Direniş ziyaretinde beni çok coşkulandıran ve aynı zamanda çok kahreden tablolarla karşılaştım. Fabrikada çalışan yaklaşık 750 işçinin aileleriyle birlikte aynı coşkuyu yaşaması beni çok duygulandırdı. Eşler, çocuklar sandalyelerde ve masa üstlerinde yumruklarıyla haykırıyorlardı. Kadınlar yine en öndeydi. Grup grup kadınlar, “kadınlardan korkan şerefsizler” diyerek hükümet yetkililerine sesleniyorlardı.

İlk gittiğimde kalabalık bir grup ziyarete gelmişti. Ziyaretçilerin haberi alındığında hazırlıklar başlıyor herkes yemekhanede yerini alıyordu. Salonun kenarlarına konulan masaların üstüne çıkıp stadyum düzenine geçen erkek işçiler tezahürat etmeye hazırlanıyorlardı. İlk etapta bu coşku insanı mutlu ediyor kuşkusuz. Ama kahrolası sistemin her gün beynimizi uyuşturan futbol kültürü ve tezahüratları insanı isyan ettiriyordu. Nerede işçi sınıfının kültürü, kimin maçı bu? Salonun her iki yanında salonu coşturmak üzere masalarda zıplayan, el ve kol hareketleriyle maçlardaki görüntüleri yaşatan işçiler öyle içten haykırıyorlardı ki!? Televizyonda denk geldiğimde insanların herhangi bir futbol takımı için kendilerini parçalamalarını anlayamazdım. Orada gördüklerimden hissettiğim aslında işçilerin direnişte oldukları değil, direniş sloganlarıyla yarattıkları maç havasıydı. Üzüldüm, bizim sınıfımızın marşları yok muydu diye? Lanet olası kapitalizm direnişlerimizi sulandırmayı da başarmıştı. Hele SEKA marşının Mehter Marşının müziğiyle söylendiğini duyduğumda sözüne mi üzüleyim, müziğine mi, susmaktan başka bir şey yapamadım. “SEKA’yı kapatın göreyim sizi, siyasetçi katili yapmayın bizi”, “SEKA’yı kapatana seçimlerde oy vermek yok” gibi dizelerin olduğu ve mehter marşına uyarlanmış bir SEKA marşı! Neden diye sordum kendime? Sonra SEKA işçilerinin seçimlerde AKP’ye oy vermek ve oy toplamak için kapı kapı gezdiklerini öğrendim. Şimdi ise “Tayyip bu şarkı burada bitti” diyorlardı. Evet SEKA işçisi coşkulu bir direniş sergiliyordu, ama milliyetçi bir ruhla.