinist bürokrasinin çıkarlarına egemen kılındı. Etkinlikte, bugün de aynı yanılsamaların devam ettiği, gerici ve milliyetçi ideolojilerin işçi sınıfının bilincini nasıl bulandırdığı anlatıldı.
Bolşevik Partiyi kurarak Marksizmi ete kemiğe büründüren Lenin Ekim Devriminin önderidir. Sınıf mücadelesini devrimle taçlandıran Lenin’in devrimci teori olmadan devrimci pratik olmaz ilkesini izlemesi ve Marksizmin ilkelerinden ödün vermeyerek işçi sınıfının iktidarını nasıl ilmik ilmik ördüğü anlatıldı. Bolşevik Parti devrime giden yolda kitlelere önderlik edecek devrimci bir partinin devrimde nasıl kilit bir öneme sahip olduğunu göstermiştir. Lenin 2. Enternasyonal’in karşısında yer alarak 3. Enternasyonalin kuruluşu için mücadele etmiştir.
Etkinlikte anlatılan bir başka konu da, Alman Sosyal Demokrat Partisinin çürümüşlüğünü ortaya koyan ve onunla mücadele eden Rosa Luxemburg ve Karl Liebknecht’in devrimci Marksizmin mirasına sahip çıkıp “emperyalist savaşa karşı asıl düşman içerde, silahları burjuvaziye yönelt” diyerek kitleleri nasıl doğru yola kanalize etmek için mücadele ettikleriydi. Rosa Luxemburg ve Karl Liebknecht 2. Enternasyonalin ihanetçilerine karşı savaş açtı, ancak ne acıdır ki sınıf mücadelesinin önderliğini yapan ve Marx’ın peşinden gidiyor gibi görünenlerin ihaneti Rosa ve Karl’ın katledilmelerine ve Alman devriminin yenilmesine neden oldu.
Mustafa Suphi ve on dört yoldaşı Kemalizmin entrikaları sonucunda Karadeniz’de boğduruldu. Mustafa Suphi, Türkiye Komünist Partisinin kurulması ve devrimci Marksizmin yaşadığımız topraklarda yayılması için kavga verdi. TKP’nin kuruluş kongresindeki tüzük ve program Ekim Devriminin ve Komünist Enternasyonalin devrimci ruhunu yansıtıyordu. Etkinlikte Mustafa Suphi’nin TKP’si ve bugün onun mirasçısıyız diyenler arasındaki farklar da vurgulandı. Enternasyonalizm mücadelesinin Stalinizm tarafından nasıl yozlaştırıldığı anlatıldı.
Bugün bizlere düşen görev bu devrimci önderlerin hayatlarını öğrenmek, hataları ve sevaplarıyla dersler çıkararak bu mirasa sahip çıkmak ve emanet ettikleri bayrağı taşımaktır. Kapitalist sistem bütün dünyada işçi ve emekçilere yönelik saldırılarını sürdürüyor ve varolduğu günden bu yana yaşamımızı zehir ediyor. Sömürü, açlık, yoksulluk ve savaşlar devam ediyor. Tüm bunlara karşı onurlu bir insan olabilmek ve yaşadım diyebilmek için mücadele etmemiz gerekiyor. Tıpkı bunun nasıl olacağını bize gösteren Marksist devrimci önderlerimiz gibi.
Ölenler dövüşerek öldüler, güneşe gömüldüler.
Vaktimiz yok onların matemini tutmaya!
Akın var güneşe akın, güneşi zaptedeceğiz!
Güneşin zaptı yakın!
link: Kartal’dan MT okuru bir işçi, Kalbim Yine Çarpıyor, Kalbim Yine Çarpacak!, 22 Şubat 2006, https://marksist.net/node/930
1917 Ekim Devrimi inancımızı tazeliyor
İstanbul Üniversitesi öğrencisi olarak çevremde gördüğüm keskin suskunluğun vermiş olduğu rahatsızlıktan olsa gerek, zaman zaman aklıma Ekim 1917'yi getirerek inancımı tazeliyor ve daha sıkı sarılıyorum davaya.
İçinde bulunduğumuz kapitalist sistemin iki temel sınıfı olan burjuvazi ve işçiler yüzyıllardır bir savaşım içindedir. Bu savaşım yüzyılların yüzyıllara sanki bir vasiyetiymiş gibi devam etmektedir. Kimi zaman yükselen sıcak çatışmalar, kimi zamansa fırtına öncesini andıran bir sessizlik... Şimdi olduğu gibi fabrikalarda, sokaklarda, tarlalarda yaprak kıpırdamaz bir durgunluk...
Sınıfsal mücadelemizin vazgeçilmez yapıtaşı olan proletarya yolunda emin adımlarla ilerlediğimiz bugünlerde şunu görüyoruz ki, tarih bilinci açık olmadıkça kapitalist düzen daha çok sömürecek hayatı yaratan milyonlarca insanı. İşte bu nedenledir ki, Marksist tutumumuz kandil içinde tükenmek bilmeyen fitil gibi bekleyecek ve nesnel koşullar sağlandığında Ekim 1917'de olduğu gibi tarih bilinci yüksek yoldaşlar tarafından ateşlenecek ve bütün dünyayı saracak.
Tam bu noktada asıl sorunumuz olan enternasyonal çapta örgütlü, ideolojik donanıma sahip, kitleler sokağa döküldüğü zaman doğru atılımlarla işçileri iktidara taşıyacak bir önderliğin eksikliği çıkıyor ortaya.
Diyorum ki site bu yolda çok önemli bir çabadır.
diyorum ki:
sınıfsız beşerlere açılan kapıda
geleceğin pasını silenlerle
aynı safları paylaşıyoruz
kapı aralandıkça
,m
,ma
,mar
,mark
,marks
,marksi
,marksiz
,marksizmin ışığı
aydınlatıyor geleceği
ve,
her keresinde yumruğu
daha derinlere vuruyoruz
bir elimizde MANIFESTO
diğerinde yüreğimizle
link: İstanbul Üniversitesinden MT okuru bir öğrenci, 1917 Ekim Devrimi inancımızı tazeliyor, 9 Kasım 2004, https://marksist.net/node/1202
1 Mayıs ve Sermayenin Saldırıları
İşçi sınıfının uluslararası birlik, mücadele ve dayanışma günü olan 1 Mayıs bir kez daha tüm dünyada kutlandı. İstanbul’da ise güne damgasını vuran, 1 Mayıs kutlamalarının iki ayrı yerde yapılması oldu.
Bu topraklarda yaşanan 1980 darbesinin yol açtığı yenilgi sonucunda, devrimci hareketin işçi sınıfı örgütleriyle, sendikalarla bağları kopmuştur. 90’lı yılların başında, kopan bağları yeniden kurmak, kaybedilen mevzileri yeniden kazanmak için bir çaba içerisine girilse de, bu uzun ve zahmetli mücadelenin yükünü taşıyamayan devrimci hareket, sendikaları hain sendika bürokratlarının eline bırakmış ve sınıftan kopuk bir söylem geliştirmeye başlamıştır.
özellikle bazı merkezci grupların bir yandan birlikten dem vururken 1 Mayıslarda işçi sınıfının gündem ve taleplerinden uzakta gündeme getirdikleri ayrı 1 Mayıs kutlamalarına, geçtiğimiz yıllarda birçok kere tanık olmuştuk. Sözkonusu grupların sabırsız solcuları işçi sınıfının temel örgütleri olan sendikaların içinde sabırla yaratılabilecek militan bir mücadelenin yükünü ve sorumluluğunu almaktan kaçınmaktadır. İşçi sınıfının öncülüğünü yaratma iddiasında bulunan bu anlayışlar enternasyonalist devrimci görevlerinin gereğini yerine getirememekte, sol sekter lafazanlığa düşmekten de kurtulamamaktadır.
Bu seneki “iki ayrı” 1 Mayıs mitinginin niteliği geçen senelere göre farklılıklar taşıyor. İşçi sınıfına ihanette sınır tanımayan sendika bürokratlarının, kendi aralarındaki rekabetleri böylesi bir it dalaşına zemin hazırlamıştır. DİSK ve KESK tribünlere daha “sol” görünme çabaları içindeyken, Türk-İş çağlayan alanında tek başına borusunu öttürme fırsatı buldu. Kısacası sendika konfederasyonlarının gündemleri de işçi sınıfının talep ve gündemlerinden fersah fersah uzaktadır.
Türkiye de iki ayrı alan tartışması devam ederken, sermaye sınıfı Türkiye’de ve tüm dünyada işçi sınıfının uzun ve zorlu mücadelelerle elde ettiği, uğrunda ağır bedeller ödediği kazanımlarına çok yönlü saldırılar yöneltiyor. İşçi ve emekçilerin iş ve yaşam koşulları her gün biraz daha kötüleşiyor. Açlık, sefalet, işsizlik daha da korkunç boyutlara ulaşıyor, eşitsizlik derinleşiyor. Dünya coğrafyasının her santimetrekaresinde biz işçilerin emeği ile yarattığı değerlere el koyan burjuvazi, dünyayı paylaşmak için yürüttüğü savaşlarda biz emekçileri birbirimize öldürtüyor. Bu savaşlarda ölen ve sakat kalanlarımızdan çok daha fazlası iş kazalarında aynı kadere mahkûm ediliyor.
Yeryüzüne yayılmış milyarlarca işçiyiz. Kalabalığız ama henüz kendimiz için bir arada değiliz, bu yüzden kapitalist çarkların dişlileri arasında ezilen biziz. Kapitalist düzen öyle bir noktaya geldi ki savaş makinelerini, işkencelerini ve infazlarını, cellâtlarını ve kurbanlarını medyası aracılığıyla tüm dünyaya izletecek kadar pervasızlaştı. Afganistan, Filistin, Irak; tüm bu bölgelerde vahşet yoksul işçi ve emekçileri vuruyor.
Kapitalist dünya düzeninin yeni bir kriz dönemine girdiği açıkça görünmektedir. Emperyalist paylaşım kavgasının sıcak çatışmalara yol açtığı alanlar giderek genişliyor. Savaş onların savaşı olsa da ölenler hep bizleriz.
Dünya işçileri bir gün mutlaka kendi gerçekliğini kavrayacak ve değiştirme iradesiyle birleşecektir. 1917’nin o şanlı Ekim günlerinde silahlarını burjuvaziye doğrultan emekçi sınıflar tüm insanlığa kurtuluş yolunu göstermişlerdi. Onların gösterdiği yoldan yürümek ve yeni bir tarih yazmak görevi bizlerin omuzlarındadır.
link: Kartal'dan MT okuru bir işçi, 1 Mayıs ve Sermayenin Saldırıları, 30 Mayıs 2004, https://marksist.net/node/312
Rekabetin Gölgesinde 1 Mayıs
Bu yıl 1 Mayıs’ı yine açlık, işsizlik, kriz ve savaş ortamında karşıladık. Dünya kapitalizmi 2000’li yıllarda içine düştüğü derin ekonomik bunalımdan henüz kurtulabilmiş değil. Irak’ta devam eden emperyalist işgal, Afganistan, Filistin ve dünyanın birçok yerinde yaşanan çatışmalar, emperyalistlerin yeni yerlere yönelik hazırladıkları saldırı planları kriz ortamının devam ettiğinin en açık göstergesidir. Bütün bunlara uluslararası burjuvazinin işçi sınıfının elindeki tüm sosyal, sendikal ve ekonomik haklarını gasp etmeye yönelik saldırılarını eklemeden geçemeyiz elbette.
İşçi sınıfı örgütsüzlüğünün sonucunda dünyanın her köşesinde kendisine yönelik saldırılara karşı henüz militan bir mücadeleyle cevap veremiyor. Bazı Latin Amerika ülkelerinde ortaya çıkan devrimci durumu, Enternasyonal düzeyde örgütlü, güçlü bir önderlikten yoksun olduğu için ne yazık ki lehine çeviremedi.
Türkiye’ye baktığımızda da durum pek de farklı değil. Yanı başımızda yaşanan emperyalist savaşa karşı işçi sınıfı gereken tavrı takınamamış, hatta sendikal bürokrasinin burjuvazinin iştahını kabartan pastadan pay almasına yönelik yayılmacı politikalarının kuyruğuna takılmasına karşı anlamlı bir direniş de gösterememiştir. Çıkarılan 4857 sayılı iş yasası, iş güvencesi yasası gibi yasal değişikliklerin getirdikleri, götürdükleri ortadayken adeta hiç sesi soluğu çıkmamıştır. Çalışma koşulları daha da ağırlaşmış, ücretler düşmüş, işsizlik yaşanan krizle birlikte kat be kat artmış durumda. Çalışma süreleri uzamış, bu da iş kazalarının ve ölümlerin artmasına neden olmuştur. Sendikasızlaştırmaya yönelik saldırılar artmış, sendikalaşmaya çalışan işçiler ise ya sarı sendika yada işten atılma arasında tercihe zorlanıyorlar.
İşçilerin bütün bunlara karşı taleplerini, tepkilerini alanlarda yükseltmesi ve 1 Mayıs gibi tarihsel bir mücadele gününe sahip çıkması bu koşullar altında her zamankinden daha da önemli bir hale geliyordu. Ancak sendika ağalarının 1 Mayıs öncesinde yarattıkları belirsizlik, 2004 1 Mayısına damgasını vurdu. 1 Mayıs öncesinde, öncü işçiler, sınıfın daha geniş kesimlerini ne tür taleplerle alanlara taşıyacaklarını, mücadeleyi nasıl daha militan bir temelde ve uzun vadeli olarak yükseltebileceklerini değil, 1 Mayısın nerde kutlanacağını tartışmak zorunda bırakıldı. DİSK ve KESK’in Taksim’e çıkacaklarını duyurmaları, TÜRK-İŞ’in ise izin verilen alan dışında kutlamaya katılmayacağını açıklaması oluşturuyordu bu belirsızliği. Elbette her şey bununla bitmiyor. “Taksim” sözcüğünü ağzında eveleyip geveleyenler, ne yükselen bir sınıf hareketinin basıncıyla hareket ediyorlardı ne de mücadeleyi yükseltme niyetiyle. Eğer kendilerine destek olan sol çevreler olmasaydı, girişimleri tam bir fiyaskoyla sonuçlanacaktı! Türk-iş ise kendi başına günü kurtarmaya yönelik bir eylemle 1 Mayısı kutlamaya dünden razıydı. Çünkü, dev kitlesiyle işçi sınıfının 1 Mayıs alanını sahiplenmesi burjuvaziyi nasıl korkutuyorsa, bu sendika ağaları da aynı korkudan nasiplerini alıyorlar. Bu korkudan ötürüdür ki, burjuvazi yıllardır, haftalar öncesinden 1 Mayısı karalamaya ve kitleleri alandan uzak tutmaya yönelik yayınlarla dolduruyor gazete köşelerini ve televizyon ekranlarını. Elbette bu sendika ağaları da hiçbir çalışma yapmayarak ve dahası kendilerine rağmen alanları dolduran işçilerin çoşkusunu baltalamaya dönük özel önlemlerle burjuvazinin bu kampanyasına çanak tutuyorlar.
Tüm bu yaşananlar zaten örgütsüz olan geniş işçi yığınlarının son ana kadar ne yapacakları konusunda yaşadıkları kararsızlığı açıklamaya yeter. Diğer taraftan bir çok fabrikada 1 Mayıs işçilerin gündemine bile girmedi. Bu durum, bilinçsiz şçilerin gözünde çatışma ortamı olarak canlanan 1 Mayısı artık bir de sendikaların girdikleri sidik yarışının simgesi olarak algılamalarını beraberinde getirir herhalde.
Tüm bunlara rağmen 1 Mayıs Saraçhane’de ve Abide-i Hürriyette alanlara çıkan 50.000 civarındaki bir katılımla kutlandı. Sendika ağaları bir 1 Mayısı daha kazasız belasız atlatmış olmanın huzuru ile evlerine dönerken, Abide-i Hürriyet ve Saraçhane’de alana çıkan binlerce işçi bu 1 Mayısta yan yana, omuz omuza duramamanın burukluğunu yaşadılar.
Yaşanan bu belirsizlik ve dağınıklık en büyük zararı elbette biz işçilere vermiştir. Çıktığımız alanda belki moralimiz bile bozuldu. Fakat içinden geçmekte olduğumuz dönemde moral bozukluğunu, hayal kırıklığını bir yana bırakıp mücadeleye dört elle sarılmak zorundayız. Bu durumun, hele biz öncü işçiler açısından hiç de sürpriz olmaması gerekir. Şu unutulmamalıdır ki, sendikaların tepelerine çöreklenmiş bürokratların gerçek yüzleri bir kez daha ortaya çıkmıştır sadece.
Bu 1 Mayısın öncü, devrimci işçilere adeta görevini bir daha atırlatan, omuzlarındaki yükün ağırlığını hissettiren tarafını da görmek gerekir. Sendikaların tepelerine çöreklenmiş bu bürokratlar varken asla boş durmak yok. Onların göstermelik çağrılarına kanıp rehavete kapılmak yok. İşçileri fabrikalardan alanlara taşıyacak olanlar bizleriz. Yine o alanlarda birleşerek bürokratları sendikalardan defetmek de, militan sınıf mücadelesini geliştirmek de, 1 Mayısı burjuvazinin dayatmalarından kurtarıp “özgürleştirmek” de, biz komünist işçilerin çabalarıyla mümkün olacak. Biz işçiler ancak sendikalarımıza sahip çıkıp örgütlülüğümüzü pekiştirerek sendikalarımızdan bu asalakları defedebiliriz. Sendikalarımızı ancak militan sınıf sendikacılığı perspektifiyle gerçek mücadele örgütlerine dönüştürebiliriz. Önümüzdeki 1 Mayısa kadar koca bir yılımız var. Üstelik bizler için mücadele ile geçecek bir yıl. Hiçbir şeyi son ana bırakmadan her gün, her yerde, her alanda, her işyerinde ve her sendikada sınıf mücadelesini yükselt.
Yaşasın 1 MAYIS
Yaşasın İşçi Sınıfının Uluslararası Mücadele Birliği
link: Gebze'den MT okuru bir metal işçisi, Rekabetin Gölgesinde 1 Mayıs, 4 Mayıs 2004, https://marksist.net/node/317