Emperyalist Savaşlara Hayır!

Emperyalist kutuplaşmadaki bu yeni aşamayı başlatan plan, program ve girişimlerin dünya üzerindeki somut yansımalarını önümüzdeki dönemde daha fazla göreceğiz. Bu yansımaların toplamda emperyalist savaş dinamiklerini daha da harlayacağını görmek için de kâhin olmaya gerek yok. Lenin’in dediği gibi emperyalistler arasında yeni güç dağılımı oluştuğunda denge ancak zor yoluyla kurulabilir. Altyapı yatırımları yapılacağı söylenen ülke ve bölgeler aynı zamanda askeri üs ve yığınak bölgeleri haline getirilmeye çalışılacaktır.

Uzun iç savaş yıllarından sonra 20 yıl ABD işgali altında yaşayan Afgan halkı için çile bitmiyor. ABD’nin çekilmesi ve merkezi hükümetin düşmesiyle ülke Taliban’ın kontrolüne geçti. ABD’nin 20 yıllık savaştan sonra önünü açtığı Taliban’ın zulmünden kaçan binlerce insan Kabil Havaalanına akın etti. Sonuç Kabil Havaalanında yaşanan korkunç görüntüler oldu. “Afganistan’dan kurtulmak ve mümkünse Batı ülkelerine gitmek isteyen bu insanları havaalanı etrafına çekilmiş duvar ve dikenli teller de durduramadı. İnsanların uçaklara binmek için birbirini ezdiği, hareket halindeki uçaklara tutunmaya çalıştığı ve bu sırada kimilerinin düşerek öldüğü kaos manzarası, insanlık açısından bir trajedidir. 

ABD Başkanı Joe Biden, Nisan ayında Afganistan’daki askerlerini geri çekeceğini, böylece ülkesinin “en uzun savaşını” resmi olarak sona erdireceğini duyurdu. Çekilmenin tamamlanacağı tarih olarak Manhattan’daki Dünya Ticaret Merkezi kulelerine ve Pentagon’a saldırının 20. yıldönümü olan 11 Eylül 2021’i işaret etti. Bu açıklama bir anda dünya gündemine oturdu, yoğun tartışmalara neden oldu.

Suriye savaşının başlamasının üzerinden 10 yılı aşkın bir zaman geçti. Üçüncü Dünya Savaşının en kanlı cephelerinden birini oluşturan bu savaş Suriye halklarına korkunç ve bitmeyen bir yıkımdan başka hiçbir şey getirmedi. 10 yılın bilançosuna baktığımızda karşımıza çıkan tablo tek kelimeyle korkunçtur ve bu vahşetin sorumluları da açgözlü bir hırsla savaşı başlatan, sürdüren emperyalist ve kapitalist güçlerdir. Bu süreçte 500 binden fazla insan hayatını kaybetmiş, 2 milyon insan yaralanmış; 7 milyona yakın Suriyeli ülke dışına kaçmak, 7 milyona yakını da ülke içinde evini, işini her şeyini kaybederek göç etmek zorunda kalmıştır.

2011’de Arap isyanı deneyimini yaşayan, 2014 ve 2018’de ülke çapındaki eylemlerle kapitalist düzenin oluşturduğu koşullara tepkisini gösteren Yemenli kitleler Mart ayında Aden’de tekrar ayağa kalktılar, yaşam koşullarını protesto ederek başkanlık sarayına yürüdüler. İşçi ve emekçiler var oldukça umut bitmez. Dünya işçi sınıfı yürüyor, yürüyecek, düşe kalka öğrenecek, dayanışmayla ve örgütlülükle devleşecek. Sınıf devrimcilerinin emek emek ter akıtarak, göz nuruyla büyütecekleri devrimci önderlikler dev bir sel gibi çağıldayacak olan işçi sınıfını zafere taşıyacak ve işçi sınıfı dünyadaki tüm acıları, tüm gözyaşlarını bitirecektir.

Erdoğancı sermaye fraksiyonu sahip olduğu İslami geçmiş ve referanslarla kendisini İslam dünyasına önderlik edebilecek en büyük, hatta yegâne aday olarak görmektedir. Dünyanın büyük bir çalkantı ve yeniden şekillenme sürecinde olduğunun farkında olan bu kadro bunun boşluklar ve fırsatlar doğurduğunu hesap etmekte, cüretkâr, girişken, saldırgan olunmadıkça bu fırsatlardan yararlanılamayacağını, hatta eldeki varlığın da kaybedileceğini düşünmektedir. İşçi-emekçi kitleler için buradaki politikanın bir din kardeşliği ve dayanışması olarak algılanması ya da “büyük devlet” olmanın gereklerinden ya da görünümlerinden biri olarak görülmesi bir ideolojik yanılsamadır. Vurgulayalım ki bu bir kan ve gözyaşı politikasıdır, tüm ülkelerin emekçileri için felâketler içermektedir.

Kapitalizm altında ne Kafkasya’nın ne Ortadoğu’nun ne Asya’nın yaraları sarılacak. Birbirleriyle gerçekte sorunları olmayan halklar, kapitalizm yıkıldığında gerçek özgürlüğe ve barışa kavuşacak. Suyun yolunu Ekim Devrimi açtı. Ve ancak Ekim Devriminden çıkartılacak derslerle kavgaya atılan dünya proletaryası sonsuz acılar çağına son verecek.

Neresinden bakarsak bakalım, bu savaşın emekçiler açısından haklı bir yönü bulunmuyor. Türkiyeli emekçiler bu savaşa karşı çıkmak zorundadırlar. Toplumsal desteği azalan, ekonomik alanda alabildiğine sıkışan, izlediği saldırgan dış politikayla arzu ettiği ya da ilan ettiği hedeflere varamayan iktidar, burjuva muhalefeti felçleştirmek ve kitleleri körleştirmek için en ucuz olan yola başvuruyor: milliyetçilik ve militarizmi körüklemek! Kısa vadede bu politikadan umduğunu belki bulabilir ama eninde sonunda işler tersine dönecektir.

Her halükârda İsrail ile BAE arasında imzalanan türde anlaşmaların bölgede kalıcı bir barışa ve emekçilerin refahına hizmet etmeyeceği apaçıktır. Kapitalist iktidarların hiçbirinin niyeti de bu değildir. Barışa ve refaha giden tek yol bölge emekçilerinin birleşerek burjuva iktidarların kirli anlaşmalarını boşa çıkarmaları ve sömürü düzenini yıkmak üzere siyasal iktidarı bizzat kendi ellerine almalarıdır.

TC egemenleri emperyal hedefler doğrultusunda boylarından büyük işlere kalkışmışlar, tökezledikçe daha da tutarsızlaşıp daha büyük zikzaklar yapmak zorunda kalmışlar, savaşın herhangi bir cephesinde kalıcı bir geri adım atarlarsa elini verenin kolunu kaptıracağı düşüncesiyle oynadıkları kumarda eli giderek daha da büyütmüşlerdir. TC’nin askeri kabiliyeti ve iktisadi gücü düşünüldüğünde, körükledikleri savaştan amaçlarına ulaşarak çıkmaları pek mümkün değildir. Bunun son örneğini Libya’da yaşanan gelişmelerde görmek mümkündür.