Bozkırın ortasındayız. Taş çatlak Toprak yarık, dilsiz Buğday başakları Bir o yana bir bu yana salınan gariban evladı gibi . Zayıf, titrek ve mecalsiz. Ne ot biter çölünde Ne gölünde bir yudum su Dal budak Börtü böcek Güneşin altında kavrulur Vın vın öten düşman kılıcı gibi ayazın altında savrulur Bozkır insanıyız. Bakışlarımızdaki isyankâr kavrukluğun, Yanaklarımızdaki tebessümün çiçeğe durmadan Kuruyup gitmesi bundan. Umut, Azıcık filizlenecek olsa toprağın bağrından, Gecenin karnını yarıp Çıngılansa bir çakmak taşı, Umutlansa dağ çakmak taşının çıngısından, Umutlansa deniz... Umutlansa Sabahtan akşama dek milyonlarca kez kasılıp gevşeyen ellerimiz... Gözlerimizin karasından, Dudaklarımızın arasından, Yanılıp yakılıp papatya sarısı bir aydınlığa dursa gülüşlerimiz Vurup kılıcını bıçak gibi keser ayaz. Kesilir Azıcık öfkeye dursa dilimiz. Kan revan içinde serilir bir yana Topraktan yeni çıkmış bir filiz gibi Bilincimizin örsünde dövülmeye duran hayallerimiz. Bozkır insanıyız. Ortasındayız bozkırın. Bozkırın sertliğinde sever, Ayazın keskinliğinde çizeriz çizgilerimizi. Severiz herkes gibi, Herkes kadar... Bilmeyiz başkasını fakat;
Ölürüz sevdiğimiz Ve Yüreğimizdeki hayallerimiz için O hayaller ki Gideriz Bizden önce gidenlerin izinden O izler ki gerçeğe gider O gerçek ki yakıp kül eder O kül ki Savrulur Savrulur Savrulur Bu zulüm düzeni elbet Vuraaa vura bugün ya da yarın devrilir. Deviririz!