Kurtuluş Yok Tek Başına!

 Doğru. 
 Haklısın.
 Boşa koysan dolmayan
 Doluya koysan almayan bu hayattan kurtulmalısın
 Fakat nasıl?
 Nasıl kurtulacaksın? 
 
 Bizler,
 Bir ipin ucuna dizilmiş boncuklara benzeriz.
 Bir el 
 Tutup çeker 
 Bir uçtan diğer uca bizi.
 Bir el, 
 Alıp avucuna sıkar;
 Ta ki suyumuz çıkıncaya kadar.
 Bir el
 Sıkıştırıp
 Baş parmağıyla işaret parmağının arasına
 Savurur ha savurur
 Ta ki şaftımız kayıncaya kadar 
 
 Bir el mesela;
 Sen kimsin?
 O kim? diye düşünmeden
 Ayırmadan yani birimizi diğerimizden
 Dizer 
 Fabrikada makinelerin arasına bizi
 Çalıştırır sabah akşam
 Çalıştırır gece gündüz 
 Çalıştırır
 Anamızdan emdiğimiz süt burnumuzdan gelinceye
 Ta ki canımız çıkıncaya kadar 
 
 Bir el,
 Yarım kalmış uykularımız 
 Kirpiklerimizin arasından akarken
 Sabahın dördünde kaldırır yataklarımızdan.
 Tutuşturur kazmayı
 Tutuşturur küreği, çapayı elimize
 Kaz Allah kaz
 Vur Allah vur
 Ta ki
 Güneşin altında yanıp kavruluncaya kadar
 
 Bir el 
 Bütün hayallerimizi söndürür.
 İyi olan 
 Umutlu olan ne varsa içimizde, öldürür.
 Bir el
 İmanımızı gevretir,
 Bir el anamızı ağlatır.
 
 Hangisinden kurtulacaksın tek başına? 
 Hangisinden?
 Hangisine gücün yeter tek başına?
 Hangisine?
 Evet...
 Biliyorum.
 Kurtulmak istiyorsun.
 Haklısın.
 Kurtulmalısın.
 Fakat anlamalısın;
 Kurtuluş yok tek başına.
 Ya hep beraber ya hiçbirimiz!