AKP hükümeti, hızlı büyüme politikalarının gerektirdiği miktarda enerjiyi üretebilme kapasitesine sahip olabilmek için, her türden teknolojiyi ve doğal kaynağı kullanmak istiyor. En ufak dereye varıncaya kadar bütün akarsulara hidroelektrik santralleri (HES) kurma çabaları, altın ve gümüş madenleri başta olmak üzere doğa koruma alanlarını bile madenciliğe açma uğraşları bu isteğin ortaya çıkan sonuçlarından bazıları. Akkuyu’da nükleer santral kurmak için gösterilen cansiperane mücadeleyi ve kömürle çalışıp çevresinde muazzam kirliliğe yol açan termik santrallere hız verme kararlılığını da bunlara eklemek gerek.

Şili’de öğrencilerin grev ve direnişleri aylardır devam ediyor. Aynı zamanda işçiler de öğrencilerin taleplerine sahip çıkarak mücadele çıtasını yükseltiyorlar. Eğitim ve sağlıkta özelleştirmelerin durdurulmasını, sosyal hak gasplarına son verilmesini ve daha iyi yaşam koşullarının sağlanmasını talep eden Şilili işçi ve öğrenciler anayasanın değiştirilmesi için sokaklara çıkıyorlar.

Dikkati çeken önemli noktalardan biri Türkiye’nin de emperyalist paylaşım pazarlıkları içerisinde etkin bir rol oynamaya çalışmasıdır. Türkiye sosyalist solunun bir kesimi tarafından Türkiye bağımlı, yeni-sömürge ya da yarı-sömürge bir ülke olarak görülse de, gerçekliğin bununla yakından uzaktan ilgisinin olmadığını Arap coğrafyasında Türkiye’nin attığı adımlar ve izlediği politika çok net bir biçimde göstermektedir. Çin’den sonra dünyanın en çok büyüyen ikinci ekonomisi pozisyonunda olan Türkiye, olanca iştahıyla hinterlandında söz sahibi olmaya ve emperyal niyetlerini hayata geçirmeye çalışmaktadır.

Baskı, imha, inkâr ve asimilasyon politikaları nedeniyle kangrene dönüşmüş olan Kürt sorunu, üzerinde yaşadığımız topraklarda yaklaşık 150 yıldır varlığını sürdürüyor. Fakat bugün bu sorunun böyle köklü bir tarihi olduğu geniş kitleler tarafından ne yazık ki bilinmiyor. Aksine, tümüyle bilinçli bir devlet politikasının ürünü olarak, mesele, son otuz yılda ortaya çıkmış, dış güçler tarafından yapay olarak yaratılmış, bir avuç “eşkiya” tarafından başlatılmış bir “terör” sorunu olarak algılatılıyor. Yaratılan bu algı nedeniyle, kitleler sorunun gerçek niteliğini, meşruiyetini kavramak ve kabullenmekte zorluk çekmekte, şovenizme teslim olup akıl tutulmasına uğramaktadır. Oysa Kürt sorunu derin tarihsel kökleri olan ve bugün dört ülkeye dağılmış 20 milyondan fazla nüfusa sahip bir halkın bağrında hissettiği yakıcı bir sorundur.

Burjuva gazeteler kocaman başlıklarla savaş naraları atıyorlar. Savaş düzeni alan medya, masa başında kendinden menkul operasyonlar düzenliyor, asıp kesiyor, mağaraları temizliyor, milliyetçilik kusuyor. Düzen cephesi, halkın tepki göstermesi, meydanlara çıkması ve balkonlara bayrak asması için elinden geleni ardına koymuyor. Ellerine bayraklar verilmiş gençlere kentlerin caddelerinde ölüm kokan sloganlar attırılıyor. Devletin tepesi saldırgan tutumu tırmandırıyor ve “intikam”, “kökünü kazıyacağız” demeçleri veriyor. İzmir gibi güya çağdaş kentlerden “kana kan, intikam” sloganları yükseliyor.

Sosyalist hareketin gelişmeler karşısında politika üretmedeki bu basiretsizliği, onun, aslında emperyalist-kapitalist sistemin yarattığı belâların ve zulmün altında inim inim inleyen ve bir çıkış arayan kitlelerin gözünde bir türlü alternatif ve umut haline gelememesi sonucunu doğurmuştur. Oluşan boşluğu ise, Türkiye'nin de içinde bulunduğu Ortadoğu coğrafyası özelinde İslami hareketler, Avrupa'da ve Latin Amerika'da ise burjuva solu doldurmuştur. Sosyalistlerin bir diğer büyük yanılgısı da bu noktada devreye girmiştir. Örneğin Latin Amerika'da, gerçekte kitlelerin devrimci kalkışmalarının ve yarattıkları dalganın sönümlendirilmesi, işçi sınıfı ve ezilenlerin hareketinin düzen içi kanallara çekilmesi işlevine sahip olan Chavez gibi liderler, 21. yüzyıl sosyalizminin kurucusu olarak selamlanmıştır. Kimi yerde devrimci durumlar "devrim başladı" denilerek abartılırken, kimi yerde önemsenmesi gereken halk hareketleri "emperyalizmin oyunu" gibi lanse edilerek küçümsenmiştir. Aslına bakarsak, bu yanlış yaklaşımların ortak noktası Amerikan karşıtlığına indirgenmiş ve anti-kapitalizmden kopartılmış çarpık bir anti-emperyalizm anlayışı ve Stalinizme dayanan çarpık bir sosyalizm kavrayışıdır. ABD'ye karşı olan ve devletçi uygulamaları hayata geçiren her örnek olumlanarak kutsanmış, diğerleri ise küçümsenmiştir.

Son dönemlerde Özel Yetkili Mahkemeler meselesi sıkça haber konusu yapılıyor ve bu mahkemelerin kapatılması talebiyle basın açıklamaları, duyurular vs. gerçekleştiriliyor. Sermaye sınıfı içindeki iç hesaplaşmada AKP hükümetinin temsil ettiği taraf mesafe kaydettikçe ve buna paralel olarak diğer tarafı temsil eden kanadın içindeki pek çok kişi hapse tıkıldıkça yargı sistemi hararetli bir şekilde tartışılır oldu.

Depremin ilk gününde, yıkılan binaların altında kalan yüzlerce insanın “kurtarın bizi” çığlığı etraftakileri kuru insan gücüyle hiçbir şey yapamamanın çaresizliğine sürüklerken, devlet akşam saatlerine kadar ortada yoktu. Kızılay deprem bölgesine ilk gün 1200 çadır ve 4500 battaniye götürmekle övünürken, on binlerce insan o geceyi sıfırın altına inen hava sıcaklığına rağmen çoluk çocuk sokakta geçirmek zorunda kaldı. Enkazı kaldıracak iş makinelerini, arama kurtarma ekiplerini ve sağlık görevlilerini derhal koordine edip devreye sokmaya sıra geldiğinde, “güçlü devlet” sırra kadem bastı.

Kongre’nin, misyonuna uygun olarak önüne koyduğu görevlerde birleşik bir mücadeleyi örgütleyebilmesi Türkiyeli emekçiler açısından son derece önemlidir. Burjuvazinin ve sermaye devletinin Kürt halkına ve emekçi sınıflara yönelik saldırılarının doruğa tırmandığı, emperyalist savaşın bölgeyi kasıp kavurduğu mevcut konjonktürde, işçilerin, emekçilerin ve ezilen halkların ortak mücadelesi her zamankinden daha yakıcı bir gereklilik halini almıştır. Halkların Demokratik Kongresi bunu hayata geçirme yolunda anlamlı bir girişim olarak desteklenmeyi hak etmektedir.

52 yıllık yaşamını sosyalist mücadeleye adayan Özgür Gelecek gazetesi Kartal Temsilcisi Suzan Zengin hayatını kaybetti. 14 Ekimde Tuzla Aydınlı Cem Evi’nde cenaze töreni yapılan Suzan Zengin, ailesi, dostları ve devrimci çevreler tarafından Aydınlı mezarlığına defnedildi.

Her yıl olduğu gibi bu Ekim ayında da Türkiye’de cumhuriyetin kuruluş yıldönümü kutlamalara sahne olacak ve burjuva cumhuriyet 88 yaşına girmiş olacak. İşçi sınıfı ve diğer yoksul emekçiler için, komünistler için, Kürtler için, gayrimüslimler için, her türlü mezalimle, katliamlar, işkenceler, zindanlar, sürgünler, açlık, yoksulluk ve mahrumiyetlerle dolu 88 yıl geride bırakılmış olacak. Tam da bu sebeplerle olsa gerek, ne denli şaşaalı olursa olsun, diğer birçok resmi kutlamalar gibi 29 Ekim kutlamaları da onca zorlamalara rağmen geniş yoksul emekçi kitlelerde pek ilham uyandırmıyor, yankı bulmuyor.

Bütün dünyada burjuva hükümetler işçi sınıfının ekonomik-sosyal haklarına ve sendikal örgütlenmelerine ilişkin saldırı programlarını hayata geçiriyorlar. Ekonomik krizin faturasını işçi sınıfına ödetmek isteyen sermaye sınıfı, burjuva hükümetlerden yeni saldırı yasalarının bir an önce çıkartılmasını istiyor. Hemen her ülkede farklı adlarla hazırlanan ve uygulamaya sokulan saldırı yasalarının özü aynı: İşçi sınıfının kazanılmış haklarını geriletmek, dünyayı sermaye sınıfı için dikensiz gül bahçesine çevirmek.

Jones Ana'nın özyaşamöyküsünün 7.bölümü.
Haziran 1902’de Batı Virginia’daki Clarksburg’lu taşkömürü madencileriyle bir toplantıdaydım. Grev sorunu hakkında konuşuyordum, madenciler arasında insan başka ne hakkında konuşabilir ki? Dokuz sendikacı, yakındaki bir ağacın altında oturmuşlardı. Bir federal polis şefi onlara, tutuklu olduğumu bana söylemelerini bildirmiş. Sendikacılardan biri kürsüye geldi. “Ana” dedi, “tutuklanmışsın. Ellerinde, senin konuşmanı yasaklayan bir mahkeme emri var.”

AKP hükümetinin “KCK operasyonu” adı altında yaptığı baskınlar, gözaltılar ve tutuklamalar tırmanarak devam ederken, buna yönelik protesto eylemleri de yaygınlaşarak sürüyor. Baskıların sona ermesi ve tutukluların serbest bırakılması için 6 Ekimde Bağcılar BDP binasında toplanıldı.