Minsk’de biraraya gelen Ukrayna, Rusya, Almanya ve Fransa liderleri, 11 Şubatta, Doğu Ukrayna’da ateşkes ilan edilmesi konusunda anlaşmaya vardıklarını açıkladılar. Emperyalist kapışmanın yerel güçler üzerinden yürütülen sıcak bir savaşa dönüştüğü Ukrayna’da, geçtiğimiz Eylül ayında da bir ateşkes anlaşmasına varılmış, fakat bu anlaşmanın ömrü 48 saati geçmemişti. ABD’nin Minsk’e giden süreçte ve sonrasındaki savaşçıl söylemleri, Rusya dahil tüm tarafların hızlandırdıkları savaş hazırlıkları, anlaşmadan bu yana neredeyse her gün birbirlerini ateşkesi ihlal etmekle ve sınır bölgelerinden ağır silahları çekmemekle suçlamaları, aslında bu ikinci ateşkesin de birinciyle aynı kaderi paylaşacağını gösteriyor.

Özgecan’ın katledilmesinin sorumluları arasında kendi çıkarları ve sefahatleri için işçi sınıfını ve toplumu bölük pörçük parçalayan patronlar, sermayedarlar vardır. İşçi sınıfını her türlü yol ve yöntemle bölen sermaye sınıfı, insani değerleri yıkıyor, bunun yerine çürümeyi dayatıyor. Dayanışma yerine rekabeti, vefa yerine nankörlüğü, paylaşım yerine bencilliği koyan kapitalist sömürü sistemi canavarlar yaratıyor. Erkeği insan soyunun bir cinsi olmaktan çıkaran, bir canavar haline getiren kapitalist sömürü düzeni, kokuşmuş ve çürümüştür, yıkılmayı çoktan hak etmiştir.

Birinci emperyalist paylaşım savaşı, gerek burjuvazinin barbarlığını olanca vahşetiyle ortaya sermesi, gerekse komünistlerin emperyalist savaş karşısında doğru bir tutum takınmaları halinde işçi sınıfının neleri başarabildiğinin görülmesi bakımından çok önemli bir örnek oluşturuyor. Yeni bir emperyalist paylaşım savaşının tüm yakıcılığıyla ve yıkıcılığıyla hüküm sürdüğü günümüzde, o dönemde emekçi askerlerin bizzat ordular içinde yürütülen komünist propagandanın da etkisiyle, “bu savaş bizim savaşımız değil” hakikatinin ayırdına vararak, basit emre itaatsizlik vakalarından asker isyanlarına çeşitli türden eylemlerle emperyalist savaşa karşı gösterdikleri tepkileri sergilemenin yararlı olacağını düşünüyoruz.

AKP hükümeti otoriter uygulamalarını arttırıyor ve eğitimde baskıcı uygulamalarını tırmandırarak toplumu kutuplaştırıyor, bölüyor. Eğitimin demokratik, bilimsel ve laik bir içerikte örgütlenmesi, herkesin anadilinde eğitim alabilmesi için Eğitim-Sen, Alevi Bektaşi Federasyonu, Alevi Dernekler Federasyonu, Alevi Vakıfları Federasyonu ve Pir Sultan Abdal Kültür Derneği’nin çağrısıyla ve “Laik, Bilimsel, Anadilinde Eğitim ve Demokratik Yaşam” şiarıyla 13 Şubatta bir günlük uyarı boykotu yapıldı. Öğrenciler boykot, öğretmenler grev yaparken, pek çok ilde basın açıklamaları ve yürüyüşler gerçekleştirildi.

İçinden geçilen ekonomik kriz ve emperyalist savaş konjonktürü tüm dünyada otoriter, muhafazakâr, milliyetçi ve militarist eğilimleri güçlendirirken, AKP hükümeti de her geçen gün otoriter çizgisini biraz daha pekiştiren uygulamaları devreye sokuyor. Toplum üzerinde tam bir tahakküm kurmaya, artan sömürüye ve baskıya sesini çıkartmayacak, emperyalist politikalara destek verecek itaatkâr bir toplum yaratmaya çalışıyor.

“Eğitimde Gericileşmeye Karşı Laik, Bilimsel ve Anadilinde Eğitim ve Demokratik Yaşam İçin Dayanışma ve Birlik Mitingi” için on binler Kadıköy’de bir araya geldi. ABF, ADF, Eğitim-Sen, AVF ve PSAKD’nin çağrısıyla alanı dolduran kitleler, hükümetin Alevilerin taleplerini karşılamamasına ve baskıyı artırmasına karşı taleplerini haykırdılar.

Ne AKP’nin ne de herhangi bir düzen partisinin dağıttığı yardımlar kapitalizmin yarattığı yoksulluğa derman olabilir. Geniş kitleleri yoksulluğun pençesine iten ve o pençelerde acı içinde kıvrandıran kapitalizmdir. Sosyal yardımlar kitlelerin öfkesini bir süre için dizginleyebilir. Örgütlenmenin ve ayağa kalkmanın önünde bir müddet engel gibi durabilir. Fakat hiçbir mekanizma kitlelerin sınıf kinini bastıramaz. Yoksul kitlelerin öfkesinin patlamalı olarak ortaya çıkmasına mani olamaz. AKP de tıpkı diğer düzen güçleri gibi bu öfkeden nasibini alacaktır.

Dindar işçi ve emekçilere asıl çelişkinin İslam karşıtlığı-Batı düşmanlığı ekseninde olmadığını, bu yapay kamplaştırmanın emperyalist kapışmadaki tarafların bir oyunu olduğunu ve dini kendi çıkarlarına alet eden burjuva iktidarların asıl niyetlerini gösterebilmeliyiz. Dindar işçi ve emekçiler, gönüllerinin, vicdanlarının sesini dinlemeli ve din bezirgânlarının, istismarcılarının peşinden gitmemeli, onların yalanlarına kanmamalı, işçi sınıfının bağımsız siyasetini yürütenlerin takipçisi olmalıdır. Kurtuluş işçi sınıfının devrimci mücadelesindedir!

Tüm önlemlere rağmen hem Tahrir ve çevresinde hem de Mısır’ın diğer büyük kentlerinde gösteriler düzenlenmeye çalışıldı. Küçük çaplı da olsa yapılabilen gösterilerde Sisi yönetimine karşı sloganlar atıldı. “Haydi, yeniden devrime” çağrıları yapıldı. Darbecilerse on binlerce polis ve askeri görevlendirerek sindirmeye çalıştıkları Mısır halkına bir kez daha gözdağı vermeye çalıştılar. Yoğun bir devlet terörünün uygulanması sonucu en az 14 kişi öldü.

Dünya Ekonomik Forumunun her yıl düzenlediği Davos zirvesinin 45.’si 21-24 Ocak tarihleri arasında yüzlerce politikacı, akademisyen ve burjuvanın katılımıyla gerçekleştirildi. Türkiye, Erdoğan’ın 2009’da “daha da gelmem” diyerek terk ettiği Davos’a 6 yıl aradan sonra ilk kez ve başbakanlık düzeyinde katıldı.

Kapitalizmin tarihsel krizinin hüküm sürdüğü mevcut konjonktürde, krizin en çok ezdiği ülkelerden birinde, düzen içi sol bir partinin hükümet kurmasından zafer sarhoşluğuna kapılanları büyük bir hüsran beklemektedir. Bu gelişme, proleter devrimcilerin işini kolaylaştırmak şöyle dursun, onların görevlerini çok daha acil, yakıcı ve hayati hale getiriyor.

Burjuva egemenliği her dönemde, kadınların yaşam biçimini ve sosyal hayattaki misyonunu kendi çıkarları doğrultusunda belirliyor. Sermaye düzeninde emekçi kadınlar için özgürlük yok! İşçi sınıfının kadınları örgütlü mücadeleye katıldıkları ölçüde düzenin zincirleri kırılacak, kadınlar özgürleşme yolunda yürümenin onurunu taşıyacak!

Metal grevinin, 1980 faşist darbesinden bu yana böylesine kitlesel bir grev deneyimi yaşamamış olan metal işçileri için önemi ve anlamı büyüktür. Burjuvazi bunu gayet iyi bildiğinden, işçilerin coşkusu ve kararlılığı karşısında siyasi temsilcilerini harekete geçirerek grevi fiilen yasaklamıştır. Yapılması gereken şey açıktır: “Grev” diyerek daha ilk günden MESS cephesinde büyük bir gedik açan metal işçilerinin, AKP hükümetinin bu saldırısını aynı kararlılıkla geri püskürtmeleri ve metal patronlarına ve sermaye hükümetine gereken dersi vermeleri!