Neolitik Son...

Ben ki neolitik zamanlarda bir megaronda
Kapalı kapılar ardında, kaçak
Akşamları baykuşlar tünüyor karanlık toprak damlara
Çığlıkları doluyor uykularıma
Sokaklara ilişen kanlı bir savaş sürüyor
Sürüyor vahşi avcılar atlarını 
Çocuklar kaçıyor dağlara
Çıkamıyorum saklanıyorum

Bir megaronda saklanıyorum düşümde
Çivilerden kalemler tutuyorum ellerimde
Duvarlara şiirler yazmayı düşünüyorum ama
Yazmayı unutuyorum,
Düşünmeyi ve konuşmayı da
Susmayı da bilmiyorum 
Yalancı kelimeler dönüp duruyor dudaklarımda
Susmalar çoğalıyor kelimeler çekildikçe

Ki ben öyle bir çağdayım, 
Yalnız silahlar kuşanıyor kavimler, dişlerinde kan
Ben mi? Yalınayak kaçıyorum zamandan 
Bir coğrafyada ki, boylu boyunca toprak 
Kayıyor ayaklarımın altından 
Üst üste kurulan şehir cesetleri
Ve Hades’in korkunç gözleri
Ve çocukların, güneş lifleri kirpiklerinde 
Saçlarında güneş kursları
Ve umut ellerinde Hitit mayını…

Ben bir yerlerde bir megaronda 
Ölüyorum dört duvar arasında…
Görüyor musunuz?