1 Mayıs mesaj ve mektupları

Tarih boyunca yazılmış sayısız roman, destan, şiir, bestelenmiş sayısız müzik, çizilmiş sayısız resim ve insan emeğinin ürünü olan her şey… Onları üreten insanların eyleme geçme fikri, yani o ilk adım olmasaydı nasıl ortaya çıkardı? Mesela Nâzım şiirleri için kalemi eline hiç almasa, Kapital Marx için kendi kafasındaki fikirlerden ibaret olarak kalsa ya da Amerikan işçi sınıfı 8 saatlik işgünü için meydanlara çıkıp o ilk adımı atmasa ve insan merakını, heyecanını yok sayıp, önyargılarını kıramayıp o ilk adımı atmasa muhtemelen dünyamız bugünkünden çok daha kötü bir halde olacaktı.

Önümüzde işçi sınıfının bir araya gelip taleplerini haykırması için yılın diğer 364 gününden farklı, paha biçilmez olan 1 Mayıs, yani işçi sınıfının uluslararası birlik, dayanışma ve mücadele günü var. Faşist rejimin grevleri yasakladığı, greve çıkan insanlara polis şiddetiyle karşılık verdiği, ekonomik krizin tüm bedelinin işçi sınıfına ödetildiği şu günlerde işçi sınıfı olarak 1 Mayıs meydanlarına akın edip birlikte taleplerimizi haykırmalı, bu diktatörlüğe hep birlikte karşı koymalıyız. Fakat işyerinden, okuldan veya mahalleden insanları 1 Mayıs’a davet ettiğimizde veya bununla ilgili bir konu açtığımızda genel olarak insanların korkularıyla karşı karşıya kalıyoruz.

Ömründe hiç 1 Mayıs’a katılmadığı için o insanın 1 Mayıs hakkındaki bilgisi, medyanın ona sunduklarıyla sınırlı kalıyor. Medya ise egemenlerin kontrolünde olduğundan 1 Mayıs’ı “olayların çıktığı” ve polisin eylem yapan insanlara saldırdığı bir gün olarak yansıtıyor. Kısacası medyada gösterilmek istenen gösteriliyor. İşte tam olarak burada bize büyük bir görev düşüyor: Korku ve önyargıyla sarmalanmış o insana doğru yolu gösterebilmek, o ilk adımı atmasını sağlayabilmek bizim için çok önemli.

İşte o ilk adımı atan kişi kendini büyük bir dayanışmanın ve sınıf mücadelesinin içinde buluyor. Yaşadığı sorunları o meydanda korkusuzca diğer işçi kardeşleriyle birlikte haykırıyor ve en önemlisi de örgütlü bir mücadelenin nasıl olduğunun farkına varıyor. İşte bu yüzdendir ki insanları 1 Mayıs’a davet ederken bir elinden siz tutun, gerekirse o ilk adımı birlikte atın ama yeter ki o adımı atın, attırın. Sınıfsız, sınırsız ve sömürüsüz bir dünya dileğiyle, hepinizin 1 Mayıs’ı kutlu olsun.

31 Mart seçimleri sürecinde, siyasi iktidarın akıllarda kalan söylemlerinden birisi de şuydu: “Oy yoksa hizmet de yok!” Baştan sona tehdit, şantaj, devletin bütün olanaklarını kullanma, emekçileri yapay temellerde kutuplaştırma... Tüm bunlara rağmen siyasi iktidarın 22 yıldır yalanından, kibrinden, tepedenliğinden bıkan kitleler bu defa tepkisini ortaya koydu. Ya sandığa gitmemeyi tercih etti ya da muhalefet partilerine oy verdi. Şüphesiz ki işçi sınıfının sorunları sandıkta çözülemez. Fakat aynı sorunlar hiçbir şey yapmadan, evde oturarak da çözülemez.

Her türlü dalavereye rağmen AKP’nin büyük hilelerle kapatılamayacak bir oy kaybına uğradığı bir gerçek. Dolayısıyla neredeyse her seçim sonrası büyük bir zafer sarhoşluğu yaşayan rejim sözcüleri, 31 Mart gecesi büyük bir şaşkınlık yaşadılar. Bu durumu sindiremeyen rejim göz göre göre Van’da DEM Partinin kazandığı belediyeyi gasp etmeye çalıştı.

Öte yandan yerel seçimlerde belediyelerin önemli oranda muhalefet partilerine geçmesiyle birlikte, yıllara yayılan vurgunun tüm çıplaklığıyla ortaya saçıldığı görülüyor. Neredeyse bütün belediyeler yağmalanmış, kasaları tam takır olduğu gibi hepsi tam bir borç batağına sürüklenmiş. Görüyoruz ki bir taraftan lüks ve şatafattan, görgüsüzlükten, şımarıklıktan en ufak bir taviz vermeyen rejim unsurları, toplumun paralarını har vurup harman savurmaktan da imtina etmemiş.

Biz işçiler, emekçiler ağır çalışma koşullarında kazandığımız üç kuruşun en az yarısını vergi olarak ödüyoruz. Onlarsa paraya endeksli itibarlarından gram tasarruf etmiyorlar. Biz madenlerde, sanayide, rutubetli ortamlarda ömür tüketiyoruz. Onlarsa bizlerden gasp edilen paralarla günlerini gün ediyorlar. Kıt kanaat yaşayan işçi sınıfını utanmazca nankörlükle suçlayanlar, dünyanın en güzide yerlerinde lüks içinde yaşıyorlar. Sermaye sahiplerine, iktidar yandaşlarına sular seller gibi akan kaynak, sıra işçilere, emeklilere gelince birden buhar olup uçuyor. Dolayısıyla ay sonunu getiremeyen işçilere gelince Çalışma Bakanının açıklaması “işçi ve emeklilere ara zam düşünmüyoruz” şeklinde oluyor. Tabii bu zatı muhteremlere sormak lazım; kimin parasını kime vermiyorsunuz? Neredeyse hemen her gün her şeye zam gelirken işçilere ve emeklilere yılda iki defa komik düzeylerde yapılan zamları da bir lütuf mu sanıyorsunuz?

Keyfi bir şekilde kalem hileleriyle, enflasyon yalanlarıyla zaten kuşa çevrilen ücretlerimiz ayın sonunu görmeden eriyip gidiyor. İşçi kardeşler, sermaye temsilcileri krizin ağır faturasını bize ödetmektedirler. Bir taraftan dünya zenginler listesine yeni zenginler eklenirken, diğer taraftan biz işçilerin boğazındaki lokmalara göz dikilmiştir. Boşaltılan Hazine’nin, belediye kasalarının biz işçilere fatura edilmesine izin vermemeliyiz.

Bizler sermayenin saldırılarına örgütlü bir şekilde karşı durup geri püskürtmezsek yeni saldırılar çorap söküğü gibi gelecektir. İşte bu nedenle hak gasplarına karşı işçi sınıfı olarak 1 Mayıs alanlarında yerimizi almalıyız. Sermayenin saldırılarına karşı ortak taleplerimizi haykırmalı, krizin faturasının işçilere değil patronlara kesilmesini dayatmalıyız. Kıdem tazminatı hakkımız, sendikalaşma hakkımız gibi kazanılmış haklarımızı koruyabilmek için, saldırıları püskürtüp sermayenin heveslerini kursağında bırakmak için harekete geçmeliyiz.

Dünyanın çarklarını döndüren işçileri makinenin bir parçasından ibaret gören, uzun ve yorucu mesai saatleri boyunca enerjisini dibine kadar sömüren bu vahşi düzen değişebilir mi? Emek veren, üreten, yaşamın tüm zenginliklerini var eden dünya üzerindeki yüz milyonlarca işçinin maruz kaldığı çalışma koşulları düzelebilir mi? İşte bu soruların cevabını Avustralya’dan Amerika’ya, Fransa’dan İngiltere’ye talepleri etrafında birleşen, örgütlenen ve mücadele eden işçiler 1886 yılında tarihe altın harflerle kazıyarak verdiler. Tarihe “1 Mayıs” diye yazdılar! Gerçekten de günümüzden 138 yıl önce 1 Mayıs 1886’da mücadeleye girişen yüz binlerce işçinin 8 saatlik işgünü mücadelesi, örgütlü işçilerin ne denli büyük bir gücü olduğunu dosta düşmana göstermiştir. Bu nedenle sınıfımızın şanlı Uluslararası Birlik, Mücadele ve Dayanışma Günü 1 Mayıs bir günden çok daha fazlasıdır bizler için.

İşçi sınıfının gençliği olarak heyecanla, coşkuyla meydanlara aktığımız gündür 1 Mayıs. O gün ellerimiz bizleri birbirimizle rekabete sokmaya çalışan patronlar için çalışmaz, tarihsel bir mücadele bayrağını en yükseklerde dalgalandırmak için hep birlikte çalışırız! Bizleri yapay kutuplaştırmalarla bölmek isteyen egemenlere karşı savaşsız ve sömürüsüz bir dünya mücadelemizi bütün renklerimizle haykırırız. Kapitalist düzenin egemenleri bu şanlı günü tarihsel anlamından koparıp içini boşaltmaya çalışsalar da sosyalist bir dünya mücadelesi demektir 1 Mayıs bizler için.

Türkiye tarihindeki en büyük yoksullaşmanın yaşandığı, çalışma saatlerinin uzadığı ve güvencesiz çalışma biçimlerinin yaygınlaştığı bir dönemde karşılıyoruz 1 Mayıs’ı. Fakat tabii ki bugünlere bir anda gelmedik… Kapitalist egemenler 1980 dönemecinden itibaren ücretlerinin düşürülmesi, sosyal haklarının yontulması için işçi sınıfına sistematik olarak saldırmaya başladılar. Bugüne kadar gelinen süreçte emeklilik hakkımızdan sosyal güvenceye varan çeşitli kazanımlarımızı tırpanlayıp bizleri yoksulluğa mahkûm ettiler. Fabrikalarda, hizmet sektöründe çalışan işçiler olarak kredi kartları olmadan bir sonraki ayı getiremez olduk…

Türkiye işçi sınıfı olarak henüz güçlü bir sınıf hareketine sahip olamadığımız için bu ve benzeri saldırıların hesabını soramıyoruz. Çünkü ekonomik ve sosyal saldırılara eşlik eden ideolojik saldırılar örgütsüz olan işçi ve emekçileri böldü, ayrıştırdı. Günümüzde sermayenin temsilcisi siyasi iktidar milliyetçi ideolojisini daha da köpürterek topluma şırınga ediyor. Bu iklimde göçmenlere yönelik ırkçı yaklaşımların önü alınamıyor. Ucuz işgücü kaynağı olarak sömürülen göçmen işçiler topluma ekonomik sorunların kaynağıymış gibi gösteriliyor. Ne yazık ki örgütsüz olduğu için sınıf bilinci olmayan işçilerin büyük çoğunluğu da bu yalanlara inanabiliyor.

Bütün bu ideolojik ve ekonomik saldırılara rağmen tarihsel bilince sahip olan sınıf bilinçli işçiler olarak biliyoruz ki hiçbir karanlık ebedi değildir! Ancak bu koşulları değiştirecek güç de yine bizden başkası değildir. 1 Mayıs’ın yaşayan ruhu bize neyi nasıl yapmamız gerektiğini açıkça gösteriyor. Egemenlerin yalan bombardımanına karşı sınıf cephesini örmek, yaşamın tüm zenginliklerini üreten işçiler olarak birleşmek ve dayanışma içinde olmak zorundayız.

Önümüz 1 Mayıs… Örgütlü mücadeleyi seçmiş genç işçiler olarak etrafımızdaki insanları da bu bilinçle 1 Mayıs’ta meydanlara taşıyacağız. 1 Mayıs’ın ruhuna yakışır şekilde çalışmaktan, kortejimize yeni insanları katmaktan geri durmayalım!

Bugün ekonomik kriz, işsizlik kırbacı tüm dünya işçi sınıfını bunaltıyor. Kâr amaçlı yapılan dünya paylaşım savaşı sadece yayıldığı bölgedeki emekçileri yakmakla kalmıyor, tüm burjuva devletlerin ordularını büyütmesi, savaş bütçelerini arttırmasıyla dünya işçi sınıfının ekmeğinden aşından eksiltiyor. Yayılan savaş üretim ve ulaştırma zincirini etkileyerek fiyatların yükselmesine yol açıyor. Yükseltilen faşizm, milliyetçilik ve yabancı düşmanlığı işçi sınıfını kör ederek kendi sınıfsal ihtiyaçlarını gözetmesine ve bir sınıf olarak sömürücülerine karşı birleşmesine engel oluyor. Dünya emekçileri Filistin, Ukrayna, Suriye gibi cepheler üzerinden bile kutuplaştırılmaya, kör edilmeye çalışılıyor. Halkların tarafında olmak seçeneği değil bir devletin ya da diğer bir otoritenin tarafında olmak seçenekleri dayatılıyor.

Dünyadaki ekonomik kriz koşullarına Türkiye özelinde egemen sınıfın pervasız yağma ve sömürüsü de eklendiğinde geçim koşulları daha da ağırlaşıyor. Totaliter rejim altında siyasal baskılar işçi sınıfını felçleştirmiş durumda ve baskılara karşı yeterli direnç gösterilemiyor. Rejimin sadece işçi sınıfına değil toplumdaki tüm mücadele mevzilerine saldırmasının egemenlere asıl faydası tam da bu. Felçleşmiş, kabuğuna sinmiş bir işçi sınıfı ve daha rahat sömürü.

Biz sağlık emekçileri de bu süreçten payımıza düşeni alıyoruz: Fazla mesailer ve sağlıksız çalışma koşulları, vardiyalı çalışan ebeveynler için kreş ve gündüz bakımevi krizi, sağlıksız yemekler ve dinlenme ortamlarının eksikliği, düşük ücretler ve geçim zorluğu ile boğuşuyoruz. Barınmaya,  yeterli gıdaya, eğitime ulaşım bizler için de sorundur. Üstelik nitelikli sağlık hizmetine ulaşmak sağlık emekçileri için bile krize dönüşmüş durumda.  Öyle ki sağlık çalışanı arkadaşlarımız kendi çalıştığı hastanede değil özel hastanede hastalığına çare aramak zorunda kalıyor.    

Özel hastane kapasiteleri kat kat artarken devlet kurumlarında randevu bulunamaz hale geldi. Bazı tetkiklere aylar sonrasına, bazı ameliyatlara ve diş tedavilerine yıllar sonrasına randevu veriliyor. Koruyucu sağlık hizmetlerine gerekli önem verilmiyor.  Kanser teşhisi konup tetkikler tamamlanana kadar aylar yıllar geçiyor, kanser ilerliyor. Sağlık hizmet sunumundaki sorunlar ve eksiklikleri “içeriden” baktığımızda apaçık görüyoruz ve biz sağlıkçılar bunu çalışma sahalarımızda gündem ediyoruz.  Sağlık alanındaki sorunlar sadece çalışanların sorunu değildir. Dolayısıyla sağlık hizmeti alan emekçilerin de sağlık alanındaki sorunlara karşı mücadele etmesinin önemini gündemimize alıyoruz.

Ayrıca çevre katliamı, suyumuzun, gıdamızın zehirlenmesi, hemen hepsi önlenebilir iş kazaları, iş cinayetleri, meslek hastalıkları bu sistemin günahları arasında. Ülkenin uyuşturucu tacirlerinin cenneti konumuna gelmesi halk sağlığının ayrı bir boyutunu oluşturuyor. En yıkıcı halk sağlığı sorunlarından biri olan savaş büyüyerek yeni bölgelere ilerliyor.

Peki ne yapmalıyız? Bu abluka nasıl dağıtılır? Biz biliyoruz ki sorunlarımızın köklü bir şekilde çözülmesi için kapitalist özel mülkiyetin son bulması, üretim sürecinin yönetiminin ve denetiminin üretenlerin eline geçmesi gerekir. İşçi sınıfının örgütlülüğünü bu bilinçle yükseltmek, sendikalaşmak ve var olan sınıf örgütlerini güçlendirmek gerekiyor. Toplumun üzerindeki baskıların her türlüsüne karşı çıkmak, işçilerin kendi sorunlarının yanı sıra tüm toplumsal sorunlar konusunda politika geliştirmesini ve birlikte davranmasını sağlamak gerekiyor. Emekçilerin kendilerini doğrudan ilgilendiren sorunların yanı sıra, Filistin soykırımı, çevre sorunları gibi duyarlı oldukları diğer konularda da onları aktif mücadele alanına çekmeye çalışmalı, çözüme yürüyüşün bir parçası olmalarını sağlamalıyız. 1 Mayıs gibi mücadele alanlarına dostlarımıza davetimizi örgütlemeliyiz. İşçi sınıfının içinde yürütülen sabırlı çalışmalar totaliter rejimin ablukasında gedikler açacaktır.

Enternasyonalizm bayrağı işçi sınıfı için vazgeçilmezdir. Dil, din, ırk, milliyet, sosyal statü ayrımı gözetmeksizin sağlık hizmetini herkese vermeye adanmış sağlık emekçilerine aslında bunu anlatmak kolaydır. Toplum sağlığı söz konusu olunca Türkiyeli sağlıkçı ayrı, Amerikalı, Yunanlı vb. sağlıkçı ayrı düşünmez. Sağlık için gereken neyse onu gözetir, gözetmelidir.  Bu doğrultuda sağlıkçı kendi devletini “milletini” kayırmaz, taraf tutmaz. Aslında bu insanî olandır da aynı zamanda.

Öte yandan bir coğrafyadaki işçilerin hakları ilerler veya gerilerse diğer coğrafyalardakilerinki de aynı yönde ilerler veya geriler.  Bu nedenle işçi sınıfı doğal olarak enternasyonal bir mücadele vermelidir. Biz toplumcu sağlık emekçileri sınıf mücadelesini tam da böyle kavrıyoruz. Sağlık emekçilerinin orta sınıf serbest emekçi unsurları eriyip gitti ve hekimler de dâhil olmak üzere sağlık çalışanları büyük oranda ücretli işçi olmuş durumdadır. Bu durumda sağlık işçilerinin de kaderi dünya işçi sınıfının kaderiyle ortaktır. Ama asıl olarak tüm toplumu tehdit eden küresel bir ekonomik düzen varken tüm toplum kenetlenmelidir. Tüm toplumu kurtuluş hedefinde kenetleyecek güç ise dünya işçi sınıfından başkası değildir.

Önümüz 1 Mayıs. 1 Mayıs, bütün dünya işçi sınıfını ve emekçileri alanlarda birleştiren büyük bir gün. Miting alanını, sendikaların, politik örgütlerin, demokratik kitle örgütlerinin kortejlerini gören her bir arkadaşımız sınıfın potansiyelini de görecek, neler yapabileceğimize inancı artacak, olasılıkla kendi çevresinde mücadelenin bir parçası olacak ve belli bir dönüşüm geçirecektir. 1 Mayısa katılalım, çevremizdeki tüm emekçileri katalım. Sınıf bilinçli, enternasyonalist, toplumcu sağlık emekçileri olarak bizler tüm sağlık emekçilerini ve sınıf kardeşlerimizi mücadele alanlarına davet ediyoruz. Yanında kaç kişi getiriyorsun diye soruyoruz. Tek başına kurtuluş yok. Savaş tamtamları çalarken, savaş alevleri Türkiye’ye sıçrıyorken örgütlenmekten başka çözüm yok. Haydi, 1 Mayısa!