Mis Gibi Kokuyor İşçi Sınıfının Bağrında

Bozkırı bilirsiniz. Baharın yağmurunu yedi mi bozkırın toprağı, hayret ki ne hayret! Toprağın çıkınına saklanmış milyarlarca tohum filizlenir. Yeşili göz kamaştırır. Bozkır yağmuru gördü mü, ciğerlerinden hayatı bir nefes gibi dışarı salar. Canlı cansız ne varsa soluk alır, soluk verir. Kurumuş ağaç kabuklarından mantarlar çıkar. Dokunsan eline nasır bırakacak kayalardan filizler boy verir. Bahar, bozkırı ve bozkırın insanını çelimsizlikten, ezilmişlikten alır. Onlara güç verir, özgüven verir. Yaşamaya dair umut verir. Yağmuru yedi mi bozkır, hayret ki ne hayret! Bir başka kokar memleket.

Bilir misiniz çölde döngele adında bir bitki vardır. Kötü nem koşullarının olduğu çöllük ortamda gövdesinden ayrılır ve yollara düşer. Yuvarlanır, yuvarlanır. Baştan sona, doğudan batıya, kuzeyden güneye ve sonra gerisin geriye tekrar tekrar yuvarlanır durur. En kötü yaşam koşullarının olduğu çölün kurak mevsiminde bu döngele bitkisi neredeyse hiç durmaz. Aradan aylar geçer, bazen de yıllar. Yaşam bu ya hep aynı gitmez. Nemli bir rüzgâr hafiften bir yağmur bıraktığı anda, yerlerden döngele filizlenmeye başlar. Meğer kurak çöllükte, rüzgârın peşinden döne döne dolaşan bu bitki, tohumlarını saçıyormuş dolaştıkça. Hem de kimsenin umut etmediği, herkesin bu topraklardan bir şey olmaz dediği memlekete. Dedim ya yağmuru yedi mi bozkır, hayret ki ne hayret! Bir başka kokar memleket.

12 Eylül faşist darbesinin yarattığı yenilgi ve umutsuzluk coğrafyasında, SSCB’nin de dağılmasıyla iyice çoraklaşan, kendisi için “bu topraklardan bir şey olmaz” denilen işçi sınıfının; baharını, yağmurunu ve tohumların tohumunu yaratanlara bin selam olsun. Marksist Tutum 20 yaşında! Mis gibi kokuyor işçi sınıfının bağrında.