Tek yol mücadele etmek

Sizlerle tekstilde yaşanan sıkıntıları, nasıl bir iş ortamı olduğunu paylaşmak istiyorum. Ancak nereden başlayacağımı bilemiyorum, çünkü tekstil sektörü başlı başına sorun. İşyerlerinin birçoğunda sayılı üretim ya da barkotlu üretim denilen sistem işliyor. İşçiler bu sistemde kendilerinden istenen sayıyı çıkartmak zorundalar, çünkü aksi halde akşam paydos saatinden sonra ve molalarda bedava çalıştırılıyorlar. Patronlar için 15 dakikalık molada bir şeyler yemeniz ya da biraz dinlenmenizden çok, bir parçanın daha bedavaya üretilmesi önemli. Kameralı sistemde çalışıyoruz. Kameraların işçilerin güvenliği için değil, denetimi için konulduğunu herkes biliyor. Maaşlarımız zamanında yatmadığı gibi aynı sektörde çalışan birçok arkadaşımız sigortasız çalıştırılıyor. Haftada 45 saatten fazla çalışıyoruz ve sabahlara kadar mesailerin sürdüğü oluyor. İşbaşında konuşmak yasak, bu sektörde işveren temsilcilerinden küfürler işitilip, hakaretlere uğrayabiliyoruz. Yemekler birçok yerde kötü ve sağlıksız. Mesaiye kaldığımızda öğlen yediğimiz yemekten kalanlar tekrar önümüze geliyor. Sürekli kumaşların olduğu bir ortamda çalıştığımızdan birçoğumuz kumaşların boya ve tozlarından ağız yaraları ve alerjiye, solunum hastalıklarına yakalanıyoruz. Makineci arkadaşlarda sürekli kambur çalışmaktan bel ve boyun hastalıkları oluyor. Ayakta çalışmaktan kaynaklı varis gibi hastalıklar sık sık yaşanıyor. Ağır mesailerin ardından bayılmalar patronların gözünde normal sahneler gibi.
Tüm bunların bitebilmesi için tek çaremiz mücadele etmek. Biz de bunu yapacağız. Mücadelenin önemini ve nasıl mücadele edileceğini İşçi Öz-Eğitim gruplarından öğrendik. Oradaki çalışmalarla bu sorunu sadece bizim değil dünyada birçok işçinin ve sektörün yaşadığını öğrendik. Daha önce bu sorunu sadece tekstil işçileri yaşıyor zannediyordum, oysa bizim gibi ezilen birçok işçi var. Bunlara karşı koymanın tek bir yolu var, örgütlenmek.
İşçilerin birliği sermayeyi yenecek!