Ocak ayı vesilesiyle ölümlerini andığımız tüm bu büyük devrimcilerin mirası bizim geleneğimize, yani devrimci Marksist, ya da bir başka deyişle enternasyonalist komünist geleneğe aittir. Onlar bize aittir ve onları hem düşmana karşı, hem de sahiplenir görünen, ama gerçekte onların mirasının özüyle bağdaşmayan politik duruşları olanlara karşı korumak boynumuzun borcudur. Bunu yerine getirebilmenin en iyi yolu da onların yasını tutmak değil, onların mücadelelerinden ve hatalarından gerekli dersleri çıkarmak ve hepsinden önemlisi onların uğruna savaştıkları devrimci Marksist bir Enternasyonali yeniden ve dünya devriminin yeni bir dalgası gelmeden önce yaratmaktır. Onların hayatından çıkan en büyük ders budur.

İçinde yaşadığınız kapitalist toplumsal düzenin çözemediği zorluklar ve sorunlar sonucu Amerika komünist olursa şunu fark edecektir ki, komünizm tahammül edilmez bir bürokratik zorbalık ve bireylerin

Tarih, karşı-devrim dönemlerinde bile duraksamaz. Önceleyen yılların emperyalist politikalarının bir devamı olan 1914-16 emperyalist katliamı boyunca bile tarih ilerliyordu. Geçen yüzyılın altmışları ve yetmişlerinde serbest rekabetin gelişmiş ve ilerici bir gücü olan ve yirminci yüzyılın başlarında tekelci kapitalizme, yani emperyalizme dönüşen dünya kapitalizmi, savaş sırasında sadece mali-sermayenin daha büyük bir yoğunlaşmasına doğru değil, aynı zamanda devlet kapitalizmine dönüşüme doğru da büyük bir adım attı.

Bir yandan kapitalizm Türk ve Yunan işçileri yoksulluk ve işsizliğe iterken, bir yandan da burjuvazi sömürüyü ve kendi kârlarını artırmanın yollarını buluyor. İşçiler kendi sendikaları ve sol partileri aracılığıyla mücadelelerini birleştirmelidirler. Sorunlara kalıcı bir çözüm ancak Yunanistan, Türkiye ve Kıbrıs'ın Sosyalist Federasyonuyla gelecektir. Böylece düşmanlığa, bölünmeye ve çatışmalara yol açan nedenler nihai olarak ortadan kaldırılacaktır.

Sendikaların, sendikalı işçilerin ya da sendikal işleyişin, içinden geçilen dönemde ne durumda olduğunu saptamak, belli ayrımlara, farklılıklara işaret etmek üzere, çeşitli kavramları öne çıkartmak, ve buradan işçi örgütlerinde mücadele etme gereğine dönük sonuçlar çıkartmak başka bir şeydir, aynı kavramlara dayanarak sendikalar içinde devrimci komünist bir faaliyeti reddetmek ise bambaşka bir şey. Birinci tutum mücadeleden korkmayan devrimci proleter bir tutum iken, ikincisi mücadeleden kaçan küçük-burjuva bir tutumdan başka bir şey değildir.

Sürekli devrim teorisi hakkındaki genel kanı onun azgelişmiş ülkelerdeki devrimin “aşamalarıyla” ilgili olduğu yolundadır. Teorinin böyle bir yönünün olduğu muhakkak olmakla birlikte, kapsamı ve temelleri bundan ibaret değildir.

Barış için pasifist iç çekişlerle emperyalist savaşa karşı mücadele vermek mümkün değildir. “İşçi sınıfını aldatma yollarından biri de pasifizm ve soyut barış propagandasıdır. Kapitalizm altında, özellikle de onun emperyalist aşamasında, savaşlar kaçınılmazdır.” Emperyalistler tarafından kararlaştırılan bir barış, ancak yeni bir savaştan önceki soluklanma dönemi olabilir. Yalnızca savaşa ve savaşı üreten emperyalizme karşı devrimci bir kitle mücadelesi, gerçek bir barış sağlayabilir. “Bir dizi devrim olmaksızın, sözde demokratik barış bir orta sınıf ütopyasıdır.” Pasifizmin uyuşturucu ve zayıflatıcı yanılsamalarına karşı mücadele, Lenin’in kuramındaki en önemli unsurdur. Lenin “kapitalizm altında apaçık bir ütopya olan silahsızlanma” talebini, özel bir düşmanlıkla reddeder.

Enternasyonalizm soyut bir ilke değil bir ekonomik gerçeğin ifadesidir. Liberalizm nasıl ulusal idiyse sosyalizm de öyle enternasyonaldir. Sosyalizmin görevi, uluslararası işbölümünden yola çıkarak mal ve hizmetlerin uluslararası değişimini en son noktasına götürmektir.

1917 Rus Devrimlerinin üzerinden seksen altı yıl geçmiş bulunuyor. Ne var ki, Marksist olduğu iddiasını taşıyanların büyük bir bölümünün bu dersleri yeterince dikkate aldıklarını ya da özümsediklerini söylemek biraz güç görünüyor. Bugün de devrimci hareketteki bölünmelerin hatırı sayılır bir kısmı bu konu üzerinden yaşanıyor. Bu nedenle devrim perspektifleri konusu, özel önem verilmesi gereken bir konu olmaya devam ediyor.

Burnumuzun dibinde işçi ve emekçilerin birbirlerine kırdırılacağı bir emperyalist savaşın tamtamları çalınırken, Türkiye de alt-emperyalist hesaplarla bu savaşa müdahil olmaya hazırlanıyor. Elif Çağlı bu yazısında bir yandan Türkiye'nin şu anda içinde bulunduğu politik atmosferi irdeleyerek yaklaşan savaşa dikkat çekiyor. Öte yandan, işçi sınıfı öncü ve örgütlü gücüyle siyaset sahnesinde yer almadıkça, reel politikanın çeşitli burjuva çevreler arasındaki siyasal çekişmelerden ibaret olmaya devam edeceğini vurguluyor.

Bu mektubun dünyanın pek çok yerindeki işçilerin koşullarını dokunaklı bir biçimde tasvir ettiğine inanıyoruz. Bu acıya son verme zamanı gelmiştir!
kapitalizm devam ettikçe bu haklar bize verilmeyecek; bunları ancak mücadeleyle alabiliriz; kapitalizmin engellerini yıkarak. Bu “cehennem” saltanatı ancak o zaman, üretimin kâr tarafından değil insan ihtiyaçları tarafından güdülendiği sosyalist bir toplumda sona erebilir. Ancak o zaman bu “borç yükü” bitebilir.

Savaşa karşı Marksist tutumun en önemli bileşenlerinden biri olan askerler arasında devrimci ajitasyon yürütmenin ne denli zorunlu ve mümkün olduğunu anlamak için tarihsel hafızanın canlı tutulması gerekir. Bu yazı, 2. Dünya Savaşından sonra ABD askerleri arasında kitlesel bir muhalefetin nasıl geliştiğini ele alıyor.

Sendikalar, siyasal partiler, demokratik kitle örgütleri ve çeşitli siyasi dergilerden oluşan yaklaşık 150 bileşenli Koordinasyonunun düzenlediği Irak'ta Savaşa Hayır mitingi 1 Aralıkta İstanbul'da gerçekleştirildi. Mitinge yaklaşık 20 bin kişi katıldı. Yanı başında çıkacak bir savaş tehlikesiyle burun buruna olan bir ülke için katılım oldukça düşüktü.

Görevimiz “savaşa hayır” sloganlarıyla yetinmek değil, emperyalist savaşa karşı sınıf savaşımını yükseltmektir. Kapitalist sistem ortadan kalkmadan savaşlar asla son bulmayacaktır. Dünya işçi sınıfı, insanlığın kurtuluşu mücadelesine girişmek zorunda. Tüm insanlık kültürü ve birikimi, geleceğin sınıfsız ve sömürüsüz toplumunu hazırlayan üretici güçler, emperyalist sistemin mantıksız, çılgın, anarşik yapısına kurban edilemez. Dünya işçi sınıfının ve dünya komünistlerinin omzuna insanlığın kurtuluşunun ağır sorumluluğu binmiştir. O halde emperyalist savaş çılgınlığına karşı sınıf mücadelesini yükseltmek için ileri!

İşçi sınıfı dünyanın her yerinde, üretim araçları üzerindeki özel mülkiyete dayanan kapitalist sistemi ortadan kaldırmadıkça, sömürüden ve baskılardan kurtulmak mümkün değildir. Aynı şekilde, toplumun diğer ezilen kesimlerinin kurtuluşu da işçi sınıfının zaferine bağlıdır. Şurası çok açık ki, Amerikan emperyalizminin arka bahçesinde gerçekleşecek muzaffer bir devrim, kısa sürede tüm kıtayı saracaktır. Daha da önemlisi, dünyanın hemen her yerinde devrimci mücadeleyi yükseltecek bir enternasyonalist önderliğin olması durumunda, Latin Amerika’dan yayılacak devrim ateşi dünya devriminin yangınını tutuşturacaktır.