Kadın Sorunu

Tecavüz ve kadın cinayetlerinde yani benzer vakalarda rejim, hele ki olay Kürt illerinde gerçekleşiyorsa, kendine yakın olanları korumayı tercih etmektedir. Siyasi iktidar, rejim yanlısı tarikatlarla veya kesimlerle işbirliği yaparak ve izlediği politikalarla toplumu karanlık bir girdabın içine itmektedir. Çocuk ve kadın cinayetlerindeki artış, bu durumun vahametini gözler önüne sermektedir. Kendini dindar olarak gösteren siyasi iktidar, çocukların geleceği ve kadınların değeri konusunda sahte söylemlerde bulunsa da yaşanan olayları örtbas etmeye çalışmaktadır.

Çocuklar tarikat yurtlarında tacize, tecavüze uğradıklarında sesi çıkmayan rejimin, mesele iktidarlarını pekiştirmek olduğunda sesi oldukça yüksek çıkmaya başlıyor. Okullarda açlıktan ağlayan çocukları görmezden geliyorlar. Bir öğün yemek vermeyi bile masraf olarak görüyorlar. Kadın cinayetlerinin haddi hesabı bulunmuyor. Karısını öldüren adama iyi hal davranışından dolayı cezalarda indirim yapıyorlar. Adeta öldürmeyi teşvik edercesine ödül gibi cezalar veriliyor. Bahsettikleri ailede eşitlik kavramı bulunmuyor. Bütün zorlukların yükü kadının üstüne yıkılmaya çalışılıyor. Sorunlar kadınların cephesinde daha da katmerleniyor. Bu programda destek aldıkları kurumların hepsi kendi yandaşları ve kurumlardan oluşuyor.

İşçi sınıfının kadınlarının sorunları çok yönlü, dertleri büyük. Fakat unutmamak gerekir ki her türlü olumsuzluğun karşısında aynı zamanda bir direnç gelişiyor. Dünyanın pek çok yerinde yükselen mücadelelerde kadınların sayısının her geçen gün arttığı bir gerçektir. Her geçen gün daha fazla kadın kapitalizmin esaret zincirlerini kırarak bir adım atıyor ve kendisi için, çocuklarının geleceği için meydanlara çıkıyor, sesini yükseltiyor. Dünyanın dört bir yanında işçi sınıfına yönelik saldırılara, emperyalist savaşlara, doğanın katledilmesine, kadına yönelik şiddet ve ayrımcılığa, kürtaj hakkına getirilen kısıtlamalara karşı eylemler düzenleniyor ve bu eylemlerde kadınlar ön saflarda yerini alıyor.

Amerika kıtası halklarının Avrupalıların gelişinden sonraki tarihi bugün demokrasi nutukları atan Avrupa’nın ve ABD’nin nasıl zalimlikler üzerine kurulu olduğunu gösteriyor. Kıtanın köleleştirilmesi ve halkların katledilmesi üzerinde yükselen bu büyük güçlerin tarihi aynı biçimde kadın emeğinin nasıl yok sayıldığını da gösteriyor. Öte yandan bu gerçeklik ezilen cins olan kadının, çağımızda, neden cinsiyetle sınırlı bir çerçevede değil de sınıfsallıkla belirlenen bir zeminde mücadele yürütmesi gerektiği sorusunun cevabına kapı aralıyor.

Son derece mesnetsiz iddialara dayanan nafaka tartışmaları neden bu kadar gündeme oturtuluyor? Nafakanın yüksek miktarlarda ve uzun yıllar ödenmesini burjuva sınıfın erkeklerinin sorun olarak gördüklerine ve Erdoğan rejiminin bu adımı atmasında bunun da bir rolü olduğuna şüphe yoktur. Fakat bu meselenin sadece bir ayağıdır ve asıl olan değildir. Burada iktidarın asıl niyeti boşanmayı engellemek ve kadını her koşulda erkeğe bağımlı kılmaktır. “Aile kurumunun güçlendirilmesi” söyleminin arkasında da bu niyet yatmaktadır.

Komünist düşmanlığı, Kürt düşmanlığı, göçmen düşmanlığı, LGBT düşmanlığı, kadın düşmanlığı, ateist düşmanlığı… Rejim “cambaza bak” oyunuyla emekçileri paralize etme ve birbirine düşürme politikasını kesintisiz sürdürüyor. Ancak bu yolla iktidarını koruyabileceğini, işçileri, emekçileri gerçek sorunlarından uzaklaştırabileceğini biliyor ve oyununu ustalıkla oynuyor. Bu oyunu bozacak tek şey, toplumsal muhalefetin bütünlüklü, tutarlı bir demokrasi mücadelesi vermesidir. Fakat burjuva muhalefetin korkaklığı, sinikliği, güdük demokratlığı, kimi kesimlerinin ise düpedüz gericiliği ve anti-demokratikliği bunun önünde temel engeli teşkil etmektedir.

Bu köhne zihniyet ve örgütlü zalimlik karşısında kadınlar sinip geri çekilmemekte, onurlarını korumak ve bu zihniyete karşı durmak için hayatları pahasına mücadele etmektedirler. Kadın düşmanlığında birleşen şer ittifakının 14 Mayıs seçimlerinde karşısında en önce bu direngen kadınları bulacağından hiç şüphemiz yoktur.

8 Mart Uluslararası Emekçi Kadınlar Gününü 6 Şubat depremleri nedeniyle biraz buruk ama kapitalist sisteme öfkemiz çok daha bilenmiş olarak karşıladık. Resmi rakamlara göre 46 bin insanımızı kaybettiğimiz, binlercesinin hâlâ enkaz altında olduğu, yüz binlerce insanımızın yaralandığı, milyonlarca emekçinin hayatının tarumar olduğu 6 Şubat depremlerinin yaraları sarılabilmiş değil ve kapitalizm bu yaraları kapatmadan yenilerini açmaya hazır.

"Aileyi koruma” ve “LGBT tehdidini engelleme” başlıklarıyla nicedir ısıtılan faşist kampanyaya hız verildi. İstanbul Sözleşmesinin kaldırılması, tarikatları memnun etmek için bu kampanyanın bir parçası olarak atılmış bir adımdı. Şimdi, yeni yasal düzenlemelerle, LGBT karşıtı nefret mitingleriyle bu kampanya hızlandırılıyor. Bu vesileyle neden genelde sağ muhafazakâr siyasetin, özelde de faşizmin aile konusunu ve homofobik histeriyi bu denli köpürttüğünü açıklamaya çalışalım. Zira son dönemde tüm dünyada yükselişte olan faşist hareketlerin hem tarihsel hem de güncel ortak yönlerinden biridir bu husus.

Amerika’da doğmuştu ve orada yaşıyordu. Kölelerin doğum, ölüm kayıtları ya da nereden getirildiklerine ilişkin bilgiler genelde tutulmadığından onun da geçmişiyle bağı koparılmıştı. Sahipleri onun ve atalarının ezelden beridir köle olduğunu ve köle olarak kalacağını söylüyorlardı. Ama bunlar adi yalanlardan başka bir şey değildi. O, atalarının çok uzaklardaki, okyanusların ötesindeki yurtlarından zorla koparılıp getirildiğini, köleleştirildiğini biliyordu. Köleler, belki de özgür ve mutlu yaşadıkları geçmişin unutulmasından korktukları için, tekrar özgür olacaklarına dair umutlarını yitirmekten korktukları için köklerini kuşaktan kuşağa aktarmaya çalışıyorlardı ama zinciri kesintisiz devam ettirmek nasıl mümkün olabilirdi ki?

İran’da kadınların kendilerine dayatılan başörtülerini çıkarmasına ilişkin görüntü ve videoların sosyal ağlarda yayınlanması devam ediyor. “Başörtüsü Zorunluluğuna Hayır” ve “Başörtülü-Başörtüsüz” kampanyasında kadınlar, başörtüsü zorunluluğunu protesto edip tepkilerini göstermek ve kapanıp kapanmamaya özgürce karar verme haklarını vurgulamak için kendi fotoğraflarını ve videolarını çekerek yayınlıyorlar.

ABD’de, 24 Haziranda Yüksek Mahkeme, 1973 yılında yürürlüğe koyulan federal kürtaj hakkı kararını bozduğunu açıkladı. Yüksek Mahkemenin bu kararıyla, yıllardır kürtajı yasaklamak veya sınırlamak isteyen Cumhuriyetçilere ve çeşitli kesimlerden muhafazakârlara gün doğdu. Mahkeme 3’e karşı 6 oyla, Cumhuriyetçilerin desteklediği ve 15 haftadan sonra kürtajı yasaklayan Mississippi yasasını onayladı.