Kapitalizm toprağımızın, suyumuzun, havamızın kirletilmesi, ormanlarımızın yakılıp kül edilmesi, doğamızın talan edilmesidir. Grevlerimizin yasaklanması, kazanılmış haklarımızın gasp edilmesi, demokratik hak ve özgürlüklerimizin ortadan kaldırılması, ekmeğimizin küçülmesidir. Kapitalizm emeğe ve doğaya düşmandır. Geleceğimizi karanlığa boğmaya çalışan kapitalizme ve faşist rejime karşı emeğimize ve doğamıza sahip çıkmak zorundayız.

Roboski katliamının 10. yıldönümü olan 28 Aralıkta, İstanbul Bahçelievler’deki HDP ilçe binası silahlı bir faşistin saldırısına uğradı. Binadaki üç partilinin direnmesi üzerine can kaybının yaşanmadığı bu saldırı, Haziran ayında HDP İzmir il binasında Deniz Poyraz’ın vahşice katledildiği faşist saldırının bir benzeridir. 10 yıldır Roboski katliamının faillerinin yargılanması konusunda tek bir adımın atılmadığı Türkiye’de, Deniz Poyraz’ın katilinin yargılanma süreci de karanlık dehlizlerde boğulmak istenmektedir.

2019’da yoksulluğa, eşitsizliğe, adaletsizliğe, devlet terörüne, neoliberal saldırı politikalarına karşı ayağa kalkan Şilili emekçiler, taleplerinin bu düzenin sınırları dahilinde karşılanmasının olanaksız olduğunu bu kez de reformist bir hükümetin iktidarını deneyimleyerek göreceklerdir. Bu deneyimin hüsrana ve yılgınlığa dönüşmemesi ancak gerçek alternatife, devrime yöneldikleri takdirde mümkün olacaktır. Bu nedenle Şili’de de proleter devrimcilere çok büyük bir sorumluluk düşmektedir.

Sosyalist hareket saflarında faşist rejimden emekçi kitlelerin çıkarları temelinde kurtulmak için yapılması gerekenlere yoğunlaşan bir tartışma süreci yaşanıyor. Bu tartışmalarda, emekçilerin sorunlarının gerçekten çözülebilmesi için sadece rejimin değil, bir bütün olarak sermaye düzeninin yıkılması gerektiği düşüncesi de geniş bir kabul görüyor. Dolayısıyla devrimci strateji, ittifak/cephe/blok gibi konuların yanı sıra, aslında bunların tümü için olmazsa olmaz olan örgütlenme meselesi de gündeme geliyor. Bizler de, işçi sınıfının devrimci örgütlenmesi ve emek cephesinin önemi konusuna yaklaşımımızı, güncel tartışmalarda öne çıkan bazı hususlar bağlamında bir kez daha hatırlatmayı yararlı görüyoruz. Bu metin, Elif Çağlı’nın bu konuya odaklanan bazı yazılarının ilgili bölümlerinden derlenmiştir.

Gözümüz yok malında mülkünde dünyanın / Üçünde beşinde gözümüz yok / Emeğin kavgasını yükseltmektir bütün sebeb-i varlığımız / Bir de eğer / Ölmez de yaşıyor olursak o gün geldiğinde / Dünya gözüyle görmektir işçiden yana değiştiğini dünyanın / Fakat / Dediği gibi o büyük ozanın / Belki de / O günden önce öleceğiz / Yaşımızı yakamıza dikmedik ya / Lakin / Bir kere düştükten sonra yola / Görmek de birdir çıkılan yolun sonunu, uğrunda ölmek de bir...

Son bir yıldır ekonomi uçuruma doğru yuvarlanırken, her gün zam üstüne zam gelirken, her ay milyonlarca insanın faturalarını ödeyemediği, evine ekmek almakta bile zorlandığı bir zamanda iktidar ne yapıyor dersiniz? Ekonominin yolunda gittiğine dair yanılsamalar yaratmakla, yalan balonlarını şişirmekle uğraşıyor tabii ki! Gücünü her geçen gün biraz daha kaybetmeye devam eden iktidar, eskisi gibi güçlü olduğu imajını çeşitli oyunlarla yeniden yeniden sahneye koyuyor. Tıpkı bir yıl önce Gaziantep’te hiçbiri ilk kez açılmayan, hatta bazıları 45-50 yıl önce açılmış olan 300 fabrikanın “açılışı” gibi.

Tıpkı tarihteki diğer örnekler gibi bu olağanüstü rejimin akıbeti de olağanüstü süreçler tarafından belirlenecektir ve bu dönem açılmıştır. Mesele, işçi sınıfının bu sürece kendi sınıf çıkarları temelinde örgütlenmiş bağımsız bir aktör olarak katılmasının sağlanıp sağlanamayacağıdır. Bu noktada, görece mücadeleci sendikaların harekete geçmeye başlamaları, daha kitlesel mitingler örgütlemeleri, sosyalist örgütlerin bu mitinglerde daha yüksek katılımlarla yer almaları, faşizme karşı mücadelenin temel ayaklarının güçlenme potansiyeline işaret etmektedir.

ABD’de pamuk ekimi için yok edilen ormanlar ve pestisitlerle zehirlenen toprak, Hindistan’da tekstil kimyasallarıyla zehirlenmiş sular yüzünden kanserden yüzlerce çocuğun öldüğü köyler, Türkiye’de kot kumlama işi yaptıkları için silikozisten ölen işçiler, Bangladeş’te 1000’den fazla işçinin hayatını kaybettiği Rana Plazalar, Şili’de Atacama çölünü dolduran atık giysi dağları, okyanuslarda plastik ve mikrofiber parçacıklarla zehirlenen balıklar, tüm dünyada havasız ve ışıksız merdiven altı atölyelerde çalışan kadınlar çocuklar... Bu manzara kapitalizmin manzarasıdır ve bu manzarayı yaratanlardan çözüm beklemek akıldışıdır.

Türkiyeli emekçilerin yıkıcı bir yoksullaşma yaşadığı, her alanda sıkışan ve çıkmazı büyüyen rejimin ise emekçilerin tepkisini bastırıp onları sindirmeye çalıştığı bir dönemde, DİSK’in çağrısıyla 12 Aralıkta Kartal’da gerçekleştirilen mitinge binlerce işçi katıldı. Kortejler halinde Kartal Meydanına yürüyen işçiler, rejimin ve sermayenin saldırılarına karşı güçlü bir şekilde seslerini yükselttiler. Pandemi bahanesiyle getirilen miting yasaklarının ve iki yıl üst üste 1 Mayıs mitinginin dahi yapılamamasının ardından işsizliğe, yoksulluğa ve rejimin baskılarına karşı örgütlenen bu mitinge DİSK’e bağlı çok sayıda sendikanın yanı sıra sosyalist örgütler de coşkulu bir katılım sağladı.

Kapitalist sistemde sınıf ayrımlarını göz ardı ederek soyut bir “insan hakları” tanımlaması yapmak doğru değildir. Üretim araçlarının özel mülkiyetine dayanan kapitalist sistemde insan haklarına ilişkin sarf edilen şaşaalı sözlerin arkasında tek bir gerçek var: Kapitalistlerin özel mülkiyet ve sömürü hakkını korumak! İnsanların sınıf, renk, dil, milliyet, cinsiyet, meslek, yetenek ayrımı gözetmeden eşit haklara sahip olması, yani gerçek eşitlik ve özgürlük ancak sınıfsız bir toplumda mümkündür.

Yıkıcı biçimde sürdürülen endüstriyel faaliyetlerin yarattığı çok boyutlu çevre sorunları, pervasızca sürdürülen madencilik yüzünden meydana gelen tahribatlar, atmosferdeki karbondioksit konsantrasyonundaki artış, biyoçeşitlilikteki azalma, radyoaktif kirlilik, yıkıcı sonuçları olan iklim değişikliği vs. vs. Gezegenin yaşanabilirliğini tehdit eden çevre felâketleri artık ekolojik kriz olarak ifade edilebilecek bir düzeye ulaşmış durumda. Bunun esas sorumlusunun, özellikle son yüzyıl boyunca ivmelenerek artan kapitalist tarzdaki üretim olduğu da açık.