Ulusal Sorun

Son haftalarda yeni bir “çözüm sürecinin” işletilmekte olduğuna dair tartışmalar gündemi kaplamış durumda. Sürecin devlet katlarında hayli uzun süredir hazırlandığı söylense de, tartışmanın fitili Meclisin yeni çalışma dönemi açılışında Bahçeli’nin DEM Partililere el uzatması ve sempati gösteren jestleri ile ateş aldı. Tartışmalara asıl istimini veren ise Bahçeli’nin Meclis grup konuşmasında Öcalan’ı Meclise gelip konuşma yapmaya davet etmesi oldu. Ne var ki peş peşe yapılan “gündem sarsıcı” açıklamaları, jestleri, patlayan bombaların, bombardımanların, yeni tutuklamaların ve kayyumların izlemesi, hararetlenen politik sürecin hiç de düz bir rota üzerinde ilerlemeyeceğini daha baştan gösterir niteliktedir.

Sermayeden ve onun tüm renklerden siyasi temsilcilerinden gerçek bir savaş karşıtı duruşu beklemek nafiledir! Çünkü bu onların sınıf doğalarına terstir! Egemenlerin çıkarları için ezilenleri peşinden sürüklediği tüm savaşlarda, karşı duruşu samimiyetle ortaya koyanlar tarih boyunca hep ezilenler oldu. Açgözlü kapitalistlerin kendi çıkarları uğruna giriştikleri savaşlar, işçi ve emekçi kitleler için daha fazla yokluk, daha fazla yoksulluk, açlık, göç ve ölüm anlamına geliyor! Ancak ve ancak sosyalist bir dünya yaratmak için verilecek bir mücadele egemenlerin kirli savaşlarına ve o savaşı yaratan iktidarlarına son verebilir!

10 Ekim 2015’de Ankara’da DİSK, KESK, TMMOB ve TTB tarafından düzenlenen “Emek, Barış ve Demokrasi” mitingine IŞİD canileri tarafından yapılan canlı bomba saldırısı sonucunda aralarında anaların, çocukların, işçilerin, gençlerin, ninelerin, dedelerin olduğu 104 barış karanfili hayatını kaybetti, 500’den fazla insan yaralandı. Aradan geçen 9 yılda ne acımız dindi ne öfkemiz. Siyasi iktidarın seçim öncesinde ve sonrasında önünü açtığı katliamlarla başlattığı kaotik ortam sayesinde oluşan korku iklimi ve devamında gelen faşizm, Türkiye’de bugün emekçilerin yaşadığı yoksulluğun, geleceksizliğin, durmadan körüklenen militarizmin, baskının da yapıtaşlarından biri oldu.

Üçüncü Dünya Savaşı yayılıp şiddetleniyor. ABD ve İngiliz emperyalizmi, zaman zaman siyasi temsilcilerinin ağızlarından çıkan ters yönlü açıklamalara rağmen hem Ukrayna-Rusya savaşını daha da büyütmek üzere hem de Ortadoğu’da yürüyen savaşı çok daha geniş bir alana yaymak ve derinleştirmek için çaba harcıyorlar. Bugün karşımızda koca bir dünya savaşı gerçeği durmaktadır ve buna son vermenin yolu emekçilerin militarizme ve kapitalizme karşı devrimci seferberliğinden geçmektedir. Kapitalizmin yarattığı iktisadi yıkıma, yükselen faşizm tehlikesine ve büyüyen dünya savaşına karşı emeğin birleşik direniş cephesini yaratmak her yerde en acil ihtiyaçtır.

Filistin halkının kurtuluşu da, dünya halklarının savaşın yeni halkalarının parçası haline gelmekten kurtulması da bölge emekçilerinin, İsrailli emekçilerin ve giderek tüm dünya emekçilerinin mücadeleyi yükseltmesine bağlıdır. İsrail’de kısa süren genel grevin, yükselen protestoların İsrail egemenleri üzerinde yarattığı etki düşünülürse, dünya işçilerinin savaşın karşısında durmak için nasıl bir yol izlemesi gerektiği açıktır.

Rejimin bugün Kürtlere yönelik baskıları ve şoven histeriyi bu denli körüklemesi şüphesiz Suriye’ye düzenlemek istediği büyük askeri harekâtı düzenleyememiş olmasıyla, kayyumlara, savaşa, Öcalan’a tecride duyulan tepkinin büyümesiyle, eylemlerin Avrupa’ya yayılmasıyla ilgilidir. Çok açık ki rejim Kürtlere gözdağı vermek, intikam almak istemektedir. Bir yandan Esad’la görüşme planlarından bahsedilirken bir yandan askeri harekât için uluslararası alanda zemin yoklanmaktadır, Türkiye’nin Suriye’deki askeri saldırıları artarak devam etmektedir. Kürtlere ve siyasi temsilcilerine yönelik baskılar artarken bu durum aynı zamanda örgütsüz kitleleri susturmanın, hizaya çekmenin aracı haline getirilmektedir. Rejim yoksulluk içindeki milyonların kendisine yönelik tepkisinin büyümesini engellemeye, hedef şaşırtmaya çalışıyor.

Suruç ve ardından yaşananlar faşist rejimin inşa sürecinin ilk adımlarıydı. Sonrasında atılan adımlarla da faşist rejim iktidara geldi. Suruç’tan günümüze siyasi iktidar faşist baskının dozunu her alanda arttırarak egemenliğini sürdürüyor. Belediyelere kayyum atanmasından başta Selahattin Demirtaş olmak üzere çok sayıda Kürt siyasetçiye müebbede varan hapis cezaları verilmesine, faşist rejim sopasını Kürt halkının üzerinden eksik etmiyor. Her fırsatta milliyetçiliği ve Kürt düşmanlığını kışkırtıyor. Kürt halkını temsil eden siyasetçileri terörist ilan ederek hapse atıyor. Ama bu karanlık ilânihaye sürmeyecek. Faşist rejimin baskılarının, zorbalığının, Suruç’un ve diğer tüm katliamlarının hesabı elbet bir gün sorulacak.

Türkiye’de rejim güçleri de burjuva muhalefet partileri de, “KKTC” yöneticileriyle birlikte, Kıbrıs çıkartmasının 50. yıldönümünü büyük törenlerle kutluyorlar. Bilindiği gibi Türk ordusu 20 Temmuz 1974’te adanın kuzeyine askeri çıkartma yapmış, 14 Ağustosta gerçekleştirilen ikinci harekâtın ardından ise bu çıkartmayı açık bir işgale dönüştürmüştü. Türkiyeli egemenler tarafından “Barış Harekâtı” olarak lanse edilen bu işgal, 15 Kasım 1983’te bir adım daha ileri gidilerek Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti (KKTC) adında bir devletin kurulduğunun ilanıyla birlikte kalıcı hale getirilmişti. Türkiyeli egemenler bunu Kıbrıs Türklerinin bağımsızlığı ve kurtuluşu olarak lanse etseler de, ne KKTC bağımsız bir devlet olarak uluslararası arenada kabul görüyor ne de Kıbrıs Türkleri kendilerini bağımsız ve kurtulmuş olarak görüyor. Aksine TC’nin mutlak hâkimiyeti altında olan kuzey Kıbrıs’ta emekçiler onyıllardır bu işgalin ve bölünmüşlüğün acısını çekiyorlar. Aşağıda, Zeynep Güneş’in Aralık 2001 tarihli “Kıbrıs Sorununa Marksist Yaklaşım” adlı yazısının, sorunun tarihçesinden işgale ve sonrasına uzanan süreci ele alan bölümlerini tekrar yayınlıyoruz.

Depremde de yangında da selde de, batıda da, doğuda da sınırsızca sermayeyi ihya etmeye odaklanmış politikalar emekçilerin canını alıyor, doğasını talan ediyor, geçim kaynaklarını kurutuyor. Hatay, Maraş, İzmir’de deprem, Diyarbakır, Mardin, Muğla’da yangın, Çorlu’da tren kazası, Amasra, Soma, İliç’te işçi katliamları ve onlarca facianın asıl sorumlusu bu azgın sermaye iktidarıdır. Kamu kaynaklarının sermayeye sınırsızca ve hesapsızca peşkeş çekilmesi, hesap verme korkusunun olmaması sonucunda ocaklar sönüyor, ciğerler yanıyor. Bu vurdumduymazlığa, bezirgân saltanatına, zulme son vermenin yolu var: Egemenlerin oyununa gelmeden sadece acıda değil mücadelede de birleşmek. Felâketleri yaratan kapitalizme, felâketleri büyüten faşizme karşı mücadelede emek cephesini güçlendirmek, alanlarda birleşmek ve bu sömürü düzenini yıkmak

Gerek ABD-BM’nin sözde ateşkes planının ve İsrail’in “taktiksel ara” kararının gerekse de kapalı kapılar ardında yürütülen pazarlıkların, Gazze’de adeta soykırım boyutuna ulaşan katliamı durdurmayacağı ortadadır. Gazze’de Filistin halkı can vermeye ve sefaletin pençesinde kıvranmaya devam ederken sahnelenen bu tiyatro ve ikiyüzlü diplomasi de bir kez daha göstermektedir ki Filistin halkının kurtuluşunu sağlayacak olan ne El Fetih ne Hamas ne de ABD, Rusya veya İran, Türkiye gibi güçlerdir. Filistin halkının kurtuluşu yürüyen kanlı emperyalist savaşın durdurulmasına bağlıdır. ABD ve İngiltere başta olmak üzere pek çok ülkede işçi ve emekçilerin, gençlerin düzenledikleri kitlesel protestolar izlenmesi gereken yolu göstermektedir. Tarihsel bir kriz içinde debelenen kapitalist-emperyalist sistemin yıkılması hem süregiden emperyalist savaşın sonlandırılması hem de insanlığın ve dünyanın mahvolmaktan kurtulmasının yegâne yoludur.

Rejimin içeride ve dışarıda tüm emekçilere ve Kürt halkına yönelik çok boyutlu saldırı politikaları karşısında belirleyici olan emekçilerin ve Kürt halkının direnci ve mücadelesi olacaktır. Bu saldırıların boşa çıkarılması için işçilerin birliğini ve halkların kardeşliğini çok daha kararlı bir şekilde savunmak şarttır. Bu rejimin yıkılması da bu zemin üzerinde yükseltilecek olan emek cephesinin mücadelesinden geçmektedir.

Dört bir koldan “dış mihraklar”ın kumpasları ve saldırısı altında olunduğu algısını yaratan egemenler, böylelikle kendi çıkarları için yapılan her türlü halk düşmanı eylemi meşrulaştırarak rahatça gerçekleştirmeye çalışmaktadırlar. Egemenlerin her türlü saldırısına karşı koyulması ve bu sömürü düzeninin yıkılması için, Türkiye’de de, ABD’de, Avrupa’da da, dünyanın geri kalanında da sınıf mücadelesinin çok daha örgütlü ve bilinçli olarak yükseltilmesi ve sınıf dayanışması ağlarının güçlendirilmesi elzemdir.

Kobanê davasında kararın açıklandığı gece, 28 Şubat davasından tutuklu 7 general için af kararı çıkarılması da rejimin kalıcılaşma adımlarının bir parçasını oluşturmaktadır. Mümkün olduğunca CHP’yle uzlaşıp radikal muhalefeti etkisiz hale getirme stratejisine dayanacağı anlaşılan bu yeni yol haritasının radikal muhalefet açısından bir yeniliği yoktur elbette. Zira hedefe konan Kürt hareketi ve sosyalist hareket rejimin inşasına giden yolun başından itibaren hedefe konmuştur zaten. Bugün yapılmak istenen CHP’nin buna sessiz kalmaya devam etmesini sağlamaktır.

Hiç utanmadan akademik özgürlükten, barıştan söz edenler, sırf barış istediler diye “barış akademisyenleri”nin görevden alınmasının, işe geri dönüş konusundaki mahkeme kararlarının hiçe sayılmasının, Boğaziçi Üniversitesinin kayyum rektörünün protesto yapan öğrencileri polise ihbar edip okuldan atmasının, akademisyenleri okuldan uzaklaştırmasının, ODTÜ’de daha yeni Devrim Stadyumunun şenlik için kullanımının yasaklanmasının unutulduğunu mu sanıyorlardı acaba?

İsrail’in 7 Ekimden bu yana sürdürdüğü Gazze’ye yönelik saldırılarında on binlerce Filistinli hayatını kaybetti, hayatta kalanlar ise açlık, yokluk ve hastalıkla boğuşuyor. Şu ana kadar en az 30 çocuğun açlık nedeniyle öldüğü belirtiliyor. Filistin davasının hamisi ve İslam âleminin lideri pozları kesen Erdoğan ise soykırım boyutuna varan bu katliam karşısında sermayenin ekonomik ve siyasi çıkarlarını önde tutan ikiyüzlü siyasetini sürdürüyor.