Taş Demir Beton bloklar Zamansız ölümler yağdı üstümüze anam Zamansız ayrılıklar Sabahın seheri bile değildi henüz Ve biz Bir daha gün doğumunu göremeyeceğiz Aşk nasıl bir şeymiş ve sevmek ve kavga bilemeyeceğiz Oysa Gündoğumu kızıllığında bir gelincik Seher tazeliğinde bir zamandır bütün çocuklar Keşke görebilseydik Portakal yapraklarının ucundan Çiğ tanesi olup akabilseydik Kim bilir kaç bahar vardı önümüzde Kaç gül kokulu zaman Kim bilir Hangi bahçedeki ağaçların eriklerini taşlayacak Hangi asmanın üzümlerini avuçlayacaktık. Ve kim bilir Hangi aşk Ve hangi kavga türküsünün dizelerini Yeniden yeniden söylemeye başlayacaktık. Vay be anam Şimdi beton blokların arasından ben sana mı ağlasam Yoksa Bütün ruhumla kulak kesilip Yürek dağlayan ağıtlarını mı dinlesem Analar çocukları için ağlar, ağlar biliyorum da;
Ya çocuklar Ya çocuklar analarına ağlamaz mı? Betonun toprağın altına girse de acıyla sızlamaz mı? Sen Uçlarında güneşler yanan saçlarınla Belki ikinci bir kıza Belki kan revan içinde bir oğlana doğumdaydın Oysa ben hiç bilemeyeceğim Bir kız mı doğurduğunu Yoksa Ablasının feryadıyla Kan revan içinde bir oğlunun mu olduğunu. Ama yeter be anam yeter! Yeter ağladığımız Kan revan içinde ölümlere uyandığımız yeter! Nolur;
Umut doğur artık! İsyan doğur. Ellerinde al bayrak Güzel günlere yürüyen mangal yürekli çocuklar doğur. Onlar kaldıracak bu enkazı biliyorum, onlar kaldıracak. Ve ben Ve yüzlerce erkek ve kız kardeşimiz Omuzlayıp Yaşayamadığımız seher zamanlarını yanınıza geleceğiz. Hasretimiz bitecek o gün Zamansız ölümler Zamansız ayrılıklar bitecek. Nolur anam nolur Sen artık kavga Sen artık isyan Sen artık umut doğur.